Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα κατάφερε: Από κυβέρνηση που ήρθε ένα χρόνο πριν να συγκεφαλαιώσει την ελπίδα χιλιάδων ανθρώπων ότι τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς, σήμερα αντιμετωπίζει το δικό της «χειμώνα της δυσαρέσκειας», αλλά και βρίσκεται κυριολεκτικά «μεταξύ σφύρας και άκμονος» στριμωγμένη ανάμεσα στις κοινωνικές διαμαρτυρίες και τις απαιτήσεις των δανειστών που απαιτούν ακόμη χειρότερα μέτρα, που θέλουν μειώσεις κύριων συντάξεων, εδώ και τώρα. Από κυβέρνηση που έβαζε απέναντί της το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, έγινε κυβέρνηση που σήμερα εκλιπαρεί να αποσπάσει συναίνεση από μερίδες αυτού του μνημονιακού προσωπικού.

Γιατί αυτό που ζούμε είναι, ειδικά για την αγροτιά, μια μεγάλη λαϊκή έκρηξη οργής! Κινηματική, οργισμένη, θυμωμένη. Αλλά αντιφατική, όπως είναι κάθε αυθεντική μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση. Δεν ζούμε τον ξεσηκωμό των ρετιρέ, εκτός και εάν πιστέψουμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένα ρετιρέ. Ζούμε τη συνάντηση στο δρόμο του αγώνα, όπως φάνηκε στη γενική απεργία της 4ης Φλεβάρη διαφορετικών κυμάτων αγανάκτησης.

Και εδώ ας πούμε μια μεγάλη αλήθεια: ας σταματήσουν να διαμαρτύρονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και να λένε ότι όλοι τους αδικούν. Δηλαδή, τι περίμεναν το καλοκαίρι, όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο, ότι τον χειμώνα θα τους έραιναν με ροδοπέταλα; Δεν πίστευαν ότι θα συναντούσαν οργή και αγανάκτηση και κινητοποιήσεις. Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.

Και ας κοπεί το παραμύθι ότι όλοι αυτοί που σήμερα κινητοποιούνται «δεν καταλαβαίνουν». Ξέρουν και καταλαβαίνουν πολύ καλά. Ξέρουν ότι αυτό που γίνεται, και το οποίο αναλύθηκε διεξοδικά, δεν είναι απλώς μια επιδείνωση των ασφαλιστικών όρων. Ξέρουν ότι είναι μια συνολική αναδιάρθρωση, που αφορά όλες τις πλευρές της ζωή τους:

Για τους μισθωτούς σύστημα ασφάλισης «3 πυλώνων» δεν σημαίνει μόνο μικρότερες συντάξεις και μεγαλύτερα όρια συνταξιοδότησης. Σημαίνει ακόμη και τεράστια επισφάλεια και διαρκή εκβιασμό από τους εργοδότες γιατί θα τιμωρείται ο ασφαλισμένος για την ανεργία και απόλυση θα σημαίνει απώλεια του τρίτου πυλώνα που είναι η ιδιωτική ασφάλιση.

Για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιστήμονες το νέο ασφαλιστικό σημαίνει πολύ απλά ένα τεράστιο κόστος που θα τους σπρώξει στην ανασφάλιστη εργασία, στο κλείσιμο του μαγαζιού τους, στη βίαιη μισθωτοποίηση, στο να μεταναστεύσουν.

Για τους αγρότες αυτό που διακυβεύεται δεν είναι το εάν θα αυξηθούν μόνο υπέρογκα τα κόστη τους, αλλά επί της ουσίας ένα τεράστιο εγχείρημα αναδιάρθρωσης της αγροτικής παραγωγής που περνάει μέσα από τις αναδιαρθρώσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, μέσα από το σπρώξιμο στη συμβολαιακή γεωργία, μέσα από τη διάλυση καλλιεργειών και την ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, σε μια εποχή που ένας κόσμος ήθελε να γυρίσει στο χωράφι και σε μια συγκυρία που η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη αγροτική και διατροφική επάρκεια και αυτάρκεια.
Για όλη την κοινωνία περικοπές των συντάξεων σήμερα, σημαίνουν ότι κόβεται εκείνο το ελάχιστο περιθώριο που επέτρεπε αλληλεγγύη των γενεών. Τα 300 ευρώ που θέλει να κόψει από κάθε σύνταξη ο Κατρούγκαλος, είναι το φροντιστήριο του εγγονού, είναι η βοήθεια στο νιόπαντρο ζευγάρι, είναι η ενίσχυση στην άνεργη κόρη η γιό.

