Βρισκόμαστε σε μία εποχή ανακατατάξεων διεθνώς και εγχώρια, σε μία εποχή κρίσης και όξυνσης των αντιθέσεων μεταξύ τάξεων, χωρών, ιδεολογιών. Η διεθνής κρίση δεν φαίνεται να ξεπερνιέται, αντιθέτως συσσωρεύονται ενδείξεις για πιθανό νέο ξέσπασμά της. Η κατάσταση στην Ευρωζώνη δεν δείχνει να βελτιώνεται και η επίθεση του κεφαλαίου για περισσότερη λιτότητα, δημοσιονομική προσαρμογή και ευρωεπιτροπεία-«ολοκλήρωση» εντείνεται. Το τοπίο στην Ελλάδα σταθεροποιείται σχετικά με τις πρόσφατες εκλογές που οδήγησαν στην εκκαθάριση του ΣΥΡΙΖΑ από τις αριστερές δυνάμεις του, τη νέα εκλογική νίκη του και τη δυνατότητα να κυβερνήσει πάλι με τους ΑΝΕΛ.

Παραμένει ζητούμενο το αν θα υπάρξει κοινωνική κινητοποίηση όταν δεν διαφαίνεται άμεση εναλλακτική πολιτική προοπτική όπως στην προηγούμενη περίοδο. Η πολιτική κατάσταση παρ’όλα αυτά δεν σταθεροποιείται μεσοπρόθεσμα, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν σημάδια κοινωνικής σταθεροποίησης. Η νέα βίαιη αντιλαϊκή επίθεση που θα φέρει το τρίτο μνημόνιο δεν δίνει τη δυνατότητα συγκρότησης ηγεμονικής αφήγησης στο ΣΥΡΙΖΑ. Που μετασχηματίζεται γοργά πλέον σε κεντροαριστερό-σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα που υλοποιεί το μνημόνιο. Για αυτό πλέον στρέφει το δημόσιο λόγο του στο ζήτημα των αναγκαίων «μεταρρυθμίσεων» εκσυγχρονιστικού χαρακτήρα και την εξάλειψη της διαφθοράς. Ακόμα και αυτό όμως φαντάζει απίθανο αφού οι επικλήσεις σε κάποιο φιλολαϊκό «παράλληλο πρόγραμμα» που θα υλοποιείται δίπλα στις μνημονιακές ρυθμίσεις αποδεικνύονται ήδη κάλπικες εφόσον ο,τιδήποτε επιχειρεί να νομοθετήσει η κυβέρνηση περνά πλήρως από τον έλεγχο και την έγκριση των δανειστών. Οι κραδασμοί διαπερνούν όλο το πολιτικό σύστημα (εσωκομματικές εκλογές ΝΔ, δυσκολία συγκρότησης Κέντρου, εσωτερικά προβλήματα ΧΑ). Καθοριστική είναι, όμως, για εμάς η αδυναμία της αντιμνημονιακής αριστεράς να αρθρώσει πειστική εναλλακτική πρόταση και να ξεφύγει από τα όρια της αριστεράς της αντίστασης και της γενικής καταγγελίας. Οι πρόσφατες εκλογές σηματοδοτούν ένα τέλος εποχής για αυτή την αριστερά που αν δεν μετασχηματιστεί σε πολιτικό χώρο με επεξεργασμένη εναλλακτική ριζοσπαστική πολιτική πρόταση με σχέδιο για το κίνημα και τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και το αστικό κράτος θα περιθωριοποιηθεί στο άκρο του αστικού πολιτικού σκηνικού.

Μπαίνουμε πλέον σε νέα πολιτική φάση. Τελείωσε η περίοδος της κυριαρχίας του σχεδίου για μία προοδευτική «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» με πυρήνα την Αριστερά και κοινοβουλευτικά εστιασμένη τακτική. Και τελείωσε με επικράτηση του κυβερνητισμού της «κεντροαριστερής» μνημονιακής αστικής διαχείρισης. Πρέπει να δούμε την περίοδο με μεσοπρόθεσμους όρους, με όρους της εποχής που άνοιξε μετά το 2008, μίας εποχής κρίσης και αναδιάταξης του σύγχρονου καπιταλισμού, μίας εποχής όπου είναι ακόμα ενεργή η αναζήτηση μίας νέας κοινωνικής ισορροπίας (είτε με όρους συντριπτικής επικράτησης των δυνάμεων του κεφαλαίου είτε με όρους αντεπίθεσης και επικράτησης εργατικών & λαϊκών δυνάμεων). Οι μάχες που καλούμαστε να δώσουμε είναι μακροχρόνιες και το διακύβευμα και η αντίδραση είναι μεγάλα όπως έδειξε και η αντίδραση στην άνοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τον ιμπεριαλισμό. Στη νέα πολιτική φάση ουσιαστικό ζήτημα είναι και η προοπτική ανασυνθέσεων σε όλα τα επίπεδα (κινηματικό, μετωπικό, «κομματικό»). Η έντονη ρευστότητα και το κλίμα της ήττας μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ βαραίνει και ο κίνδυνος της οπισθοχώρησης είναι πραγματικός, Αν δεν κινηθούμε αποφασιστικά και με σχέδιο αυτή η κατάσταση μπορεί να ενταθεί οδηγώντας σε πολιτική περιθωριοποίηση την αριστερά που διαφοροποιήθηκε από τον κυβερνητισμό.

