Δημοσιεύτηκε στην Ιστοσελίδα Alfavita στις 14.09.12

To εξάλεπτο βιντεάκι της ελληνικής αστυνομίας για την εισβολή στην κατάληψη ΔΕΛΤΑ στην Θεσσαλονίκη, είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου στην αλλαγή τρόπου δράσης των ελληνικών διωκτικών αρχών, την παγίωση της αναζήτησης εσωτερικού εχθρού και την υλοποίηση του νέου δόγματος της αστυνομίας, που εδώ και χρόνια ο Χρυσοχοίδης είχε εξαγγείλει, της μηδενικής ανοχής. Το βίντεο της εισβολής των αστυνομικών των ΕΚΑΜ με εξάρτηση, στυλ ,αλλά και σκηνοθεσία νεο-γουενστερνικής ταινίας με τους σύγχρονους Αμερικάνους καουμπόηδες των SWAT, είναι απλά η υλική εικόνα της στιγμής της μετάλλαξης, της στιγμής που πια εξοικειωμένοι από το καλοκαιρινό σαφάρι μεταναστών, και τα διάφορα φασιστικά δρώμενα της Χρυσής Αυγής μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εισβολή στην κατάληψη ενός πολιτικού χώρου, έστω και μη-νομιμοποιημένου στη μέση συνείδηση, με τους όρους που θα γινόταν επιχείρηση εξάρθρωσης επικίνδυνης σπείρας τρομοκρατών και εκεί είναι το κλειδί. Η αντιμετώπιση ενός πολιτικού χώρου που επιλέγει να οικειοποιηθεί έναν δημόσιο χώρο και να τον μετατρέψει σε χώρο σκέψης, ανταλλαγής απόψεων, με όρους εγκλήματος, δείχνει μια κεκρόπορτα που ανοίγει και σύντομα θα οδηγήσει σε ανάλογες ενέργειες σε χώρους της αριστεράς με μεγαλύτερη κοινωνική νομιμοποίηση αντικειμενικά από το χώρο της αναρχίας.

Δώδεκα χρόνια και κάτι ημέρες πριν

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δώδεκα χρόνια και κάτι ημέρες πριν παρακολουθήσαμε από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες δύο αεροπλάνα των America Airlines να πέφτουν πάνω στα σύμβολα του κραταιού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού( κάτι σαν την Ακρόπολη του Περικλή) στο World Trade Center ή πιο απλά στους δίδυμους πύργους. Τις εικόνες πανικού, καταστροφής και θλίψης που βλέπαμε διέκοψε κάποιες ώρες μετά η εικόνα του προέδρου George Bush που χρησιμοποιώντας παραπάνω από μια φορά τις λέξεις ειρήνη, δημοκρατία, δικαιοσύνη και ελευθερία κήρυσσε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, και το νέο δόγμα ασφάλειας, το οποίο ακολούθησαν ο πόλεμος στο Ιράκ, οι απαγωγές πολιτών από ισλαμικές χώρες και τόσα άλλα που καμία σχέση δεν είχαν με την τετράδα των λέξεων του διαγγέλματος της 9/11. Οκτώ μέρες μετά, στις 17/9 σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν θέλει τον Μπιν Λάντεν νεκρό, εκστομίζει σε άπταιστα βλάχο-τεξανικά: Wanted. Dead or Alive και κάπως έτσι ο κόσμος γίνεται το far west του Junior.

Επί της ουσίας μιλάμε για το σχέδιο εξαγωγής του δόγματος της ''μηδενικής ανοχής'' στην αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού, της τρομοκρατίας, και την υιοθέτηση του για την δικαιολόγηση ενός ακόμα ιμπεριαλιστικού πολέμου που στόχο είχε την παγίωση της σφαίρας επιρροής των ΗΠΑ στον πολύπαθο, λόγο των πετρελαίων του, χώρο της Μέσης Ανατολής. Το δόγμα όμως της ''μηδενικής ανοχής'' είχε εκπονηθεί πολύ νωρίτερα και συγκεκριμένα μια δεκαετία πριν στις αρχές του '90 για τις ανάγκες αντιμετώπισης της εγκληματικότητας στο ''Μεγάλο Μήλο'', την Νέα Υόρκη. Εμπνευστής σε θεωρητικό επίπεδο ήταν ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Στάνφορν Ph. Zimbardo και οι καλύτεροι εφαρμοστές του σχήματος του, ο ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης Γουίλιαμ Μπράιτον και ο Δήμαρχος της πόλης Ρούντι Τζουλιάνι. Συνοπτικά το σχέδιο στηρίχθηκε στην εξής παραδοχή: Ακόμα και οι μικρής σημασίας εγκληματικές πράξεις, αν δεν καταπολεμηθούν στην γέννηση τους και συνεχίσουν το έργο τους, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξουν σε μεγαλύτερης αξίας ποινικές πράξεις και για το λόγο αυτό θα πρέπει να καταπολεμηθούν άμεσα και δυναμικά πριν λάβουν μεγαλύτερες διαστάσεις. Μόνο η δυναμική αντιμετώπιση της έστω και μικρής παρέκκλισις μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση κάποιας μεγαλύτερης. Το σχήμα αυτό φυσικά ελέγχεται ως μη λειτουργικό, και κοινωνιολογικά στρεβλό και ασταθές, αλλά ο κίνδυνος που ελοχεύει είναι μεγαλύτερος.

