Αυτό που συμβαίνει καθημερινά στο Αιγαίο είναι ένα προμελετημένο έγκλημα από τη μεριά των υπευθύνων της ΕΕ.

Ενώ είναι γνωστό και δεδομένο ότι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία και άλλες χώρες θα έρθουν στην Ευρώπη αναζητώντας καταφύγιο από τον πόλεμο και την εξαθλίωση, σε αυτούς τους ανθρώπους δεν δίνεται εδώ και χρόνια καμιά δυνατότητα να φτάσουν με ασφάλεια στην Ευρώπη. Δεν μπορούν να μπουν από τις κανονικές και ασφαλείς εισόδους, δεν μπορούν να πάρουν ένα πλοίο της γραμμής, ένα τρένο, ένα λεωφορείο, ένα αεροπλάνο και να φτάσουν σε κάποια χώρα της ΕΕ. Δεν μπορούν καν να δοκιμάσουν να μπουν κανονικά σε ένα λιμάνι με ένα αξιόπλοο σκάφος. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις θα τους εμποδιστεί η είσοδος, θα απωθηθούν ή θα συλληφθούν και επαναπροωθηθούν άμεσα.

Η μόνη δυνατότητα που έχουν είναι να φτάσουν στις ακτές της Ελλάδας (ή της Ιταλίας) σε τέτοια κατάσταση που να πρέπει να διασωθούν και όχι να απωθηθούν. Δηλαδή, τους υποχρεώνουμε να φτάσουν είτε με βάρκα, είτε με σκάφος που θα βρεθεί σε κίνδυνο ώστε οι κανόνες εμπλοκής να επιβάλουν τη διάσωση και όχι την απώθησή τους.

Κοινώς, εμείς τους υποχρεώνουμε να περάσουν από το μαρτύριο της αναμέτρησης με τους κινδύνους της θάλασσας αντί να τους δώσουμε τη δυνατότητα να φτάσουν τουλάχιστον με ασφάλεια και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στο άσυλο και την ανθρωπιστική προστασία.

Το συχνά δολοφονικό αυτό καψώνι εξαρχής και κυνικά περιλάμβανε τον κίνδυνο πνιγμού ως παράμετρο που θα «αποτρέψει» την άφιξη προσφύγων και μεταναστών. Στην πραγματικότητα, απλώς αποτελεί την εξειδίκευση στο προσφυγικό ζήτημα της λογικής των αναγκαστικών «παράπλευρων απωλειών».

Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει διαρκώς θύμα των χειρισμών των υπολοίπων μελών της ΕΕ. Ωστόσο, είναι συνυπεύθυνη για την κατάσταση. Όχι μόνο επειδή αποδέχεται τις αποφάσεις των οργάνων της ΕΕ αλλά επειδή διατηρεί στη θέση του το φράχτη στον Έβρο που ουσιαστικά απέκοψε τη χερσαία και περισσότερο ασφαλή δίοδο από την Τουρκία στην Ελλάδα κάνοντας το πέρασμα από το Αιγαίο σχεδόν υποχρεωτικό. Ας αναλογιστούμε πόσα θύματα μετράμε στο Αιγαίο από τον περασμένο Ιανουάριο που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, για αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης.

Όσο για αυτούς που δικαιολογούν τις πολιτικές της «Ευρώπης- Φρούριο» επειδή υπάρχει κίνδυνος «τζιχαντισμού», καλό είναι να θυμηθούν ότι το πρόβλημα σήμερα δεν είναι οι «τζιχαντιστές» που προφανώς και δεν θα διακινδύνευαν τον πνιγμό για την άφιξή τους, ιδίως όταν μπορούν να έχουν απόλυτα έγκυρα διαβατήρια και πόρους, αλλά οι πολιτικές των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της ισλαμοφοβίας που κάνουν μουσουλμάνους Ευρωπαίους πολίτες να παίρνουν το δρόμο του «τζιχαντισμού».

Όταν η χώρα - και η ζωή σου - καταστρέφεται δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσεις την προσπάθεια να αναζητήσεις καλύτερη μοίρα αλλού. Αυτή είναι η εμπειρία όλων των μεγάλων προσφυγικών κυμάτων. Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής για το προσφυγικό έδειξε ότι η ΕΕ επιμένει στην ίδια δολοφονική πολιτική της αποτροπής, της επαναπροώθησης και της «απορρόφησης» αριθμών προσφύγων που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Την ίδια ώρα απλώς μετράμε θύματα, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκλιπαρεί να πάρει ευρωπαϊκούς πόρους με αντάλλαγμα να αναλάβουμε ως χώρα το ρόλο του «ανθρωποφύλακα» της Ευρώπης.

Αν δεν θέλουμε απλώς να κλαίμε κάθε φορά που βλέπουμε φωτογραφίες με πνιγμένα παιδιά, πρέπει να αντιδράσουμε. Όλες και όλοι μας. Τώρα!

Να απαιτήσουμε να πέσει ο φράχτης του Έβρου, να σταματήσουν οι άχρηστες και κοστοβόρες περιπολίες της Frontex, να ανοίξει επιτέλους «ασφαλής διάδρομος» για τους πρόσφυγες από τα στρατόπεδα στην Τουρκία μέχρις τις χώρες προορισμού τους, να αναλάβουν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες την ευθύνη που τους αναλογεί αντί να προσπαθούν να γεμίσουν τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου με στρατόπεδα συγκέντρωσης.