Στην μεγάλη περίοδο της κρίσης, η νεολαία στην Ελλάδα σε αρκετές περιπτώσεις έμοιαζε να είναι ο μεγάλος απών των αγώνων. Παρά τη τρομακτική επίθεση που δέχεται η γενιά μας από την μνημονιακή πολιτική, πολλές φορές έμοιαζε η φωνή της να βρίσκει όριο στους τοίχους ενημερώσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Κι όμως, τον τελευταίο μήνα οι μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις και κινητοποιήσεις αντιστρέφουν άρδην αυτή την εικόνα. Η γενιά μας σπάει όχι μόνο τους τοίχους της διαδικτυακής “πραγματικότητας” αλλά και το φράγμα της σιωπής και της αμηχανίας ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Μια γενιά που της ζητάνε όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα δίνει την δικιά της απάντηση σε όλους εκείνους που την θέλουν την σιωπηλή και υποταγμένη γενιά των 400 ευρώ, των voucher, της ανασφάλειας, της ανεργίας, της μετανάστευσης. Οι μαθητές σε όλη τη χώρα βροντοφωνάζουν: Ως εδώ με το εξεταστικό κάτεργο των πανελληνίων! Ως εδώ με την υποτίμηση των σχολείων μας και την παραπαιδεία! Οι φοιτητές ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο και απαντούν στους πρυτάνεις της διαπλοκής και του αυταρχισμού, με τη δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και των αγώνων τους!
Η απάντηση της κυβέρνησης, των νέων διοικήσεων των σχολών και των καθεστωτικών ΜΜΕ στους αγώνες μας είναι μια συνεχής προσπάθεια να λοιδορηθούν και να συκοφαντηθούν: το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα αναγορεύονται “αντιδημοκρατικοί”, “θρασίμια”, “παράνομοι”, “μειοψηφίες”. Όταν όμως δεν καταφέρνουν να μας σταματήσουν, τότε επιλέγουν την καταστολή και τις συλλήψεις απέναντι στους μαθητές και στους φοιτητές που αγωνίζονται για τα αυτονόητα: δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, ζωή με αξιοπρέπεια και όχι ένα συνεχές κυνήγι προσόντων για ένα μέλλον ανεργίας. Οι ίδιοι που μας αναγκάζουν να ζήσουμε με συνεχή και δυσβάσταχτη οικονομική και ψυχολογική πίεση για τις σπουδές μας, με ανεργία στο 60% των νέων, με μισθούς στα 400 ευρώ, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, είναι οι ίδιοι που μας αποκαλούν θρασίμια. Ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, που έχει καθίσει σε πληθώρα κρατικών έμμισθων (φυσικά) θέσεων παράλληλα με την συμμετοχή του στη δικηγορική εταιρία (φυσικά) έχει το θράσος να μας κουνάει το δάχτυλο και να μας κάνει υποδείξεις δημοκρατίας. Ο πρύτανης υπέρμαχος των ιδιωτικών Παν/μίων παρά τη ρητή συνταγματική τους απαγόρευση αποκαλεί παράνομους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που παίρνουν συλλογικές αποφάσεις μέσα από τις μαζικές, συλλογικές τους διαδικασίες. Η κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε λαϊκή νομιμοποίηση και αποδοχή αποκαλεί μειοψηφίες τους δεκάδες χιλιάδες νέους και νέες που αγωνίζονται. Όλα αυτά γιατί μας φοβούνται, γιατί ξέρουν πως οι αγώνες μας μπορούν να γίνουν η αρχή του τέλους τους. Φοβούνται τόσο, γιατί ξέρουν ότι εμείς και οι ιδέες μας είμαστε η νιότη του κόσμου.
Είναι στοίχημα λοιπόν αυτοί οι αγώνες να συνεχιστούν, να μαζικοποιηθούν και να αγκαλιαστούν από όλη την κοινωνία έτσι ώστε να μην σταματήσουν να προκαλούν πονοκέφαλο στην κυβέρνηση των μνημονίων, της κοινωνικής καταστροφής και της φτώχειας, ώστε να ανοίξουν το δρόμο του παλλαϊκού ξεσηκωμού για την ανατροπή της!
Αυτή ακριβώς η στιγμή της επανεμφάνισης της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας στο προσκήνιο οφείλει να γίνει σημείο έναρξης για την αλλαγή σελίδας και για την νεολαιίστικη και φοιτητική Αριστερά και ειδικά για τα σχήματα της ΕΑΑΚ. Το στοίχημα είναι να αφουγκραστούμε τα πραγματικά ερωτήματα της νεολαίας. Το γενικό και διάχυτο αίσθημα ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή όπως και το αίτημα για καλύτερη ζωή να μετασχηματιστεί σε συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης για τους αγώνες μας που θα αυξάνουν τον διεκδικητισμό, τις προσδοκίες και τον ριζοσπαστισμό της γενιάς μας. Το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει τον ρόλο που του αντιστοιχεί σε αυτή την κατεύθυνση. Ο στόχος είναι σε ένα πεδίο τεράστιων κοινωνικών και πολιτικών σεισμών, η νεολαία να μπορέσει να γίνει πρωτοπόρο κομμάτι του υπό διαμόρφωση ιστορικού μπλόκ, και να ορίσει την κίνηση μιας ευρύτερης κοινωνικής, λαϊκής αντικαπιταλιστικής συμμαχίας ώστε να ανοίξει άλλος δρόμος για τον τόπο μας χωρίς το βραχνά των μνημονίων, του χρέους, της ΕΕ και του ευρώ. Αυτή είναι η τεράστια ευθύνη που τα σχήματα και οι αγωνιστές και οι αγωνίστρίες των ΕΑΑΚ οφείλουν και πρέπει να αναλάβουν.
Για να μετασχηματιστούν οι αγωνίες της γενιάς μας σε αγώνα για μια άλλη ζωή, πρέπει να διεκδικήσουμε συντηρώντας και κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις: την κατάργηση του “νέου λυκείου” και όλων των εξετάσεων, την απόσυρση των νόμων Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου και Γιαννάκου, την επαναφορά του ασύλου, την δυνατότητα συμμετοχής των Φ.Σ. στα όργανα διοίκησης του Παν/μιου, τη μη αναγνώριση των πτυχίων των ιδιωτικών κολεγίων, την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την εκπαίδευση, δωρεάν σίτιση-στέγαση-συγγράμματα- μετακινήσεις για όλους τους φοιτητές/μαθητές, την καταργηση των Vooucher, της μαθητείας και του συμφώνου πρώτης απασχόλησης και την επαναφορά της ΣΣΕ. Ως της βασικές και αυτονόητες προϋποθέσεις για να ζήσει η γενιά μας με αξιοπρέπεια.
Κάθε φοιτητής και φοιτήτρια πρέπει να γίνει κομμάτι των Γενικών Συνελεύσεων και των κινητοποιήσεων των Φοιτητικών Συλλόγων γιατί τίποτα δεν θα μας χαριστεί και τα προβλήματά μας μπορούν να λυθούν μόνο μέσα από μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες! Στο ΕΚΠΑ δεν σταματάμε να αγωνιζόμαστε για την ΑΜΕΣΗ παραίτηση του Φορτσάκη, την πρόσληψη προσωπικού καθαρισμού με αξιοπρεπείς μισθούς, την ακύρωση της σύμβασης του Ιδρύματος με την εταιρία security και την ανανέωση των συμβάσεων των θυρωρών/φυλάκων, την απόσυρση του προσχεδίου Οργανισμού/εσωτερικού κανονισμού. Αντίστοιχα κινούμαστε και στα υπόλοιπα Ιδρύματα της χώρας για να μην περάσει ο αυτάρχισμός των νέων αυταρχικών διοικήσεων, για να μην ψηφιστούν οι αντιδραστικοί νέοι οργανισμοί, για να μην διαγραφεί κανένας συμφοιτητής μας, για να μην περάσουν οι πιστωτικές μονάδες, η εξατομίκευση των προγραμμάτων και τίτλων σπουδών μας και οι συγχωνεύσεις των τμημάτων που θα κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την ήδη περιορισμένη εργασιακή μας προοπτική.