Για όλους αυτούς τους λόγους ξεσηκώνεται ο κόσμος, γι’ αυτό το λόγο πλημμύρισαν οι πλατείες και οι δρόμοι την Πέμπτη 4 Φλεβάρη, γι’ αυτούς τους λόγους κλείνουν οι εθνικές οδοί. Και εάν θέλει να βρει τους υποκινητές ο Τσίπρας ας πάει να κοιταχτεί στον καθρέφτη· εκεί θα βρει τους υποκινητές.
Μα τι θέλετε μας ρωτούν; Να γυρίσει ο Κυριάκος και η μνημονιακή Δεξιά που γνωρίσαμε; Από όσο θυμόμαστε αριστερή πολιτική ΔΕΝ είναι να πρέπει να διαλέγεις δήμιο των λαϊκών δικαιωμάτων, ούτε και σημαίνει να κάθεσαι να σκέφτεσαι ότι εχθρός του κακού είναι το χειρότερο. Δεν ξεσηκώθηκε, αγωνίστηκε, μάτωσε 6 χρόνια αυτός ο λαός για να ακούει σήμερα να του ψιθυρίζουν «κάτσε καλά υπάρχουν και χειρότερα». Δεν μπορεί να του λένε ως επιχείρημα ότι θα πρέπει να συνεχίσει να υφίσταται εσαεί μνημόνια αλλά να μην ξεσηκώνεται ενάντια στη «δική του» κυβέρνηση. Δεν είναι κυβέρνηση «δική του αυτή». Κυβέρνηση του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και της Cosco είναι η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου, σε αυτούς ανήκει.

Και σε τελική ανάλυση, ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους: σήμερα ο καλύτερος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γιατί επιτρέπει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει έναν μπαμπούλα και να μας λέει «καταπιείτε τα μέτρα και μην διαμαρτύρεστε». Και ο καλύτερος σύμμαχος του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εφαρμόζοντας μια κατ’ όνομα αριστερή κυβέρνηση μέτρα έμπνευσης Πινοσέτ είναι προφανές ότι δεν ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό, αλλά για την παλινόρθωση του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού προσωπικού.

Και δεν τα λέμε αυτά γιατί υποτιμάμε ότι σήμερα ανασυγκροτείται η Δεξιά. Ότι η εκλογή του Κυριάκου έχει ωθήσει διάφορα κέντρα εξουσίας, ντόπια και ξένα, να καλοβλέπουν και την εκδοχή αλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή. Ότι πλάι στη ΝΔ οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, οι διάφοροι περίεργοι τύποι στα μπλόκα «που δεν θέλουν τα κόμματα» σηκώνουν κεφάλι και προσπαθούν να ψαρέψουν στα θολά.

Μόνο που γι’ αυτό μόνοι υπεύθυνοι είναι εκείνοι που αποφάσισαν να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη βούληση του ελληνικού λαού και να ταυτίσουν την Αριστερά με το νεοφιλελευθερισμό και τον αυταρχισμό, αυτοί που λένε ότι τους «πολεμάνε τα κανάλια της διαπλοκής» αλλά στην πραγματικότητα απλώς θέλουν να κάνουν τη δική τους διαπλοκή, με τον Χατζηνικολάου, τον Βαρδινογιάννη και την Γιάννα Αγγελοπούλου, αυτοί που έχουν κάνει δόγμα το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και όπου προλάβουμε να διοριστούμε». Καλύτεροι σύμμαχοι της Δεξιάς είναι σήμερα αυτοί που έγιναν βουλευτές και υπουργοί με τους αγώνες του λαού κατά των ιδιωτικοποιήσεων και σήμερα ξεπουλάνε τα λιμάνια και τα αεροδρόμια.

