1. Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να ανοίξει θέμα «Μακεδονικού» ήρθε ως αποτέλεσμα τόσο των αμερικανικών πιέσεων που θέλουν να πετύχουν την τυπική ένταξη της ΠΓΔΜ στις νατοϊκές δομές (ιδίως μετά την ανάδειξη νέας, πιο φιλοαμερικανικής κυβέρνησης) όσο όμως και εξαιτίας της λογικής της κυβέρνησης ότι στο ακροατήριό της έχει να κερδίσει από το εάν φανεί ως υπεύθυνη δύναμη που πετυχαίνει τον αναγκαίο συμβιβασμό. Στο πλαίσιο του αναπτυσσόμενου ανταγωνισμού ΗΠΑ-Ρωσίας (και ρωσοκινεζικού άξονα ευρύτερα) η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ προχωρά έναν ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό περικύκλωσης της πιο φιλικής προς τη Ρωσία χώρας των Βαλκανίων, της Σερβίας. Καμία ειρήνη και καμία φιλία των λαών δεν προωθήθηκε και δεν θα προωθηθεί με λύσεις «εθνικών» ζητημάτων (είτε στην ΠΓΔΜ, είτε στην Κύπρο, είτε στην Παλαιστίνη, είτε στο Κουρδιστάν όπως αποδεικνύεται εσχάτως) με λύσεις που υποβάλλουν το ΝΑΤΟ ή/και η Ε.Ε. ή άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και ούτε είναι προς το συμφέρον του λαού της ΠΓΔΜ να ενταχθεί στη νατοϊκή και ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία, ούτε φυσικά του ελληνικού λαού να παραμένει σε αυτές. Για εμάς ειδικά, τα πράγματα εξελίσσονται ακόμα πιο επικίνδυνα αφού η πλέον αμερικανόφιλη κυβέρνηση των τελευταίων πολλών χρόνων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., μας προσδένει στον άξονα Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου, που προβάλλει ως τοποτηρητής των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων στην περιοχή. Κάτι που προμηνύει θύελλες για το μέλλον.

2. Εγχώρια, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί αυτόν τον ευρύτερο σχεδιασμό για να δείξει ότι αποτελεί τον πλέον πειθήνιο και αξιόπιστο συνομιλητή των αμερικανονατοϊκών κέντρων. Όπως αντίστοιχα αξιοποιεί την αταλάντευτη και ταχεία εφαρμογή των μνημονίων και της λιτότητας για να προβάλει ως η πλέον αξιόπιστη πολιτική λύση για την εγχώρια αστική τάξη και το ευρωπαϊκό κέντρο των δανειστών. Ταυτόχρονα όμως το αξιοποιεί έντεχνα στην ευρύτερη προσπάθειά του μετά τον Ιούλη του 2015 να επανανοηματοδοτήσει το δίπολο αριστερά-δεξιά αποφορτίζοντάς το όσο γίνεται από οποιαδήποτε σχέση με τα ζητήματα των μνημονίων, της λιτότητας, της ρήξης με τους δανειστές και το ευρωσύστημα. Όπου «αριστερά» θα είναι πλέον μια σοσιαλφιλελεύθερη διαχείριση που καταργεί το «κοινωνικό κράτος» διατηρώντας μόνο ελάχιστες εγγυήσεις σε ακραίες μορφές φτώχειας για να μην υπάρχει εξαθλίωση και δίνει έμφαση σε κάποια τυπικά αστικά ατομικά δικαιώματα έναντι των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Και δεξιά θα είναι ένα μείγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και σκληρού νεοσυντηρητισμού με εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Και φυσικά το κοινωνικό-ταξικό ζήτημα, η επιτροπεία και η ανάγκη ρήξης με τις αστικές πολιτικές και τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ολοκληρώσεις θα παραμένουν στο απυρόβλητο θεωρούμενα ως αναμφισβήτητα στοιχεία του αποδεκτού πλαισίου πολιτικής. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί και η διάσταση απεύθυνσης στο ευρύτερο ακροατήριο της «κεντροαριστεράς» με αυτή την κίνηση, μια κίνηση πίεσης προς τον χώρο του Κινήματος Αλλαγής (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι) και ταυτόχρονα οικοδόμησης πιθανών μελλοντικών συναινέσεων και συμμαχιών.

