Κοινή δήλωση των οργανώσεων της κομμουνιστικής αριστεράς, ΑΡΑΝ και Παρέμβαση

Η ανάγκη

Βαδίζουμε στο 7ο έτος μιας βαθιάς και δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και μιας όξυνσης όλων των αντιφάσεων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε επίκεντρο αυτής της κρίσης. Ξεδιπλώθηκε μια ιδιαίτερα επιθετική στρατηγική με καταστροφικές συνέπειες κυρίως για τις χώρες της περιφέρειας. Η Ελλάδα βρέθηκε σε βαθιά κρίση, ενώ οι μνημονιακές πολιτικές «ξεπεράσματός» της, οδήγησαν σε μια τρομακτική επίθεση στις λαϊκές κατακτήσεις και στην κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Η κοινωνική καταστροφή οδήγησε σε μια βαθιά πολιτική αλλαγή και προκάλεσε μεγάλες ανακατατάξεις στις σχέσεις εκπροσώπησης.

Η συγκυρία αυτή, έθεσε την Αριστερά αντιμέτωπη με ιστορικές προκλήσεις.

Μια εκδοχή Αριστεράς εκτινάχθηκε εκλογικά, διεκδίκησε και κέρδισε την κυβερνητική εξουσία, δεχόμενη τεράστιες πιέσεις από τους δανειστές. Στη συνέχεια, η ταπεινωτική συμμόρφωση και η αποδοχή του Τρίτου Μνημονίου έδειξε ότι μια Αριστερά που δεν είναι αποφασισμένη να κάνει τη ρήξη, θα βρεθεί να διαχειρίζεται την υποταγή.

Είμαστε, σε μια κρίσιμη στιγμή για την Αριστερά. Πρέπει να υπάρξει ουσιαστικός απολογισμός, αναστοχασμός, αυτοκριτική και διόρθωση. Η συγκυρία προσέφερε τεράστιες δυνατότητες. Απαιτούσε, όμως, μια άλλη κατάσταση στο κίνημα και στην Αριστερά.

Επιμένουμε ότι η συγκυρία αποτελεί ταυτόχρονα ευκαιρία και κίνδυνο για τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της κομμουνιστικής αριστεράς. Ευκαιρία, γιατί στις κρίσεις του συστήματος είναι που επιβεβαιώνονται ή όχι οι αντισυστημικές δυνάμεις. Κίνδυνος, γιατί αν το σύστημα καταφέρει και ξεπεράσει – πρόσκαιρα – αυτές τις κρίσεις χωρίς αμφισβήτησή του, κατοχυρώνει έναν πιο αρνητικό συσχετισμό δύναμης για τις δυνάμεις της εργασίας απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Σήμερα οι κίνδυνοι δείχνουν να υπερτερούν απέναντι στις ευκαιρίες. Η βασική αιτία είναι ότι έλλειψαν εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που ιστορικά έχουν συνδεθεί με την κομμουνιστική προοπτική: σύνδεση της αντίστασης με το μετασχηματισμό, μετωπική λογική με ηγεμονία των επαναστατικών δυνάμεων, εργατική και λαϊκή γείωση, μαζική και πλειοψηφική απεύθυνση, επιμονή και πεποίθηση για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός και αναγκαίος.

Μέσα στην κρίση κανένα ρεύμα ή φορέας της κομμουνιστικής αριστεράς δεν κέρδισε έδαφος. Ο συσχετισμός εντός αριστεράς χειροτέρεψε με την ανοιχτή προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο σοσιαλφιλελευθερισμό και όλα τα ρεύματα οργανώσεις, κόμματα της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς, βρέθηκαν σε κρίση ή συμπίεση. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι να βιώνουμε μια προσωρινή ήττα της αριστεράς στο σύνολό της, με διαλυτικά φαινόμενα πολιτικά και οργανωτικά και με τον αγνωστικισμό σε επίπεδο θέσεων, αξιών και προγράμματος να εναλλάσσεται με το δογματισμό και τον πρακτικισμό.

Το μεγάλο κενό σε όλη την προηγούμενη περίοδο ήταν και είναι βαθύ. Είναι κενό κομμουνιστικού κινήματος.

Έγινε φανερό ότι τα υπάρχοντα υλικά δεν επαρκούν. Ωστόσο, τώρα ακριβώς, μέσα στη συγκυρία της κρίσης και της διάψευσης, αλλά και των μεγάλων συγκρούσεων, είναι που πρέπει να αναμετρηθούμε με τη διαδικασία ανασυγκρότησης και επανίδρυσης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού ρεύματος.

Το αναγκαίο προγραμματικό φορτίο

Μια τέτοια διαδικασία ανασύνταξης δε μπορεί να βρίσκεται στο κενό. Θα είναι τομή αλλά και συνέχεια των πιο θετικών παραδόσεων του κομμουνιστικού κινήματος διεθνώς και στη χώρα μας.

Δεν αρκεί μια δικαίωση-επιβεβαίωση κάποιου από τα ιστορικά ρεύματα γιατί δεν υπάρχει ως τέτοια. Στοχεύουμε σε μια ανασύνθεση όχι μόνο των υπαρκτών πολιτικών υποκειμένων και οργανώσεων αλλά και των ιστορικών συνεισφορών και ρευμάτων. Αναφερόμαστε στο μαχόμενο μαρξισμό και την λενινιστική τομή, διαβάζουμε όλες τις σημαντικές πολιτικές και θεωρητικές συνεισφορές μέσα στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος αλλά και αναγνωρίζουμε την ανάγκη επαναστατικής ανανέωσής τους. Η εμπειρία, η γνώση και ο συλλογικός πειραματισμός μέσα στο κίνημα οφείλουν να επικαιροποιούν και να μετασχηματίζουν τις ιστορικές συνεισφορές.

