Η υπόθεση της άδικης δίωξης και φυλάκισης της Ηριάννας και του Περικλή δικαίως έχει ξεσηκώσει ένα σημαντικό κύμα αλληλεγγύης, ειδικά από νεότερο κόσμο. Και μάλιστα πολύ περισσότερο και από τις περιπτώσεις διώξεων των θεωρούμενων «συνήθων υπόπτων» στις κλασικές σκευωρίες της γνωστής παρακρατικής «παράγκας» με το όνομα αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Που συνήθως προέρχονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και, ανεξαρτήτως των διαφορετικών πολιτικών επιλογών μας, τους χαρακτηρίζει μια στάση συνέπειας η οποία, επίσης δικαίως, αναγνωρίζεται και προκαλεί την αλληλεγγύη του κόσμου των κινημάτων. Είναι σημαντικό επίσης που πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες[1] και σχετικοί επιστήμονες[2] ένωσαν τις φωνές τους με δημόσια κείμενα και καλέσματα για απελευθέρωση της Ηριάννας και του Περικλή. Όσο περισσότεροι/ες τόσο καλύτερα.

Βέβαια αυτό ισχύει το ίδιο για όλους/ες; Τις τελευταίες μέρες, παρόμοιες τοποθετήσεις έκαναν και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του ίδιου του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης.[3] Eστιάζοντας σε κύκλους της δικαιοσύνης στο πλαίσιο ενός ακήρυχτου πολέμου για τον πολιτικό έλεγχό της από ό,τι φαίνεται. Την ίδια ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας κατακεραύνωνε από το Υπουργείο Εργασίας την απόφαση του Αρείου Πάγου ότι η μακροχρόνια απληρωσιά δεν αποτελεί βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας,[4] άλλοι υπουργοί εστίαζαν σε άλλες ανοιχτές υποθέσεις της δικαιοσύνης και όλοι μαζί προσπάθησαν να μπουν στο κάδρο της αλληλεγγύης στην Ηριάννα. Στο κλίμα αυτό και η αξιότιμη υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου έκανε μια σχετική ανάρτηση.[5]

Θα πει κάποιος: Eίναι κακό να εκφράζονται και οι σημερινοί κυβερνητικοί υπέρ αδίκως διωκόμενων; Για να το γενικεύσουμε, είναι κακό να εκφράζονται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπουργοί κυβερνήσεων που βομβαρδίζουν αμάχους με πρόσχημα αυτά; Είναι κακό να μιλάνε για «αξιολόγηση» και «πάταξη της διαφθοράς» άνθρωποι που βρέθηκαν σε πολιτικές και διοικητικές θέσεις με κομματικές ή οικογενειακές-φιλικές πλάτες και χωρίς ανάλογα προσόντα; Είναι κακό να μιλάνε κατά του βιασμού άνδρες που δέρνουν τις γυναίκες τους στο σπίτι; Ε, ναι λοιπόν. Είναι κακό! Για την ακρίβεια, είναι θλιβερή υποκρισία. Ή όπως το έθεσε ωραία ο Τάσος Θεοφίλου σε πρόσφατη ανάρτησή του για την Ηριάννα: «Την ίδια στιγμή ο σουρεαλιστής Κοντονής, αντί να καταργήσει τον τρομονόμο και να βάλει συγκεκριμένους όρους στην ανεξέλεγκτη χρήση του DNA ως στοιχείου, κάνει κριτική σε δικαστικές αποφάσεις σαν να μην είναι υπουργός Δικαιοσύνης που νομοθετώντας μπορεί να περιορίσει την ασυδοσία των φονταμενταλιστών της ποινικής καταστολής αλλά κάποιος καθημερινός χρήστης των social media».[6]

Είναι τουλάχιστον κοροϊδία, λοιπόν, να κόπτονται για τα «δικαιώματα» όσοι ψηφίζουν και εφαρμόζουν τους νόμους των μνημονίων που μειώνουν συντάξεις, νομιμοποιούν την εργασιακή ζούγκλα και οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση δομών υγείας, παιδείας και ελεύθερων χώρων. Γιατί πολύ απλά τρομοκρατία είναι να δουλεύεις για λίγα κατοστάρικα και επισφαλώς. Τρομοκρατία είναι να μην ξέρεις αν θα ανανεωθεί η σύμβασή σου (όταν υπάρχει τέτοια…). Τρομοκρατία είναι η εντεινόμενη εργοδοτική αυθαιρεσία που εκμεταλλεύεται τον φόβο σου για τη δουλειά σου. Τρομοκρατία είναι η ανεργία και το εντεινόμενο άγχος της επιβίωσης. Τρομοκρατία είναι η εξώθηση στη μετανάστευση λόγω απουσίας ευκαιριών εδώ. Τρομοκρατία είναι οι ιδιώτες «κρατικοί» εργολάβοι και οι στρατοί μπράβων ή οπαδών που χρησιμοποιούν για να καταπατήσουν δημόσιους χώρους με δημόσιες επιδοτήσεις και χωρίς να βάλουν καν το χέρι στην τσέπη τους. Τρομοκρατία είναι να είσαι ανασφάλιστος και να έχεις ανάγκη να νοσηλευτείς. Τρομοκρατία είναι να περιμένεις ματαίως να μπει το παιδί σου στη λίστα των δημόσιων παιδικών σταθμών. Τρομοκρατία τελικά είναι το «κράτος του τρόμου» που δημιουργούν κρατικοί-κυβερνητικοί φορείς με πολιτικές που ευνοούν συγκεκριμένες μερίδες της κοινωνίας και τους επιτρέπουν να ασκούν άφοβα τον δικό τους «τρόμο» μέσα σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.

Όσοι/ες, λοιπόν, με τις πολιτικές τους δημιουργούν και νομιμοποιούν όλες αυτές τις μορφές τρομοκρατίας καλό είναι να σιωπούν. Και καλό είναι να θυμηθούμε κι εμείς πώς πρέπει να τους (ξανα)τρομοκρατήσουμε με τους αγώνες μας.