3. Η κίνηση αυτή παράγει και αποτελέσματα στον χώρο της δεξιάς. Από τη μεριά της η ΝΔ μπορεί να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το θέμα αλλά είναι και η ίδια «δομικά» δεσμευμένη σε μια γραμμή συμβιβασμού και εξυπηρέτησης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των επιλογών του. Υπάρχουν κινήσεις είτε εσωτερικού διαγκωνισμού μεταξύ «φιλελεύθερης» και «δεξιάς» πτέρυγας είτε πιθανής δημιουργίας «σοβαρού» εθνικιστικού κόμματος στα δεξιά της, όπως φάνηκε και από την «ηγετική» παρουσία και ομιλία του πρώην αρχηγού ΓΕΣ Φράγκου Φραγκούλη στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Είναι σαφές ότι πρέπει να περιμένουμε διάφορες μορφές εκμετάλλευσης του ζητήματος αν και είναι αμφίβολο εάν το θέμα θα αποτελέσει αιτία ευρύτερου πολιτικού ρήγματος. Δεν υποτιμούμε όμως την επίδρασή του στη μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης και στην εγχάραξη συντηρητικών ιδεολογικών αντανακλαστικών, ειδικά στη συνθήκη κοινωνικής και εθνικής «ταπείνωσης» που έχουν βιώσει λαϊκά στρώματα στην περίοδο των μνημονίων. O όλος χειρισμός της κυβέρνησης έχει και στοιχεία πολιτικού τυχοδιωκτισμού καθώς οδηγεί και στην ευδιάκριτη ενεργητική παρουσία ενός ρεύματος ακροδεξιάς που της δίνει τη δυνατότητα μετά από καιρό να βγει στον δρόμο, να διεμβολίσει ιδεολογικά τη δημόσια σφαίρα, να δημιουργήσει πιθανές πολιτικές εκπροσωπήσεις, να ξεπλύνει πολιτικά τόσο τη Χ.Α. όσο και διάφορες φολκλόρ φιγούρες του χώρου αυτού. Και φυσικά, επαναφέρει τις συζητήσεις για έναν νέο πιθανό πολιτικό σχηματισμό στα δεξιά της Ν.Δ., που ναι μεν θα της κόψει ψήφους, βοηθώντας τον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά, αλλά που την ίδια στιγμή θα μετατοπίσει το πολιτικό σκηνικό και τον ιδεολογικό συσχετισμό προς τα δεξιά. Τα συλλαλητήρια δεν έχουν σύγκριση με αυτά του 1992 στη μαζικότητά τους, αλλά παρ’ όλα αυτά στη συγκυρία που διανύουμε συνιστούν κρίσιμη τομή για το πολιτικό σκηνικό και τις δυναμικές που μπορεί να αναπτυχθούν. Ο χώρος τη Χ.Α. και της ακροδεξιάς δείχνει να έχει αντοχή, όπως καταγράφεται σε δημοσκοπήσεις, και σε ορισμένες περιπτώσεις να δοκιμάζει ξανά και την παρουσία στον δρόμο (βλ. κάποιες γειτονιές και κυρίως τις επιθέσεις την ημέρα του συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη και την πυρπόληση της κατάληψης Libertatia). Εξελίσσεται δηλαδή σε ένα μόνιμο στοιχείο της συγκυρίας και, λόγω της επιρροής και σε λαϊκά και μικροαστικά στρώματα, παραμένει πρόκληση και για την αριστερά. Η συγκυρία με το Μακεδονικό προσφέρει δυνατότητες στον συγκεκριμένο χώρο και γι’ αυτό το ζήτημα της αντιφασιστικής πάλης δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