Για να υπάρξουν ανασυνθέσεις σε όλα τα επίπεδα απαιτείται εκτίμηση για τα ρεύματα που διαμορφώνονται εντός του κινήματος και της αριστεράς και ανάλογες πολιτικές επιλογές και συμμαχίες. Υπάρχει το ρεύμα που αναφέρεται στη στρατηγική μίας κεντροαριστεράς κοσμοπολίτικου φιλοΕΕ προσανατολισμού που αντιτίθεται διακηρυκτικά στη λιτότητα, τα μνημόνια και το νεοφιλελευθερισμό και επιδιώκει να γίνει κόμμα του κράτους καταλαμβάνοντας την εξουσία με κοινοβουλευτικούς όρους. Εκφραστής αυτού του ρεύματος είναι το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και οι πλειοψηφικές δυνάμεις στα κόμματα που το απαρτίζουν αλλά και η πλειοψηφία του Podemos και στην Ελλάδα σήμερα ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Η διαπάλη με αυτό το ρεύμα και η πάλη για την ήττα του δεν είναι απλώς κομβικό ζήτημα για την ανατροπή της αντιλαϊκής μνημονιακής επίθεσης, αλλά πλέον και για την επιβίωση και το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς συνολικά. Το δεύτερο ρεύμα που αναπτύσσεται είναι το ρεύμα της ταυτοτικής αναδίπλωσης και της ταύτισης τακτικής-στρατηγικής, ρεύμα που υποτιμά τις δυνατότητες για μία πιο αντιφατική σύγχρονη επαναστατική στρατηγική και τακτική σε μία δυτική καπιταλιστικά αναπτυγμένη χώρα. Βασική εκδοχή αυτού του ρεύματος στην Ελλάδα είναι το ΚΚΕ, είναι όμως και ο κλασικός αριστερισμός. Τέλος το τρίτο ρεύμα που αναπτύσσεται είναι της σύγκλισης γύρω από ένα μεταβατικό πρόγραμμα και εντός του των δυνάμεων κομμουνιστικής αναφοράς με αναζήτηση μίας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής.. Σε αυτό περιλαμβάνονται οι δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας, αλλά και άλλες που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ, δυνάμεις που προέρχονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ (Εργ.Αγώνας, Συλλ. Κορδάτος) καθώς και διάσπαρτο δυναμικό του κινήματος.

Η αντιφατική και ρευστή κατάσταση που επικρατεί τόσο στο κίνημα όσο και στην αριστερά μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της ΛΑΕ επιβάλλει να αναστοχαστούμε την κατάσταση συνολικά στους κοινωνικούς χώρους για την ανάλογη επεξεργασία ειδικής γραμμής και να δούμε την κατάσταση και τις προοπτικές των αριστερών ριζοσπαστικών σχημάτων σε αυτούς. H γενική γραμμή μας παραμένει η στήριξη αριστερών ριζοσπαστικών-αντισυνδιαχειριστικών σχημάτων στους κοινωνικούς χώρους.. Θεωρούμε ότι πρέπει να είναι να επιδιώκεται η συνδικαλιστική συμπόρευση των δυνάμεων που προέρχονται από τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις και ανένταχτους/ες στη βάση της αναγκαίας συμφωνίας για τα ζητήματα του κοινωνικού χώρου σε ριζοσπαστική και αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση και των βασικών αξόνων του μεταβατικού προγράμματος. Στόχος μας είναι να εκφραστεί και να συγκροτηθεί κοινωνικά στους χώρους το ρεύμα σύγκλισης δυνάμεων γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα, χωρίς απαραίτητα να μπει ως προαπαιτούμενο στην ολότητά του. Προαπαιτούμενο είναι η ριζοσπαστική, αντισυνδιαχειριστική, αντικυβερνητική και αντιμνημονιακή φυσιογνωμία.

