υποψήφιου με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ στην β’ Αθήνας

Το τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, το κάθε τι που συνθέτει το τοπίο της κοινωνικής καταστροφής το ζούμε και το ξέρουμε καλά όλες και όλοι. Σήμερα παρόλα αυτά, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα ότι η πολιτική των μνημονίων δεν ήταν απλώς μια περιοριστική πολιτική που επιβλήθηκε για να μπορέσει να γίνει το χρέος βιώσιμο.

Ήταν και συνεχίζει να είναι τμήμα της ενστικτώδους απάντησης των απανταχού ανά την υφήλιο αστικών τάξεων που ακόμα και  εάν δεν έχουν ολοκληρωμένη στρατηγική εξόδου από την κρίση (και αυτό φαίνεται από το ότι αδυνατούν να βγάλουν τις οικονομίες από τον υφεσιακό κύκλο σε παγκόσμια κλίμακα), εντούτοις γνωρίζουν πολύ καλά που πρέπει να επιτεθούν.

Έτσι τα μνημόνια και η λιτότητα ήταν εξαρχής ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό πείραμα με στόχο τη βίαιη  αναδιάρθρωση όλων των πλευρών  της οικονομίας,  της ζωής μας,  του τρόπου που δουλεύουμε,  του τρόπου που τα παιδιά μας μεγαλώνουν και μορφώνονται, του τρόπου που θέλουν να σκεφτόμαστε. Σε αυτό το διεθνές πλαίσιο η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν δεν άργησαν ούτε ένα λεπτό στο να αποδεχτούν και να οργανώσουν αυτή την πολιτική ακόμα και αν στη πορεία είδαν ότι είχαν πλέριες αντιφάσεις. Και την στήριξαν με κάθε δυνατό τρόπο,  ιεραρχώντας, πάνω από όλα τη ριζική τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης σε βάρος των εργαζομένων, επιδιώκοντας να αναιρέσουν όσες κατακτήσεις υπήρξαν στο παρελθόν αλλά και να επινοήσουν νέα πεδία καπιταλιστικής αξιοποίησης μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδύσεων fast track εις βάρος του περιβάλλοντος και των επόμενων γενιών.  

Δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά για να περιγράψουμε μια ζοφερή κατάσταση. Και δύσκολα θα βρεθεί κανείς να συμφωνήσει ότι τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια περιλαμβάνουν έστω και ένα θετικό στοιχείο. Σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, ακόμα και τα κόμματα της ελληνικής ολιγαρχίας αδυνατούν να προτείνουν ένα θετικό αφήγημα ανάλογο με αυτό π.χ. του εκσυγχρονισμού, της ισχυρής Ελλάδας ή της ευρωπαϊκής προοπτικής.  Ζητούν από τον λαό να κάνει κι άλλη υπομονή, να μάθει να ζει με λίγα, χωρίς μέλλον, χωρίς καμία εξασφάλιση, ζητούν από τον λαό να συναινέσει στον κυνισμό, τον επιβιωτισμό, τον ρατσισμό, τον φόβο του «νόμου και της τάξης», χωρίς κανένα θετικό όραμα. Και στην καλύτερη των περιπτώσεων υπόσχονται τη διαιώνιση μιας συνθήκης μειωμένων προσδοκιών στον ανταγωνισμό της ελληνικής οικονομίας εντός των κατώτερων σχετικά θέσεων μέσα στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

Μέσα σε αυτό το τοπίο οι άνθρωποι του μόχθου, της εργασίας, της γνώσης και του πολιτισμού ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές αδυνατούν να επιβιώσουν, καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν κανένα μέλλον, καμία ελπίδα.