4. Η αντιφασιστική πάλη στην Ελλάδα περνάει σε μια νέα φάση. Μετά την παγίωση της Χ.Α. εκλογικά, την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση και τη δίκη σε εξέλιξη και τώρα με το άνοιγμα της συζήτησης για το Μακεδονικό, η αντιφασιστική πάλη αποκτά αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η αντιφασιστική πρακτική είναι πολυεπίπεδη. Ένας διακηρυκτικός λόγος ή μια δικαιωματική ρητορεία δεν μπορούν αυτοτελώς να καλύψουν το εύρος της αντιφασιστικής πάλης στη συγκυρία. Η αντιφασιστική πρακτική οφείλει να λαμβάνει χώρα στην καθημερινότητα και στους χώρους στους οποίους μπορεί να υπάρχει πεδίο παρέμβασης: τους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές και τις τοπικές συλλογικότητες που παρεμβαίνουν σε αυτές. Οφείλει να ορίζει ως αντιπαράδειγμα μια άλλη λογική συλλογικοποίησης με πρόταγμα την αλληλεγγύη, τις διεκδικήσεις ενός τοπικού κινήματος και ακόμα και τη διατάραξη μιας κανονικότητας που προτάσσει την εξατομίκευση, την ιδιώτευση και καταλήγει στην αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και οποιασδήποτε προσπάθειας συλλογικών διεκδικήσεων. Σε τελική ανάλυση, η αντιφασιστική πάλη κρίνεται στο αν υπάρχει «οργανωμένος λαός» που πιστεύει στις δυνατότητές του και στο αν τα ταλαντευόμενα μικροαστικά στρώματα έλκονται και οργανώνονται σε τέτοιες συλλογικές δομές και δομές αλληλεγγύης και δεν αναπτύσσουν χαρακτηριστικά κοινωνικού κανιβαλισμού στο έδαφος της φτωχοποίησής τους. Επειδή αυτό είναι το κεντρικό καθήκον τελικά, πρέπει να έχουμε στον νου μας ότι κάθε αντιφασιστική πρακτική και δράση μας στοχεύει τελικά στο να συμβάλει στην κινηματική αναζωογόνηση ολόκληρων γειτονιών και περιοχών, επιχειρεί να γενικευτεί και δεν επιδιώκει απλώς να παραμένει περιθωριακή υπόθεση μειοψηφικών πολιτικών δυναμικών με αναφορά κυρίως σε κομμάτια νεολαίας. Υπό αυτό το πρίσμα συμμετέχουμε και στηρίζουμε πρωτοβουλίες όπως ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά και ιεραρχούμε στον βαθμό που τους αναλογεί κινητοποιήσεις όπως αυτές ενάντια στη συγκέντρωση της Χ.Α. για την επέτειο των Ιμίων (3.2), ειδικά και στο τοπίο που διαμορφώνεται με το Μακεδονικό τον τελευταίο καιρό.

5. Η αριστερά σε όλες τις εκδοχές της και ο κόσμος του κοινωνικού κινήματος οφείλει να αναδείξει μια διακριτή τοποθέτηση που, σε ρήξη με κάθε πατριδοκαπηλία, να επιμένει ότι το πρόβλημα δεν είναι το όνομα αλλά η ολοένα και βαθύτερη ένταξη και της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας στους νατοϊκούς σχεδιασμούς και τυχοδιωκτισμούς. Ως προς το ίδιο το θέμα του ονόματος η θέση μας είναι ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα και με την υπαρκτή φόρτιση και ιστορικότητα του θέματος, η καλύτερη λύση είναι αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό», μια που και το δικαίωμα του γειτονικού λαού στον αυτοπροσδιορισμό να γίνεται σεβαστό αλλά εγγυήσεις να δίνονται από όλες τις πλευρές και για το απαραβίαστο των συνόρων και για την αποφυγή αλυτρωτικών διεκδικήσεων. Επιμένουμε ότι η πάλη πρέπει να γίνεται ενάντια σε κάθε εθνικισμό και κάθε αλυτρωτισμό, ενάντια στους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού που αξιοποιούν και οξύνουν τις υπαρκτές αντιθέσεις τοπικών αστικών τάξεων και εθνικισμών.