Όπως επίσης καλύτεροι σύμμαχοι της Δεξιάς και της ακροδεξιάς είναι εκείνοι που αντί να συγκρουστούν με την ΕΕ και να απαιτήσουν εδώ και τώρα ασφαλή διέλευση των προσφύγων για να σταματήσουμε κάποτε να μετράμε νεκρούς πρόσφυγες στο Αιγαίο, σπεύδουν να σπείρουν Αμυγδαλέζες σε όλη την Ελλάδα και να κάνουν τη χώρα μια αποθήκη ψυχών, εκείνοι που ονομάζουν εξωτερικοί πολιτική την υποτέλεια στις ΗΠΑ και τη συμμαχία με Ισραήλ, δηλαδή με αυτούς που σήμερα υποδαυλίζουν την ανάφλεξη στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα εμείς ερχόμαστε εδώ για να πούμε ένα πολύ απλό πράγμα: ότι το δίλημμα σήμερα, η επιλογή, το ιστορικό σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, δεν είναι ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Κυριάκο, όπως προσπαθούν να μας πείσουν και οι μεν και οι δε. Το πραγματικό δίλημμα είναι εάν θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε μέσα στο φαύλο κύκλο της μνημονιακής καταστροφής, ή στηριζόμενοι στον αγώνα, τη συλλογική αυτοπεποίθηση, την αγωνία και το μεράκι του λαού, να μπορέσουμε να βάλουμε πλάτη ώστε αυτή η κοινωνία να σταθεί στα πόδια της και να χαράξει το δικό της δρόμο.

Και εμείς με αυτό το δίλημμα αναμετριόμαστε. Και σε αυτό το δίλημμα πιστεύουμε ότι εναλλακτική λύση μπορεί να υπάρξει μόνο σε κατεύθυνση ριζοσπαστική, κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μνημόνια, με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και με την καλομαθημένη σε ΕΣΠΑ και επιδοτήσεις ελληνική «επιχειρηματικότητα».

Άλλος δρόμος υπήρχε και υπάρχει.

- Να πούμε ΟΧΙ στα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους τους
- Να βγούμε εδώ και τώρα από το ευρώ από όλο το πλέγμα δεσμεύσεων και περιορισμών που συνεπάγεται η Ευρωζώνη, γιατί δεν είναι νόμισμα είναι καθεστώς
- Να διαγράψουμε το χρέος, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη δημόσιας δαπάνης όσο πρέπει να αποπληρώνεται το χρέος
- Να δείξουμε όλη την αναγκαία ανυπακοή στις συνθήκες και τους χρηματοοικονομικούς ζουρλομανδύες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
- Να βάλουμε μπροστά εξαρχής ένα πρόγραμμα παραγωγικού μετασχηματισμού που να αξιοποιεί τον κόσμο της δουλειάς, την όρεξή του να βάλει πλάτη, την διάθεσή του να αγωνιστεί.