Το δόγμα αυτό όταν εφαρμόζεται σε αυτό που αποκαλούμε πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου, έχει τον κίνδυνο αντιμετώπισης της παραβατικότητας με εξελικτικό τρόπο, ότι δηλαδή η κλοπή περιπτέρου, οδηγεί σε κλοπή τραπέζης και στην συνέχεια ακολουθεί η ανθρωποκτονία, ο φόνος κατά συρροή κτλ, διαγράφοντας φυσικά όλες τις κοινωνικές αιτίες που οδηγούν σε μια απλή κλοπή σε διάκριση με τον φόνο και διατυπώνει την βεβαιότητα ότι ο πλιατσικολόγος εύκολα και σίγουρα γίνεται φονιάς. Ειδικά αν δούμε και την εφαρμογή του στη Ν.Υόρκη συνοψίζεται στο βίαιο κυνήγημα της χαμηλής κλίμακας εγκληματικότητας, την εκδίωξη της ως εικόνα από εκεί που χαλούσε την αισθητική των εύπορων στρωμάτων την ίδια στιγμή μάλιστα που η μαφία και τα μεγάλης κλίμακας οικονομικά και όχι μόνο εγκλήματα συνέχιζαν να αποτελούν πραγματικότητα της πόλης. Ο συνδυασμός όμως της ''μηδενικής ανοχής'' με την αντιμετώπιση αυτού που και ο δικός μας φωστήρας Βύρων Πολύδωρας χαρακτήρισε ως ασύμμετρη απειλή, δηλαδή της τρομοκρατίας, με τον τρόπο που έκανε την μίξη ο Bush διαμορφώνουν ένα επικίνδυνο και σίγουρα μεταδημοκρατικό ή ορθότερα νεο-δικτατορικό μοντέλο διαμόρφωσης του πλαισίου δράσης των κατασταλτικών μηχανισμών.

Ο όρος τρομοκρατία ή ασύμμετρη απειλή δεν ορίζεται. Σίγουρα οι ερμηνείες σε ένα λεξικό υπάρχουν. Αλλά το τι σημαίνουν κοινωνικά, πολιτικά αλλά και ιστορικά διαφέρουν πάντα και κατά βάση διαμορφώνουν το νόημα τους σύμφωνα με τον ασκούντα την εξουσία. Ιστορικά οι ανά περίοδο εννοιολογήσεις ποικίλουν, για παράδειγμα για τους Τούρκους το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου ήταν πράξη τρομοκρατίας, από την Ιερή συμμαχία τα ευρωπαϊκά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αποτελούσαν πράξεις μαζικής τρομοκρατίας, αντίστοιχα και σήμερα ο αγώνας των Παλαιστινίων ή των Κούρδων αποκαλείται από κάποιους ως πράξη τρομοκρατών, η απόπειρα ανατίναξης του αυτοκινήτου του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Α.Παναγούλη, επίσης ήταν τρομοκρατική επίθεση για το Απριλιανό καθεστώς,από την άλλη η δολοφονία των Τούρκων ακτιβιστών σε διεθνή χωρικά ύδατα από τον Ισραηλινό στρατό δεν είναι τρομοκρατική πράξη. Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι ατέρμονος, το συμπέρασμα όμως απλό. Τρομοκρατία και τρομοκράτης μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε επιλέγει να υιοθετήσει και να υλοποιήσει σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, σε ένα δεδομένο σημείο πράξη που από τους κατέχοντες και ασκούντες την εξουσία μπορεί να θεωρηθεί ως εξωθεσμική, εξωκοινωνική,επικίνδυνη για τον νόμο και την τάξη( τους) και μπορεί να διακυβεύει τη θέση τους και την ισχύ τους. Τρομοκράτης λοιπόν, ανάλογα με τα δημοκρατικά αντισώματα μιας κοινωνίας, το βαθμό που ο λαϊκός παράγοντας έχει επηρεάσει το αστικό σύνταγμα, το επίπεδο συγκρότησης του λαϊκού κινήματος, μπορεί να οριστεί ως ο οποιοσδήποτε αντιστέκεται και παλεύει με οργανωμένο ή μη τρόπο απέναντι στο φάσμα αντικοινωνικών και αντιλαϊκών πολιτικών που η εκάστοτε κυβέρνηση προωθεί για να παγιώσει την ταξική της υπεροχή και να διασφαλίσει τους όρους αναπαραγωγής της.

