1. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουλίου κλείνει τον ταραγμένο κύκλο της προηγούμενης δεκαετίας, με την αναγέννηση του δικομματισμού και τη Νέα Δημοκρατία στη θέση του ηγεμόνα και του αυτοδύναμου κυβερνήτη μετά από χρόνια κατακερματισμού του αστικού πολιτικού συστήματος. Με έναν ΣΥΡΙΖΑ που βγαίνει από τη μνημονιακή διαχείριση με μικρές σχετικά απώλειες και ταυτόχρονα με πορεία στην κατεύθυνση μιας σοσιαλδημοκρατικής «προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης», πιο κοντά στο ΚΙΝΑΛ. Η ακροδεξιά πλέον εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά από την πιο ελεγχόμενη, συστημική Ελληνική Λύση, η οποία θα πιέζει τη Ν.Δ. σε ακόμη πιο εθνικιστική, πολεμοκάπηλη, αντιδημοκρατική και ρατσιστική πολιτική. Και η Χρυσή Αυγή βρίσκεται πλέον εκτός βουλής, κάτι που δείχνει μεν τη σχετική ύφεση της κρίσης του πολιτικού συστήματος (που την αποσύρει προσωρινά), αλλά αναμφίβολα αποτελεί επιστέγασμα των αντιφασιστικών αγώνων του ελληνικού λαού. Η μεγάλη αποχή που επιμένει αποτελεί ανησυχητική ένδειξη απόγνωσης και εξατομίκευσης ευρύτερων μαζών.

2. Ανοίγει ένας νέος ιστορικός κύκλος. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. με απόλυτους όρους αποτελεί μειοψηφία στον ελληνικό λαό, δείγμα βαθύτερης κρίσης της αστικής δημοκρατίας. Καλείται να διαχειριστεί μια ασθενική οικονομική ανάκαμψη, ένα εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα και ένα ογκώδες δημόσιο χρέος που δύσκολα θα αποπληρωθεί ομαλά, σε μια διεθνή κατάσταση στάσιμων επενδύσεων, οξύτατων ανταγωνισμών και πολεμικού κλίματος στον κόσμο, την Ευρώπη, την Αν. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Η υπόσχεση του Μητσοτάκη για «ανάπτυξη και δουλειές για όλους» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με ελαστικές δουλειές και όχι για όλους, με μια νέα, βαθύτερη και ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη, τον κόσμο της εργασίας, τα λαϊκά στρώματα, τις γυναίκες και τη νεολαία, στα δημοκρατικά δικαιώματα, την ειρήνη και το περιβάλλον.

3. Όλα αυτά δεν προδιαγράφουν κοινωνική και κατ’ επέκταση, πολιτική σταθερότητα. Η Ν.Δ. θα διαχειριστεί τα αποτελέσματα τριών μνημονίων και το τέταρτο, εν αναμονή μνημόνιο που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να περάσει αλώβητη από τα μνημόνια, όσο κραταιά κι αν είναι. Σε πρώτη ανάγνωση, το 71,5% του δικομματισμού φαίνεται καθηλωτικό. Όμως, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει επιδοκιμασία της μνημονιακής του διαχείρισης και της δήθεν «δυναμικής αντιπολίτευσής» του, αλλά κυρίως συνιστά ένδειξη επίγνωσης του κινδύνου από την επερχόμενη επίθεση της Ν.Δ. και εκδήλωση αντίδρασης ενάντιά της, από ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του. Σε αυτή την αντίδραση πρέπει να προστεθεί και ένα μέρος της αποχής, όπως και η ψήφος υπέρ του ΜέΡΑ25, όσο κι αν υπόσχεται «ρεαλιστική ανυπακοή».

4. Η λαϊκή αντίδραση δεν διοχετεύθηκε προς τη μαχόμενη αριστερά. Το ΚΚΕ κράτησε σχεδόν το ίδιο ποσοστό και ψήφους σε σχέση και με τις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές του Σεπτέμβρη του 2015. Δεν μπόρεσε να ανακάμψει και να καρπωθεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΛΑΕ τέθηκε σε ανεπίστρεπτη κρίση, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξαναγύρισε εκεί από όπου ξεκίνησε το 2009 και βαθιά διχασμένη. Ο κύκλος αυτών των πολιτικών μετώπων με τη σημερινή μορφή τους πολιτικά έχει κλείσει. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή αποτυχία όλων των προγραμμάτων και κομμάτων της αριστεράς. Τα αποτελέσματα της αριστεράς, στο σύνολό τους, δυσκολεύουν μια γρήγορη αναδιοργάνωση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, κάνουν το έργο της μαζικής και νικηφόρας αντίστασης στην επίθεση της Ν.Δ. και του νέου δικομματισμού, να μοιάζει με ηράκλειο άθλο. Ωστόσο, αυτός είναι ο δρόμος που απαιτείται να ακολουθήσει η ασυμβίβαστη αριστερά.