Και εδώ να πούμε τα πράγματα απλά και καθαρά. Εμείς δεν λέμε εύκολα λόγια. Δεν υποστηρίζουμε ότι το να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, να διαγράψουμε το χρέος και να δείξουμε ανυπακοή στην ΕΕ είναι ένα «οικονομικό μαγικό ραβδάκι» που αμέσως θα φέρει ευημερία. Είναι, όμως, εκείνη η αναγκαία η αναντικατάστατη ανάκτηση δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου στην οικονομία για να εφαρμόσουμε ένα άλλο οικονομικό υπόδειγμα, που δεν θα στηρίζεται στους επενδυτές αλλά στον κόσμο της δουλειάς. Με εθνικοποιήσεις, με δημοκρατικό σχεδιασμό, με αυτοδιαχείριση, με νέους συνεταιρισμούς, να αναγέννηση κλάδων που σήμερα έχουν μαραζώσει αλλά είναι αναγκαίοι, με επιστροφή των ξενιτεμένων μας παιδιών που θα μπορούν να ξαναπούν αυτόν τον τόπο πατρίδα, με δημόσια παιδεία και έρευνα.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση, δεν πιάνουν οι εκβιασμοί που κάνει η κυβέρνηση. Π.χ. στον εκβιασμό της κυβέρνησης ότι εάν δεν κάνουν πίσω οι αγρότες θα μας κόψουν τις επιδοτήσεις, εμείς απαντάμε ότι μπορούμε να έχουμε αγροτική παραγωγή και αγροτοδιατροφική επάρκεια ακόμη και χωρίς τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις: Με συστηματική πολιτική εθνικών ενισχύσεων, εφικτών εάν έχουμε έλεγχο της νομισματικής και οικονομικής πολιτικής, με νέο συνεταιριστικό κίνημα, με νέες πρακτικές για τη σχέση παραγωγών και καταναλωτών αξιοποιώντας την εμπειρία του κινήματος χωρίς μεσάζοντες, με συνολικό αγροτοδιατροφικό σχεδιασμό με κριτήριο την επάρκεια, την ποιότητα, την υγεία και όχι τα κέρδη των πολυεθνικών. Γιατί αυτό που η κυβέρνηση ονομάζει σχέδιο, δηλαδή τον αυτόματο πιλότο των μνημονίων, μόνο σχέδιο δεν είναι, κατήφορος είναι χωρίς φρένα με την πρόσκρουση σύντομη, βέβαιη και καταστροφική είναι!

Και όλα αυτά θα τα κάνετε εσείς; –ακούμε τον καλοθελητή να ρωτάει... Και γιατί θα τα κάνετε ότι τα κάνετε καλύτερα. Ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι είστε που τάξατε όμορφα σσχέδια... Η Λαϊκή Ενότητα ξέρει καλά ότι ο κόσμος του κινήματος και του αγώνα, της αγωνίας αλλά και της ελπίδας, δεν αναζητά υποσχέσεις. Θέλει ένα πολιτικό σχέδιο. Και ο κόσμος της Αριστεράς είναι αυστηρός κριτής. Και ξέρουμε καλά ότι και εμάς ως μέρος του προβλήματος μας βλέπει.

Σε αυτό τον κόσμο, κοιτώντας κατάματα, η Λαϊκή Ενότητα θέλει να καταθέσει τις δικές της σκέψεις για το πώς μπορεί να υπάρξει πραγματικά η εναλλακτική λύση, αλλά και για το πώς μπορεί σήμερα να υπάρξει κίνημα ανατροπής, και μέσα σε αυτό να μπορέσει η Αριστερά να επανιδρυθεί, να φτιαχτεί ξανά ως δύναμη αλλαγής, δύναμη που μπορεί να συμβάλει ώστε να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός την εξουσία σε ανατρεπτική κατεύθυνση, ένα σχέδιο που να απαντά και στο πώς, και στο ποιος και το σε ποια κατεύθυνση.

Για εμάς το πώς, αυτή τη στιγμή σημαίνει κλιμάκωση των αγώνων και συντονισμό των αγώνων γύρω από ένα κοινό διεκδικητικό πλαίσιο που είναι η άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου και η ικανοποίηση των βασικών αιτημάτων των αγώνων. Σημαίνει πραγματικό μπλακ άουτ σε όλη τη χώρα. Σημαίνει μπλόκα παντού. Σημαίνει καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Σημαίνει απεργιακή κλιμάκωση διαρκείας, ξεκινώντας από το αυτονόητο να μπει μπροστά 48ωρη απεργία, σημαίνει να βουλιάξει το Σύνταγμα σε μαζική πανελλαδική κινητοποίηση όλων των κλάδων το Σαββατοκύριακο 12-14/2, σημαίνει ναι να πέσει αυτή η κυβέρνηση και κάθε μνημονιακή κυβέρνηση, δεν φοβόμαστε να το πούμε, δεν πιάνουν σε εμάς οι εκβιασμοί, είναι αναγκαία συνθήκη για να ανοίξει ο δρόμος για πραγματικά φιλολαϊκές λύσεις.

