Το μόνο που έχουν στα χέρια τους τα λαϊκά στρώματα είναι τα ήδη ψηφισμένα μέτρα και τη συμφωνία επιμήκυνσης της αιματηρής λιτότητας μέχρι τουλάχιστον το 2060.
Όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα ποντίκια, εν προκειμένω η κυβέρνηση, που προσπαθούσε να πείσει ότι έπαιξε με «στρατηγική ευφυΐα» στις αντιθέσεις Γερμανίας-ΗΠΑ.
Στην πολιτική – όπως και τον πόλεμο – ποτέ κανείς δεν πρέπει να υποτιμά ότι το κρίσιμο είναι ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Όλα είναι απλώς υπόθεση διαφοράς φάσης: ο “καλός μαθητής” της εσωτερικής υποτίμησης μετατρέπεται σε νέο εφιάλτη για τους Ευρωπαίους.