Όταν στην καθημερινότητα του λεξιλογίου μας μπήκε το αρκτικόλεξο ΔΝΤ, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος των ραγδαίων αλλαγών που θα έφερνε στην ζωή και την καθημερινότητα των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων. Ακόμα και τότε όμως, όλοι ξέραμε ένα, αυτό που εν τέλει έγινε και η βιωμένη πραγματικότητα για εργαζομένους, νεολαία και συνταξιούχους, ''από όπου κι αν πέρασε το ΔΝΤ η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική ασφάλιση κατέρρευσαν''. Η πραγματικότητα είναι πώς αυτή η μεταβιβασμένη διεθνής εμπειρία που καλέστηκε να εξηγήσει στο λαό της χώρας τι σημαίνουν τα τρία αυτά γράμματα του ιδρύματος με έδρα την Ουάσινγκτον δεν χρειάστηκε τελικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ταχύτατα η τσέπη του μέσου εργαζόμενου και συνταξιούχου ''ένιωσε'' τι σημαίνει ΔΝΤ, ειδικά δε σε συνδυασμό με την εκτίναξη των τιμών η ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου αποτελεί πραγματικότητα για το σύνολο της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Δεν ήταν όμως μόνο ο αποκλεισμός μεγάλων κομματιών του λαού από παροχές που κατακτήθηκαν με χρόνια αγώνων αλλά και συνολική πτώση ποιότητας όσων ακόμα παραμένουν σχετικά υπό δημόσια σκέπη και δωρεάν.

Ακόμα κι έτσι όμως υπάρχει ακόμα ένας χώρος που παραμένει Δημόσιος, Δωρεάν και με ένα επίπεδο ποιότητας που παρά τα όσα λέγονται παραμένει υψηλό, η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η εκπαιδευτική δομή που έδινε και δίνει ακόμα την προσδοκία και μέχρι πρότινος την δυνατότητα στα παιδιά των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων να παλέψουν για να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Ο χώρος εκείνος στον οποίο βρήκαν εφαρμογή και λειτουργούν ακόμα( εμποτισμένα δυστυχώς πολλές φορές πλέον με την λογική των καθεστωτικών δυνάμεων ) κομμάτια της πάλης του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης. Χώρος που στην μεταδημοκρατική συνθήκη που βρισκόμαστε σήμερα συντηρεί μοντέλο κοινότητας στο κομμάτι της διοίκησης με συμμετοχή φοιτητών και εργαζομένων στα όργανα του. Είναι ένα πανεπιστήμιο όχι γενικά και αόριστα ,όπως διατυμπανίζουν οι ταλιμπάν της μεταρρύθμισης ότι πρέπει να γίνει( εννοώντας επιχειρήσεις και ιδιωτικά συμφέροντα), ανοικτό στην κοινωνία αλλά ειδικά ανοικτό στα πληττόμενα και μαχόμενα κομμάτια της. Ο θεσμός του ασύλου αν και τυπικά καταργημένος, δεν έχει τολμηθεί να αγγιχθεί ως κληροδότημα του αίματος του Πολυτεχνείου και όχι ως κρατικά κατοχυρωμένος θεσμός. Είναι τελικά από τα λίγα, αν όχι το μόνο πανεπιστήμιο στην Ευρώπη, απόλυτα Δημόσιου και Δωρεάν χαρακτήρα, πανεπιστήμιο που δεν αλωνίζουν με ευκολία στο εσωτερικό του τα διοικητικά συμβούλια εταιριών, αλλά πολύ πιο εύκολα μπορεί να συναντήσεις μια συνέλευση ενός εργατικού σωματείου ή μια εκδήλωση που θα μιλά για τον φασισμό, την πάλη ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και μια σειρά θεμάτων που οι συζητήσεις της επικαιρότητας φροντίζουν να εξοβελίσουν.

Η πραγματικότητα σε τελική ανάλυση για το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει περισσότερο βάθος από την άντληση των στοιχείων που είναι εμφανή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης ήταν και είναι ο Λόγος του λαϊκού κινήματος, ο Λόγος των πληττόμενων, των αγωνιζόμενων της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης είναι ο πιο μαζικός χώρος που συνάρθρωσε την πάλη των εκμεταλλευόμενων και ανάγκασε τον κυρίαρχο Λόγο να αποδεχθεί την ύπαρξη τους, το πανεπιστήμιο δομήθηκε ως η επιβεβαίωση της ύπαρξης των ''άλλων''. Ο ίδιος ο νόμος 815 του 82 αν και όντως κινήθηκε στην κατεύθυνση της ενσωμάτωσης των αγώνων του φοιτητικού κινήματος εν τέλει περισσότερο βρέθηκε στην θέση του ενσωματωμένου από τα δίκαια, με πλατιά κοινωνική νομιμοποίηση και κερδισμένα με αίμα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος. Και όλα αυτά οι κυβερνήσεις που προσπαθούν εδώ και τριάντα χρόνια να ψηφίσουν, αλλά κυρίως να εφαρμόσουν νόμους στο ελληνικό πανεπιστήμιο τα ξέρουν, ίσως όμως τώρα είναι η στιγμή που πρέπει όλοι όσοι υπερασπίζονται το Δημόσιο, Δωρεάν και Δημοκρατικό πανεπιστήμιο να τα ξαναθυμηθούν ή να τα μάθουν από την αρχή. Να κατανοήσουν πώς ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου για τα πανεπιστήμια είναι πέραν όλων των ζητημάτων που βλέπουμε με μια πρώτη ανάγνωση, η προσπάθεια ανακατάληψης ενός ''χώρου'' που συνιστούσε πανευρωπαϊκή αλλά και ελληνική ιστορική ανορθογραφία. Οι διαγραφές των λεγόμενων αιώνιων φοιτητών, που ας το γνωρίζουμε κανένα κόστος δεν έχουν για το ελληνικό δημόσιο αφού αποκλείονται ούτως ή άλλως από τις φοιτητικές παροχές, το κλείσιμο και οι συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολών με κριτήριο την αποδοτικότητα τους στο περιβάλλον εργασίας που διαμορφώνουν, η εισβολή επιχειρηματιών και άλλων χαρτογιακάδων στο πανεπιστήμιο, η μετακύλιση του κόστους σπουδών στην οικογένεια του φοιτητή που έτσι κι αλλιώς στενάζει από χαράτσια και περικοπές μισθών μέσα από την κατάργηση των βιβλίων, της σίτισης ακόμα και της στέγασης, η κατάργηση του ασύλου και οι συρρικνωμένες εξεταστικές, αν στο επίπεδο του οικονομικού επιπέδου έχουν να κάνουν με την μετάλλαξη του πανεπιστημίου, αναγκαία για να ακολουθήσει την μεταλλαγμένη αγορά εργασίας, στο επίπεδο της ιδεολογίας έχουν ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Είναι η εμπέδωση του νέου δόγματος της αγοράς, είναι η ενσωμάτωση της μεταδημοκρατικής και μεταηγεμονίκης συνθήκης που το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σήμερα, είναι διαγραφή από τον χάρτη αυτών που αγωνίζονται.

