Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο επιδιώκοντας να εκφράσω την αισιοδοξία μου, τη στήριξή μου και ένα κάλεσμα προς το σύνολο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς για τη στήριξη ελπιδοφόρων, ενωτικών εγχειρημάτων, όπως είναι το Radical I.T. – Αγωνιστική πρωτοβουλία σε τηλεπικοινωνίες και πληροφορική, το ΑΡΑΓΕΣ (Αριστερή Αγωνιστική Ενωτική Συσπείρωση) και η νεολαιίστικη πρωτοβουλία 400 generation, όταν στην αρχική σελίδα του λογαριασμού μου στο Facebook είδα τη συνέντευξη που έδωσε η Μάρτα Χάρνεκερ στο Εκτός Γραμμής και το Encuentro.

Ο λόγος για τον οποίο αναφέρομαι σε αυτά τα τρία σχήματα / πρωτοβουλίες είναι το πολιτικό τους πλαίσιο, που κατά την άποψή μου δίνει τη δυνατότητα σε κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη στην πληροφορική (ιδιαίτερα νεολαίο), σε κάθε εργαζόμενο μηχανικό και σε κάθε άνεργο ή επισφαλώς εργαζόμενο και εργαζόμενη να συμμετάσχει στις διαδικασίες τους ανεξαρτήτως από το αν είναι οργανωμένο μέλος της αριστεράς ή ανένταχτος αγωνιστής/στρια που δεν βρίσκει απάντηση στον ατομικό δρόμο και προσπαθεί να προβάλλει αντίσταση στις μνημονιακές πολιτικές αυτών που τις προωθούν για να βελτιώσει την καθημερινή του/της ζωή.

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τη συνέντευξή της και ξεχώρισα ορισμένες απαντήσεις της, που παρά το γεγονός ότι αναφέρονται σε έναν άλλο κοινωνικό σχηματισμό και σε μια πολύ διαφορετική συγκυρία (όπου αριστερές κυβερνήσεις εμπλέκονται με τον κρατικό μηχανισμό), ταιριάζουν γάντι σε όσα ήθελα να γράψω για τα τρία αυτά εγχειρήματα.

Radical I.T.

Στην ερώτηση για την κληρονομιά που άφησε ο Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, η Μάρτα Χάρνεκερ απαντά σχετικά με την πολιτική στρατηγική του ότι «ο Κάστρο έκανε υποχωρήσεις σε πολλά θέματα αλλά οι βασικές του αρχές έμειναν αταλάντευτες. Αυτό αποτελεί μάθημα, το πως οικοδομείται δηλαδή η ενότητα. Δεν πρέπει να βάζουμε μαξιμαλιστικά αιτήματα για την ενότητα, ο σεχταρισμός είναι αδιέξοδος».

Όταν διάβασα το παραπάνω, σκέφτηκα το σχήμα που τρέχουμε ως μέλη της Αριστερής Ανασύνθεσης με τους συντρόφους από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (οι οποίοι/ες πήραν την πρωτοβουλία), αγωνιστές από άλλες οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και ορισμένους συντρόφους που δεν είναι ενταγμένοι σε κάποια οργάνωση της αριστεράς αλλά βλέπουν την αναγκαιότητα να παλέψουν μαζί με τους συναδέλφους τους, σε οποιαδήποτε εταιρεία του κλάδου, απέναντι στις απολύσεις, τα ελαστικά ωράρια εργασίας, την εντατικοποίηση της εργασίας μας και τους χαμηλούς μισθούς συγκριτικά με αυτά που παράγουμε, άλλα και με αυτά που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε αξιοπρεπώς.

