Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει μια εικόνα ότι επιτέλους κάτι αλλάζει στην οικονομία και υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ.

Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα δανείστηκε με ένα πανάκριβο επιτόκιο που θα μας κοστίσει 400 εκατομμύρια ευρώ σε τόκους τα επόμενα 5 χρόνια, καταβάλλοντας υπέρογκες προμήθειες σε τράπεζες που έχουν θησαυρίσει τα τελευταία 20 χρόνια από το ελληνικό χρέος, απλώς και μόνο για να δώσουν την εικόνα ότι το ελληνικό χρέος μειώνεται, την ίδια ώρα που αυτό αυξάνεται, που υπάρχουν υπέρογκες πληρωμές για τόκους τα επόμενα χρόνια, και οι οποίες θα συνεχίσουν να συνεπάγονται μια τεράστια αιμορραγία για την ελληνική κοινωνία. Ακόμη χειρότερα το δάνειο αυτό είναι με το αγγλικό δίκαιο, που στην πραγματικότητα απαγορεύει σε χώρες να κάνουν στάση πληρωμών και επιβάλλει δυνατότητες αποικιακές ως προς την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πρωτοφανή επιχείρηση υποθήκευσης μιας ολόκληρης χώρας.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δανείζεται πανάκριβα, σπεύδει να χαρίσει δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, πουλάει κοψοχρονιά το Ελληνικό (που μάθαμε ότι είναι το πιο φτηνό οικόπεδο στην Αττική), τις παραλίες, το νερό και την ενέργεια, χαρίζει πρόστιμα στο Βαρδινογιάννη και το Μελισσανίδη και τους άλλους λαθρέμπορους καυσίμων.

Ξέρουν καλά ότι το χρέος είναι μη εξυπηρετήσιμο. Το 2010 θεωρήθηκε υπέρογκο το  χρέος στα 120% του ΑΕΠ και σήμερα είναι πάνω από 175%. Στο τέλος και αυτοί θα κάνουν «κούρεμα», αλλά αφού πρώτα έχουν εξοντώσει την κοινωνία και έχουν καταργήσει τα κοινωνικά δικαιώματα. Γι’ αυτό επείγει εδώ και τώρα να γίνει παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους

Όσο για την περιβόητη ανάκαμψη καθόλου δεδομένο δεν είναι ότι θα έρθει. Η χώρα είναι σεφαύλο κύκλο χρέους – λιτότητας – ύφεσης και δεν είναι εύκολο να βγει, ιδίως όταν διαρκώς ανακοινώνονται νέα μέτρα λιτότητας και περικοπών δαπανών. Αλλά και να εμφανιστεί π.χ. το 2015 μια αναιμική αύξηση του ΑΕΠ αυτό τίποτα δεν θα σημαίνει για τους εργαζομένους και το λαόαφού η εξοντωτική λιτότητα θα συνεχίζεται όπως και η εκτίναξη της ανεργίας.

Στην πραγματικότητα τα «πρωτογενή πλεονάσματα» φτιάχνονται σήμερα μέσα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, το κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων, τους χιλιάδες ανθρώπους που είναι χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη στάση πληρωμών του δημοσίου, τηκαταβαράθρωση του προγράμματος των δημόσιων επενδύσεων.

Ας μην ξεχνάμε: το πρωτογενές πλεόνασμα υπολογίζεται όταν αφαιρούμε τις δαπάνες για τόκους στο υπέρογκο χρέος και την τεράστια οικονομική ενίσχυση προς τις τράπεζες. Στην πραγματικότητα εξακολουθούμε να έχουμε τεράστια ελλείμματα. Οι ίδιοι παραδέχονται ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα έχει αυξηθεί στο -12,% του ΑΕΠ.

Ας αφήσουμε λίγο τους αριθμούς να μιλήσουν μόνοι τους

- Ανάμεσα στο 2010 και το 2013 το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόση είναι η καταστροφή κοινωνικού πλούτου στην Ελλάδα των μνημονίων. Τόσα λήστεψαν από τους εργαζομένους και τις δημόσιες υποδομές

- Το χρέος εκτινάχθηκε στο 175% και ξεπερνά τα 318 δισεκατομμύρια ευρώ, παρά το κούρεμα του 2012.

- Το δημόσιο έλλειμμα αυξήθηκε στο -12,7% του ΑΕΠ από -8,9% το 2012.