Ενώπιων των εκλογών της 25^ης του Γενάρη βρισκόμαστε όντως μπροστά σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι. Η κατάληξη μιας ολόκληρης μακράς περιόδου, γενικής προετοιμασίας του λαού, πρωτόγνωρης και σκληρής ταξικής αντιπαράθεσης που κλιμακώθηκε με όλες τις δυνατές της μορφές το προηγούμενο διάστημα φθάνει στο σημείο μηδέν στο οποίο όλοι κατανοούμε ότι θα κριθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό το τι μέλει γενέσθαι.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι προσδοκίες του κόσμου που θα επιχειρήσει να αλλάξει σελίδα στα πράγματα στις 25 του μήνα, υπερβαίνουν κατά πολύ το περιοριστικό πλαίσιο που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει μέρα με την μέρα, στη προσπάθεια του να μετατραπεί από ρεφορμιστικό αριστερό κόμμα σε κόμμα του αστικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι η εκστρατεία φόβου που εξαπολύει η ΝΔ και στηρίζουν οι «εταίροι» μας στην ΕΕ, δεν στρέφεται τόσο προς στον «υπεύθυνο» ΣΥΡΙΖΑ αλλάπρος τον ίδιο τον λαό για να τσακίσει κάθε προσδοκία του, προκειμένου να καταστείλουν πάση θυσία την βούληση του την επόμενη των εκλογών να πάει  να «εισπράξει» από το ταμείο.

Εμείς αυτό τον κόσμο δεν τον αφήνουμε μόνο του, δεν τον αφήνουμε στη τύχη του, έρμαιο αυταπατών για φιλολαϊκή διέξοδο μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, συνηθισμένο σε μάχες από τον καναπέ. Διεκδικούμε την ψήφο του, τον καλούμε από σήμερα για σθεναρή μαχητική αντιπολίτευση στους δρόμους μετά τις 26 του μήνα που θα πάει να πάρει πίσω αυτά που του στέρησαν, θέλουμε να συνομιλήσουμε μαζί του και πιστεύουμε ότι έχουμε πολλά να πούμε, παρότι κατανοούμε ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της ανατροπής στις 25 του Γενάρη θα υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς παρόλα αυτά επιμένουμε και λέμε ότι στο ραντεβού της αριστεράς με την κοινωνία, ο κόσμος που κατανοεί τη κρισιμότητα των περιστάσεων πρέπει να στηρίξει την αριστερά των ανυποχώρητων αγώνων και της ανατροπής.

Γιατί δεν πάει άλλο με τη κοινωνική καταστροφή και τα εκβιαστικά τους διλήμματα

Γιατί πρέπει να τελειώνουμε με τα κόμματα που μας έφεραν ως εδώ. Γιατί πρέπει να μαυριστεί το μαύρο μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ 1 & 2 . Το μέτωπο της φτώχιας και της λιτότητας, της ανεργίας και των απολύσεων, του νεοφιλελεύθερου κυνισμού, του εθελοδουλισμού, του ΝΑΙ σε όλα, των όσων καταβαράθρωσαν κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, του αυταρχισμού, του ρατσισμού, του φόβου και της καταστολής. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις μαζί με την ΧΑ πρέπει να εισπράξουν τη μεγαλύτερη δυνατή απαξία του λαού. Ιδιαίτερα κόμματα «μιας χρήσης» όπως το ΠΟΤΑΜΙ πρέπει να ξεσκεπαστεί ο ρόλος τους και να τους αποτραπεί η δυνατότητα να παίξουν ισχυρό ρόλο περιορισμού των εργατικών και λαϊκών επιδιώξεων και ταυτόχρονα μετασχηματισμού του κοινού νου προς την κατεύθυνση του κυνισμού του νεοφιλελεύθερου δόγματος.

Ας δούμε λίγο το κεντρικό δίλλημα που θέτουν όλοι αυτοί: Η αριστερά λένε, θέλει να εκτροχιάσει την χώρα, θέλει να καταστρέψει ό,τι με κόπο κατάφερε ο Ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια. Θέλει να διακυβεύσει τις σημαντικότερες κατακτήσεις της Ελλάδας με προεξάρχουσα την ένταξη στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Η πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ σηκώνει χωρίς περιστροφή το γάντι και σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ απαντάει ρητά ότι ΝΑΙ εμείς είμαστε δύναμη ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ΌΧΗΜΑ ΠΑΛΗΣ για τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Επιμένουμε στο δρόμο του αγώνα για την ανατροπή, επιμένουμε επίσης ότι μια πραγματικά αριστερή εκδοχή διακυβέρνησης που θα δοκίμαζε να υλοποιήσει, σε σύγκρουση με την ΕΕ και το κεφάλαιο,  τις βασικές πλευρές του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος  (άμεση έξοδο από ευρώ, παύση πληρωμών, εθνικοποιήσεις, γενναία αναδιανομή εισοδήματος), δεν έχει να τη φοβηθεί με τίποτε ο λαός όσο βέβαια αυτός είναι αποφασισμένος να πάρει διαζύγιο από τη κυρίαρχη αφήγηση του ευρωπαικού δρόμου  και να στηρίξει σε όλα τα επίπεδα ένα τέτοιο εγχείρημα.

