ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ


Henri Lefebvre

Η εισβολή του Μάη


ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΓΡΑΜΜΗΣ


Δειλοί, μοιραίοι κι άμοιροι αντάμα…


Τις τελευταίες μέρες η περιβόητη «αναδιαπραγμάτευση» στη βάση της οποίας συγκροτήθηκε η τρέχουσα τρικομματική κυβέρνηση αποδείχτηκε ότι μπορεί να καταταχθεί στη γνωστή κατηγορία του συντομότατου ανέκδοτου.

Οι απαιτήσεις της Τρόικας, όπως εκφράστηκαν στις σχετικές συνόδους της ΕΕ, και στην παρουσία των εκπροσώπων της, αυτών των ιδιότυπων ανθύπατων που έχουν περισσότερη εξουσία από τους Υπουργούς, είναι σαφείς: πρώτα θα εφαρμοστούν τα μέτρα και μετά θα υπάρξει οποιαδήποτε συζήτηση για αναδιαπραγμάτευση, προφανώς της επόμενης δόσης των δανείων. Έτσι παρακολουθούμε τους Υπουργούς της κυβέρνησης Σαμαρά να ανακαλούνται στην τάξη της λιτότητας από τους εκπροσώπους της Τρόικας και τον πρόθυμο εσμό των τηλε-υπαλλήλων των «εθνικών εργολάβων».

Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκονται στο στόχαστρο τα στοιχειώδη όρια αντοχής μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το νέο κύμα περικοπών στα κοινωνικά επιδόματα θα στερήσει κρίσιμους πόρους από κοινωνικά κομμάτια που κατεξοχήν το έχουν ανάγκη σε μια κοινωνία που σήμερα πλησιάζει τα όρια της ανθρωπιστικής καταστροφής. Οι περικοπές στην Υγεία θα κάνουν τετελεσμένο γεγονός, αυτό που ήδη είναι σε εξέλιξη, δηλαδή την πλήρη κατάρρευση μεγάλου μέρους από τις δομές υγείας και τη ριζική επιδείνωση των δεικτών υγείας, θυμίζοντας την βαθιά πεποίθηση των κλασικών του φιλελευθερισμού ότι η μείωση του πληθυσμού εξαιτίας της ανεργίας και της φτώχειας είναι φυσικός μηχανισμός διόρθωσης στις αγορές. Το πλαφόν στις συντάξεις θα περικόψει εισόδημα που αυτή τη στιγμή λειτουργεί ως ντε φάκτο μηχανισμός αλληλεγγύης για πολλά νοικοκυριά. Ο περιορισμός των προσλήψεων και οι μαζικές απολύσεις συμβασιούχων, θα οδηγήσουν σε αδυναμία λειτουργίας κρίσιμων υποδομών όπως οι Δήμοι ή η εκπαίδευση, την ώρα που σχολεία και πανεπιστήμια πλησιάζουν τα όρια της κατάρρευσης. Η επιμονή στην αυξημένη φορολόγηση των νοικοκυριών απλώς θα επικυρώσει μια ώρα αρχύτερα την οικονομική ασφυξία. Η γενικευμένη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας απλώς θα αυξήσει το κόστος και θα μειώσει την ποιότητα των δημόσιων υποδομών.

Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το ίδιο το γεγονός ότι τόσο μεγάλης κλίμακας μείωση της κρατικής δαπάνης συνεπάγεται και ανάλογη οικονομική ύφεση, την ίδια ώρα που στην Ελλάδα ζούμε τη μεγαλύτερη ύφεση σε χώρα μέλος του ΟΟΣΑ στην μεταπολεμική περίοδο, μια μαζική καταστροφή διαθέσιμου κοινωνικού πλούτου που μπορεί να συγκριθεί μόνο με μεγάλης κλίμακας πολεμική σύγκρουση, αλλά και την έκρηξη της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της απλήρωτης εργασίας.