Αυτή λοιπόν είναι η τεράστια ευθύνη που πέφτει στις πλάτες των σχημάτων της ΕΑΑΚ, γιατί στη συγκυρία που διανύουμε δεν φτάνει μια γενικόλογη περιγραφή της κατάστασης για να σπάσει το κλίμα της ανάθεσης και της εκλογικής αναμονής, ένα κλίμα που θα μετατρέπει τη νεολαία σε παρατηρητή των εξελίξεων ενώ τσακίζεται το παρόν και το μέλλον της. Τα ΕΑΑΚ για να σταθούν αντάξια των περιστάσεων, πρέπει μαζί με τις πιο πλατιές μάζες φοιτητών να αγωνιστούμε συλλογικά και με διάρκεια για να δώσουμε απάντηση στα συγκεκριμένα άμεσα προβλήματα μας, για να γίνει αυτό πρέπει να δράσουμε πιο πρωτότυπα και πολύμορφα, για να γίνει αυτό πρέπει να δώσουμε προοπτική νίκης, για να γίνει αυτό πρέπει να πάρουμε διαζύγιο από λογικές αγώνων διαμαρτυρίας και “κομματικής” απομόνωσης και οικοδόμησης. Να σκεφτούμε πως θα οικοδομήσουμε το φοιτητικό και νεοαλαιίστικο κίνημα στη νέα κατάσταση, μακρυά από αγκυλώσεις ή κακέκτυπη μεταφορά της εμπειρίας των κινημάτων του '06-'07.
Συγχρόνως είναι κομβικό τα σχήματα της ΕΑΑΚ να γίνουν οι εγγυητές της δημοκρατικής λειτουργίας και της πολιτικοποίησης των διαδικασιών των συλλόγων έτσι ώστε να μπορεί κάθε φοιτητής και φοιτήτρια να έχει αναφορά σε αυτές, έτσι ώστε να γίνουν οι φοιτητικοί σύλλογοι το σπίτι των φοιτητών. Λογικές εργαλειακής αντίληψης των Γενικών Συνελεύσεων και των Συντονιστικών Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων, που νομιμοποιούν άμαζες διαδικασίες, μακριά από τον κόσμο των συλλόγων καταλήγουν στη βαθιά γραφειοκρατικοποίηση των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος και εν τέλει στην απονομιμοποίησή τους στα μάτια των φοιτητών. Ειδικά σε αυτή την περίοδο, με την επίθεση που δέχεται ο φοιτητικός συνδικαλισμός τέτοιες κινήσεις δεν έχουν πουθενά να βοηθήσουν. Τα ΕΑΑΚ οφείλουν να επιδιώκουν τις μαζικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στους φοιτητικούς συλλόγους οπού θα ακούγεται η φωνή του κάθε φοιτητή, σε αυτές τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες όπου μπορούν να μετασχηματίζονται τα ερωτήματα και να ηττώνται οι δυνάμεις των κυβερνητικών νεολαιών (ΠΑΣΠ και ΔΑΠ) και οι πελατειακοί και εκλογικοί μηχανισμοί τους. Όταν δεν επιτυγχάνεται η μαζική συμμετοχή στις Γ.Σ., δεν θα πρέπει φυσικά να εγκαταλείπεται αυτός ο στόχος από τα σχήματα με τη δυνατότητα κοινών πρωτοβουλιών με τις υπόλοιπες δυνάμεις του κινήματος σε αυτή την κατεύθυνση. Στο έδαφος όμως αυτής της αδυναμίας δεν μπορούμε να βαφτίζονται γενικές συνελεύσεις διαδικασίες με κόσμο πολύ κάτω από την απαρτία ούτε μπορεί να δημιουργούνται αποφασιστικές δομές ξεχωριστές από αυτή του φοιτητικού συλλόγου. Σε μια κατεύθυνση πολιτικοποίησης του φοιτητικού συλλόγου χρειάζεται η πολιτική αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό του ενώπιον μαζικών ακροατηρίων και τα ανοιχτά πολιτικά Δ.