1.  Έξι μήνες μετά την ιδρυτική συνδιάσκεψη καλούμαστε να αναμετρηθούμε με τις προκλήσεις που αναδεικνύει η συγκυρία, τα μέτωπα που αναδεικνύονται, τις οξυμένες αντιφάσεις που διαπερνούν το τοπίο της Αριστεράς αλλά και την ανάγκη αυτοκριτικά να αναμετρηθούμε με τις ίδιες τις ανεπάρκειες της Λαϊκής Ενότητας.

2. Το διεθνές τοπίο παραμένει γεμάτο αντιφάσεις που δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά έχουμε βγει από τον κύκλο της μετάβασης σε μια νέα φάση που άνοιξε η μεγάλη κρίση του 2007-8. Καθώς δεν αναδεικνύεται ακόμη ένα νέο καθεστώς καπιταλιστικής συσσώρευσης που να εγγυάται τη μακροχρόνια αύξηση της παραγωγικότητας και της κερδοφορίας, βλέπουμε την όξυνση των ανταγωνισμών στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα αλλά και τα εμπόδια που συναντούν οι πιο επιθετικές ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις. Η προσπάθεια των ΗΠΑ για μια νεοψυχροπολεμική κλιμάκωση απέναντι στη Ρωσία κυρίως και έμμεσα την Κίνα όπως και για δοκιμασία μιας στρατηγικής «αλλαγής καθεστώτος» στη Συρία συναντούν υπαρκτά προσκόμματα. Οι εσωτερικές αντιθέσεις στις ΗΠΑ τις παραμονές της αναγόρευσης Τραμπ πρέπει να ερμηνευτούν ακριβώς ως όξυνση των αντιφάσεων ακόμη και στο εσωτερικό του ηγεμονικού σχηματισμού. Η εξέλιξη στο Συριακό μέτωπο σε συνδυασμό με την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και τις μετατοπίσεις στην εξωτερική πολιτική της μετά το πραξικόπημα δείχνουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάρουν και περισσότερο απρόβλεπτες κατευθύνσεις. Όλα αυτά ταυτόχρονα αυξάνουν τους κινδύνους από πιθανή εμπλοκή και της χώρας μας αλλά και δείχνουν συνάμα ότι είμαστε σε μια εποχή που διαμορφώνονται δυνατότητες για πραγματικά ρήγματα και μια διαφορετική πορεία μιας χώρας. Κάνουν, ταυτόχρονα, πιο επιτακτική την προβολή μιας αντιιμπεριαλιστικής γραμμής που να αναδεικνύει τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό ως την αναγκαία συνθήκη μιας πραγματικά φιλειρηνικής και διεθνιστικής  πορείας της χώρας.

3. Η κυοφορούμενη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού διαθέτει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων αποπειρών διαμελισμού, υπό το σχήμα της «δικέφαλης ομοσπονδίας» που αποτελεί στην πραγματικότητα συνομοσπονδία και διχοτόμηση. Με αυτή την εξέλιξη παραγράφεται η πάγια θέση ότι το Κυπριακό αποτελεί κατεξοχήν πρόβλημα εισβολής, κατοχής και εποικισμού. Υιοθετείται έτσι η τυπική διχοτόμηση και προτεκτορατοποίηση του νησιού στη λογική της αποδοχής των τετελεσμένων. Αντίθετα όμως από τον φθηνό αστικό ρεαλισμό, η Αριστερά οφείλει να προτάσσει τη δίκαιη και βιώσιμη λύση και την οικοδόμηση συσχετισμών δύναμης που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτή. Όχι την παραίτηση, την απόσυρση ή την αποδοχή των τετελεσμένων.