Από τη μεριά της ΕΕ και της Γερμανίας ο κυνισμός περισσεύει. Ο ενορχηστρωμένος εθισμός της βορειοευρωπαϊκής κοινής γνώσης στο νεοαποικιοκρατικό μύθο των τεμπέληδων και σπάταλων Ελλήνων, η προσπάθεια απόσπασης πολιτικής υπεραξίας από την σκληρότητα έναντι των αδύναμων κρίκων, αλλά και τα οικονομικά οφέλη από τη διατήρηση των γερμανικών ομολόγων στο καθεστώς του ασφαλούς καταφυγίου μαζί με την εκμετάλλευση των εμπορικών ανισοτήτων μέσα στην Ευρωζώνη, μαζί με το νεοφιλελεύθερο μύθο ότι η καταβαράθρωση οδηγεί μετά στην ανάκαμψη, εξηγούν την τρέχουσα επιθετική στάση της ΕΕ.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι τα εκρηκτικά υλικά στην Ευρώπη συσσωρεύονται και η κρίση της Ευρωζώνης και της αρχιτεκτονικής του ευρώ περισσότερο παρά ποτέ εμφανής, έτσι ώστε οι αποφάσεις των τελευταίων συνόδων να μοιάζουν περισσότερο με λιτανείες απέναντι στην ξηρασία παρά με αφετηρία σχεδίου δράσης.

Απέναντι σε αυτό συνθηκολογεί η ελληνική κυβέρνηση, αυτός ο ασταθής «γάμος συμφέροντος» ανάμεσα σε μια ΝΔ που διεκδικούσε να κυβερνήσει πάση θυσία, το ΠΑΣΟΚ που χρειαζόταν την ασυλία που προσφέρει η παραμονή εντός της κυβερνητικής εξουσίας και την πραγμάτωση για τμήμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς του οράματος συμμετοχής στη διαχείριση της εξουσίας. Άλλωστε, για την πολιτική τάξη μας οι βουλευτικοί και υπουργικοί μισθοί, οι αποσπάσεις, οι θέσεις στη διοίκηση, οι κάθε λογής αντιμισθίες και προνόμια λειτουργούν ως προστατευτικό μηχανισμό απέναντι σε ό,τι γίνεται στην κοινωνία. Φάνηκε αυτό και από τον τρόπο που τα κόμματα της κυβερνητικής τριπλέτας έσπευσαν να πνίξουν την πίκρα τους για τα μέτρα που θα πάρουν στην προσφιλή πρακτική της διανομής θέσεων στον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό και σήμερα ο κυβερνητικός συνασπισμός συμπυκνώνεται, στο «δειλοί, μοιραίοι κι άμοιροι αντάμα».

Μόνο που απέναντι σε αυτό δεν μπορεί να δώσει απάντηση ο χαρωπός εφησυχασμός της απλής αναμονής να πέσει το «ώριμο φρούτο» της εξουσίας. Ούτε η εσωτερίκευση της αυξημένης κοινοβουλευτικής παρουσίας ως κατηγορική προσταγή για «υπεύθυνη αντιπολίτευση» εντός των ορίων του κοινοβουλίου. Όχι γιατί δεν θα πέσει, αργά ή γρήγορα, η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά γιατί μέχρι τότε θα έχουμε μετρήσει τεράστιο κόστος και θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε συσσωρευμένη ηττοπάθεια και αποκαρδίωση. 

Η εποχή απαιτεί να μιλήσει το «πεζοδρόμιο» ξανά. Δείχνει πόσο αναγκαία είναι η συγκρότηση της κοινωνίας σε συλλογικό αγωνιζόμενο υποκείμενο για να μη γίνει άθροισμα θυμάτων. Επιβάλλει να σκεφτούμε πολύ πέρα από την καταναγκαστική εμμονή στον «ευρωπαϊκό δρόμο». Ζητά, περισσότερο παρά ποτέ, τον «άλλο δρόμο»…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ|
30/05/2023 - 12:10

Η Απάντηση στον Τζων Λιούις συνιστά πριν απ’ όλα μια εξαιρετική εισαγωγή στον μαρξισμό του Αλτουσέρ, ένα αλτουσεριανό μανιφέστο.

ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ|
17/01/2023 - 17:34

Ο Φεμινισμός για το 99%, από τα πιο σημαίνοντα κείμενα του ρεύματος της κοινωνικής αναπαραγωγής, είναι γέννημα-θρέμμα της Παγκόσμιας Φεμινιστικής Απεργίας.

ΘΕΩΡΙΑ|
16/12/2021 - 14:44

Τον Νοέμβριο του 1977, από το βήμα του συνεδρίου που διοργάνωσε στη Βενετία η εφημερίδα Il Manifesto, ο Αλτουσέρ αναφωνεί «Επιτέλους, η κρίση του μαρξισμού!».

ΚΟΙΝΩΝΙΑ/ΚΙΝΗΜΑΤΑ|
09/02/2021 - 16:16

Ένα κίνημα για δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, είναι πρώτα απ’ όλα ένα κίνημα για ανοιχτό πανεπιστήμιο.