Ο σύντροφός μου μού έστειλε σήμερα μήνυμα λέγοντας: «Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο θα βγω με έναν φίλο». Ήταν ένα ενημερωτικό μήνυμα, μια σαφής και ξεκάθαρη επικοινωνία. Μια σχέση όπως την ήθελα… Ωστόσο, στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξεπήδησε μια ανασφάλεια που πηγάζει από το γεγονός ότι είμαι γυναίκα, φτωχή, μελαψή, μεγαλωμένη ως εξαιρετικά θρήσκα –και όχι θρήσκα οποιασδήποτε θρησκείας αλλά «χαρισματική χριστιανή».

Όταν διάβασα το μήνυμα, η πλευρά του εαυτού μου που επίτηδες διάλεξε αυτόν τον άνθρωπο να είναι ο σύντροφός μου, ήξερε κι εμπιστευόταν ότι όλα ήταν ντόμπρα και σταράτα. Όμως η πλευρά του εαυτού μου που είναι ανασφαλής σε ό,τι αφορά τη σύνδεσή μου μ’ έναν άντρα ανησύχησε εντός δευτερολέπτων. Η πλευρά αυτή είπε: «Σιγούρεψε ότι δεν υπάρχει κάτι ύποπτο κι ότι σου φέρεται καλά». Σαν να είναι με κάποιον τρόπο δική μου ευθύνη να κρατήσω το ενδιαφέρον του άντρα μου.

Σε όλη μου τη ζωή μού έλεγαν, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, ότι ένας άντρας θα ήταν η σωτηρία μου. Και όταν νιώθω ότι αυτό διακυβεύεται, έχω μια ισχυρά εσωτερική αντίδραση, η οποία επιφανειακά μοιάζει με ανασφάλεια αλλά κατά βάθος έχει τις πραγματικές ρίζες της στην αποικιοκρατία και τον σεξισμό. Αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος που βλέπω τους άντρες και τον εαυτό μου οφείλεται στο ότι μεγάλωσα σε ένα φτωχό εργατικό περιβάλλον, το οποίο ταυτόχρονα ήταν και υπερβολικά θρήσκο.

Ο χριστιανισμός ερχόταν και θα έρχεται πάντα στις κοινότητές μας απ’ έξω, από λευκούς τουρίστες-εθελοντές και ιεραπόστολους, που έχουν το προνόμιο να πηγαινοέρχονται στις χώρες μας στον ελεύθερο χρόνο τους. Οι ιεραπόστολοι δεν είχαν ποτέ σκοπό να ενταχθούν στο πλαίσιό μας, να αγκαλιάσουν τον πολιτισμό μας και με κάποιον τρόπο να το εκμεταλλευτούν αυτό προκειμένου να προαγάγουν τις θρησκείες τους. Τουναντίον, οι ιεραπόστολοι έχουν τη φήμη ότι πηγαίνουν σε μέρη και εξαλείφουν ολόκληρους πολιτισμούς χάρη στην αποστολή της εκκλησίας. Η εκκλησία ήρθε στις χώρες μας προσποιούμενη ότι θα μας σώσει, ακόμα και τότε που δεν μας έλειπε γενικά η πνευματικότητα αλλά μας έλειπε απλώς η δική τους πνευματικότητα. Δεν προσπάθησαν ποτέ να μας σώσουν· στην πραγματικότητα, ήθελαν μόνο να μας εκπολιτίσουν.

Έτσι, όταν o ξεπλυμένος χριστιανισμός κάνει την εμφάνισή του στις κοινότητές μας, μοιάζει πολύ με καταπίεση, ιδίως όταν είσαι μελαψός και φτωχός· διότι αυτή η κυρίαρχη θεολογία μάς λέει απλώς να έχουμε πίστη στον θεό και πως ό,τι κάναμε πριν από τη «σωτηρία» μας ήταν λάθος. Αυτό είναι ιδιαίτερα ασφυκτικό όταν έχεις γεννηθεί μελαψή, φτωχή και γυναικά. Αφενός διότι η εκκλησία σού διδάσκει την κυρίαρχη θεολογία, η οποία δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει το δικό σου πλαίσιο, και αφετέρου διότι σου διδάσκει ότι χωρίς άντρα είσαι ένα τίποτα.