4. Η κρίση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης που συμπυκνώθηκε στο Βρετανικό δημοψήφισμα, παραμένει ενεργή. Η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και των συνθηκών της ΕΕ παροξύνει τάσεις όπως η κρίση χρέους και η κρίση των τραπεζών και επιτείνει τις εσωτερικές αποκλίσεις μέσα στην ΕΕ. Καταγράφεται μια ολοένα και μεγαλύτερη απονομιμοποίηση της ευρωζώνης και της ΕΕ που ταυτίζεται στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων με τη κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας και το νεοφιλελεύθερισμό. Αυτό έρχεται να συναντηθεί με την ένταση της πολιτικής κρίσης στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αποτέλεσμα της ανυποληψίας των συστημικών κομμάτων, κεντροδεξιών και σοσιαλδημοκρατικών και της αίσθησης ότι πλέον πολιτική θεωρείται ο «αυτόματος πιλότος» των αγορών και των «κοφτών» της ΕΕ. Ότι σήμερα αντιφατικά λαϊκίστικα πολιτικά μορφώματα όπως το κίνημα των 5 αστεριών ή κομμάτια της Ακροδεξιάς προσπαθούν να καπηλευτούν αυτές τις δυναμικές, ως αποτέλεσμα του καταναγκαστικού ευρωπαϊσμού πολλών κομματιών της Αριστερας, δεν θα πρέπει να μας κάνει να δούμε φοβικά αυτές τις δυναμικές. Είναι ακριβώς τα φαινόμενα της «αγανάκτησης», της αποδοκιμασίας των συστημικών πολιτικών, του «ευρωσκεπτικισμού», μαζί με τις μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις που κατά καιρούς βλέπουμε, που καταδεικνύουν ότι σήμερα η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του ευρώ και η ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας είναι οι αναντικατάστατες αφετηρίες οποιασδήποτε πραγματικής ριζοσπαστικής εναλλακτικής κατεύθυνσης.  

5. Οι εξελίξεις γύρω από την αξιολόγηση καταδεικνύουν ότι σε πείσμα της κυβερνητικής ρητορείας περί «επιστροφής στην ανάπτυξη» η «κανονικότητα» είναι πλέον τα αλλεπάλληλα μέτρα που φέρνουν την κοινωνία σε οριακή συνθήκη. Η κυβέρνηση τροφοδοτεί αυτό το κλίμα, ενώ προσπαθεί να οικοδομήσει κάποια μικρά στηρίγματα με κινήσεις όπως το εφάπαξ βοήθημα στους συνταξιούχους ή οι θέσεις εργασίας γύρω από τη διαχείριση του προσφυγικού, όμως δεν αντιστρέφει τη γενική τάση επιδείνωσης της θέσης των λαϊκών τάξεων. Από τη μεριά της, η ΝΔ μπορεί να ζητά εκλογές αλλά στην πραγματικότητα δεν βιάζεται να βρεθεί στη θέση να διαχειριστεί τα μέτρα που έχει να περάσει η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα. Ωστόσο, η πολιτική κρίση παραμένει ενεργή. Ακόμη και στις δημοσκοπήσεις αποτυπώνεται δυσαρέσκεια και απαξίωση για το πολιτικό σύστημα, απουσία θετικών προσκολλήσεων σε κόμματα, οργή για το παρόν και απαισιοδοξία για το μέλλον, σημαντική αύξηση του βαθμού απόρριψης κεντρικών επιλογών όπως ήταν η πρόσδεση στην ΕΕ/ΟΝΕ, απουσία θετικών οραμάτων και προσδοκιών. Όμως, την ίδια στιγμή μεγάλες ανατροπές περνούν χωρίς να υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις, συλλογικές πρακτικές υποχωρούν, άνθρωποι που πριν είχαν κινητοποιηθεί τώρα στρέφονται σε ατομικές λύσεις επιβίωσης. Αυτά συγκεφαλαιώνουν την πραγματικότητα μιας ήττας του λαϊκού κινήματος με την οποία καλούμαστε να αναμετρηθούμε. Είναι λάθος να φερόμαστε ως εάν να υπάρχει ένας λαός εξεγερμένος που απλώς προδόθηκε και σήμερα καλούμαστε να αποτελέσουμε την εκπροσώπησή του. Η δυσπιστία για την αριστερή πολιτική, η εκ προοιμίου απογοήτευση για κάθε πολιτική που υπόσχεται την αλλαγή, αφορά και εμάς. Όμως, για να μπορέσουμε να αντιπαλέψουμε τα χνάρια αυτής της ήττας χρειάζεται να δούμε ποιος είναι ο κρίσιμος κόμβος της, που είναι η δυσπιστία ως προς τη δυνατότητα να υπάρξει εναλλακτική και άλλος δρόμος. Στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινωνίας η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα δεν βιώθηκε ως «προδοσία» αλλά ως απόδειξη ότι είναι αντικειμενικά αδύνατο να ξεφύγουμε από τα όρια του ευρωσυστήματος. Επομένως, μόνο με συστηματική προσπάθεια να επεξεργαστούμε την εναλλακτική της ρήξης με το ευρωσύστημα, με το ευρώ, το χρέος και την ΕΕ, με ειλικρίνεια ως προς τις πραγματικές δυσκολίες, αλλά και με κατάδειξη του πώς μια αγωνιζόμενη κοινωνία μπορεί να καταφέρει να δώσει αυτή τη μεγάλη μάχη, θα μπορέσει να επιστρέψει, σταδιακά και σε διαλεκτική συνάρτηση με τη προσπάθεια για επιμέρους αγώνες που να έχουν αποτελέσματα, στις λαϊκές τάξεις η αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος.

6. Εάν δεν είναι οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς αυτές που θα αναλάβουν την ευθύνη να χρωματίσουν και να καθοδηγήσουν το ολοένα και εντεινόμενο κλίμα δυσαρέσκειας και απόρριψης του ευρώ και συνολικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θα προσπαθήσουν να καλύψουν αυτό το χώρο οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς. Ήδη, η Χρυσή Αυγή κάνει μια συστηματική προσπάθεια να διευρύνει το ακροατήριό της, με κομβική αιχμή και τη σαφή θέση κατά του ευρώ και της ΕΕ που πλέον προβάλλει, ενώ κίνδυνος υπάρχει και από το ενδεχόμενο να υπάρξουν και διεργασίας εμφάνισης μιας πιο «σοβαρής» ακροδεξιάς, πάλι με αιχμή την εκ δεξιών αμφισβήτηση του ευρώ. Όλα αυτά κάνουν ακόμη πιο επιτακτικό να επικεντρώσουμε στην κομβική αιχμή της ρήξης με το ευρωσύστημα, από τη δική μας σκοπιά που είναι δημοκρατική, διεθνιστική και χειραφετητική.

7. Το τοπίο της Αριστεράς παραμένει προβληματικό. Το ΚΚΕ υποτιμά την κεντρικότητα του κόμβου μνημόνια-ευρώ-χρέος προς όφελος ενός πιο γενικόλογου αντικαπιταλισμού που δεν εντοπίζει την κεντρικότητα της ανάγκης ρήξης σε αυτό τον κόμβο ως διπλή σύγκρουση με τη ντόπια αστική τάξη και με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενώ προκρίνει την κομματική οικοδόμηση σε βάρος της οικοδόμησης αντιστάσεων. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναδιπλώνεται σε μια κατεύθυνση σεχταριστική, μέσα από την εκτίμηση ότι δεν υπάρχουν όροι για κεντρική πολιτική συνεργασία με τη ΛΑΕ, θέση που προβάλλεται και στο μαζικό κίνημα με αποτελέσματα αρνητικά όπως φάνηκε στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ όπου χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία για τη συνεργασία των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων. Η Πλεύση Ελευθερίας προσανατολίζεται προς την οικοδόμηση ενός προσωποκεντρικού και αρχηγικού μορφώματος, με σημαντικές σιωπές ως προς το πολιτικό πρόγραμμα σε θέματα όπως η σχέση με το ευρωσύστημα, χωρίς αναφορές στην Αριστερά και με υποκατάσταση της πολιτικής από την επικοινωνία, που ενίοτε παίρνει και τη μορφή σπίλωσης και συκοφάντησης αγωνιστών της Αριστεράς. Το ΕΠΑΜ επέλεξε θέσεις ρατσιστικές και ξενοφοβικές που τους τοποθετούν έξω από τα όρια της Αριστεράς. Σε άλλα ρεύματα και διεργασίες, όπως είναι κομμάτια που έχουν φύγει από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν ήρθαν στη διαδικασία της ΛΑΕ, κομμάτια που διαφώνησαν με την σεχταριστική γραμμή του ΚΚΕ, περισσότερο ενωτικές και μετωπικές τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επικρατούν ταυτόχρονα αναζητήσεις σε μια μάχιμη και μετωπική κατεύθυνση αλλά και διστακτικότητα και ατολμία ως προς αποφασιστικά βήματα για τη διαμόρφωση μετώπου.  Ως ΛΑΕ καλούμαστε να πάμε κόντρα στο ρεύμα της αναδίπλωσης κάθε κομματιού της ριζοσπαστικής Αριστεράς γύρω από τον εαυτό του, στο ρεύμα της πολυδιάσπασης και της λογικής των «μικροσυσχετισμών», να βάλουμε επιτακτικά το ζήτημα του μετώπου, της από κοινού προγραμματικής εμβάθυνσης, της επεξεργασίας κοινών σχεδίων για την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος.

