Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη Ο Εχθρός, το Αίμα, ο Τιμωρός. Αναλύοντας δεκατρείς λόγους του «Αρχηγού» της Χρυσής Αυγής  (νήσος, 2015) την Τρίτη 25 Απριλίου στην Πολιτική-Πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής (αναλυτικά εδώ), αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα απόσπασμα του βιβλίου όπως είχε δημοσιευτεί στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής στις 3 Μαΐου 2015 ενόψει της κυκλοφορίας του.

***

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο Ο Εχθρός, το Αίμα, ο Τιμωρός. Αναλύοντας δεκατρείς λόγους του «Αρχηγού» της Χρυσής Αυγής  (εκδ. νήσος) με μεγάλη προσμονή,  καθώς είχα πρωτακούσει να μιλάει με (πολύ) καλά λόγια γι’ αυτό ο Μάκης Κουζέλης.  Όταν τέλειωσα το διάβασμα, το αποτέλεσμα είχε ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες μου. Εκτός όλων των άλλων, η μελέτη της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη μας  ξαναθυμίζει πώς η θεωρία μπορεί να είναι εργαλείο (και όχι βαρίδι), πώς η επιστημονική μελέτη μπορεί να τροφοδοτεί (και να τροφοδοτείται από) την πολιτική σκέψη και δράση. Πολύ σημαντικό για την κατανόηση του λόγου της Χρυσής Αυγής και της στρατηγικής του, το βιβλίο αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες του λόγου αυτού, τους τρόπους που οργανώνεται και απευθύνεται στο κοινό του, συγκροτώντας το, την αγκίστρωσή του στην καθημερινότητα, τη ναζιστική γενεαλογία του αλλά και τα επίκοινα σημεία του με άλλους κυρίαρχους λόγους. Ανάγνωσμα λοιπόν απολύτως αναγκαίο, για αντιφασίστες και αντιφασίστριες, και όχι μόνο, διό και το συστήνω ενθέρμως. Δημοσιεύουμε, σήμερα, αποσπάσματα από το κομμάτι που αναφέρεται στη συγγένεια του λόγου του Ν. Μιχαλολιάκου με τον λόγο του Χίτλερ.

Στρατής Μπουρνάζος

Χίτλερ και Μιχαλολιάκος: εκλεκτικές συγγένειες

Απόσπασμα από το βιβλίο

Ο Εχθρός, το Αίμα, ο Τιμωρός.

Αναλύοντας δεκατρείς λόγους του «Αρχηγού» της Χρυσής Αυγής

Όταν γίνεται λόγος για «εκλεκτικές συγγένειες», προφανώς η παραπομπή αφορά τη χιτλερική ρητορική. Είναι μάλλον προφανές ότι όχι μόνο η δομή, τα θέματα, οι στρατηγικές και η φυσιογνωμία του λόγου της Χρυσής Αυγής είναι χιτλερικής προέλευσης, αλλά ακόμα και η ίδια η έμπνευση και θεωρητικοϊδεολογική καταγωγή τους. Θα μπορούσαμε, επομένως, να κατατάξουμε συνολικά τις συγκεκριμένες ομιλίες ως «είδος» ή τμήμα του σχετικού συστήματος λόγου και εξουσίας. Ωστόσο, πέρα από τη συνολική προσέγγιση, αλλά και την προηγούμενη αναφορά στις μιμήσεις και την υιοθέτηση από τη Χ.Α. ων καθαυτό χιτλερικών συνθημάτων, έχει σημασία να εντοπιστούν και να αναδειχτούν και οι έμμεσες, πλην σαφείς, αναφορές σε χιτλερικά κείμενα, και πιο συγκεκριμένα στον Αγώνα και στο Δεύτερο Βιβλίο.