Εμείς αντιστρέφουμε το δίλλημα. Καλούμε τον κόσμο που γίνεται αποδέκτης της τρομοκράτησης, που μπορεί και ως ένα βαθμό και δικαιολογημένα να φοβάται για τις χαοτικές καταστάσεις και τη προσωρινή διεθνή απομόνωση που μπορεί να συνεπάγονται από την ενίσχυση της αριστεράς του άλλου δρόμου, να αναλογιστεί το βάθος της κρίσης που περνά ο σύγχρονος καπιταλισμός, να αναλογιστεί το μέγεθος της κρίσης χρέους που φορτώθηκε στη χώρα μας και μέσα σε αυτό το πλαίσιο να αναρωτηθεί για το αν σήμερα μια αποδοχή από μεριάς του, του εκβιαστικού διλήμματος του Σαμαρά ή των καθησυχαστικών μισόλογων του Τσίπρα απλά μεταθέτουν ή όχι το ερώτημα για λίγο αργότερα, με ανοιχτό το ενδεχόμενο βέβαια να είναι η ακροδεξιά η πολιτική δύναμη  που θα ορίζει την ατζέντα της σύγκρουσης στον επόμενο γύρο.

Γιατί θέλουμε να αλλάξει η πολιτική - όχι μονό η κυβέρνηση

Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αμέσως μετά τις εκλογές, η αδιαλλαξία των δανειστών  καθώς και οι πιέσεις των αγορών  θα συνεχιστούν προκειμένου να επιβληθούν νέα μέτρα. Και αυτό αφορά την όποια κυβέρνηση και αν εκλεγεί εφόσον αυτή αποδέχεται το διεθνές πλαίσιο. Η τρόικα άλλωστε έχει κάνει σαφές ότι δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει πολιτικές που ξεφεύγουν από το πλαίσιο της εξοντωτικής λιτότητας.  Κατά την γνώμη μας η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ περί «διαπραγμάτευσης» του χρέους μέσα στα δοσμένα ασφυκτικά πλαίσια της ευρωζώνης και της ΕΕ είναι επιλογή που οδηγεί στην ενσωμάτωσή στη μνημονιακή πολιτική, όπως δυστυχώς έδειξε και το οδυνηρό παράδειγμα της Κύπρου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το σημείο δεν δίνει επαρκείς απαντήσεις. Επαναλαμβάνει το επιχείρημα ότι η στάση των δανειστών θα αναγκαστεί να αλλάξει επειδή θα έχουν απέναντί τους μια  κυβέρνηση που δεν θα είναι διατεθειμένη να τους κάνει τα χατίρια και επειδή θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη. Οι συσχετισμοί μπορεί να αλλάξουν στον Ευρωπαϊκό Νότο και οι δανειστές να αποδεχτούν ότι δεν έχουν συμμάχους στην ελληνική κυβέρνηση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει η στάση τους. Το ποια θα είναι ακριβώς η έκβαση τον πραγμάτων δεν είναι εύκολο κανείς να προβλέψει. Το ποιοι εκβιασμοί θα αναπτυχθούν και το πόσο θα είναι διατεθειμένη να το τραβήξει η κάθε πλευρά δεν είναι εύκολο να το απαντήσουμε σήμερα. Σε αυτή την εξίσωση πάντως όποιος θέλει να αποπειραθεί να βγάλει συμπέρασμα, θα πρέπει να βασιστεί σε τρία δεδομένα: 1^ον στον σημερινό συσχετισμό δύναμης εντός της ΕΕ και των αταλάντευτων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της πολιτικής της σκληρής λιτότητας που επικρατούν και προωθούνται στη πλειονότητα των κρατών μελών, 2^ον στην σύσταση του ίδιου του νομίσματος του Ευρώ άρα και της Ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ πάνω στη σπουδή των συμφώνων σταθερότητας και ανταγωνιστικότητας που αποτελούν ένα διαρκές μνημόνιο και επιτροπεία για το σταδιακό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους και προσαρμογή των μισθών και των δικαιωμάτων στις χώρες της ΕΕ προς τα επίπεδα άλλων χωρών που ανταγωνίζεται και 3^ον τις θέσεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί με νόμισμα το ευρώ σημαίνει διαρκής λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση. Γιατί αποδοχή του Συμφώνου για το ευρώ σημαίνει διαρκής επιτήρηση και επιτροπεία. Γιατί το ΕΣΠΑ και το ΤΧΣ αποτελούν βασικούς μηχανισμούς της ΕΕ για την καθυπόταξη λαών και χωρών και όχι τζάμπα δωράκια για την ανάπτυξη και ευημερία για να στολίζουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Εμείς λέμε καθαρά ότι δεν υπάρχει μέλλον μέσα στην ΕΕ. Δεν υπάρχει  διαπραγμάτευση μέσα στην ευρωζώνη. Χρειάζεται ρήξη και σύγκρουση και μάλιστα σήμερα. Χρειάζεται πρόγραμμα και μέτωπο ανατροπής. Χρειάζεται κίνημα και οργανωμένο λαό αποφασισμένο να αγωνιστεί. Για άμεση στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, για έξοδο από ευρώ και ΕΕ, για εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, για εργατικό και κοινωνικό έλεγχο παντού. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει άμεση ανακούφιση από τη φτώχια και την ανεργία, αλλά και γιατί αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που έχουμε για να βάλουμε μπροστά το δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας  με κριτήριο τις ανάγκες των ανθρώπων και του περιβάλλοντος και όχι τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Γιατί σε πείσμα όσων μας λένε για τον μονόδρομο της χρεοκρατίας εμείς επιμένουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος!

Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα που μηρυκάζουν παραλλαγές του ίδιου προγράμματος λιτότητας ως διέξοδο από την κρίση, οι πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν την πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος της αριστεράς που μέσα στη κρίση, μέσα στις μεγάλες μάχες του προηγούμενου διαστήματος, μέσα από τα μεγάλα μαζικά σχήματα βάσης στους εργασιακούς, φοιτητικούς και επιστημονικούς χώρους ξεκίνησε και συνεχίζει εδώ και 4 χρόνια να συζητά σοβαρά και να εμβαθύνει στην ανάλυση για το μεταβατικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να αποτελέσει ουσιαστικό αντίπαλο δέος στην πολιτική της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Για εμάς το μεταβατικό πρόγραμμα του άλλου δρόμου χωρίς μνημόνια και χρέος, έξω από ευρώ και ΕΕ δεν προκύπτει από κάποιες αφηρημένες ιδεολογικές αρχές αλλά από την ίδια τη βαθιά κρίση του «ευρωπαϊκού δρόμου» ως βασικής αφήγησης των αστικών μερίδων και το πώς μέσα από τη συγκυρία της κρίσης, του λαϊκού ξεσηκωμού και των ανεβασμένων προσδοκιών των λαϊκών τάξεων, προκύπτει η δυνατότητα και το αίτημα ενός άλλου δρόμου, μιας εναλλακτικής πορείας για την ελληνική κοινωνία.

Ο δρόμος που προτείνουμε είναι δύσκολος αλλά και ο μόνος πραγματικά ελπιδοφόρος.Γιατί δεν στηρίζεται σε αυταπάτες ότι για κάποιο λόγο θα γίνουν πιο φιλικοί οι δανειστές προς εμάς, αλλά στην βαθιά πεποίθηση ότι υπάρχουν γύρω μας οι άνθρωποι του μόχθου, της εργασίας, της γνώσης και του πολιτισμού που θέλουν να βάλουν πλάτη για να αλλάξουν τα πράγματα και να έχουμε μια πραγματική ευημερία που να στηρίζεται σε προτεραιότητες όπως η ποιοτική παιδεία, οι κοινωνικές παροχές, η προστασία του περιβάλλοντος, η δημιουργικότητα στην εργασία που θα είναι πάνω από τους οικονομικούς δείκτες και τα συμφέροντα των «επενδυτών».