Ας μου δώσει κάποιος μια λίστα με δυνατές, ανεξάρτητες, ανύπαντρες (ή χωρίς κάποια αντρική υποστήριξη) γυναίκες από τη Βίβλο και θα του δώσω ένα εκατομμύριο δολάρια. Έτσι, όταν αυτές οι προβληματικές θεολογίες ήρθαν στις χώρες μας, αυτό που μας δίδαξαν είναι ότι οι γυναίκες κινδυνεύουν κάθε δευτερόλεπτο που είναι ανύπαντρες και χωρίς αντρική υποστήριξη.

Να λοιπόν μια δυνατή, ανεξάρτητη Λατίνα μετανάστρια, που γράφει για τα δεινά της αποικιοκρατίας, του σεξισμού, του ρατσισμού, του εθνοκεντρισμού, των ταξικών διακρίσεων και της ξενοφοβίας και, ακόμα και τώρα, όταν ο σύντροφός μου λέει ότι θα βγει ένα Σάββατο, επανέρχομαι στην εκχριστιανισμένη κόρη πάστορα, στη μικρή Πρίσκα, που έχει γαλουχηθεί στη σκέψη ότι ο άντρας είναι η μόνη της ελπίδα. Και μετά παίζω το παιχνιδάκι με το οποίο υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η ίδια είμαι αρκετή.

Κάνω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον εαυτό μου, όπου ξανακοιτάζω διάφορα μέιλ αναγνωστών μου, ανατρέχω σε κάποια αγαπημένα μου έργα και θυμάμαι πως εγώ και οι αδελφές μου είμαστε όλα όσα χρειάζομαι. Παίζω το παιχνίδι επαναδιεκδίκησης του εαυτού μου, γιατί δεν γεννήθηκα με την τάση να θεωρώ τον εαυτό μου χωρίς άντρα ως κατώτερο αλλά το διδάχτηκα, κι έτσι, όταν επαναδιεκδικώ τον εαυτό μου, προσπαθώ να διαγράψω χρόνια προπαγάνδας προκειμένου να μου υπενθυμίσω ότι η ίδια είμαι αρκετή. Παίζω το παιχνίδι όπου ξεχνάω ότι ένας άντρας θα με σώσει, παρόλο που μια θρησκεία με δίδαξε ότι ένας άντρας κατέβηκε και έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Παίζω το παιχνίδι όπου κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αγαπάω αυτό που έχω γίνει παρά τους άντρες.

Το ότι μεγαλώσαμε σε μια χώρα όπου οι σχεδιασμοί των ξένων θρησκειών υπερκέρασαν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια των αυτοχθόνων που ζούσαν ήδη σ’ αυτή τη χώρα σημαίνει ότι οι δισ-τρισ-τετρακισ-εγγονές των βιασμών, των γενοκτονιών και των κλοπών ήταν οι κληρονομημένες αποικιοκρατικές αντιλήψεις για τα σώματα και τους εαυτούς μας. Το ότι μεγαλώσαμε σε μια χώρα που η εξωτερική της πολιτική επέτρεψε την αναγκαστική απομάκρυνση των πλούσιων πόρων μας για την υπεραξία χωρών που τους δικαιούνταν περισσότερο, δηλαδή λευκότερων και πλουσιότερων χωρών, σημαίνει ότι αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι η ίδια ως μελαψή γυναίκα δεν είσαι αρκετή. Ότι, ακόμα κι αν σ’ τα έχουν πάρει όλα κι εσύ έπειτα δίνεις και το λίγο που σου έχει απομείνει, συνεχίζεις να αμφιβάλλεις για την αντοχή και την δύναμή σου. Μεγαλώνοντας σε μια χώρα διαποτισμένη με μια έξωθεν επιβεβλημένη θρησκεία, που δικαιολογεί την κακομεταχείριση των γυναικών, αρχίζεις να κατηγορείς αυτές τις εξωτερικές δυνάμεις για τη συμφορά της χώρας σου. Όλα αυτά μοιάζουν ιδιαιτέρως ασφυκτικά όταν έχεις γεννηθεί μελαψή, φτωχή και γυναικά.

Ο χριστιανισμός σχετίζεται άμεσα με την αποικιοκρατία και ο σεξισμός σχετίζεται άμεσα με τον χριστιανισμό.

μετάφραση: Ματίνα Ρούσσου

Πηγή: telesur

Η Πρίσκα Δόρκας Μοχίκα Ροδρίγες είναι συγγραφέας, μπλόγκερ και ιδρύτρια των Latina Rebels.