Website Εκδόσεις Περιοδικό Λέσχη
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Η αέναη επίκληση μιας κρίσης που βαθαίνει και ενός λαού που διαρκώς ξεσηκώνεται
Ήδη από τη δεκαετία του 1970, η φιλοΕΟΚ στάση κυριαρχούσε στην πολιτική των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, κυρίως του ιταλικού αλλά από ένα σημείο και μετά και του γαλλικού.
Ζούμε το τέλος του «ευρωπαϊκού ονείρου».
Η δικτατορία βρήκε την Αριστερά απροετοίμαστη˙ με νέο δυναμικό και εκπροσωπήσεις, αλλά χωρίς να μπορεί να τα μετασχηματίσει σε μια άλλη στρατηγική. Η διάσπαση του 1968 ήταν έκφραση αυτής της αντίφασης.
Όταν στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 ο Σαλβαδόρ Αλιέντε κλεινόταν στο Προεδρικό Μέγαρο στο Σαντιάγο της Χιλής, εξέφραζε το μεγαλείο αλλά και την τραγωδία της Χιλιανής Αριστεράς.
Τέτοια κινήματα αποτελούν μια τεράστια πρόκληση για την Αριστερά. Χωρίς μια πολιτική έκφραση και συμπύκνωση που να αναλογεί στο δημοκρατικό και χειραφετητικό περιεχόμενό τους, κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα ή να απαντηθούν με ενδοσυστημικές ή ακόμη και αντιδραστικές λύσεις, όπως δείχνει και η εξέλιξη της Αραβικής Άνοιξης.
Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ότι μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ
