Η κυβέρνηση του τρίτου και του τέταρτου μνημονίου επιλέγει να ασκήσει καθήκοντα νεοφιλελεύθερου κόμματος όχι μονάχα στο πεδίο της οικονομίας αλλά και στις υπόλοιπες όψεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής – χωρίς μάλιστα να της «το επιβάλλουν οι εταίροι». Έτσι, μετά την υπογραφή της αντιμεταναστευτικής συμφωνίας με την Τουρκία και με νωπές ακόμη τις μνήμες από τους θανάτους προσφύγων στα camps, που πέθαναν από το κρύο ή τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναλαμβάνει τον ρόλο του τοποτηρητή της τάξεως και της ηθικής, διαμηνύοντας ότι θα σταθεί εμπόδιο στην εγκληματικότητα.

Φαίνεται όμως ότι για την κυβέρνηση αιχμή της εγκληματικότητας αποτελεί το κίνημα αλληλεγγύης σε οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή που επιδεικνύει τους τελευταίους μήνες στην ποινικοποίηση και τη στοχοποίηση των καταλήψεων που στεγάζουν πρόσφυγες και στη «διαρροή» ειδήσεων περί της επικείμενης εκκένωσής τους. Την ίδια στιγμή που ένας ολόκληρος λαός δίνει τη μάχη με την επιβίωση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δίνει τα διαπιστευτήριά ως «υπεύθυνης δύναμης» στις πλάτες όσων πλήττονται. Στο πλευρό της έχει βέβαια σύσσωμο το φάσμα και των υπόλοιπων «υπεύθυνων κομμάτων».

Από κοντά και οι πάντοτε πρόθυμοι και χρήσιμοι για την κυβέρνηση καλοθελητές, που με περίσσεια αφοσίωση έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα όχι μόνο συκοφάντησης των προσφυγικών καταλήψεων αλλά και σπίλωσης αγωνιστών και αγωνιστριών που ανιδιοτελώς δίνουν τη μάχη της αλληλεγγύης ως τμήμα της δικής τους ζωής, της δικής τους καθημερινότητας.

Και είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι σε αυτή την επιχείρηση λάσπης και κατασυκοφάντησης συμμετέχουν και άνθρωποι που ορίζουν εαυτούς εντός αριστεράς. Μια τέτοια στάση είναι ενδεικτική της βαθιάς ηθικής και πολιτιστικής κρίσης που διαπερνά ακόμα και το ίδιο το κίνημα· μιας κρίσης που δεν αποτυπώνει μονάχα τον αποπροσανατολισμό από τους κινηματικούς στόχους και τη μετατόπιση στα ερωτήματα του ταξικού αντιπάλου, αλλά αναδεικνύει και έναν φυσιογνωμικό μετασχηματισμό: έναντι της πολιτικής αντιπαράθεσης, της κριτικής πάνω σε θέματα τακτικής, όπως θα όριζε μια αριστερή πρακτική, επιλέγεται η λασπολογία και η ηθική σπίλωση ανθρώπων του κινήματος. Εξίσου θλιβερό όμως είναι και το γεγονός ότι θύματα αυτής της επίθεσης είναι άνθρωποι και πρακτικές που επιχειρούν να φανταστούν και να οικοδομήσουν τον κόσμο διαφορετικά· που προσπαθούν να φέρουν σήμερα ένα καλύτερο αύριο, που παλεύουν να αναζητήσουν διαφορετικούς δρόμους κοινωνικής συνύπαρξης, που τολμούν να πειραματιστούν και δείξουν πώς τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς στην πραγματική ζωή και όχι μόνο στο σύνθημα.

Απέναντι στην ανθρωποφαγία των μνημονίων και του κοινωνικού αυτοματισμού ορθώνεται η συλλογικότητα, που επιλέγει να μην κλείσει τα μάτια στην έκκληση για βοήθεια, στον βωμό της προσπάθειας για ατομική επιβίωση. Απέναντι στην εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και το μεγάλο φαγοπότι των ΜΚΟ, υπάρχει η αλληλεγγύη και η ανιδιοτέλεια όχι «της προσφοράς» αλλά της συνύπαρξης. Απέναντι στην αθλιότητα των camps, υπάρχει η διαρκής υπενθύμιση ότι οι αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής είναι για όλες και όλους, δεν υπόκεινται σε «συνθήκες εξαίρεσης», είναι δικαίωμα και όχι χάρη ή προσφορά. Απέναντι στην γκετοποίηση, διατάσσονται η κοινή συνύπαρξη, η ισότητα και η ταξική αλληλεγγύη. Απέναντι στην αδράνεια και το πένθος υπάρχει η έμπρακτη δράση του κινήματος και ο πειραματισμός. Απέναντι στην αμηχανία της αριστεράς, προτείνεται ένα άλλο μοντέλο κοινωνικών πρακτικών. Απέναντι στα κούφια αντιιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά συνθήματα, ορθώνεται μια έμπρακτη αντιιμπεριαλιστική και αντιπολεμική πρακτική.

Το City Plaza, το 5ο Λύκειο και όσες προσπάθειες γίνονται για να στεγαστούν «της γης οι κολασμένοι» σήμερα χρησιμοποιούν κτίρια που διαφορετικά θα έμεναν κλειστά και διαμορφώνουν εντός τους τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης. Ποια αριστερή οπτική προτιμά τους ανθρώπους στον δρόμο ή στα camps όταν μπορούν να σωθούν ζωές; Ποια αριστερή οπτική προτιμά τα άδεια κτίρια να ρημάζουν όταν μπορούν να αποκτήσουν ζωή, ενώ διαφορετικά θα έμεναν ούτως ή άλλως κλειστά; Και ποια αριστερή οπτική βάζει στο στόχαστρο το κίνημα και όχι τη μνημονιακή κυβέρνηση;

Σε αυτό το πλαίσιο, καταδικάζουμε απερίφραστα την κυβερνητική και κάθε άλλη προσπάθεια συκοφάντησης των καταλήψεων στέγασης προσφύγων, με αιχμή το City Plaza, με ανυπόστατες «καταγγελίες» και συνεχή λασπολογία. Στεκόμαστε στο πλευρό των συντρόφων και των συντροφισσών μας που αντιμετωπίζουν την άθλια και συνεχιζόμενη στοιχοποίηση από τα παπαγαλάκια του συστήματος, και νιώθουμε περηφάνια που οι άνθρωποί μας, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, της μακροχρόνιας ανεργίας, της φτώχειας, της κοινωνικής αποδιάρθρωσης και της απογοήτευσης, δίνουν καθημερινά και ανιδιοτελώς τη ζωή τους στην υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης, στο όραμα για έναν καλύτερο κόσμο.

Και διαμηνύουμε κι εμείς από την πλευρά μας, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στους πρόθυμους εξυπηρετητές της, ότι όσο κι αν προσπαθούν να μας φοβίσουν, να μας «προειδοποιήσουν», να σπιλώσουν το κίνημα αλληλεγγύης και να στρώσουν το έδαφος για την εκκένωση των χώρων στέγασης προσφύγων, οι προσπάθειές τους θα πέσουν στο κενό. Γιατί ο αγώνας των προσφύγων για αξιοπρεπή ζωή είναι ο αγώνας όλων μας για επιβίωση: Και ως τέτοιος θα περιφρουρηθεί.