8. Όμως πρέπει να ξεφύγουμε από έναν εκλογικό τρόπο αντιμετώπισης του μετώπου. Για πολύ καιρό κυριάρχησε στη σκέψη μας η εκτίμηση ότι επίκειται η άμεση κατάρρευση της κυβέρνησης Τσίπρα και άρα χρειάζεται με κάθε τρόπο να διαμορφωθούν όροι για ένα εκλογικό μέτωπο που να μπορεί να εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική μας παρουσία. Δεν πρέπει να συνεχίσουμε έτσι. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό ή να οδηγεί στην υποτίμηση άλλων πιο κρίσιμων πλευρών της πολιτικής. Σήμερα χρειαζόμαστε ένα μέτωπο που να πατάει πάνω σε κοινές προγραμματικές αφετηρίες και επεξεργασίες και πάνω σε μια κοινή στάση μέσα στα βασικά μέτωπα των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Μέτωπο ανοιχτόκαρδο και πλατύ, ικανό να χωράει διαφορετικές διαδρομές και ιστορικότητες, μέτωπο που να μην ταυτίζεται με τη μία ή την άλλη ιστορική παράδοση της Αριστεράς, μέτωπο με το βλέμμα στο μέλλον, αλλά ταυτόχρονα και μέτωπο με σαφές πολιτικό στίγμα, με θέσεις πάνω στα κρίσιμα ζητήματα, με σαφή τοποθέτηση απέναντι στο ευρωσύστημα, ακριβώς για να μπορεί να φαντάζει –και να είναι...– αξιόπιστο. Σε αυτή τη βάση η ΛΑΕ πρέπει να επιμείνει στις βασικές κατευθύνσεις για ένα μέτωπο με (α) αφετηρία και κεντρική αιχμή τη ρήξη με ευρωσύστημα και χρέος (β) περιεχόμενο το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα που ορίζει την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας ως εκκίνηση μετασχηματισμού σε ρήξη με την άρχουσα τάξης (γ) μορφή τη συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και σε «από πάνω» και «από κάτω» και σε επίπεδο πολιτικής συνεργασίας και σε επίπεδο κοινής δράσης για την οικοδόμηση αντιστάσεων και κινημάτων (δ) άνοιγμα παράλληλα του πιο πλατιού και ανοιχτού πολιτικού και θεωρητικού διαλόγου για τα ζητήματα του προγράμματος και της στρατηγικής για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα. Η επίγνωση ότι θα υπάρξουν άλλα ρεύματα που σε πρώτη φάση μπορεί να μην ανταποκριθούν σε αυτή την πρόκληση δεν πρέπει να μας κάνει να προσαρμόσουμε το περιεχόμενο σε όσους είναι πιο «δεκτικοί». Η λογική μας για το μέτωπο πρέπει να ξεκινά από το πολιτικά και κοινωνικά αναγκαίο και όχι από το ποια τάση αυτή τη στιγμή μπαίνει στη διαδικασία. Έτσι θα κατοχυρώνεται και στα μάτια των ίδιων των αγωνιστών ότι η ΛΑΕ αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί για την ανασύνθεση της αναγκαίας ριζοσπαστικής Αριστεράς και προσπαθεί να μην είναι μέρος του προβλήματος. Η έννοια της ανασύνθεσης παραπέμπει ακριβώς σε μια διαδικασία που δεν συσπειρώνει απλώς δυναμικό, αλλά οικοδομεί παράλληλα πολιτικές μορφές, πεδία παρέμβασης, τρόπους του να κάνουμε πολιτική, περιεχόμενα και κατευθύνσεις. Παραπέμπει στο αναγκαίο χώνεμα της εμπειρίας από την ήττα, την αναμέτρηση με τις στρατηγικές ανεπάρκειες και «ευκολίες» όλης της Αριστεράς, την ουσιαστική αυτοκριτική, τον πειραματισμό. Η συνέπεια σε αρχές, αξίες και ιδεολογικές αναφορές πρέπει να πηγαίνει χέρι χέρι με την διάθεση να φτιαχτούν νέα σχήματα, μορφές απεύθυνσης, τρόποι να οργανώνεται, να διεκδικεί και να νικά ο λαός, με αφετηρία τις ίδιες τις εμπειρίες των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας.