Γι’ αυτόν τον λόγο, ως σχήμα και εργαζόμενοι σε εταιρείες πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών ή call center πήραμε την απόφαση να συμμετέχουμε στο Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής (ΣΕΤΗΠ) μαζί με τους συναδέλφους μας σε αυτό, ανεξαρτήτως του αν στηρίζουν το ΠΑΜΕ ή το ΚΚΕ αλλά στη βάση της υπεράσπισης των κλαδικών και συνολικότερα των εργασιακών μας δικαιωμάτων, επιδιώκοντας να πιέσουμε ώστε το σωματείο να υπερασπιστεί τον αγώνα κάθε επιχειρησιακού σωματείου του κλάδου που κινείται σε αντεργοδοτική και αντιμνημονιακή κατεύθυνση με στόχο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τέτοια ήταν και η προσπάθειά μας ως σχήματος να σταθούμε στο πλευρό των συναδέλφων μας από τον Συντονισμό Σωματείων και Εργαζομένων στις Τηλεπικοινωνίες και την Πληροφορική, όταν προσφάτως επιχείρησαν να δώσουν έναν αγώνα για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα καλύπτει τις ανάγκες τους, εκεί που δυστυχώς το κλαδικό μας σωματείο δεν ήταν παρόν, στη λογική του ότι «όταν δεν ελέγχουμε κάτι, δεν το στηρίζουμε ή/και το καταγγέλλουμε».

Παρ’ όλα αυτα, εμείς επιλέγουμε να παλέψουμε μαζί με τους συναδέλφους μας που κινητοποιούνται ενάντια στις απολύσεις και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, έτσι όπως πιέστηκε και έβγαλε ανακοίνωση στήριξης το ΣΕΤΗΠ στον αγώνα των εργαζομένων της CYTA, αλλά και σε μεμονωμένες περιπτώσεις απολύσεων, όπως έγινε στη European Dynamics, στην INCADEA και στη Retail Link, όπου μάλιστα η απόλυση πάρθηκε πίσω.

Επιδίωξη μας λοιπόν είναι η ενότητα του εργατικού κινήματος στην κατεύθυνση που προαναφέραμε, για τον συντονισμό του κλαδικού μας σωματείου (850 ψηφίσαντες στις προηγούμενες εκλογές του και άνω των 100 συμμετεχόντων στις συνελεύσεις του) με τα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου, για να υπερασπιστούμε όσα δικαιώματα, εργασιακά και συνδικαλιστικά, απειλούν να μας αφαιρέσουν, αλλά και όσα μας έχουν ήδη πάρει.

ΑΡΑΓΕΣ

Στην ερώτηση για τα εμπόδια που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα κινήματα στη Λατινική Αμερική, η Χάρνεκερ απαντά ξεκάθαρα και κάπως μονολεκτικά: «Διαιρέσεις, προσωποκεντρισμός, όλα επιλύονται μέσω του κράτους».

Στο σημείο αυτό ήρθε στο μυαλό μου η προσπάθεια που έγινε ενόψει των εκλογών του ΤΕΕ από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, είτε αυτές προέρχονται από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο διαχωρίστηκαν δημοσίως, για τη συγκρότηση ενός ενιαίου σχήματος, που δεν θα είναι απλώς ένα εκλογικό μέτωπο αλλά ένα σχήμα που θα συζητά και θα αποφασίζει για τη δράση των μηχανικών εντός, εκτός και εναντίον του ΤΕΕ.

Εδώ δυστυχώς, η πλειονότητα των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέλεξε τον διαχωρισμό από τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς –παρόλο που υπήρχε ένα πλαίσιο το οποίο κατά γενική ομολογία ήταν αρκετά προωθητικό και μάλιστα κάποες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχουν στο σχήμα–, αποτρέποντας έτσι την ανάδειξη αυτού του μετωπικού σχήματος σε τρίτη δύναμη, που θα προσπαθεί να εκφράσει τους αγώνες του κινήματος και να αποτελεί ανάχωμα στις πολιτικές με τις οποίες συναινεί η πλειοψηφία του ΤΕΕ επιδεινώνοντας το μέλλον των μηχανικών.

Ωστόσο, σχετικά με τον προσωποκεντρισμό, η λειτουργία και η δράση (συλλογικές αποφάσεις που δεσμεύουν οποιονδήποτε εκπροσωπεί τη συλλογικότητα) αυτού του σχήματος νομίζω πως αντικειμενικά ανοίγει την πόρτα στους υπόλοιπους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκτός από την κοινή δράση που έτσι και αλλιώς υπάρχει –σε έναν βαθμό–, και στη συνεργασία στο πλαίσιο του ΤΕΕ, γιατί σίγουρα όλα δεν επιλύονται –μόνο– μέσω του κράτους, αλλά το κράτος αποτελεί τη συμπύκνωση του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων (με όριο βέβαια την διατήρηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου), οπότε οι αγώνες που δίνονται από τα πληττόμενα τμήματα και τα αιτήματα των μηχανικών είναι σημαντικό να εκφράζονται και στα όργανα που αποφασίζουν –εν μέρει– γι’ αυτούς.