- Το ΑΕΠ μειώθηκε συνολικά πάνω από 20% από το 2010 και συνολικά πάνω από 25% από το 2008.

- Η συνολικά δαπάνη για μισθούς και εισφορές μειώθηκε σε 4 χρόνια κατά 35%.

- Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 28% και η ανεργία των νέων στο 60%. Αυξάνεται η μερική απασχόληση.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι χρειαζόμαστε αυτά τα οδυνηρά μέτρα για να μπορούμε να καλύψουμε τις δημόσιες δαπάνες. Στην πραγματικότητα εάν κάνουμε άμεση παύση πληρωμών αμέσως απαλλασσόμαστε από ένα μεγάλο μέρος εξόδων. Έπειτα, η φορολογία του κεφαλαίου και του μεγάλου πλούτου μαζί με την εθνικοποίηση – χωρίς αποζημίωση – των τραπεζών που έχουμε πληρώσει δύο και τρεις φορές, μπορεί να δώσει αρκετή δημόσια δαπάνη. Επιπλέον, το να βγούμε από το ευρώ και τις συνθήκες της ευρωπαϊκής ένωσης έχουμε όλη τη δυνατότητα να αυξήσουμε τις δημόσιες δαπάνες απαλλαγμένοι από τους μηχανισμούς της επιτήρησης, για να λειτουργήσουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία και να καταπολεμηθεί η ανεργία.

Ας θυμηθούμε εδώ ότι όταν το 2010 λέγαμε ότι έπρεπε να βγούμε από το ευρώ, μας έλεγαν τα παπαγαλάκια της καταστροφής ότι θα έχουμε τεράστια ύφεση, ότι θα μειωθούν οι μισθοί και ότι δεν θα έχουμε χρήματα για να πάρουμε καύσιμα. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει τώρα και θα συνεχίσει να συμβαίνει για όσο καιρό επιμένουμε να παραμένουμε μέσα σε αυτή τη νομισματική και βαθιά ταξική φυλακή.

Όσο είμαστε στο ευρώ και όσο υπακούμε στις συνθήκες της ευρωπαϊκής ένωσης δεν μπορούμε να έχουμε κανένα δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο στην οικονομία, στο που πηγαίνουν οι δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις.

Ακόμη χειρότερα με δεδομένο το Σύμφωνο για το ευρώ, που επιβάλλει πειθαρχικές διατάξεις(δηλαδή περικοπές πληρωμών) για όσες ευρωπαϊκές οικονομίες δεν πετυχαίνουν τα όρια ως προς το χρέος και το έλλειμμα, η οικονομία μας είναι σε ένα διαρκές μνημόνιο μέχρι το 2020 και μετά.

Από το ευρώ συμφέρον έχουν μόνο οι τράπεζες που δεν χάνουν ποτέ αλλά αντίθετα κερδίζουν ακόμη και όταν χρεοκοπούν «διασώζονται». Οι ξένες πολυεθνικές. Έλληνες καρχαρίες όπως οιμεγαλοϊδιοκτήτες των ξενοδοχείων, των σούπερ μάρκετ και των κατασκευαστικών εταιριών που θέλουν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα. Δεν έχει κανένα συμφέρον ο εργαζόμενος κόσμος.

Εμείς λέμε ότι εάν

- βγούμε από το ευρώ

- βγούμε από τη δημοσιονομική επιτήρηση

- εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες και όλες τις στρατηγικές επιχειρήσεις με δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο

Μπορούμε να έχουμε δημόσια δαπάνη, σχολεία και νοσοκομεία, βασικές υποδομές.Μπορούμε ακόμη να έχουμε προστασία από τις αθρόες εισαγωγές που οδηγούν σε μαζικά κλεισίματα επιχειρήσεων και σε ανεργία. Μπορούμε να απαλλαγούμε από τους περιορισμούς της ΕΕ στην αγροτική πολιτική και τις απαιτήσεις των πολυεθνικών των μεταλλαγμένων και να μπορούμε να έχουμε διατροφική επάρκεια. Το να φύγουμε από το ευρώ δεν σημαίνει ούτε πληθωρισμό ούτε ανεργία: σημαίνει εθνική και λαϊκή κυριαρχία στην οικονομία, σημαίνει κοινωνικό προσανατολισμό των δημόσιων δαπανών, σημαίνει ότι αποφασίζουμε εμείς για το τι πρέπει να χρηματοδοτήσουμε και όχι η Κομισιόν και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Μπορούμε να μειώσουμε την ενεργειακή εξάρτηση από το εξωτερικό και να αξιοποιήσουμε πραγματικά τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με κοινωνικό σχεδιασμό, με βάση τις τοπικές ανάγκες και όχι φυτεύοντας ανεμογεννήτριες σε κάθε κορυφή, σε κάθε δάσος και μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους για να μπορούμε μετά να κάνουμε «εξαγωγή» ενέργειας.

Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα των σκουπιδιών με διαλογή στην πηγή και ανακύκλωση και όχι με μεγαθήρια εργοστάσια καύσης για να κερδοσκοπούν οι μεγαλοεργολάβοι και να καταστρέφονται περιοχές.

Μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη που να στηρίζεται στην παραγωγή χρήσιμων αγαθών και όχι σε καταστροφικές επενδύσεις τύπου Σκουριών ή Ελληνικού. Μπορούμε να αποφύγουμε την τουριστικά μονοκαλλιέργεια. Μπορούμε να επενδύσουμε σε προϊόντα που να αξιοποιούν τις δεξιότητες, και έχουν υψηλή προστιθέμενη αξία. Μπορούμε να επενδύσουμε στη γνώση και τον πολιτισμό. Μπορούμε να παράγουμε πολύ περισσότερα και με πολύ πιο δίκαιες κοινωνικές συνθήκες (αυτοδιαχείριση, εργατικός και κοινωνικός έλεγχος). Μπορούμε να έχουμε δημοκρατικό σχεδιασμό, αντί να είμαστε παραδομένοι στις τυφλές δυνάμεις της αγοράς.

Πλάι σε αυτό ας σκεφτούμε και άλλα πράγματα. Είδαμε που μας πήγαν οι «ειδικοί» και οι «τεχνοκράτες». Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους του μόχθου, στη δική τους επινοητικότητα στη δική τους ικανότητα να λειτουργήσουν την οικονομία προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Και εδώ να ξεκαθαρίσουμε δύο κρίσιμα στοιχεία: Είναι μύθος ότι δεν έχουμε παραγωγικές δυνατότητες σε αυτή τη χώρα. Έχουμε μια πολύ μεγάλη αγροτική και κτηνοτροφική βάση. Μπορούμε να έχουμε βιομηχανία τροφίμων. Έχουμε ναυπηγεία και μεγάλες μονάδες που τις αφήνουν να τις διαλύονται (κλωστοϋφαντουργία, χαλυβουργίες, κ.ά). Έχουμε ένα ιδιαίτερα μορφωμένο και ικανό εργατικό δυναμικό. Έχουμε νέους ανθρώπους, με γνώσεις, όρεξη και μεράκι που τους στέλνουμε στην ξενιτειά ή τους αφήνουμε να μαραζώνουν εδώ μέσα στην ανεργία και την απελπισία. Έχουμε εργαζομένους, ντόπιους και ξένους που θέλουν να βάλουν πλάτη και να οικοδομήσουν τη δική τους πατρίδα εδώ.

Είναι μύθος ότι δεν θα έχουμε διεθνείς συναλλαγές. Αντίθετα έξω από τα δεσμά του ευρώ και της ΕΕ θα μπορούμε να έχουμε συναλλαγές και συμφωνίες επ’ αμοιβαία ωφελεία, θα μπορούμε να οικοδομήσουμε συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και των Βαλκανίων, με όλους τους ιστορικούς δεσμούς που μας συνδέουν, μπορούμε να ξεφύγουμε από τα δεσμά των «κυρώσεων» μπορούμε να κερδίσουμε από την αλληλεγγύη άλλων κινημάτων και λαών.

Πολλοί αναρωτιούνται μήπως μια τέτοια διαφορετική πορεία της χώρας έχει τον κίνδυνο να δεχτούμε πιέσεις, απειλές, εκβιασμούς και πιθανώς «θερμά επεισόδια» και γεωπολιτικές απειλές. Προφανώς και πρέπει να σκεφτόμαστε τέτοια ενδεχόμενα, ιδίως εάν αναλογιστούμε τον κυνισμό και τη βία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Όμως, από την άλλη η παραμονή στο ΝΑΤΟ δεν μας προστάτεψε από την εισβολή στην Κύπρο, ούτε ο «ευρωπαϊκός δρόμος» απέτρεψε τα Ίμια ή τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία.