Δεύτερον, το ποιος· και εδώ πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι ευθύνη όλων των αριστερών δυνάμεων, που αναφέρονται σε μια ριζοσπαστική, φιλολαϊκή διέξοδο να βάλουν πλάτη για το αναγκαίο, περισσότερο παρά ποτέ, μέτωπο της ρήξης και της ανατροπής, το μέτωπο του αγώνα και της ελπίδας. Χωρίς ιδιοκτησιακές λογικές. Χωρίς μεμψιμοιρίες. Χωρίς ηγεμονισμούς. Με ευθύνη απέναντι στον κόσμο του αγώνα, τον κόσμο που απαιτεί από την ΛΑΕ, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από το ΚΚΕ, από τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές που έφυγαν από το ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί για να υπάρξει σημείο πολιτικό αναφοράς, συντονισμός των δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από την ενωτική δράση στο κίνημα και την προσπάθεια να νικήσει ο αγώνας ενάντια στο ασφαλιστικό, αλλά και μέχρι τον πολιτικό συντονισμό, μέχρι την κοινή κεντρική πολιτική παρέμβαση.
Τρίτον, σε ποια κατεύθυνση. Σε αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην απαλλαγή από τα μνημόνια, το ευρώ, το βραχνά του χρέους και τις ευρωσυνθήκες. Με πρόγραμμα μεταβατικό, παραγωγικού μετασχηματισμού στηριγμένο στην πρωτοβουλία και τη δράση των ίδιων των αγωνιστών.

Η ΛΑΕ παίρνει την ευθύνη. Κάνει αυτό το κάλεσμα. Απευθύνει αυτή την πρόσκληση. Ανοιχτόκαρδα, ισότιμα, συντροφικά και συναγωνιστικά, με επιμονή, με προσπάθεια να κατακτιέται βήμα βήμα η εμπιστοσύνη η κοινή δράση, με επιδίωξη αποτελέσματα πραγματικά, που να μπορούμε να τα μετρήσουμε μέσα στους αγώνες μέσα στην κοινωνία, με σεμνότητα και αυτοκριτική, γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι εδώ φτάσαμε και από λάθη και ελλείμματα και αντιφάσεις της Αριστεράς, όλης της Αριστεράς, και εμείς θέλουμε να παλέψουμε έτσι ώστε από μέρος του προβλήματος και της στρατηγικής κρίσης της Αριστεράς να γίνουμε καταλύτης για τη λύση. Μακριά από εμάς κάθε λογική «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», μακριά από εμάς η λογική του «μαγαζιού», μακριά από εμάς κάθε λογική ενδοαριστερού εμφυλίου.

Καλούμε τον κόσμο που έφυγε από το ΣΥΡΙΖΑ ή ταλαντεύεται να καταλάβει ότι «το πένθος δεν ταιριάζει στην Αριστερά», χρειάζεται τόλμη και νέα στράτευση και νέα συλλογικότητα. Καλούμε τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα κομμάτια της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να βαθύνουμε και να αναβαθμίσουμε το συντονισμό, από την κοινή δράση να περάσουμε στην κοινή παρέμβαση, στην κοινή ευθύνη για το αριστερό και ριζοσπαστικό μέτωπο. Καλούς τους συντρόφους του ΚΚΕ να δουν πώς σήμερα γύρω από τη ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο, αλλά και γύρω από τους ενωτικούς αγώνες μπορεί να υπάρξει κοινή ριζοσπαστική παρέμβαση με πραγματικά αριστερό τόνο. Για να κάνουμε όλο το κίνημα και όλη την Αριστερά μαχητική, ενωτική, αποφασιστική και αγωνιστική όπως τα μπλόκα των αγροτών, Αριστερά που θα αποτιμά νίκες και δεν θα επιμερίζει ευθύνες για ήττες. 
Για να δείξουμε ότι αριστερός δεν είναι αυτός που άλλα λέει στην αντιπολίτευση και τα αντίθετα κάνει στην κυβέρνηση.

Για να κατακτήσουμε ξανά όχι απλώς το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς αλλά την ικανότητα να είναι πραγματικά η πρωτοπόρα δύναμη στη συλλογική προσπάθεια μιας κοινωνίας να σηκώσει κεφάλι, να αρνηθεί την υποταγή, να χτίσει το δικό της μέλλον.