6. Στο πλαίσιο αυτό, η εξέλιξη της πρωτοβουλίας με το συλλαλητήριο της Αθήνας είναι κρίσιμη, όπως και η ιδεολογική μάχη απέναντι στον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στην αριστερά είναι εκ των ων ουκ άνευ να πάρουν αρνητική και καταγγελτική θέση ενάντια σε αυτές τις πρωτοβουλίες. Όσες πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες στηρίζουν αυτά τα συλλαλητήρια και καλούν τον κόσμο να συμμετέχει σε αυτά παρουσιάζοντάς τα ως συγκεντρώσεις ανάλογες των μεγάλων αντιμνημονιακών όχι μόνο διαπράττουν λαθροχειρία αλλά και διαλέγουν πρακτικές εχθρικές προς την αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Δεν χωρά κανένα χάιδεμα ή ακόμα χειρότερα κάλεσμα στα συλλαλητήρια τύπου Θεσσαλονίκης και Αθήνας για τη Μακεδονία ακόμα και αν δεν κατέβηκαν μόνο ακροδεξιοί εκεί. Ο πυρήνας, η ηγεσία, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού και σίγουρα ο τόνος, η φυσιογνωμία και οι στόχοι όμως είναι σαφές ότι όχι απλώς χρωματίστηκαν από τον χώρο της ευρύτερης δεξιάς και ακροδεξιάς, αλλά σχεδιάστηκαν και καθορίστηκαν από αυτόν μεθοδικά. Δεν εξέφρασε λοιπόν, γενικά και αφηρημένα, κάτι γενικότερο, μια αντίδραση στα μνημόνια και την επιτροπεία. Στον βαθμό που έκανε και αυτό, το έκανε διοχετεύοντάς τη σε εντελώς αντιδραστική κατεύθυνση, που υπονομεύει τελικά και την αποτελεσματική πάλη ενάντια σε αυτά. Και απέναντι σε αυτό πρέπει να σηκώσουμε κινηματικό, πολιτικό και ιδεολογικό τείχος. Γιατί δεν είναι όλες οι μαζικές κινήσεις ελπιδοφόρες και μπορεί οι λαϊκές μάζες να κινηθούν και αντιδραστικά, όπως άλλωστε έχει γίνει στο έδαφος της ήττας της αριστεράς και παλιότερα. Γιατί πολύ απλά, αυθεντικά λαϊκός πατριωτισμός δεν είναι η στήριξη του ΝΑΙ και των μνημονιακών πολιτικών με κραυγές μόνο για τα «εθνικά» θέματα την ίδια ώρα που χαριεντίζεσαι με όλους όσους καταδυναστεύουν το μέλλον μας (ΣΕΒ, εκκλησιαστική ηγεσία, δανειστές, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.). Αυθεντικά λαϊκός πατριωτισμός είναι να παλεύεις για τη λαϊκή κατοικία, για το λαϊκό εισόδημα, για μόνιμη, επαρκώς πληρωμένη δουλειά με αξιοπρεπείς όρους εργασίας, για ελπίδα ώστε να μείνουν και να δημιουργήσουν οι νέοι στον τόπο τους, για έναν άλλον δρόμο για τη λαϊκή πλειονότητα χωρίς κοινωνική εκμετάλλευση και ευρωμνημονιακή επιτροπεία. Αυθεντικά λαϊκός πατριωτισμός είναι τελικά η πάλη για κοινωνικό μετασχηματισμό για να γίνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός πραγματικοί αφέντες στον τόπο τους και να οικοδομήσουν σχέσεις διεθνιστικής συνεργασίας και αλληλεγγύης με τους γειτονικούς λαούς.

OXI στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στα Βαλκάνια. Έξω από ΝΑΤΟ-Ε.Ε. Καμία συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.

ΟΧΙ στην πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. που υλοποιεί πιστά τα μνημόνια της λιτότητας, της φτώχειας και της ευρωεπιτροπείας και εντάσσει τη χώρα στον επικίνδυνο άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου.

Διεθνιστική αλληλεγγύη και συνεργασία των λαών των Βαλκανίων και της Μεσογείου κόντρα σε κάθε εθνικισμό και κάθε αλυτρωτισμό.

ΟΧΙ στα συλλαλητήρια πατριδοκαπηλίας και μίσους, η οργή να γίνει αγανάκτηση με αγώνες κόντρα σε μνημόνια, λιτότητα, ανεργία, ευρώ, Ε.Ε. και ΝΑΤΟ.

Καλούμε σε συμμετοχή στην αντιφασιστική συγκέντρωση κόντρα στη φιέστα της Χρυσής Αυγής για τα Ίμια στις 3.2, στις 18.00 στην πλ. Ρηγίλλης.

Καλούμε σε συμμετοχή στις δράσεις αυτοπροστασίας κινηματικών και πολιτικών χώρων στο διήμερο 3-4.2.