9.Με ανάλογο τρόπο πρέπει να δούμε και την παρέμβασή μας στα κοινωνικά μέτωπα. Χρειάζεται να ξεφύγουμε από τη λογική της επίκλησης των κινημάτων και να δουλέψουμε πραγματικά ώστε να υπάρξουν αντιστάσεις. Έπειτα, πρέπει να δούμε και νέες μορφές οργάνωσης, είτε αυτό αφορά την προσπάθεια για νέα συνδικάτα είτε για πολιτικοκοινωνικές πρωτοβουλίες που απευθύνονται στη νεολαία της επισφάλειας και της ανεργίας (όπως είναι το 400g). Χρειάζεται, όμως, να δούμε με πιο κεντρικό και συστηματικό τρόπο και άλλα μέτωπα όπως είναι αυτό της πάλης ενάντια στις αντιμεταναστευτικές και αντιπροσφυγικές πολιτικής της Ευρώπης-Φρούριο και των κινημάτων αλληλεγγύης, μέτωπο κομβικό για τη διαλεκτική συνάρθρωση του αιτήματος της ανάκτησης της λαϊκής κυριαρχίας με έναν αυθεντικό διεθνισμό, της αντιφασιστικής δράσης Αντίστοιχα, είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να στηρίζουμε διάφορες πρωτοβουλίες αυτόνομης δράσης, διεκδίκησης, αλληλεγγύης σε τοπικό επίπεδο, ακριβώς επειδή είναι πεδία που συντηρούν, με θετικό και όχι διακηρυκτικό τρόπο, μορφές αγωνιστικής στράτευσης. Τέλος, με δεδομένη την ανυποληψία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και τη διαφαινόμενη διαμόρφωση ενός νεομνημονιακού συνδικαλιστικού μπλοκ από τις δυνάμεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να δουλέψουμε την κατεύθυνση του «κέντρου Αγώνα», ως συσπείρωσης σωματείων και σημείου αναφοράς ταξικών ρευμάτων και να δούμε με ποιον τρόπο μπορεί όντως να προωθηθεί αυτή η πρωτοβουλία, ώστε να στηρίζεται σε διεργασίες από κάτω και να μην είναι απλώς το άθροισμα κάποιων υπογραφών.

