Παρέμβαση στην πανελλαδική σύσκεψη της Λαϊκής Ενότητας

Στην πραγματικότητα, η ευθύνη που έχουμε μπροστά μας δεν είναι ούτε να οργανωθούμε απλώς, ούτε να συγκροτηθούμε ούτε να μαζικοποιηθούμε. Η ευθύνη μας είναι να συμβάλουμε στο να μπει φραγμός στην ανυποληψία της Αριστεράς, στην ταύτισή της με τα κενά λόγια χωρίς αντίκρισμα, τη φυγομαχία, την υποταγή.

Και αυτό ούτε εύκολο είναι, ούτε αυτονόητο.

Γιατί στη χώρα που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα τα τελευταία 40 χρόνια φτάσαμε κοντά στο να ανοίξει διαδικασία ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής, σήμερα έχουμε μια κατ’ όνομα αριστερή κυβέρνηση να εφαρμόζει μέτρα από τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις.
Γιατί με φιγούρες σαν τον Φλαμπουράρη, το Σταθάκη, τον Παππά, έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.

Γιατί σήμερα μεγάλα τμήματα του λαού μπορεί να είναι οργισμένα αλλά είναι και αποκαρδιωμένα και φοβισμένα και το «όλοι ίδιοι είστε» το εισπράττουμε και εμείς.

Επομένως, πρέπει σήμερα να αναμετρηθούμε τολμηρά, θαρραλέα και αυτοκριτικά με τα πραγματικά στρατηγικά πολιτικά ελλείμματα της Αριστεράς που οδήγησαν στην ήττα και την ταπείνωση. Θα κριθούμε από το εάν πραγματικά μαθαίνουμε από όσο συνέβησαν και διδασκόμαστε από τις ήττες και τις αποτυχίες.

Και αυτό σημαίνει ότι επιτέλους ανοίγουμε την κουβέντα για το πρόγραμμα, ότι σταματάμε να θεωρούμε στρατηγική την αντιμνημονιακή ρητορική, ότι επεξεργαζόμαστε μαζί με τους αγωνιστές και όχι εργαστηριακά εναλλακτική αφήγηση, ότι αντιμετωπίζουμε την έξοδο από το ευρώ και αναπόφευκτα την Ευρωπαϊκή Ένωση ως αφετηρίες και όχι ως πανάκειες και επεξεργαζόμαστε όχι ένα πρόγραμμα «ανάπτυξης» με «έκρηξη εξαγωγών» και «ρευστότητα για τους μικρομεσαίους», αλλά ως συλλογική προσπάθεια κοινωνικού μετασχηματισμού με βασικές αφετηρίες τη δημόσια ιδιοκτησία, την αυτοδιαχείριση, τον εργατικό έλεγχο, την προστασία του περιβάλλοντος και με βασική έμπνευση την συλλογική επινοητικότητα του κόσμου του αγώνα και της αλληλεγγύης. Έχουν πολλά να μας πουν για το πρόγραμμα αυτοί που έστησαν τα κοινωνικά ιατρεία, αυτοί που έφτιαξαν τα δίκτυα χωρίς μεσάζοντες, η ΒΙΟΜΕ ως πείραμα αυτοδιαχείρισης, αυτοί που σκέφτονται πώς να πάρουν οι εργαζόμενοι επιχειρήσεις στα χέρια του και όχι πώς θα πάρουν ΕΣΠΑ, αυτοί που συζητάνε σήμερα για το ποιο σχολείο θέλουμε και όχι ποιο διευθυντή θα εκλέξουμε, αυτοί που αγωνίζονται για να έχουμε πραγματικά δημόσια ενεργειακή πολιτική και όχι απλώς για να υπερασπιστούν τη γραφειοκρατία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.

Σημαίνει ακόμη ότι γυρνάμε την πλάτη μας στον κυβερνητισμό. Δεν μπορεί να είναι σήμερα το κεντρικό μας σύνθημα το «κυβέρνηση της Αριστεράς», όχι μόνο γιατί είναι αφελές να το λέει ένα κόμμα που δεν έφτασε το 3%, αλλά και γιατί δεν συμπυκνώνει το στόχο μας που είναι ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος, αντεπίθεση των αγώνων, προγραμματική επεξεργασία του άλλου δρόμου και προετοιμασία για να πάρουν τις τύχες της χώρας οι εργαζόμενοι. Γιατί μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να έχει νόημα ως σύνθημα και στόχος μόνο εάν συνδυάζεται με ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, αυτόνομο και μαχητικό, με σοβαρή προγραμματική επεξεργασία και με μορφές λαϊκής εξουσίας από τα κάτω. Δεν ήταν το πρόβλημα ότι ήταν άλλοι στα Υπουργεία και όχι εμείς, αλλά ότι δεν υπήρχε καμιά διάθεση ρήξης, καμιά επεξεργασία μετασχηματισμού, καμιά προετοιμασία για τα εμπόδια που θα συναντούσαμε, γιατί είχε κυριαρχήσει η λογική της ανάθεσης.