Η πολιτική γραμμή του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου στη βάση των αξόνων του μεταβατικού προγράμματος και ενός κομμουνιστικού φορέα που θα εξυπηρετεί μία σύγχρονη επαναστατική στρατηγική παραμένει η γενική γραμμή για την περίοδο που διανύουμε. Η ενότητα στη βάση του μεταβατικού προγράμματος είναι τακτική μεσοπρόθεσμη επιλογή, μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί με μαζικούς μετωπικούς όρους περιλαμβάνοντας και δυνάμεις που δεν αναφέρονται στη κομμουνιστική προοπτική και η στρατηγική ηγεμονία εντός της είναι ανοιχτή. Η Λαϊκή Ενότητα δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες για αυτό καθώς διαμορφώνει ένα πιο διευρυμένο πεδίο για τη μετωπική συγκρότηση και περιλαμβάνει δυνάμεις με πιο λαϊκή-ταξική ένταξη. Μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει θελκτικά ως κέντρο μετωπικών πρωτοβουλιών και να ωθήσει τη διαδικασία συγκρότησης του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου απευθύνοντας διαρκές κάλεσμα συμπόρευσης και σύγκλισης σε όλο το εύρος των δυνάμεων που συμφωνούν με το μεταβατικό πρόγραμμα. Ταυτόχρονα πρέπει να εμβαθύνει, να εξειδικεύσει, να ριζοσπαστικοποιήσει και να κάνει πιο αιχμηρές πολιτικά τις προγραμματικές επεξεργασίες της. Τέλος, πρέπει να συγκροτηθεί δημοκρατικά με τη λογική «1 μέλος – 1 ψήφος» με αποφασιστικό ρόλο των τοπικών επιτροπών και των οργάνων στο χώρο ευθύνης τους, με εκλογή και λογοδοσία όλων των οργάνων και έγκριση των πολιτικών αποφάσεων από τη βάση, με συγκρότηση ανοιχτών πολιτικών τάσεων-πλατφορμών στις πολιτικές διαδικασίες όχι για να φτιαχτούν στρατόπεδα οργανώσεων, αλλά πολιτικά ρεύματα και αναλογική εκπροσώπησή τους. Στόχος είναι να υπάρχει μια συζήτηση πραγματικά ζωντανή, με συνθέσεις αλλά και γόνιμες αντιπαραθέσεις, με συσχετισμούς που θα αλλάζουν και μια ενότητα που θα βαθαίνει με αυτό τον τρόπο σε μια διαδικασία πραγματικά ανασυνθετική.

Ταυτόχρονα, δεν υποτιμούμε τις υπαρκτές αντιφάσεις της ΛΑΕ στη φυσιογνωμία, το πρόγραμμα και τη δημοκρατική συγκρότηση. Αυτή τη στιγμή, η ΛΑΕ δεν έχει διαμορφώσει μία θελκτική φυσιογνωμία σύγχρονης μετωπικής ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά προσομοιάζει περισσότερο στην αριστερά της αντίστασης της μεταπολίτευσης με σοβαρή αδυναμία να λειτουργήσει θελκτικά για ριζοσπαστικό δυναμικό (ειδικά νεότερο) του κινήματος και της αριστεράς. Δεν έχει στηρίξει επαρκώς το πρόγραμμά της και εκκρεμεί η εμβάθυνσή και εξειδίκευσή διατηρώντας και εμπλουτίζοντας το ριζοσπαστικό στίγμα. Τέλος, έχει σοβαρά κενά στη δημοκρατική λειτουργία και συγκρότησή της.

Τα πολιτικά ρεύματα εντός της δεν είναι συγκροτημένα σφιχτά, αλλά επικοινωνούν μεταξύ τους στη ρευστότητα που υπάρχει σήμερα εντός της ΛΑΕ και της αριστεράς συνολικά και αυτό είναι θετικό. Θεωρούμε όμως και ότι πρέπει να επιδιωχθεί ο πολιτικός συντονισμός μίας αριστερής ριζοσπαστικής τάσης-πτέρυγας που θα προσπαθήσει να εκφράσει το ρεύμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής και επαναστατικής αναζήτησης με σταθερότητα. Για να μπορούμε αποτελεσματικά να παλεύουμε για τη ριζοσπαστικοποίηση της ΛΑΕ προσπαθώντας να εξυπηρετούμε ταυτόχρονα μία μετωπική γραμμή μαζών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Το καθήκον της ανασύνθεσης της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής με τη συγκρότηση ενός κομμουνιστικού φορέα από τις δυνάμεις της επαναστατικής ανανέωσης και του μαχόμενου μαρξισμού που συγκλίνουν μέσα στο κίνημα και το μέτωπο και αναμετριούνται με τα ερωτήματα της εξουσίας, της ηγεμονίας, των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών είναι βασικό στο πλαίσιο της στρατηγικής που έχουμε επιλέξει να εξυπηρετούμε. Στη σημερινή συγκυρία αυτό αφορά και τις αναγκαιότητες αποτελεσματικής παρέμβασης εντός της ΛΑΕ ώστε αυτή να βαθύνει την πολιτική και προγραμματική συζήτηση και φυσιογνωμία της. Οι δυνατότητες που προσφέρονται εντός της ΛΑΕ για αυτό είναι σήμερα αναβαθμισμένες. Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να είναι μία φτωχή ενοποίηση οργανώσεων, αλλά πρέπει να αναμετρηθεί αυτοκριτικά με τα μέχρι τώρα ελλείμματα και αντιφάσεις τους και κυρίως να ανοιχτεί δημόσια εμπλέκοντας όλο το δυναμικό που αναζητά αυτή την προοπτική. Οφείλουμε τολμηρά να κινηθούμε σε αυτή την κατεύθυνση.