Οι Κινέζοι λένε ότι το πληγωμένο θηρίο είναι που πρέπει κανείς να φοβάται περισσότερο.

Και στην Ελλάδα, εδώ και δύο χρόνια παλεύουν λυσσαλέα δυο πληγωμένα θηρία. Μια σύγκρουση βαθιά, ισχυρή, πραγματική˙ σύγκρουση υλικών συμφερόντων, σύγκρουση ταξική. Παλεύουν, σε τελική ανάλυση, τάξεις, ίσως στον πιο έκδηλο κοινωνικό ανταγωνισμό μετά τον Εμφύλιο. Όμως, και από τα δύο στρατόπεδα, λείπει η προοπτική. Αυτή που μπορεί να αγκαλιάσει μια κοινωνία και να την βάλει να παλέψει όχι μόνο για ψωμί αλλά για σκοπούς, ιδανικά, για μια συνολικά καλύτερη ζωή. Και αν για το αστικό στρατόπεδο το αναμάσημα του κλισέ της κρίσης ως ευκαιρίας δεν πείθει κανέναν, αυτό που ολοένα και περισσότερο περιμένουν όλοι είναι τον λόγο και τις πράξεις της Αριστεράς. Τη μετατροπή της κρίσης σε δική της ευκαιρία, σε δική μας ευκαιρία. Όμως, σε αυτή την περίπτωση, ευκαιρία και προοπτική βρίσκονται στην ίδια μεριά του χαρακώματος. Γιατί η συγκυρία είναι ιστορική και το διακύβευμα τεράστιο. Και από τις ιστορικές συμπληγάδες δεν μπορείς να βγεις παίζοντας στο έδαφος του αντιπάλου, είτε αυτό αφορά μια αμιγώς ιδεολογική είτε μια αποκλειστικά εκλογική-κοινοβουλευτική στρατηγική.

Τα ερωτήματα είναι μπροστά μας.
 
Μπορεί,

η αντίστασή μας να ξεπεράσει τα κοινοβουλευτικά όρια και ορόσημα της ψήφισης κάθε νέου πακέτου μέτρων;
η ιδιότυπη αστική «απονέκρωση» του κράτους και των προνοιακών του υπηρεσιών να σηματοδοτήσει, εκτός από έναν αγώνα αντίστασης, και ένα κύμα αλληλεγγύης;
η βίαιη περιθωριοποίηση, απομόνωση και ο φόβος μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού να ανασχεθεί από μια νέα κοινωνικότητα, πολιτισμό, συντροφικότητα και συλλογικότητα;
το κλείσιμο εργοστασίων και επιχειρήσεων να σηματοδοτήσει έναν αγώνα, όχι μόνο για την επαναλειτουργία τους αλλά και ένα πείραμα αυτοοργάνωσης;
η αντιφασιστική πάλη να αποτελέσει αφορμή για το χτίσιμο μιας διαφορετικής καθημερινής κοινωνικής και πολιτικής ηγεμονίας;
 
Μπορούμε σήμερα,

να στοχαστούμε και να θέσουμε τις προτεραιότητες για μια άλλη κοινωνική ανάπτυξη, για παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση;
να ψηλαφίσουμε μια άλλη στρατηγική, ριζικά ανταγωνιστική στην αστική, που δεν θα οριστεί αποκλειστικά με ιδεολογικούς όρους και, κυρίως, δεν θα ενσωματωθεί στην σειρήνες του αστικού «ρεαλισμού»;
να ανασυνθέσουμε ένα νέο, ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο, να ανασυνθέσουμε τον «λαό» ως ένα νέο ηγεμονικό μπλοκ;
 
Τα ερωτήματα δεν είναι εύκολα, αλλά έχουν πια τεθεί.

Μπορεί, μπορούμε;
 
Ναι, μπορούμε.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Της Σύνταξης 1

Εκτός εαυτού... 2

Στην Αριστερά δεν ταιριάζουν οι ήσυχες θάλασσες, του Παναγιώτη Σωτήρη 5

Στο σταυροδρόμι της απόγνωσης και της ελπίδας, Αριστερή Ανασύνθεση 8

Η κοινωνική αλληλεγγύη την εποχή του Μνημονίου, των Αλέξανδρου Βακαλόπουλου και Χρήστου Μπέλμπα 12

Για την κατάσταση της ευρωζώνης. O κανόνας του παιχνιδιού, του Δημήτρη Λένη 15

Ομπάμα, Ρόμνεϊ και η κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας, του Πέτρου Παπακωνσταντίνου 19

Δράκοι, γίγαντες και δηλητήριο: Έχει η Κίνα πήλινα πόδια;, του Δημήτρη Λένη 21

Φάκελος: Η ανάδυση του σύγχρονου φασιστικού φαινομένου

«Κατάσταση εξαίρεσης» ή οργανική κρίση;, του Παναγιώτη Σωτήρη 26

Η ηγεμονία ως άθροισμα, η ηγεμονία ως μετασχηματισμός, του Γιώργου Καλαμπόκα 30

Από τη «Χ» στη Χρυσή Αυγή. Διαδρομές της Ακροδεξιάς και του νεοφασισμού στη μεταπολεμική Ελλάδα, του Γιώργου Αλεξάτου 34

Γιατί επανεμφανίζεται; Αναλύσεις και ερμηνείες για το φαινόμενο του φασισμού συζητούμενες «εκτός γραμμής», των Άρη Ασλαμπάλογλου και Κώστα Μιλτιάδη 37

Η συμβολή του επίσημου πολιτικού λόγου στη νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής, της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη 41

Χρυσή Αυγή: κοινωνική διαστρωμάτωση, προοπτικές μεγέθυνσης και η πρόκληση για την Αριστερά, του Άγγελου Κοντογιάννη 44

Η ναζιστική συμμορία της ελληνικής Βαϊμάρης, της Μαρίας Λούκα 47

Τα είπαμε όλα τελικά για τη Χρυσή Αυγή;, του Χρίστου Τουλιάτου 51

Αριστερά και αντιφασιστική δράση, των Νίκου Βασιλόπουλου και Ηλία Κεφαλά 54

Πειράματα αυτοδιαχείρισης στην έρημο του Μνημονίου, της Μαρίας Λούκα 58

Έρικ Χόμπσμπαουμ. Ο ιστορικός των ηττημένων, του Άκη Παλαιολόγου 61

Tell me why? I don’t like Mondays…, του Γιώργου Νικολαΐδη 64

Το «Απόγευμα ενός Φαύνου» ως συμβάν στην τέχνη 67

Μανόλης Αναγνωστάκης. Απ’ την αναπαράσταση της ήττας στην ήττα της αναπαράστασης, του Παναγιώτη Αρβανίτη 71

Enzo Traverso: Η ναζιστική βία, μτφ. Τάσος Μπέτζελος 75