Τις προηγούμενες εβδομάδες με αφορμή τις υποψηφιότητες Βουδούρη και Καρυπίδη ξέσπασε μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα μη μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (φαντάζομαι όμως και για κάποια μέλη) πλευρές αυτής της αντιπαράθεσης εκτυλίχθηκαν και στο facebook.

Post και σχόλια έδιναν και έπαιρναν, με τη συμμετοχή διαφόρων και με διάλογο γηπέδου σε διάφορες περιπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι πέραν των συναισθημάτων χαιρεκακίας ή αγανάκτησης, το βασικό που κυριαρχούσε ήταν η θλίψη για έναν χώρο ασυγκρότητο, χωρίς διαδικασίες και δομές που το άγχος των ψηφοφόρων ή μελών του διοχετευόταν στο διαδίκτυο με όρους που απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός από την κουλτούρα και το ήθος της Αριστερής πολιτικής. Φυσικά κάποιος θα σκεφτόταν, τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από έναν χώρο που μέρα με την μέρα στρέφεται όλο και πιο δεξιά. Στην πολιτική του γραμμή, στην εσωκομματική του δημοκρατία, στην φυσιογνωμία και τον λόγο του. Σε τελική ανάλυση ο διαδικτυακός πόλεμος, η πολιτική μέσα από ιστότοπους, η αρθρογραφία των διαρροών με ψευδώνυμα, η προσπάθεια διαμόρφωσης της Αριστερής ''κοινής γνώμης'' πριν τις διαδικασίες αλλά και μετά από αυτές, είναι ίσως το τελευταίο βήμα στην αλλοίωση του -έστω ρεφορμιστικού- Αριστερού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα προβλήματα όμως για τον κάποιον της παραπάνω παραγράφου αρχίζουν αν αρχίσει να σκέφτεται μήπως η ''διαδικτυοποίηση'' της Αριστερής πολιτικής αρχίζει να επηρεάζει και την εκτός των τειχών Αριστερά  Με αφορμή την μεγάλη, ζωτική και αναγκαία συζήτηση για την μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων του ''άλλου δρόμου'', της Αντί-ΕΕ, αντιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, άρχισαν να διαφαίνονται ανησυχητικά δείγματα γραφής. Οι επαναλαμβανόμενες διαρροές κειμένων και η παρουσίαση τους ως κάτι που δεν ήταν ή ως κάτι που ήταν, η επιλογή ονομαστικής αναφοράς σε συντρόφους και συντρόφισσες των ομάδων εργασίας, τα κανιβαλιστικά αντανακλαστικά προς αγωνιστές και δυνάμεις δείχνουν πως κάτι δεν πάει όπως πρέπει. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και την ''καμαρίλα'' (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) των ''φεϊσμπουκικών'' διαλόγων και εξυπνακισμών σχετικά με το ζήτημα, τότε είμαστε σίγουροι ότι η κουλτούρα αντιπαράθεσης του φοιτητικού αμφιθεάτρου βρήκε χώρο αναβίωσης στο facebook, στα blog και γενικά στα ηλεκτρονικά μέσα.

Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν μια άποψη κλειστού κομματικού κέντρου που η συζήτηση του αφορά μόνο τους τοίχους των γραφείων του. Φυσικά ο κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς επιβάλλεται όχι απλώς να γνωρίζει αποφάσεις και κείμενα, αλλά πολύ παραπάνω να συμβάλλει όσο γίνεται και στη συνδιαμόρφωσή τους, πολύ περισσότερο όμως στις τελικές αποφάσεις. Αλλά και η Αριστερά οφείλει να πληροφορεί για την αλήθεια ή τουλάχιστον για την ιδιαίτερη εκδοχή ανάγνωσης της. Η ενημέρωση όμως δεν έχει καμία σχέση με την ανθρωποφαγία, με την διαμόρφωση της άποψης της  μέσης γνώμης της Αριστεράς,  αντίστοιχη αυτής που κάνουν τα αστικά ΜΜΕ, με την έκφραση απόψεων που το ύφος και το ήθος τους ανήκουν στον αντίπαλο και όχι στην Αριστερά και στις δυνάμεις του αγώνα. Τελικά αναρωτιέται κανείς, κινδυνεύοντας να γίνει γραφικός αλλά όχι λιγότερο από τους φορείς των παραπάνω πρακτικών, πως θα ήταν τα πράγματα σε άλλες εποχές αν η Αριστερή πολιτική ασκούταν από το διαδίκτυο. Αν στις 27/09/1941 στο τέρμα της Ιπποκράτους οι συνδαιτυμόνες του τραπεζιού που υπέγραψαν την ίδρυση του ΕΑΜ είχαν από ένα smartophone στο χέρι και πόσταραν στο facebook την εξέλιξη του διαλόγου, αν η συντονιστική επιτροπή κατάληψης του Πολυτεχνείου ήταν συνδεδεμένη στο wi-fi και τόσο άλλα που η φαντασία του αναγνώστη μπορεί να φτιάξει προκαλώντας του θλίψη ή θυμηδία. Θέση μου είναι πάντως ότι ακόμα και να υπήρχαν τα ιστορικά πρόσωπα αυτών των διαδικασιών θα αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερη σοβαρότητα και ευθύνη τα μέσα που η εποχή μας δίνει. Mην γελιόμαστε, κάποια πράγματα αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε να τα πούμε ας μείνουν τουλάχιστον στους τοίχους του ΜΑΧ και του Γκίνη και να μην πάνε στο τοίχο του facebook.  

Οι στιγμές είναι κρίσιμες, το βάρος της μνημονιακής πολιτικής στις πλάτες του λαού δυσβάστακτο, η Αριστερά βρίσκεται σε ιστορικό μεταίχμιο και τα στοιχήματα που παίζονται ιστορικά. Ειδικά για την αντικαπιταλιστική Αριστερά το αν θα αναδειχθεί σε δύναμη αντίστασης και ηγεμονίας ή σε δύναμη φοβισμένη και κλεισμένη στον εαυτό της είναι αντικείμενο πολλαπλών διαπραγματεύσεων. Ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός για την τελική έκβαση διαδικασιών που αφορούν πολύ περισσότερους από το άθροισμα το δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς το να μην επιτρέψουμε τον εκφυλισμό της Αριστερής πολιτικής είναι καθήκον όλων. Με το ήθος που μας έμαθε ο εργαζόμενος λαός, με την τόλμη και την αποκοτιά που απαιτούν οι καιροί, με εμπιστοσύνη στο αγωνιστικό, φυσιογνωμικό και ηθικό μας ανάστημα μπορούμε να προχωρήσουμε. Κάθε τι άλλο είναι βάρος που η κυρίαρχη ιδεολογία και η αστική πολιτική φορτώνει στις πλάτες μας και ήρθε η ώρα να το πετάξουμε.