10. Χρειάζεται να πάμε κόντρα στην διαφαινόμενη τάση «παραταξιοποίησης» που θέλει στα κοινωνικά κινήματα τα σχήματα παρέμβασης να ακολουθούν τη «γεωμετρία» των διαφορετικών ρευμάτων της Αριστεράς. Αυτό, όμως, οδηγεί σε πολυδιάσπαση δυνάμεων και σε αδυναμία συντονισμένης παρέμβασης ώστε να ξεδιπλωθούν νικηφόρα κινήματα. Εμείς χρειάζεται να επιμείνουμε στην ανάγκη ενωτικής παρέμβασης των ταξικών, ριζοσπαστικών αγωνιστικών δυνάμεων σε κάθε χώρο. Αντί για τη λογική των «παρατάξεων» εμείς να επιμείνουμε στην ανάγκη, με βάση πάντα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε χώρου, στη διαμόρφωση ενωτικών αριστερών αγωνιστικών και αντισυνδιαχειριστικών σχημάτων που να συσπειρώνουν όλο το αγωνιστικό δυναμικό. Το γεγονός ότι σήμερα δυναμικό της ΛΑΕ παρεμβαίνει σε ένα ευρύ φάσμα από διαφορετικά σχήματα (ΜΕΤΑ, Παρεμβάσεις, ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, αριστερές αυτοδιοικητικές κινήσεις και κινήματα, δημοτικές παρατάξεις που ήρθαν σε ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με το αντανακλαστικό «ας φτιάξουμε παντού «παρατάξεις ΛΑΕ» αλλά ως αφετηρία για να παίξουμε πρωτοπόρο ρόλο ακριβώς σε τέτοιες ενωτικές διεργασίες και να αντιπαλέψουμε την τάση προς τον κατακερματισμό και το σεχταρισμό, με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη ανασυγκρότησης του κινήματος και την οικοδόμηση αποτελεσματικών αντιστάσεων. Περνώντας από την οργανωτική ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ (που πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε ορισμένους χώρους όπως π.χ. στην Αυτοδιοίκηση καθυστέρησε και αυτό είχε κόστος) στην πραγματική ρήξη με λογικές διαχείρισης και ενσωμάτωσης. Ότι σε πρώτη φάση μπορεί να συναντήσουμε εμπόδια σε αυτή την κατεύθυνση, δεν αναιρεί την ανάγκη να πάμε να δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση (το παράδειγμα του ΤΕΕ με τη συγκρότηση του ΑΡΑΓΕΣ, τον τρόπο που αυτό συγκροτήθηκε, την όλη συζήτηση που έγινε είναι ένα βήμα σε μια τέτοια κατεύθυνση, καθώς δεν φτιάξαμε «παράταξη ΛΑΕ» αλλά το ενωτικό σχήμα με το πλαίσιο και τη λειτουργία που στην πραγματικότητα χωρούσε όλες τις ριζοσπαστικές και αγωνιστικές αναζητήσεις του χώρου του ΤΕΕ ανεξαρτήτως της επιλογής που κράτησε τελικά ένα μέρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

11. Όλα αυτά απαιτούν άλλη κατάσταση στη ΛΑΕ. Η αποδιάρθρωση αρκετών τοπικών επιτροπών, οι τάσεις αποστράτευσης συντροφισσών και συντρόφων, οι αποχωρήσεις αναδεικνύουν ακριβώς μια ελλειμματική και προβληματική λειτουργία, που πρέπει αυτοκριτικά να την παραδεχτούμε και να προσπαθήσουμε να τη διορθώσουμε. Ούτε μπορούμε αποφάσεις που παίρνονται όπως η καμπάνια για το ευρώ / ευρωσύστημα να μένουν μετέωρες ή να ξανατίθενται σε συζήτηση και διαπραγμάτευση. Αντίστοιχα, πρέπει να έχουμε σαφές ότι η ανακύκλωση ενός παραδοσιακού τρόπου πολιτικής (με τις κλασικές εκδηλώσεις, την ανακύκλωση ως προς τη δημόσια παρουσία των ίδιων προσώπων, τα δελτία τύπου κ.λπ.) δεν μπορεί να εμπνεύσει το δυναμικό μας. Όλα αυτά αποκτούν κομβική σημασία, όταν σήμερα είναι προτεραιότητα η ενίσχυση και μαζικοποίηση της ΛΑΕ μπροστά στις μάχες της περιόδου. Κατά συνέπεια πρέπει το ΠΣ να αποτελέσει αφετηρία ενός διαφορετικού τρόπου συγκρότησής μας. Με στροφή στην οικοδόμηση κοινωνικών κινημάτων, με τροφοδοσία της συζήτησης στις πολιτικές επιτροπές, ιεραρχημένες και σχεδιασμένες παρεμβάσεις ξεκινώντας από την καμπάνια για τη ρήξη με ευρώ / ευρωσύστημα, με φρέσκα πρόσωπα, λόγο και πρακτικές.

Το μέλλον διαρκεί πολύ και καλό είναι να δείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε δρομείς μεγάλων αποστάσεων.

Τοποθέτηση της Πρωτοβουλίας για την Κομμουνιστική Αριστερά εν όψει της συνεδρίασης του ΠΣ της ΛΑΕ στις 15 Ιανουαρίου 2017