400 generation

Τέλος, όταν τέθηκε το ζήτημα της άσκησης πολιτικής μαζικής απεύθυνσης από την πλευρά του κομμουνιστικού κινήματος, η Μάρτα Χάρνεκερ, ενώ κάνει σαφές πως η παράδοση των όπλων από το FARC στην Κολομβία αποτελεί πλήγμα για οποιαδήποτε διεκδίκηση απέναντι στην κυρίαρχη τάξη και τους εκφραστές της, καταλήγει στην τακτική που ακολούθησε ο Λένιν, σύμφωνα με την οποία δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση χωρίς τη λαϊκή βούληση, επισημαίνοντας πως «πρέπει να σκέφτεσαι ποια είναι η διάθεση του λαού και να ξεκινάς από εκεί».

Έτσι όπως κάνει τα πρώτα του βήματα η 400 generation. Μια πρωτοβουλία ακτιβίστικου χαρακτήρα, που ξεκινά με νεολαιίστικο δυναμικό, το οποίο ενδεχομένως να ενηλικιώθηκε στην περίοδο του μνημονίου, πάντως σε κάθε περίπτωση δεν είχε τη δυνατότητα στην ωραιότερη δεκαετία (20-30 ετών) να ζήσει ανέμελα τη ζωή του, γνωρίζοντας πως όταν αποφοιτήσει θα βρει με κάποιον τρόπο μια δουλειά για να μπορέσει να ζήσει με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αυτό το δυναμικό είναι που αναδεικνύει τον ακτιβίστικο χαρακτήρα της πρωτοβουλίας, που προσπαθεί να συσπειρώσει τη νεολαία, η οποία αυτή τη στιγμή με 400 ευρώ δεν μπορεί να στηριχτεί οικονομικά στα πόδια της και αντιμετωπίζεται από τους κυβερνώντες σαν μια «χαμένη γενιά», λες και υπάρχει νεολαίος/α που θα πει «δεν πειράζει που με εκμεταλλεύονται για μισθούς της πείνας, που κόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις των γονιών μου, που δεν έχω προοπτική για το μέλλον ή που βλέπω τους φίλους μου και τα αδέρφια μου να μεταναστεύουν στο εξωτερικό». Αυτή η γενιά δεν μπορεί να συνδικαλιστεί με άλλον τρόπο για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και παράλληλα βλέπει τους «χορτασμένους» πολιτικούς και τα φερέφωνα των κυβερνήσεων που θέλουν να λέγονται συνδικαλιστές και που ζητούν ακόμα μεγαλύτερες θυσίες και συμβιβασμούς. Αυτή η γενιά δεν έχει τίποτε άλλο πια να χάσει γιατί έχουν ξεπουλήσει ακόμα και τις αλυσίδες της, όταν οδηγείται μαζικά στην ανεργία.

Και ολοκληρώνω αυτό το κείμενο μεταφέροντας αυτούσιο ένα κομμάτι της απάντησης της Μάρτα Χάρνεκερ για τη σημερινή κατάσταση της αριστεράς, που περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο ποια αριστερά έχουμε ανάγκη στη χώρα μας αλλά και διεθνώς:

«Νομίζω ότι η αριστερά πρέπει να ξεβολευτεί. Τα πολιτικά μας εργαλεία είναι κατώτερα των προκλήσεων με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι. Χρειαζόμαστε χαρισματικούς ηγέτες λόγω των διαιρέσεων που επάγουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και της ανάγκης να υπάρχουν άνθρωποι που θα συμβολίζουν την ενότητα. Χρειαζόμαστε όμως ηγέτες επαναστάτες, όχι λαϊκιστές. Ανθρώπους που να καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα δεν είναι να δίνεις λύσεις στον λαό αλλά να δημιουργείς τις συνθήκες για να βρει ο λαός τις λύσεις, ότι στόχος πρέπει να είναι η αυτοακύρωση του ρόλου τους μέσω αυτής της διαδικασίας· πράγμα που φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο και παίρνει χρόνο».

* Ο Κωστής Κ.είναι μέλος του Radical IT – Αγωνιστική πρωτοβουλία σε τηλεπικοινωνίες και πληροφορική.