Η πάλη ,λοιπόν, απέναντι στην τρομοκρατία και τον τρομοκράτη απαιτείται να έχει χαρακτηριστικά μηδενικής ανοχής και επειδή η πάλη για ασφάλεια απαιτεί θυσίες της ατομικότητας και του ιδιωτικού χώρου τον πολιτών, ώστε να εκχωρηθούν αβίαστα οι ατομικές ελευθερίες χρειάζεται το ιερό φραγγέλιο του φόβου. Χωρίς το φόβο η CIA και η NSA δεν θα μπορούσαν ελεύθερες να τριγυρίζουν στον πλανήτη, να απαγάγουν, να εισβάλουν σε υπολογιστές,κινητά προσωπικές συνομιλίες να βάλουν και την ζωή των ίδιων των πολιτών των ΗΠΑ σε μεγεθυντικό φακό. Αν ο τρόμος των νεκρών των δίδυμων πύργων, η εικόνα της απειλής του τρομοκράτη με την μαντίλα, του φονταμεταλιστή, εξτρεμιστή μουσουλμάνου δεν φώλιαζε για τα καλά στην καρδιά του Αμερικάνου τίποτα από αυτά δεν θα ήταν ευκταίο, ίσως ακόμα και ο ίδιος ο πόλεμος στο Ιράκ.

Η Ελληνική πραγματικότητα

Ας ξαναγυρίσουμε όμως πίσω στα εγχώρια φρούτα. Η πραγματικότητα είναι ότι για την Ελλάδα της περιόδου που ακολούθησε την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών και αργότερα του Ιωαννίδη, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και αντισώματα που κόμισε η ριζοσπαστικοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα ήταν εξαιρετικά ισχυρά. Τριανταεπτά χρόνια μετά όμως τα καύσιμα φαίνεται να φτάνουν στο τέλος τους και προφανώς όχι μόνο λόγω αντικειμενικών λόγων. Η υποχώρηση του λαϊκού κινήματος και της κομμουνιστικής αριστεράς που ακολούθησε την πτώση του τείχους του Βερολίνου, διεθνώς, η διακήρυξη του τέλους της ιστορίας και ο καλπασμός του νεοφιλελευθερισμού,η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. πλάι με την ενσωμάτωση από κομμάτια της αριστεράς( αν όχι από όλη) του έντονου λεγκαλισμού και της ανάγκης τους να δίνουν όρκους νομιμοφροσύνης στο κράτος είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που οδήγησαν σε ατονία των ριζοσπαστικών και δημοκρατικών αντανακλαστικών που μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας είχαν. Κάπως έτσι και λίγο απλουστευτικά φτάσαμε στο σήμερα, της βαθιάς οικονομικής κρίσης, της διάρρηξης του ίδιου του κοινωνικού ιστού από τα αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνησης, της ανόδου του φασισμού, της συλλογικής κατάθλιψης, του φόβου και της εθνικής μας μοναξιάς που θα έλεγε και το τραγούδι.