Τα βασικά στοιχεία μιας απόπειρας επαναθεμελίωσης μιας σύγχρονης κομμουνιστικής αναφοράς αφορούν τα ζητήματα που η ίδια η πραγματικότητα ανέδειξε:

- Η φύση και τα βασικά χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού ως το σύγχρονο στάδιοτου διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Η Ε.Ε. ως η πλέον εξελιγμένη ιμπεριαλιστική ένωση.

- Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, οι μετασχηματισμοί και οι αλλαγές της ζωντανής εργασίας στο έδαφος του νεοφιλελευθερισμού.

- Η φύση του κράτους και της καπιταλιστικής εξουσίας, η σχέση τους με την κυβέρνηση. Η αντιπαράθεση με τον κυβερνητισμό της Αριστεράς αλλά και με τον άγονο κινηματισμό.

- Η επεξεργασία μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, η ανάγκη μιας σύγχρονης θεωρίας και πολιτικής για την οικοδόμηση των ενιαίων μετώπων.

- Η υπεράσπιση της κομμουνιστικής αντίληψης (και όχι φόρμας) για το κόμμα ως το υποκείμενο για την προλεταριακή ηγεμονία σε αντίθεση με την κρατική οργάνωση των καπιταλιστών. Η επιμονή ότι αυτή δεν μπορεί παρά να είναι μια βαθιά δημοκρατική διαδικασία, ανοιχτή στις κοινωνικές δυναμικές και αντιθέσεις.

- Η ανάγκη οργάνωσης των εργαζομένων και της εργατικής τάξης ως το επικίνδυνο εκείνο υποκείμενο που μπορεί να φέρει τη σύγκρουση με το σύστημα ως το τέλος.

- Η πλειοψηφική απεύθυνση, η δουλειά μέσα στις μάζες, η οικοδόμηση κινημάτων, η συνάρθρωση του γενικού στόχου με την πάλη ενάντια στην οικολογική καταστροφή, το σεξισμό και την πατριαρχία, την κοινωνική και πολιτική απομόρφωση.

Συγκέντρωση και συγκρότηση δυνάμεων σε ανώτερο επίπεδο

Σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν δυνάμεις οργανωμένες αλλά και ανεξάρτητες/οι αγωνιστριες/ές που συμμερίζονται αυτές ή παρόμοιες σκέψεις. Δυνάμεις που ξεπερνούν κατά πολύ τις δύο οργανώσεις που ανοίγουν αυτή τη συζήτηση με στόχο την πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση και την οργανωτική ενοποίηση.

Η συζήτηση αυτή γίνεται σε περιβάλλον ήττας και αποσυγκρότησης για την Αριστερά. Μία -έως πρόσφατα αριστερή- δύναμη εφαρμόζει άγριο νεοφιλελευθερισμό, το τρίτο μνημόνιο φαίνεται αναπότρεπτο, οι υπαρκτές αντιστάσεις ψάχνουν να βρουν ένα νέο δρόμο, η υπόλοιπη Αριστερά βρίσκεται μεταξύ σεχταρισμού, αναχωρητισμού και αμηχανίας.

Οι τάσεις αποσυγκρότησης θέτουν πιο επιτακτικά το καθήκον μιας αντίρροπης κατεύθυνσης.

Αυτό αφορά πρώτα και κύρια την πάλη για το αναγκαίο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο για ανατροπή των μνημονίων και τη ρήξη με χρέος, ευρώ και ΕΕ. Ταυτόχρονα, δίπλα και μαζί με αυτό το καθήκον, οι δυνάμεις και οι αγωνιστές, τα ρεύματα και οι συλλογικότητες που αναφέρονται σε μια σύγχρονη κομμουνιστική αναφορά οφείλουν να δοκιμάσουν διαδικασίες ανώτερης συγκρότησης. Όχι εργαστηριακά αλλά με καθημερινή συμβολή στην οικοδόμηση της εργατικής και λαϊκής αντίστασης. Με προσπάθεια να μάθουν πραγματικά από τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές εμπειρίες των τελευταίων ετών. Μακριά από κάθε δογματισμό, πολιτικό βόλεμα, θεωρητική τεμπελιά. Με επίγνωση της μεταβατικότητας και την ανάγκη συνεχούς υπέρβασης προηγούμενων σχημάτων.

Οι δύο οργανώσεις, η ΑΡΑΝ και Παρέμβαση θέλουν να βάλουν πλάτη σε αυτή την προσπάθεια. Γι’ αυτό και ξεκινούν από κοινού διαδικασία πολιτικής ενοποίησης και κοινής συμβολής στη διαμόρφωσης μιας κομμουνιστικής οργάνωσης που είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ.

Ξέρουμε ότι σε αυτή την αναζήτηση για να πάνε πραγματικά αλλιώς τα πράγματα στον τόπο και στο κίνημα δεν είμαστε μόνες/οι. Απευθύνουμε κάλεσμα προς τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, τις οργανώσεις και τα ρεύματα που συμμερίζονται αυτή την ελπίδα και αυτή την αγωνία.

Το κάλεσμα αυτό είναι ανοικτό και διαρκές.

Γιατί για εμάς ο κομμουνισμός παραμένει η νιότη του κόσμου…