Εμείς λέμε ότι η καλύτερη άμυνα μιας χώρας και μιας κοινωνίας είναι η δύναμη των κινημάτων της, είναι η εμπιστοσύνη του λαού της ότι οικοδομεί κάτι δικό του, είναι η επιθυμία του να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του. Για το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια, για το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, ο εργαζόμενος θα πολεμήσει. Για τη λιτότητα και το ευρώ, μάλλον όχι.

Από πολλές πλευρές ακούγεται η πρόταση ότι για να μπορέσουν τα πράγματα να πάνε αλλιώς χρειαζόμαστε μια άλλη κυβέρνηση. Όντως, σήμερα χωρίς τομή στο πολιτικό επίπεδο, δεν μπορεί να ανατραπεί ο δρόμος της καταστροφής. Όμως, μιλάμε για μια κυβέρνηση αποφασισμένη να πάει σε ρήξη με το ευρώ, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες.

Μια κυβέρνηση που να στηρίζεται σε έναν οργανωμένο λαϊκό κίνημα, σε ισχυρά συνδικάτα, σε λαϊκές συνελεύσεις, σε κινήματα αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης που θα πάνε να επιβάλουν τη νέα κατάσταση, να βάλουν τους εργοδότες στη θέση τους, να μην αφήσουν δικαστικά και άλλα κυκλώματα να βάλουν εμπόδια, να απαιτούν διαρκώς και να επιβάλουν ρήξεις και ανατροπές.

Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να μείνει μόνο στα όρια του τωρινού συντάγματος και των συνθηκών της ΕΕ αλλά να δοκιμάσει μεγάλες θεσμικές ανατροπές που να επιτρέπουν τις εθνικοποιήσεις, να νομιμοποιούν τις καταλήψεις επιχειρήσεων, να διευκολύνουν τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Που να τολμήσει να κάνει συντακτική συνέλευση και να ψηφίσει νέο σύνταγμα. Μια κυβέρνηση αποφασισμένη να διαλύσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, να κατεβάσει από την έδρα τους δικαστές που έβγαζαν απεργίες παράνομες και διευκόλυναν τους εργοδότες,να διώξει τις χρυσαυγίτικες συμμορίες από στρατό και αστυνομία. Μια κυβέρνηση που δεν θα κάνει διαχείριση αλλά θα οικοδομεί ένα κίνημα, θα στηρίζεται στη δύναμη του κινήματος και θα λογοδοτεί σε έναν αγωνιζόμενο λαό.

Δυστυχώς, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση σωτηρίας με κορμό την Αριστερά δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτά. Δεν μπορεί να απαντήσει γιατί αποδέχεται ως απαρέγκλιτο όριο τις δεσμεύσεις της ΕΕ, γιατί επιμένει στην παραμονή μέσα στο ευρώ, γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγωνιζόμενου λαού.

Εμείς θέλουμε την Αριστερά ενωμένη. Αλλά δεν την θέλουμε και ηττημένη. Δεν θέλουμε να τη δούμε να προδίδει την ελπίδα και την εμπιστοσύνη του κόσμου του αγώνα. Γι’ αυτό και αρνούμαστε τη λογική ότι σήμερα μόνος δρόμος είναι η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά που λέμε, θα θέλαμε να τα έλεγε όλη η Αριστερά, γιατί τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, πάει όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο συστημικά.Πάνω από όλα αποδέχεται πλήρως την ΕΕ και το ευρώ. Έχουν ξεχάσει ακόμη και εκείνο το «καμιά θυσία για το ευρώ». Αποδέχονται τις δανειακές συμβάσεις και τη νομιμότητα των συνθηκών της ΕΕ. Μόνο που έτσι ένας δρόμος ανοίγει: της υποταγής και του συμβιβασμού με τους πιστωτές. Διαπραγμάτευση σήμερα σημαίνει τελικά πολιτική λιτότητας.

Και εδώ πρέπει να πούμε το εξής: διαπραγμάτευση με την ΕΕ και την Τρόικα χωρίς ετοιμότητα για έξοδο από το ευρώ και για παύση πληρωμών δεν μπορεί να γίνει. Και εδώ πρέπει να μας διδάξει το περσινό παράδειγμα της Κύπρου: Στην Κύπρο όταν τους πρότειναν μνημόνιο, το κοινοβούλιο το απέρριψε, ο λαός κατέβηκε στο δρόμο και η κυβέρνηση πήγε να διαπραγματευτεί στις Βρυξέλλες με ισχυρή εντολή να πουν όχι. Όμως, δεν ήταν έτοιμοι να τολμήσουν τη ρήξη με το ευρώ. Άοπλοι έτσι μπροστά στον εκβιασμό της ΕΕ γύρισαν πίσω με χειρότερο μνημόνιο από αυτό που αρχικά προτάθηκε.

