Πολλά έχουν ειπωθεί στο πλαίσιο της συζήτησης της συνδιάσκεψης για τα χαρακτηριστικά της αστικής επίθεσης, τα καθήκοντα της αριστεράς και την ανάγκη ανασυγκρότησης του κοινωνικού κινήματος απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα. Θα ήθελα, ωστόσο, να παρουσιάσω από την πλευρά μου μια πιο ειδική πλευρά αυτής της συζήτησης. Υπάρχει μια γενιά ανθρώπων που ήδη από πολύ μικρή ηλικία οι λέξεις μνημόνιο, τρόικα, λιτότητα, πολλώ δε μάλλον η κοινωνική πραγματικότητα στην οποία αναφέρονταν ήταν γι’ αυτή βίωμα και καθημερινότητα.

Αυτή η νέα γενιά ένιωσε και νιώθει την πολιτική αλλιώς: δεν έζησε Πολυτεχνείο αλλά τον Δεκέμβρη του ’08, τις γενικές απεργίες και τις μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις απέναντι στα πρώτα μέτρα· την ελπίδα της πολιτικής ανατροπής, και τέλος την τραγική διάψευση από το πολιτικό σύστημα. Η ίδια γενιά είναι που τώρα μπαίνει, με ειδικό τρόπο, στο στόχαστρο της αστικής πολιτικής· που επιχειρείται να γίνει το κοινωνικό πειραματόζωο της κρίσης.

Δύο στοιχεία θεωρώ ότι συμπυκνώνουν το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον χώρο της νεολαίας. Αφενός, η εμπέδωση των μέχρι τώρα μνημονιακών μέτρων, η φτώχεια, η λιτότητα και η ανεργία είναι μια συνθήκη που παραλύει τη νέα γενιά κοινωνικά και οικονομικά. Αφετέρου, το πολιτικό αδιέξοδο, η ολόπλευρη θωράκιση του πολιτικού συστήματος, η αντίληψη ότι «μόνο μία πολιτική μπορεί να ασκηθεί» γεμίζει τους νέους με απογοήτευση, τους κάνει να απορρίπτουν οποιαδήποτε προσπάθεια πάλης στο πολιτικό επίπεδο ως «τραγικά μάταιη».

Εδώ νομίζω πως οφείλουμε να πούμε ότι ιδιαίτερα μετά και την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, στα μάτια των νέων ανθρώπων, μαζί με το μνημονιακό προσωπικό αμφισβητείται με κατηγορηματικό τρόπο και η δυνατότητα και της ίδιας της ριζοσπαστικής αριστεράς να αποτελεί από δω και πέρα παράγοντα πολιτικών ανατροπών. Πολύ πιο απλά, αμφισβητείται το αν η πάλη στη βάση ενός πολιτικού σχεδίου με αριστερή, επαναστατική ηγεμονία μπορεί να κάνει τη ζωή καλύτερη, περισσότερο ευχάριστη, άξια να τη ζει κανείς.  

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ΛΑΕ στη μέχρι τώρα πορεία της δεν έχει καταφέρει να αποτελέσει έναν πειστικό πόλο έλξης για τη νέα γενιά, να ανασχέσει το κλίμα αντιπολιτικής, να συσπειρώσει με πλατύ τρόπο νέους και νέες ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και τα μνημονιακά μέτρα για έναν άλλον δρόμο κόντρα στο ευρωσύστημα.

Δεν έχουμε καταφέρει, στις συνειδήσεις του κόσμου, να αποκοπούμε από έναν παραδοσιακό τρόπο άσκησης πολιτικής, να απομακρυνθούμε από μια φυσιογνωμία που ταυτίζει την πολιτική με την έννοια του «μαγαζιού», της εκλογικής συσπείρωσης, της κομματικής ταμπέλας. Χρειαζόμαστε μια επανεκκίνηση πολιτικής στοχοθεσίας και φυσιογνωμίας προκειμένου να έρθουμε σε επαφή με όλον εκείνον τον απογοητευμένο κόσμο και ειδικά τους νέους. Σε αυτή την προσπάθεια κομβικό ρόλο μπορούν και πρέπει να παίξουν οι νέοι και οι νέες της ΛΑΕ.

Άλλωστε, και αυτό ίσως είναι υποκειμενικό γιατί και εγώ νέος είμαι, τη μάχη αλλά και τον πόλεμο τον ίδιο θα τον κερδίσει αυτός που θα έχει μαζί του τη νέα γενιά, τον κόσμο εκείνο που καλείται να ζήσει σ’ αυτά τα συντρίμμια. Θα τον κερδίσει εκείνος που θα τρέφεται από την προσμονή και όχι από την ανάμνηση.

Χρειαζόμαστε λοιπόν μια ΛΑΕ με φυσιογνωμία αντισυστημική και κοινωνικά ριζοσπαστική, με ανθρώπους από τον χώρο της εργασίας, των κινημάτων, της διανόησης αλλά και της νεολαίας να βγουν μπροστά και να γίνουν η φωνή όλων εκείνων που βλέπουν τη ζωή τους να συνθλίβεται από τα μέτρα κυβέρνησης και Ε.Ε. Δεν μπορεί να συγκινήσει τους νέους αυτή τη στιγμή μια πολιτική του «μια από τα ίδια». Δεν μπορεί να συγκινήσει μια αντίληψη στείρας πολιτικής προβολής, δεν γίνεται να εμπνεύσει αυτή τη στιγμή κανένας πολιτικός λόγος αν δεν βγαίνει μέσα από τα ίδια τα σπλάχνα της κοινωνίας, αν δεν επικοινωνεί ευθέως με τα άγχη και τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων που βιώνουν την φτώχεια, την ανεργία, το αδιέξοδο.