Η ΝΔ επιτίθεται στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δήθεν θέλει να εφαρμόσει το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ, λέγοντας παράλληλα ότι είναι πρόγραμμα εθνικής απομόνωσης και εκτεταμένης φτώχιας. Εμείς απαντάμε ότι τέτοια εσωτερική υποτίμηση, τέτοια ταχύτατη αναδιάρθρωση του εμπορικού ισοζυγίου και τέτοια φτώχια ο λαός είχε να δει από τον πόλεμο. Τέτοια απομόνωση και τέτοια εθνική ταπείνωση ο λαός είχε να βιώσει από την μικροαστική καταστροφή. Εμείς απαντάμε ότι η ελληνική ύπαιθρος, τα ελληνικά χέρια και μυαλά μπορούν να εγγυηθούν την ανεξάρτητη πορεία της χώρας και του λαού εξασφαλίζοντας διατροφική επάρκεια, ηλεκτρική ενέργεια, φάρμακα, μεταφορές, τεχνολογικό εξοπλισμό, δουλειά για όλους με αξιοπρέπεια και ένα μέλλον καλύτερο. Με άλλο καταναλωτικό πρότυπο στραμμένο στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες, με καλύτερη υγεία, παιδεία και πρόνοια για όλους. Με περισσότερη δημοκρατία και θεσμούς άμεσου ελέγχου παντού και σε όλα τα επίπεδα.

Προφανώς και οποιαδήποτε χώρα σήμερα δοκιμάσει να ακολουθήσει μια άλλη πορεία θα είναι υποχρεωμένη να έχει διεθνείς συναλλαγές και αυτό θα συνεπάγεται μεγάλες πιέσεις και αντιφάσεις. Και αυτό επιβάλλει μια διαφορετική ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που να επιδιώξει συναλλαγές που να στηρίζονται στο αμοιβαίο συμφέρον και την αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα, μια τέτοια κατεύθυνση συνεπάγεται και την αναμέτρηση με το ερώτημα της άμυνας, το πώς μπορείς να κάνεις την αναγκαία άμυνα και υπεράσπιση μιας πατρίδας που παίρνει άλλο δρόμο, υπόθεση του ίδιου του λαού και του κινήματος.

Γιατί χρειαζόμαστε μια άλλη αριστερά

Γιατί στον τόπο μας χρειαζόμαστε μια άλλη Αριστερά για τους αγώνες που έρχονται, για τις ρήξεις που χρειάζονται για την αριστερά της ανατροπής. Και για αυτό η ψήφος στην πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι ψήφος στην Αριστερά που επιμένει στη ρήξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο. Είναι ψήφος στην Αριστερά που έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγωνιζόμενου λαού χωρίς την ηττοπάθεια και τη διάσπαση που προβάλλει το ΚΚΕ. Είναι ψήφος στην Αριστερά που όποια κυβέρνηση και εάν έρθει θα οικοδομήσει την αναγκαία εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση, χωρίς «περιόδους χάριτος», και θα πρωτοστατήσει στους αγώνες για φιλολαϊκά μέτρα. Είναι ψήφος στην Αριστερά που θα βάλει πλάτη για το μεγάλο μέτωπο της ανατροπής που θα δικαιώσει την ελπίδα του λαού, θα μας βγάλει από την καταστροφή και την επιτροπεία και θα ανοίξει ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό δρόμο.

Γιατί η πολιτική συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις δυνάμεις της ΜΑΡΣ, είναι ένα βήμα που αποδεικνύει στη πράξη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν στην αριστερά. Κόντρα σε λογικές σεκταρισμού και απομόνωσης. Κόντρα στη δύναμη της συνήθειας, της αδράνειας και του μικρόκοσμου. Με άξονα την προγραμματική σύγκλιση ανεξάρτητα από τις ιδεολογικοπολιτικές μας καταβολές,  ανεξάρτητα από τις μέχρι σήμερα διαδρομές μας. Είναι ο δρόμος της ενότητας, ο δρόμος του μετώπου στη βάση του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσουν οι εργαζόμενοι, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και καλύτερες θέσεις για να διεκδικήσουν ευρύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία. Για αυτό τον λόγο αξίζει και πρέπει να στηριχτεί.

 * Ο Τάσος Βασιλειάδης είναι γεννηθείς το 1977, κάτοικος Αγίας Παρασκευής. Είναι στο επάγγελμα μηχανικός, υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα και ταυτόχρονα ερασιτέχνης μουσικός. Είναι συνδικαλιστικά δραστήριος στο κίνημα των μισθωτών τεχνικών και από το 2006 εκλέγεται στην Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ. Είναι μέλος της Αριστερής Ανασύνθεσης και μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.