Ούτε μπορεί να δώσει προοπτική η πρακτική του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ σήμερα δεν πιστεύει ότι μπορούν να έρθουν ανατροπές. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο λαό. Και γι’ αυτό καλλιεργεί την ηττοπάθεια. Όμως, η Αριστερά δεν μπορεί να είναι ούτε «αποκούμπι», ούτε «παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του», ούτε «μοναστήρι». Οφείλει να τροφοδοτεί την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση του λαού. Ούτε μπορεί η Αριστερά να διασπά τους αγώνες, να διασπά τα συνδικάτα και τις συνελεύσεις, να υπονομεύει τους αγώνες. Γιατί τότε τα μεγάλα λόγια καταντούν κούφια

Γι’ αυτό και εμείς επιμένουμε ότι σήμερα η υπόθεση της πολιτικής ανατροπής αλλά και της οργάνωσης του κινήματος απαιτούν μια άλλη Αριστερά.

Μια Αριστερά που  δεν υποτιμά το λαό. Που δεν πιστεύει ότι «δεν είναι έτοιμος» για μεγάλες ανατροπές. Που αναγνωρίζει ότι μέσα σε όλη την πενταετία που πέρασαν πολλοί άνθρωποι έκαναν τις μικρές και μεγάλες επαναστάσεις τους και θέλουν να βάλουν πλάτη για μια άλλη κατάσταση.Που θέλει να εμπνεύσει και να στρατεύσει και όχι απλώς να πάρει την «εντολή διακυβέρνησης». Που βλέπει ότι τώρα ανοίγουν ρήγματα, τώρα ανοίγουν δυνατότητες, τώρα υπάρχουν δρόμοι που στο όριο τους έχουν μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Που τη διακυβέρνηση τη βλέπει ως διαδικασία συγκρούσεων και όχι ως ομαλή «παράδοση - παραλαβή» των υπουργείων.

Μια Αριστερά που επιμένει στο μεταβατικό πρόγραμμα, την ανάγκη ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ, που δεν έχει αυταπάτες ότι μπορεί να διαπραγματευτεί μέσα στην ΕΕ, που μιλάει ανοιχτά και τίμια προτείνοντας το δύσκολο δρόμο του αγώνα για την επιβίωση και τη χειραφέτηση.

Μια Αριστερά που είναι κίνημα και ρεύμα και όχι μηχανισμός. Που δεν αντιγράφει τους επαγγελματίες της πολιτικής, με τους «ειδικούς» του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας. Πουμαθαίνει από τα κινήματα, τις εμπειρίες και τους αγωνιστές. Που ξέρει να αλλάζει για να μπορεί να αλλάξει και την κοινωνία.

Αυτή η Αριστερά υπάρχει! Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με επιμονή όλο το προηγούμενο διάστημα πρόβαλε το μεταβατικό πρόγραμμα και πρωταγωνίστησε στους αγώνες. Σε άλλες οργανώσεις και ρεύματα της Αριστεράς, όπως το Σχέδιο Β’. Σε ριζοσπαστικές αναζητήσεις και ρεύματα στοεσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Στον κόσμο του αγώνα και των κινημάτων. Σε παρέες ανθρώπων που αγωνίζονται και αγωνιούν

Γι’ αυτό και επιμένουμε στο δρόμο της μετωπικής συμπόρευσης. Να συναντηθούμε για να μπορέσουμε να κάνουμε την κοινή αγωνία πρόγραμμα και άλλο δρόμο συνολικά για την κοινωνία.Και αυτό απαιτεί όλες οι δυνάμεις που επιμένουν στον άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια, χρέος και ευρώ να συμπορευτούν και να αποτελέσουν έναν τρίτο πόλο μέσα στην Αριστερά, που να μπορέσει ενωτικά να προβάλει αυτή την πολιτική λογική με την ελπίδα να αλλάξουν συνολικά τα πράγματα μέσα στην Αριστερά