Έμπρακτη αυτοκριτική σημαίνει ότι βάζουμε πραγματικά πλάτη στο να ανασυγκροτηθεί το λαϊκό κίνημα όχι με διακηρύξεις και ευχολόγια, αλλά παίρνοντας διαζύγιο τώρα από κάθε λογική γραφειοκρατικού, κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού, ότι δεν συνυπάρχουμε σε παρατάξεις με τους χειροκροτητές του Τσίπρα, ότι σπάζουμε κάθε ομφάλιο λώρο με θερμοκοιτίδες νεοφιλελεύθερων πολιτικών και διαπλοκής στην αυτοδιοίκηση όπως είναι το μαγαζί που στήνει η Δούρου στην Περιφέρεια. Και αυτό είναι το εύκολο μέρος, γιατί το δύσκολο είναι να δοκιμάσουμε νέες μορφές συλλογικότητας και οργάνωσης στη νεολαία, την ανεργία, την επισφάλεια, σε όλα τα κομμάτια που σήμερα δεν έχουν συλλογική έκφραση. Όσες/οι βγήκατε χτες, σας σέρβιραν ανασφάλιστοι νέοι στα μαγαζιά, χωρίς ένσημα, χωρίς συνδικαλιστική έκφραση, που μαζεύουν χρήματα για να μεταναστεύσουν και πολύ λίγο τους ενδιαφέρει ο συσχετισμός της διοίκησης της ΓΣΕΕ που όσοι την συναπαρτίζουν έχουν να πολλά χρόνια να εργαστούν.

Σημαίνει ακόμη ότι δοκιμάζουμε να κάνουμε την Αριστερά, τις οργανώσεις και τις διαδικασίες της εργαστήρια πολιτικοποίησης και συντροφικότητας, ότι ξεκόβουμε με τη γραφειοκρατία, τον παραγοντισμό, τον πολιτικό καριερισμό, ότι δείχνουμε έμπρακτα ότι είμαστε κάτι διαφορετικό από τους επαγγελματίες της πολιτικής και τους τοξικομανείς της δημοσιότητας που είναι σήμερα η πλειοψηφία του επίσημου πολιτικού προσωπικού, ότι κατορθώνουμε να κάνουμε τις διαδικασίες και τις συλλογικότητές μας, κύτταρα δημοκρατίας, εργατικού διαφωτισμού και πολιτισμού, μορφωτικές διαδικασίες και προπλάσματα των κοινωνικών σχέσεων που θέλουμε να ισχύουν και στην κοινωνία.

Σημαίνει τέλος ότι ανοίγουμε πραγματικά τη συζήτηση για την επανίδρυση της Αριστεράς, ότι βλέπουμε τον εαυτό μας ως αυτό που είμαστε, δύναμη που θέλει να συμβάλλει αλλά δεν αποτελεί η ίδια τη δύναμη της νέας Αριστεράς. Ούτε η μόνη αντιπολίτευση είμαστε, ούτε η μόνη αριστερή δύναμη, ούτε το μόνο ριζοσπαστικό ρεύμα. Είμαστε ένα κρίσιμο, μαζικό κομμάτι που πρέπει σκεπτόμενα, αυτοκριτικά και σεμνά να βάλει πλάτη για την Αριστερά που χρειαζόμαστε. Στα άλλα κομμάτια που έφυγαν από το ΣΥΡΙΖΑ, στον κόσμο που απομακρύνεται από το μοναστήρι του Περισσού, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθυνόμαστε συντροφικά, ισότιμα, με αγωνία για την συμπόρευση. Ο κόσμος της Αριστεράς και από κόλπα χόρτασε και από χειρισμούς. Απαιτεί πραγματικά βήματα για το μέτωπο της ρήξης, της ανατροπής, της νίκης.

Η δύναμη του κεφαλαίου είναι η συνήθεια, η πεπατημένη, το τίποτα δεν αλλάζει. Και η Αριστερά της συνήθειας και της πεπατημένης, ακόμη και εάν είναι «συνεπής», είναι ο καλύτερος σύμμαχος του κεφαλαίου.

Η δύναμη της Αριστεράς, η δύναμη των επαναστατικών κινημάτων είναι να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να παρακολουθούν τους μετασχηματισμούς, να δοκιμάζουν διαρκώς την επαναστατική ανανέωση του τρόπου σκέψης και δράσης τους, να αναβαπτίζονται στις εμπειρίες των αγώνων, να αλλάζουν πρώτα τα ίδια για να αλλάξουν και την κοινωνία.

Τα κουράγια δεν μας λείπουν. Η αποφασιστικότητα, η αγωνιστικότητα, η οργή και η αγανάκτηση υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται, για να σηκώσει ξανά κεφάλι η ελπίδα είναι συλλογική σκέψη, πρόγραμμα και δράση με σχέδιο. Για να ξανακάνουμε την Αριστερά εργοστάσιο ονείρων...