Αναπαράγοντας και επεκτείνοντας τη θεωρία του Γκομπινώ για τις φυλές και την ανισότητά τους, ο Χίτλερ περιγράφει την έννοια της φυλής υπό το πρίσμα του «είδους». Οι ανθρώπινες φυλές οριοθετούνται στη φύση ως προς την εξωτερική εμφάνιση και τη χαρακτηρολογική δομή τους, αξιολογούνται βάσει της εξωτερικής δύναμής τους, ενώ οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπινων φυλών διαρθρώνονται όπως οι σχέσεις μεταξύ των ειδών των ζώων: επικρατεί ο δυνατότερος και ο αφανισμός των μελών ενός είδους είναι αναγκαίος παράγοντας για την επιβίωση ενός άλλου. Για τον Χίτλερ, ο χομπσιανός «πόλεμος όλων εναντίον όλων» δεν σταματάει στο κατώφλι του πολιτικού· αντιθέτως η Λαϊκή Κοινότητα είναι αυτή που θα πρέπει να διασφαλίζει τη συνέχισή του με όρους συνολικής εποπτείας, διασφαλίζοντας την υπεροχή του δυνατότερου. Πρόκειται για έναν πραγματικό κοινωνικό δαρβινισμό, που ορίζει το πλαίσιο της πολιτικής και του αξιοβίωτου. Έτσι, ο «Άριος» είναι ο θεμελιωτής της ανώτερης ανθρωπότητας, η πρώτη από τις τρεις ομάδες βάσει των οποίων ο Χίτλερ κατατάσσει το ανθρώπινο είδος, αυτή που είναι παραγωγός και θεμελιωτής του πολιτισμού. Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει φυλές οι οποίες είναι φορείς πολιτισμού, δηλαδή δεν δημιουργούν αλλά παίρνουν και αναπαράγουν τον πολιτισμό της ανώτερης ομάδας, ενώ η τελευταία ομάδα είναι οι καταστροφείς του πολιτισμού, που συμπυκνώνονται στο πρόσωπο των Εβραίων.

Όπως για τον Νικόλαο Μιχαλολιάκο, έτσι και για τον Χίτλερ, η ίδια η ιστορία είναι η εξέλιξη της μάχης των ανθρώπων ενάντια στον θάνατο. Στόχος είναι η επιβίωση του ατόμου και του έθνους, και με αυτή την έννοια η ζωή νοηματοδοτείται αρνητικά, ως αγώνας ενάντια σε κάτι. Όσο πιο νωρίς αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι υπόκειται απολύτως στις ανώτερες δυνάμεις της φύσης που καθορίζουν το γίγνεσθαι συνολικά, τόσο πιο επιτυχημένος θα είναι ο αγώνας που διεξάγει. Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα φτιαγμένο από χώμα και αίμα, που πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο επιβίωσης του ζωικού βασιλείου, αρνούμενος επί της ουσίας κάθε είδους πνευματικότητα. Η πνευματικότητα είναι χρήσιμη μόνο στον βαθμό που εξυπηρετεί την ενίσχυση των ανθρώπινων δυνάμεων στον πόλεμο για επιβίωση, και υπό αυτό το πρίσμα ο «Αρχηγός» οφείλει να αποστασιοποιείται από πασιφιστικές πολιτικές επιλογές που καθιστούν τη φυλή μαλθακή.

Ο Χίτλερ χρησιμοποιούσε, προκειμένου να ονοματίσει τους εχθρούς, τις χαρακτηριστικές μεταφορές «των ποντικών που δηλητηριάζουν το έθνος» και της «πανούκλας» –κατά την αναφορά του στους μαρξιστές–, ενώ πίστευε ότι όσοι αντιλαμβάνονταν το έθνος ως «καπιταλιστικό κατασκεύασμα» δεν ανήκαν σε αυτό και έπρεπε να αφανιστούν. Ήδη, από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του, καθιστά σαφές ότι βασικός θανάσιμος εχθρός ήταν οι αριστεροί και στόχος ο αφανισμός τους. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι συνεχώς επαναλαμβάνεται η άποψη ότι αν κάποιος θέλει να επικρατήσει του εχθρού οφείλει να τον πολεμήσει με τα ίδια μέσα και την ίδια σκληρότητα, δίνοντας έμφαση στη σημασία της «σωματικής τρομοκρατίας στο άτομο και τη μάζα». […]