Ξέρουμε ότι και εμείς δεν μπορέσαμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Είναι αλήθεια ότι δεν μπόρεσε να υπάρξει στις ευρωεκλογές – γιατί στις περιφερειακές και δημοτικές τα πράγματα είναι αλλιώς – αυτή η συμπόρευση. Έχει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ευθύνες. Δυστυχώςπροβλήματα και συμπλέγματα που μας διαπερνούν όλους (μικροηγεμονισμοί κ.λπ.), δεν επέτρεψαν να γίνει το βήμα. Γιατί αυτοϋπονομευόμαστε ως αντικαπιταλιστική Αριστερά όταν δεν τολμούμε να συμπορευτούμε τολμηρά με άλλες δυνάμεις και προτιμούμε την «ασφάλεια του «επαναστατικού πόλου». Σίγουρα, υπάρχουν και πραγματικά ερωτήματα, κύρια γύρω από το πώς άμεσοι στόχοι όπως η έξοδος  από το ευρώ συνδέονται με συνολικότερα αιτήματα όπως η ρήξη με την ΕΕ και μια σύγχρονη προοπτική ανατροπής, όμως μπορούμε και πρέπει να τα ξεπεράσουμε διαλεκτικά. Για όλα αυτά κάνουμε την αυτοκριτική μας. Όμως, η διεργασία δεν τελείωσε.Ούτε περιοριζόταν εξαρχής στην εκλογική μάχη, αλλά αφορούσε συνολικά το κίνημα και τις μάχες. Εμείς θα τα συνεχίσουμε με την ίδια επιμονή και μετά.

Μπροστά στις εκλογές πολλοί καλόπιστα προτείνουν τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ ως το μόνο δρόμο για να αποδοκιμαστεί εκλογικά η κυβέρνηση. Προφανώς και όλοι θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση. Θέλουμε να καταβαραθρωθεί εκλογικά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Όμως κάθε ψήφος που φεύγει από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και πάει στα Αριστερά συμβάλει σε αυτό, επομένως και η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Γιατί δεν συμβάλει στην απομείωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ η ψήφος στην αντικαπιταλιστική Αριστερά; Η λογική της χαμένης ψήφου είναι λογική που δεν έχει καμιά σχέση με την ηθική της Αριστεράς. Είναι ό ίδιος εκβιασμός που έκανε ο Κουτσόγιωργας και το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1980. Εκτός και εάν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να υπάρχουν άλλες φωνές στην Αριστερά, αν τους φοβίζει να υπάρχουν φωνές που λένε έξω τώρα από το ευρώ, διαγραφή του χρέους, καμιά διαπραγμάτευση, ρήξη και ανατροπή, αν σκοπός τους είναι να απαλλαγούν από αυτές τις φωνές.

Εμείς λέμε ότι ο δρόμος για την ανατροπή, ο δρόμος για να απαλλαγούμε από τις μνημονιακές κυβερνήσεις περνά μέσα από την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να στηριχτεί σε αυτές τις εκλογές. Κριτικά και σκεπτόμενα. Χωρίς διαγραφή των σφαλμάτων και των αδυναμιών της. Με απαίτηση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

- Γιατί είναι η δύναμη που με τον πιο επίμονο τρόπο από την αρχή επέμεινε ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την επιβίωση και την παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα από τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ, την ανυπακοή / ρήξη απέναντι στην ΕΕ.

- Γιατί βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Έβαλε πλάτη στο λαϊκό ξεσηκωμό. Δεν έλλειψε από την αλληλεγγύη. Συγκρούστηκε αποφασιστικά με τους μηχανισμούς καταστολής και τις «κόκκινες ζώνες» των απαγορεύσεων. Στήριξε απεργίες, καταλήψεις, την Κερατέα, τις Σκουριές, τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις.

- Γιατί είναι ρεύμα αγωνιστών, γιατί τα ψηφοδέλτιά της είναι γεμάτα από ανθρώπους του αγώνα, ανθρώπους που έχουν ζήσει στο πετσί τους την κοινωνική καταστροφή, ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες της πολιτικής

- Γιατί με την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα υπάρχει ένα πόλος στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που θα αποτελεί το αντίβαρο στη δεξιά στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

- Γιατί έχει δεσμευτεί ενώπιον του κόσμου του αγώνα ότι θα επιμείνει στη μετωπική συμπόρευση. Για να φτιάξουμε το αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο που θα είναι η ραχοκοκαλιά ενός νικηφόρου ξεσηκωμού και το εργαστήρι της ελπίδας για μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.