Ότι η Άννα Παναγιωταρέα υπήρξε πάντα στο επίκεντρο του μιντιακού συστήματος είναι γνωστό.

Η ίδια δεν το έκρυψε ποτέ, άλλωστε. Όπως δεν έκρυψε ποτέ και τις πολιτικές της προτιμήσεις στις εκάστοτε κυβερνητικές αρχές που θα μπορούσαν να εγγυηθούν πολιτικά την επιβίωσή της –και τη χρησιμότητά της–, στα γρανάζια του συστήματος αυτού. Αντιθέτως, από την εποχή που μεσουρανούσε στις «ενημερωτικές» εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης και του δημοτικού ραδιοφώνου της Αθήνας ώς την παρουσία της σε μεγάλους ιδιωτικούς σταθμούς και εφημερίδες, και από τη θέση της καθηγήτριας στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ μέχρι τον διορισμό της σε ρόλο εκπροσώπου Τύπου του Υπουργείου Πολιτισμού για την ανασκαφή του τύμβου Καστά στην Αμφίπολη, ποτέ δεν δίστασε να στρατευτεί με τις πιο έξαλλες ιδεολογικές εκστρατείες και πολιτικές επιδιώξεις τού εκάστοτε κυβερνητικού, «εκσυγχρονιστικού» και νεοφιλελεύθερου λόγου.

Ωστόσο, η αγωγή που κατέθεσε εναντίον της συνδικαλίστριας του ΣΕΑ, περιφερειακής συμβούλου Αττικής και συντρόφισσας Δέσποινας Κουτσούμπα, ξεπερνά κάθε σχετικά ανώδυνη φαιδρότητα που τα προηγούμενα αποπνέουν. Όχι απλώς γιατί μια δημοσιογράφος κατηγορεί μια μη δημοσιογράφο για «συκοφαντική δυσφήμιση διά του Τύπου»· ούτε επειδή δίνει απροκάλυπτα πολιτική χροιά στην πράξη της, αναδεικνύοντας τη συνδικαλιστική δράση της Δέσποινας Κουτσούμπα και την ένταξή της στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως κάποιου τύπου στοιχεία ενοχής. Αλλά γιατί αποδεικνύει πόσο φτωχά σκέφτονται και πόσο σπασμωδικά ενεργούν άνθρωποι που άλλοτε καθόριζαν –και ακόμη διεκδικούν να καθορίζουν– τον δημόσιο λόγο και την ενημέρωση όταν αντιμετωπίζουν τεκμηριωμένες, πολιτικές κριτικές.

Όμως είπαμε: δύο κόσμοι, δύο σύμπαντα, δύο ηθικές· ή, μάλλον, η απόλυτη απουσία ηθικής εναντίον της ηθικής του αγώνα.