Μια τέτοια αντισυστημική φυσιογνωμία οφείλει να διέπεται από την πολιτική τόλμη και την ειλικρίνεια που θα καταδεικνύει στους νέους ανθρώπους ότι αναγκαία αφετηρία για οποιαδήποτε αφήγηση καλυτέρευσης των υλικών συνθηκών διαβίωσης ενός νέου σήμερα είναι η ολοκληρωτική ρήξη και αποδέσμευση από τους μηχανισμούς της ΟΝΕ και της Ε.Ε.

Χρειάζεται να ενθαρρυνθούν οι μετωπικές κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες στον χώρο της νεολαίας γύρω από ζητήματα επαγγελματικής προοπτικής, εργασιακής επισφάλειας, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Να κινηθούμε αξιοποιώντας θετικές εμπειρίες, όπως η εμπλοκή μας στο Block it!. Αναφέρομαι στο Block it! διότι ήταν μια πρωτοβουλά που κατάφερε να συσπειρώσει όλο το δυναμικό της ριζοσπαστικής αριστεράς και να ορίσει πραγματικά κοινή δράση στο κοινωνικό κίνημα ακόμα και αν αυτό συνέβη για ένα ειδικό, όσο όμως και σημαντικό, ζήτημα.

Παράλληλα χρειαζόμαστε τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων γύρω από σχήματα αριστερά, ριζοσπαστικά, αντισυνδιαχειριστικά, που να μπορούν να παντρεύουν την πολιτική μαζικής απεύθυνσης με την αναγκαία αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, απέναντι στις αναδιαρθρώσεις και τις πολιτικές φτώχειας, λιτότητας και ανεργίας της κυβέρνησης και της Ε.Ε., είτε αυτό αφορά το πανεπιστήμιο είτε χώρους επισφαλούς εργασίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, φέτος, από την αρχή της χρονιάς έγινε συντονισμένα μια προσπάθεια εκκίνησης μιας ανασυνθετικής διαδικασίας στο εσωτερικό της φοιτητικής αριστεράς. Η εν λόγω προσπάθεια έγινε στη βάση των πολιτικών υποκειμένων που συγκροτούσαν αυτή τη διαδικασία με τρόπο ανοιχτό και σε ώσμωση με τους κοινωνικούς χώρους. Αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει, έστω με αντιφάσεις, ενιαίο εκλογικό κατέβασμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ο λόγος για τον οποίο τα δύο αυτά εγχειρήματα δεν προχώρησαν περαιτέρω δεν είναι ότι δεν αναλωθήκαμε σε μια ακόμη κουβέντα στο συντονιστικό νέων ΛΑΕ, αλλά ότι δεν υπάρχει έως τώρα εκείνος ο χώρος για τη νεολαία της ΛΑΕ ώστε να αντιπαρατίθεται, να ωσμώνεται, να αποφασίζει και εντέλει να βάζει κατεύθυνση για υλοποίηση της μίας ή της άλλης πολιτικής γραμμής.

Σε όλα αυτά θεωρώ ότι η συγκρότηση κλαδικών επιτροπών νεολαίας σε χώρους, όπως π.χ. στα πανεπιστήμια, και πολύ περισσότερο η τομεακή συγκρότηση της νεολαίας, θα βοηθούσε στην καλύτερη επεξεργασία της κατεύθυνσής μας και στην καλύτερη διάταξη των δυνάμεών μας στη νεολαιίστικη παρέμβαση, εξασφαλίζοντας οργανωμένο πεδίο συζήτησης και δημοκρατική λειτουργία του άτυπου, μέχρι τώρα, Συντονιστικού Νέων. Με αυτά τα δύο βασικά στοιχεία και χωρίς ο πλούτος των νέων ανθρώπων να απομακρύνεται από τις ήδη υπάρχουσες πολιτικές επιτροπές, θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε μια πολύ πιο συγκροτημένη παρέμβαση στον χώρο της νεολαίας.

Ο στόχος είναι απλός και δύσκολος συνάμα: να πείσουμε τον πιο βαθιά απογοητευμένο κόσμο της γενιάς μας ότι η λύση δεν είναι η αποδοχή του όποιου μέλλοντος· ότι η πολιτική δεν είναι η βρόμικη δουλειά κάποιων πονηρεμένων. Ότι σήμερα και όχι σε κάποια άλλη ζωή μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι και να τυφλωθούμε κοιτάζοντας τον ήλιο και όχι κατεβάζοντάς το και ζώντας μες στο σκοτάδι· πέρα από το να ζούμε, μπορούμε και να γράψουμε την ιστορία, μπορούμε να ζήσουμε τις πιο όμορφές μας μέρες.

Το κείμενο αποτελεί μια ελαφρώς επεξεργασμένη μορφή της ομιλίας του γράφοντος στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ, που διεξήχθη στις 24, 25 και 26 Ιουνίου 2016 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.