Σ. μπορεί να λειτουργούν προωθητικά. Αντιστοίχως στο έδαφος της ανάγκης για πανελλαδική έκφραση του φοιτητικού κινήματος τα σχήματα της ΕΑΑΚ πρέπει να επιλέγουν να συντονίζουν τις Γενικές Συνελεύσεις και τις καταλήψεις στις περιόδους όξυνσης του κινήματος, με μαζική συμμετοχή του κόσμου που αγωνίζεται στα συντονιστικά. Όταν αυτό δεν είναι δυνατό, ο συντονισμός μόνο κάποιον “κόκκινων” φοιτητικών συλλόγων με τη συμμετοχή μοναχά συνδικαλιστών της Αριστεράς είναι μια διαδικασία χωρίς καμία εμπλοκή ή συμμετοχή του κόσμου του αγώνα σε αυτή και όταν μάλιστα βαφτίζεται “από τα κάτω” οδηγεί στο καπέλωμα την γραφειοκρατικοποίηση και τον εκφυλισμό του Συντονιστικού. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ χρειάζεται επίσης να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη που τους αναλογεί, να απαντήσουν συγκροτημένα τόσο στην προσπάθεια απαξίωσης των Φοιτητικών Συλλόγων σε πανελλαδικό επίπεδο από την κυρίαρχη πολιτική, και στις προτάσεις της ΔΑΠ για ΕΣΥΦ που προσπαθούν να κερδίσουν χώρο στο έδαφος αυτής της απαξίωσης. Χρειάζεται λοιπόν να αγωνιστούμε, ώστε να δώσουμε ξανά τη δυνατότητα στους φοιτητές να έχουν ένα πανελλαδικό συνδικάτο, στο οποίο να μπορούν να εκφράζονται όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι και όλες οι πολιτικές δυνάμεις στη βάση της πιο μαζικής τους διαδικασίας (εκλογές) αλλά και στη βάση των αποφάσεων των γενικών τους συνελεύσεων, χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ στη βάση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων. Ειδικά σήμερα η ανάγκη για ενιαία και δημοκρατική έκφραση του φοιτητικού κινήματος είναι πιο αναγκαία από ποτέ ενάντια στην πολυδιάσπαση, τον εκφυλισμό και την αποπολιτικοποίηση.
Τα ΕΑΑΚ οφείλουν να πρωτοστατήσουν στο κοινό μέτωπο πάλης όλης της φοιτητικής Αριστεράς και των δυνάμεων του αγώνα. Η ενιαία δράση των δυνάμεων της Αριστεράς και του αγώνα στο Παν/μιο μπορεί να δώσει άλλη πνοή σε ένα κόσμο που θέλει να αγωνιστεί αλλά απογοητεύεται από τον “ενδοαριστερό” εμφύλιο στις συνελεύσεις. Δημιουργεί παράλληλα ένα πεδίο, όπου μπορούν να ηγεμονεύσουν στο σύνολο των δυνάμεων του κινήματος οι πιο ριζοσπαστικές και αποτελεσματικές κινηματικές πρακτικές, ενάντια στις αντιφάσεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η λογική του σεχταρισμού, όταν οι άμεσοι κινηματικοί στόχοι και αιτήματα μπορούν να είναι κοινά, δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή για την νεολαία και το Παν/μιο, άλλωστε είναι σχέδιο που έχει παιχτεί στο φοιτητικό κίνημα και έχει αποτύχει παταγωδώς. Η κοινή εμφάνιση στις κινητοποιήσεις των δυνάμεων του ΜΑΣ με το υπόλοιπο φοιτητικό κίνημα στις τελευταίες κινητοποιήσεις μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί. Αυτή ακριβώς τη στιγμή λοιπόν τα σχήματα της ΕΑΑΚ οφείλουν να πρωτοστατήσουν στην ακούραστη επιμονή για ενιαία αγωνιστικά πλαίσια των δυνάμεων του κινήματος (ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ΜΑΣ, ΑΡΔΙΝ, Αγ. Κιν., Πορεία, Αυτόνομα στέκια) στην ενότητα γύρω από το αναγκαίο πλαίσιο πάλης για το φοιτητικό σύλλογο και όχι σε γενικότερες ιδεολογικές οριοθετήσεις της Αριστεράς. Η κοινή ανακοίνωση όλων των Φ.Σ. που είχαν απόφαση για συμμετοχή στο τριήμερο του Πολυτεχνείου θα ήταν ένα πολύ θετικό προχώρημα σε αυτή την κατεύθυνση, που ωστόσο αναιρέθηκε λόγω αντιφάσεων από την πλευρά του ΜΑΣ, οι οποίες όμως δεν συνάντησαν την απαραίτητη αταλάντευτη πίεση σε μία ενιαιομετωπική κατεύθυνση από το σύνολο της ΕΑΑΚ. Αντιστοίχως μας πηγαίνουν πολλά βήματα πίσω το φοιτητικό κίνημα τα “σπασιμάτα” κοινών πλαισίων, που καταλήγουν στην αποτύπωση μίας εικόνας μικροπολιτικής και καταγραφής κομματικών μπλοκ στο βαθμό που η συμφωνία μπορεί να επιτευχθεί, όπως φαίνεται από προηγούμενες ή επόμενες Γ.Σ.
Η περιγραφή συγκεκριμένου ριζοσπαστικού πλαισίου πάλης, η εγγύηση της δημοκρατίας των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος και η ενιαιομετωπική τακτική παραμένουν τα βασικά ζητούμενα για την πολιτικοποίηση του φοιτητικού κινήματος σε αυτό τον κύκλο κινητοποιήσεων παράλληλα με την συγκεκριμένη στόχευση σε ειδικούς στόχους που μπορούν και να επιτευχθούν ανά περιπτώσεις και την πρωτοτυπία στην δράση μας.
Τέλος τα σχήματα της ΕΑΑΚ χρειάζεται να ξεφύγουν από την αντιπαράθεση επί των απολήξεων και τους συνεχείς διαγκωνισμούς μεταξύ των αντιλήψεων που καθόλου δεν βοηθούν στην πολιτικοποίηση, την μαζικοποίηση και την εξωστρέφεια των σχημάτων. Οι μονομερείς κινήσεις από κομμάτι της ΕΑΑΚ άνοιξε το προηγούμενο χρονικό διάστημα τους ασκούς του Αιόλου για τον τραυματισμό των συντροφικών σχέσεων αλλά και του ενιαίου κριτηρίου για την από κοινού λειτουργία. Η επικράτηση μιας συνεχούς καχυποψίας και η μετατροπή των σχημάτων σε ιμάντες υλοποίησης γραμμών “πολιτικών γραφείων” έχει παραλύσει σε πολλές κρίσιμες μάχες τα τελευταία δύο χρόνια το μόρφωμα. Είναι στοίχημα να επανακτηθεί μια κουλτούρα πιο συντροφικής συζήτησης αλλά και ενιαίας, δημοκρατικής λειτουργίας σε κάθε σχήμα και σχολή για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την αμηχανία μια προηγούμενης περιόδου, με κριτήριο την κοινωνική αποτελεσμετικότητα και όχι τους εσωτερικούς διαγκωνσμούς του μορφώματος. Με αυτή τη μεθοδολογία θεωρούμε πως θα μπορέσει η ΕΑΑΚ να σταθεί αντάξια των περιστάσεων και να μην χάσει τις μεγάλες δυνατότητες που ανοίγονται για να ξαναβγεί η νεολαία στο προσκήνιο δίνοντας ελπίδα συνολικά σε ένα λαό που ασφυκτιά στα δεσμά των μνημονίων του χρέους και της ΕΕ.