Προφανώς, το μίσος για το διαφορετικό συμπυκνώνεται στους Εβραίους, στους οποίους ο Χίτλερ αναφέρεται καθ’ όλη τη διάρκεια του κειμένου του, με τρόπο που καθιστά σαφές στο αναγνωστικό κοινό ότι το θέμα αυτό είναι σχεδόν μια ψύχωση για τον ίδιο. Οι Εβραίοι προβάλλονται ως μη άνθρωποι («με το πέρασμα των αιώνων είχαν εξωτερικά εξευρωπαϊστεί και είχαν πάρει ανθρώπινη μορφή»), ως όντα με διαβολικές και καταστρεπτικές για τον άνθρωπο δυνάμεις, και φυσικά σαν αφανείς παγκόσμιοι ηγέτες της αριστεράς: «η εβραϊκή θεωρία του μαρξισμού απορρίπτει την αριστοκρατική αρχή της φύσης και αντικαθιστά το αιώνιο προνόμιο της δύναμης».  Το συγκεκριμένο χωρίο δεν αποτυπώνει μονάχα την ταυτόσημη αντίληψη της Χ.Α. για τους Εβραίους, αλλά και την ίδια την οπτική του κόσμου ως κυριαρχούμενου από ανώτερες δυνάμεις που κατατάσσουν τα όντα ιεραρχικά, με κριτήριο τη δύναμη. Παράλληλα, η λογική και η αισθητική της «αιώνιας φύσης» που συχνά επικαλείται ο Χίτλερ παραπέμπει στην έννοια του χρόνου όπως περιγράφηκε και σε ρήσεις του Μιχαλολιάκου, π.χ., στη φράση «αιωνία Ελλάς».

Σε αυτή τη «λογική» εντάσσεται η έχθρα προς τη δημοκρατία, ακριβώς γιατί το εν λόγω σύστημα προνομιμοποιεί, σύμφωνα με τον Χίτλερ (και τον Μιχαλολιάκο), τη βούληση και τη «νωθρότητα της μάζας», ενώ αντιβαίνει την «αριστοκρατική αντίληψη της φύσης» και παραβλέπει ότι η ανθρώπινη πρόοδος είναι αποτέλεσμα επιδιώξεων συγκεκριμένων, άξιων ατόμων. Η αποθέωση του ατομισμού και της δύναμης αποτυπώνεται τόσο στη «θεωρία» και στην πολιτική πρακτική του ναζισμού όσο και στην οργανωτική δομή των αντίστοιχων μορφωμάτων. Κόντρα σε αυτό το κατά τον Μιχαλολιάκο «σάπιο» καθεστώς, ο Χίτλερ επισημαίνει ότι ο αγώνας θα διεξαχθεί και με νόμιμα αλλά και με παράνομα μέσα, στον βαθμό που ο ίδιος ο εχθρός θεωρείται ότι χρησιμοποιεί παράνομα μέσα, γιατί το «δίκαιο του ανθρώπου ακυρώνει το δίκαιο του κράτους». Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετεί και η Χ.Α. την πρακτική της, για την οποία υπερηφανεύεται και την οποία προπαγανδίζει. […]

Aξίζει, τέλος, να επισημανθεί ο τρόπος με τον οποίο η Χ.Α. προσπάθησε να αποκτήσει έρεισμα στην ελληνική κοινωνία, ώστε να αυξήσει το ακροατήριό της και στη συνέχεια να επεκταθεί. Παρατηρούμε ότι η οργάνωση προσπαθούσε να επιβάλλει την αντίληψη και την παρουσία της σε συγκεκριμένες, υποβαθμισμένες περιοχές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί επιχείρησε να διαμορφώσει μια ηγεμονία –τρόπον τινά ηγεμονία, καθώς οι μέθοδοι δεν προσιδίαζαν κυρίως στην απόσπαση συναίνεσης, αλλά στην επιβολή–, καθώς και ένα στρατιωτικό «αρχηγείο» το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ορμητήριο. Αυτός ο σχεδιασμός συνάδει με τον αντίστοιχο του ναζιστικού κόμματος, το οποίο προνομιμοποιούσε την απόκτηση δεσμών σε έναν συγκεκριμένο τόπο πριν από τη γενικευμένη διάχυση των κομματικών μελών, ενώ ιεραρχούσε ως τρόπο απόκτησης αυτών των δεσμών τη μάχη για την κυριαρχία στον δρόμο.  Οι ναζί θεωρούν ότι ο ζωτικός χώρος για ένα «υγιές» έθνος είναι μικρός και βαίνει ολοένα μειούμενος. Επομένως, καθήκον των εθνικοσοσιαλιστών είναι η ανακατάκτηση ζωτικού χώρου που μπορεί να κατέχουν επικίνδυνοι για τη φυλή εχθροί, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του έθνους. Εκεί κατατείνουν εξάλλου και οι φράσεις του Νικόλαου Μιχαλολιάκου περί της αναγκαιότητας να «ξεβρομίσει ο τόπος» και να διωχθούν όσοι «κατέχουν» τις πόλεις μας.

*Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του βιβλίου. Πρόκειται για το έργο «Shadow Monsters» (2004) του Philip Worthington.

πηγή: Ενθέματα