Η ανάγκη αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, των βαθιά πληττόμενων, του αγωνιζόμενου λαού που όλη την περυσινή χρονιά ανασυγκροτήθηκε ως έννοια, παράλληλα με την ενίσχυση των ιδεολογημάτων του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας είναι τα μόνα στοιχεία που θα μπορούσαν να πειθαρχήσουν από τη μία το μπλοκ της αντίστασης και να εμπνεύσουν θετικά από την άλλη το μπλοκ της συντήρησης, το συνονθύλευμα εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που στήριξαν την τρικομματική συγκυβέρνηση. Χρειαζόταν ο δικός μας τρομοκράτης, το δικό μας εξωκοινωνικό στοιχείο, η πηγή των προβλημάτων μας, ο δικός μας παραβάτης, ο δικός μας μουσουλμάνος αυτός που η πάταξη του θα έλυνε την ανέχεια της κρίσης, αλλά και θα λειτουργούσε και ως προειδοποίηση γι αυτούς που αγωνίζονται( έρχεται η σειρά σας...που θα έλεγαν και κάποιοι.). Μα πάνω απ 'όλα χρειαζόμαστε τον δικό μας George Bush, τον δικό μας Ρούντι Τζουλιάνι ή γιατί όχι ακόμα καλύτερα στο σέικερ και η πάταξη της εγκληματικότητας και η αντιμετώπιση των ασύμμετρων απειλών, φυσικά το απαραίτητο συμπλήρωμα μηδενικής ανοχής και έτοιμο το σφηνάκι που ζητάμε. Το νεο-φασιστοειδές, χαρτογιακάδικο πρόσωπο του οργουελικού Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη(!), ο Ν.Δένδιας ή καλύτερα ο γνωστός σε όλους κουκούλας, από τον γνωστό νόμο για την απόκρυψη χαρακτηριστικών σε πορείες, έτοιμος να επιδείξει μηδενική ανοχή. Όσο γνωστός κι αν μας ήταν όμως,από το πρόσφατο παρελθόν του η αλήθεια είναι ότι κάνει το παν για να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μας θυμίσει ότι ο Όργουελ στο 1984 έκανε μόνο ένα μικρό λάθος, την χρονολογία. Πρώτη πράξη του Υπουργού και σημείο της διάθεσης και των προθέσεων που έχει η κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών υποστυλωμάτων, δεξιών και αριστερών, ήταν το σπάσιμο της απεργίας στην Χαλυβουργία, επέμβαση των κρατικών οργάνων για το άνοιγμα ιδιωτικής επιχείρησης με το πρόσχημα ότι είχε κριθεί παράνομη ( προσοχή και όχι καταχρηστική) από τα δικαστήρια λόγω του γεγονότος ότι οι ψηφοφορίες του σωματείου για την συνέχιση της απεργίας πάρθηκαν χωρίς μυστική ψηφοφορία(!) Επόμενο βήμα, η συλλογική του ειρωνεία στον δημοκρατικό κόσμο με την επιχείρηση ''Ξένιος Ζεύς'' και το σαφάρι μεταναστών την ώρα που στα δίπλα στενά μετανάστες δολοφονούνταν από μέλη της Χρυσής Αυγής, Τελευταίο του πόνημα οι εξαγγελίες για τον τρόπο αντιμετώπισης πορειών με αύρες νερού( αλλά και χημικών) με δύναμη που αρκούν για να αφήσουν τουλάχιστον παράλυτο κάποιον και η σύσταση νέας πιο σκληρής, με μεγαλύτερα όπλα και πιο αποφασισμένης ομάδας για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος. Φυσικά δεν είναι μόνος, ως πολιτικός προϊστάμενος της ασφάλειας έχει κι άλλες εφεδρείες στο πλάι του, αυτούς που από τη μία τους κλείνει το μάτι και από την άλλη τους κουνά το δάχτυλο τη Χρυσή Αυγή και τα τάγματα ασφαλείας. Η Χρυσή Αυγή είναι το απαραίτητο άλλοθι για τον Δένδια, ο λόγος για να παίρνει όλο και πιο σκληρά μέτρα, να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη σκληρότητα αυτούς που αντιστέκονται, να τρομοκρατεί με τον κίνδυνο του φασισμού και κάθε μέρα να γίνεται όλο και πιο φασίστας να υλοποιεί ολοένα και πιο φασιστικές πρακτικές και όπου τους χρειαστεί θα τους έχει στο πλάι του, τα τσοπανόσκυλα του.

Αυτή είναι η μηδενική ανοχή στο έγκλημα, που φορείς του είναι οι μετανάστες, στην τρομοκρατία που σήμερα είναι η κατάληψη της ΔΕΛΤΑ, αύριο η κατάληψη ενός φοιτητικού συλλόγου σε μια σχολή, στον εξωκοινωνικό που βάζει φωτιά στην ελληνική επιχειρηματικότητα χαλυβουργό, αύριο στον απεργό του δημόσιου τομέα. Έρχεται η σειράς σας και δεν ανέχεται τίποτα, έχει το βλέμμα του νέου Σερίφη που έφτασε στην πόλη και θα μας πατάξει όλους. Όλους όσους αντιστέκονται, αγωνίζονται και διεκδικούν και μαζί με αυτό θα πάρουμε και τα ανοσοκατασταλτικά μας για να πεθάνουν τα δημοκρατικά αντισώματα που είχε μέσα του ο ελληνικός λαός, να ξεχάσει τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, τα κρεματόρια, να ξεχάσει το ναζισμό και να τον επιλέξει για λύση, να πάει στη Χρυσή Αυγή και να τελειώνουμε με την αριστερά σε αυτό τον τόπο. Επενδύουν στο φόβο για το αύριο που κούρνιασε μέσα μας για να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, όπως στις πλατείες, στις απεργίες σε τόσα και τόσα καρκινογόνα ραντεβού μέσα σε σύννεφα χημικών στο Σύνταγμα. Δεν θα τους περάσει όμως, να αλλάξει στρατόπεδο η μηδενική ανοχή και να έρθει στο δικό μας.

Μηδενική ανοχή στους βρικόλακες της ζωής μας, μηδενική ανοχή στο φασισμό, μηδενική ανοχή στα νέα μέτρα, ήρθε η ώρα να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.