5. Για να ανταποκριθούμε σε αυτή την απαίτηση, χρειάζεται βαθιά και μαχόμενη αυτοκριτική επανεξέταση της τακτικής, των μετώπων και των συνθημάτων, από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα, κρατώντας κάθε πολύτιμη παρακαταθήκη, αλλά με διάθεση υπέρβασης και σε ρήξη πλέον με ό,τι καθήλωσε τη δυνατότητα για μια ανατρεπτική πολιτική. Χρειάζεται η σχεδιασμένη και έμπρακτη κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων για μια ενωτική και μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ., για την ταξική αναδιοργάνωση του εργατικού, λαϊκού και νεανικού κινήματος και μια αποτελεσματική συμμαχία της ανυπότακτης αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ούτε θέλει να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση. Το ΜέΡΑ25 δεν μπορεί. Το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ, με όποιες μορφές κι αν συνεχίσουν, μπορούν και πρέπει να συμβάλουν σε μια ενωτική λαϊκή αντιπολίτευση. Αλλά, για διαφορετικούς λόγους, δεν μπορούν να ηγηθούν μιας τέτοιας προσπάθειας. Γι’ αυτό χρειάζεται η υπέρβαση τόσο της ρεφορμιστικής όσο και της σεχταριστικής πολιτικής στην αριστερά.

6. Η αποτυχία των αριστερών δυνάμεων και προγραμμάτων στη δεκαετία που πέρασε, η σκληρή περίοδος στην οποία εισερχόμαστε και πάνω απ’ όλα η συγκλονιστική εποχή που ζούμε δείχνουν ότι απαιτείται η δημιουργία ενός νέου αριστερού, επαναστατικού και κομμουνιστικού φορέα. Με πολιτική συμφωνία γύρω από ένα σαφές ανατρεπτικό πολιτικό πρόγραμμα για την περίοδο, πρώτα απ’ όλα για τον μισθό, το εισόδημα, τον χρόνο και τις σχέσεις εργασίας, αλλά και για τη δημοκρατία και τον αντιφασισμό, την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη και τη διεθνή συνεργασία των λαών, καθώς και για όλα τα ζητήματα που συγκλονίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες, όπως το περιβάλλον και η διατροφή, το γυναικείο ζήτημα, ο ρατσισμός, οι σεξιστικές διακρίσεις κ.ά. Με ανοιχτή, δημιουργική συζήτηση και αναζήτηση για μια νέα στρατηγική σε επαναστατική και κομμουνιστική κατεύθυνση, με βάση τον μαρξισμό, τις εμπειρίες από τις επαναστατικές απόπειρες του 20ού αιώνα και τις σύγχρονες, υλικές δυνατότητες χειραφέτησης της εργασίας, στην εποχή μας. Με ενότητα στη δράση που θα διασφαλίζεται από εσωτερική δημοκρατία, με αιρετή και ανακλητή ηγεσία, προσανατολισμό στην εργατική τάξη, ειδικά στους συγκεντρωμένους χώρους βιομηχανίας και υπηρεσιών, στη νέα γενιά αλλά και σε όλο τον λαϊκό κόσμο της εργασίας. Με μια συνεπή και σύγχρονη μετωπική πολιτική που θα ξεπερνά τόσο την υποταγή στις πτέρυγες της αστικής πολιτικής ή των αριστερών ρεφορμιστικών τάσεων όσο και την απομόνωση από τις πλατιές εργαζόμενες και λαϊκές μάζες στο όνομα της επανάστασης. Στόχος είναι η δημιουργία ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ανατροπής, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι άμεσα εφικτό. Με δημιουργία διεθνιστικών δεσμών, σε μια εποχή όπου οι δυνατότητες επικοινωνίας, μεταφορών και εμπειριών έχουν ανέβει εκθετικά, ενώ ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός παρασύρουν την εργατική τάξη και τους λαούς στον εθνικισμό και τους πολέμους ή στην υποταγή στις κοσμοπολίτικες ολοκληρώσεις τους, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

7. Ο Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων, με αυτοκριτική και σχεδιασμένη πορεία υπέρβασης του ίδιου, με συντροφικό πνεύμα σύνθεσης και κοινή στράτευση, θα συμβάλει στη δημιουργία ενός μαζικού πόλου συσπείρωσης κομμουνιστικών ρευμάτων προς μια ενωτική οργάνωση, που θα ανοίξει τον δρόμο για το κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας.

8. Ο Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων παράλληλα θα αναλάβει και θα συμβάλει σε πρωτοβουλίες για τον διάλογο και την κοινή δράση αριστερών ρευμάτων και αγωνιστών/τριών του μαζικού κινήματος, για μια ενωτική πολιτική συμμαχία ασυμβίβαστης πάλης ενάντια στη νέα κυβέρνηση, σε κάθε αντεργατικό, αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό μέτρο.

Τίποτα δεν τελείωσε!

Και στις πιο μαύρες συνθήκες υπάρχει πάντα ένα φωτεινό μονοπάτι για να βαδίσουμε μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές/τριες.