Ακριβώς επειδή εκεί βρίσκεται η ουσία και η συμπύκνωση των αναδιαρθρώσεων στο πανεπιστήμιο, γι αυτό και ο νόμος έχει έναν ακρογωνιαίο λίθο στην προσπάθεια εφαρμογής του, την ρύθμιση τομή των Συμβουλίων Ιδρύματος. Το νέο μοντέλο διοίκησης που πετά έξω φοιτητές και εργαζομένους και αναθέτει την διοίκηση σε εγχώριους και διεθνής τεχνοκράτες που με τα λογιστικά τους μεγέθη και γνώμονα το κέρδος θα διαμορφώσουν το πανεπιστήμιο στα μέτρα τους, προσαρμόζοντας τις τελευταίες νησίδες επιστημονικής έρευνας στα δεδομένα της αγοράς, διαμορφώνοντας μοντέλο σπουδών που θα θυμίζει περιβάλλον πολυεθνικής. Είναι διοίκηση σε γυάλα που ακυρώνει τους Φοιτητικούς συλλόγους και την δυνατότητα των φοιτητών με οργανωμένο τρόπο να βρίσκονται στην θέση αυτού που επί της ουσίας αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον, μετατρέποντας τους σε διοικούμενους. Τα Συμβούλια Ιδρύματος χωρίς δόση υπερβολής,είναι η Τρόικα του ελληνικού πανεπιστημίου.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο ήταν και είναι ακόμα ο μόνος χώρος που το ΔΝΤ επηρέασε με τον λιγότερο τρόπο αυτά τα δυόμιση χρόνια, αν και η συνθήκη οικονομικής ασφυξίας των ιδρυμάτων μέρα με τη μέρα βαθαίνει, δεν μπόρεσε όμως να διαβρώσει τον πυρήνα του. Το γεγονός δεν ήταν τυχαίο, η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος, η πλατιά του συμμαχία με τους ανθρώπους που ζουν, αναπνέουν και δεν υπηρετούν συμφέροντα στο πανεπιστήμιο φοιτητές και εργαζομένους, αλλά και η νομιμοποίηση που έχει ο αγώνας του σε κάθε σπίτι που έχει ή είχε φοιτητή, το έχουν φέρει στη θέση του τελευταίου οχυρού που δεν έχει αλωθεί. Η συνείδηση αυτή αλλά και η νοηματοδότηση που δίνει ως εικόνα στον αγώνα που δίνει ο λαός μας για να απαλλαχθεί από την κοινωνική μάστιγα του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων κηδεμόνων, φέρνει μπροστά σε τεράστια ευθύνη των κόσμο του ελληνικού πανεπιστήμιου, συνολικά όλο τον κόσμο της εκπαίδευσης.

Τώρα είναι η ώρα οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι σύλλογοι εργαζομένων, οι καθηγητές που δεν ξεπουλήθηκαν αλλά παλεύουν σε γραφεία δύο επί τρία κακοπληρωμένοι και στοχοποιημένοι ως οι χειρότεροι του κόσμου, να ενωθούν και να αγωνιστούν. Σήμερα είναι είναι η στιγμή που ο δάσκαλος και ο καθηγητής που αναπνέει την κιμωλία σε τάξεις των 30 ατόμων, κάνοντας δύο δουλειές για να τα βγάλει πέρα, παλεύοντας με τις ελλείψεις και με τις λιποθυμίες μαθητών από την πείνα, να ενωθεί με τον κόσμο που αγωνίζεται στην τριτοβάθμια και να παλέψει για την διάσωση της εκπαίδευσης, του χώρου που μπορεί να σώσει το παιδί και να επιστρέψει στην ελπίδα να υπάρχει ακόμα. Ένας τέτοιος αγώνας για την υπεράσπιση του τελευταίου δημόσιου κοινωνικού αγαθού που δεν βιάστηκε, είναι αγώνας ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ως εμπροσθοφυλακή όχι μόνο για να μείνει η εκπαίδευση ο τόπος που η τρόικα δεν μπήκε, αλλά ο χώρος που θα ξεκινήσει τον παλλαϊκό ξεσηκωμό για να διώξουμε την τρόικα και να αρχίζουμε να χτίζουμε μια παραγωγή και μια κοινωνία για τους πολλούς που πλήττονται και όχι για τους λίγους που απολαμβάνουν.