Όσοι υπογράφουμε το παρακάτω κείμενο δεν έχουμε κάποια διαφορετική πολιτική εκτίμηση από αυτήν που παρουσιάζεται στις τελευταίες κεντρικές αποφάσεις της ΛΑΕ και πιο συγκεκριμένα στην απόφαση του τελευταίου Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΕ. Αυτό που θεωρούμε όμως ότι παραμένει ζωντανό πολιτικό πρόβλημα του μετώπου είναι η αδυναμία του να μπορεί να μετατρέψει τις πολιτικές αποφάσεις σε μάχιμο πολιτικό σχέδιο που να διαπερνάει πρώτα και κύρια τα ίδια τα μέλη της ΛΑΕ και σε δεύτερο επίπεδο να μπορεί να αναμετριέται με τις ίδιες τις ανάγκες και τα ερωτήματα του λαού μας σε μια συγκυρία αρκετά αντιφατική αλλά πλούσια σε πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν θα προσπαθήσουμε να συμβάλουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας στην κουβέντα για τα καθήκοντα που έχουμε να «αντιμετωπίσουμε» το επόμενο διάστημα.

H ΛΑΕ οφείλει στη σημερινή συγκυρία να αντιληφθεί την ιστορική της χρησιμότητα όχι ως ένα μέτωπο εκλογικό που θα καταφέρει να μπει στη βουλή, αλλά ως το πολιτικό μέτωπο που θα καταφέρει να καθορίζει τις εξελίξεις, να δίνει πολιτική και κινηματική κατεύθυνση και όχι να αρκείται σε κεντρικού τύπου παρεμβάσεις-καμπάνιες. Η ΛΑΕ δεν πρέπει να λειτουργεί σαν «αντιμνημονιακό ιερατείο» αλλά αντίθετα οφείλει έστω και τώρα να παίξει τον ρόλο του καταλύτη για πολιτικές εξελίξεις ευρύτερα στη ριζοσπαστική αριστερά.

Για να μπορέσει όμως να συμβεί αυτό, θα πρέπει να προσπαθήσει να ανασυγκροτήσει και ουσιαστικά να συστήσει από την αρχή την παρέμβασή της σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα, με πλήρη συνείδηση πως ο μετασχηματισμός του κοινωνικού υποκειμένου (των ίδιων των υποτελών τάξεων) είναι μια διαδικασία η οποία λαμβάνει χώρα καθημερινά και προσκρούει κυρίαρχα στο αίσθημα ήττας και βαθιάς απογοήτευσης και αποστασιοποίησης από την αριστερά, τον παραδοσιακό τρόπο άσκησης πολιτικής, τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό κ.λπ. Χρειάζεται η αναγκαία διαλεκτική αναβάπτισης της δουλειάς σε όλους τους τομείς παρέμβασης πλάι στην ανάγκη περιφρούρησης των βασικών αρχών συγκρότησης της ΛΑΕ ως αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο.

Για μας η σύγχρονη αντιμνημονιακή πάλη έχει ξεφύγει από τη λογική που περιγράφαμε όλη την πενταετία 2010-2015. Η ΛΑΕ πρέπει να αφήσει πίσω της τόσο τον «Πανελλήνιο» και την ανάγκη να καλυφθεί το πολιτικό κενό του «ορφανού ΟΧΙ» όσο και την ανυπομονησία να σφραγίσει τις πολιτικές εξελίξεις μέσα από μια στοχοθεσία και δουλειά καθαρά κοινοβουλευτική. Ακόμα και η άρθρωση και οικοδόμηση συμμαχιών περνάει από κριτήρια που θα τα ορίσει η ίδια η κίνηση της ΛΑΕ και όχι οι μαθηματικοί υπολογισμοί και τα κάθε λογής αθροίσματα για να μπούμε στη βουλή. Η σύγχρονη αντιμνημονιακή πάλη για μας περνάει μέσα από δυο βασικές παραδοχές:

α) τα μνημόνια όχι μόνο συνεχίζονται αλλά έχουν συγκροτήσει ένα καθοδικό σπιράλ σκληρού, νεοφιλελεύθερου, νεοαποικιακού καθεστώτος που υποστυλώνεται από μια βαθιά ιδεολογική πανστρατιά σύσσωμου του αστικού κόσμου πως «τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε αλλιώς».

β) η σύγχρονη μνημονιακή εκδοχή διαπερνά όλους τους χώρους εργασίας, όλους τους τομείς της πολιτικής και πολιτειακής ζωής του τόπου και εντέλει διαπερνά και την ίδια τη ριζοσπαστική αριστερά, που καλείται να «βρει τον εαυτό της» μέσα σε αυτό το τοπίο.

Στο παραπάνω πλαίσιο, η ΛΑΕ παραμένει η πιο σημαντική υπαρκτή σε δυναμικό και δυνατότητες πολιτική δύναμη. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να πάρει σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες, με επίγνωση ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο με πλούσιες πολιτικές εξελίξεις (παρατεταμένη προεκλογική περίοδος) αλλά και κινηματικές καμπές (κλείσιμο αξιολόγησης, περικοπές συντάξεων, βάθεμα της λιτότητας). Οι πιο σημαντικοί κόμβοι για την επόμενη περίοδο είναι οι εξής:

Α) Η ανασυγκρότηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος: όλη η προηγούμενη περίοδος με αποκορύφωμα την απεργία της 30ής Μάη έδειξε ότι, για να μπορέσει να υψωθεί ξανά ανάστημα στους χώρους εργασίας, πρέπει να υπάρξουν κινήσεις πέρα κι έξω από τα όρια του παραδοσιακού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού με μετωπική λογική. Οριστική και ολομέτωπη ρήξη με τις γραμμές ΣΥΡΙΖΑ, οικοδόμηση νέων αριστερών ενωτικών μετωπικών οχημάτων στους χώρους εργασίας, μελέτη του νέου εργασιακού τοπίου, προσπάθεια για νέα οργάνωση και συντονισμό των συνδικάτων σε αντισυνδιαχειριστική, αντιμνημονιακή, αντιεργοδοτική κατεύθυνση. Η αριστερά οφείλει να απαντήσει τόσο στην πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό όσο και στην υλική δυνατότητα να υπάρχει ένας πραγματικός μετωπικός χώρος που θα συναντιούνται οι ανησυχίες των εργαζόμενων στη νεομνημονιακή περίοδο. Η ΛΑΕ μπορεί και πρέπει να παίξει καθοριστικό και ουσιαστικό ρόλο στη συγκρότηση ριζοσπαστικών, μετωπικών σχημάτων (και όχι απλώς ψηφοδελτίων) που θα πηγαίνουν κόντρα στις γραφειοκρατικές και συνδιαχειριστικές συνδικαλιστικές λογικές. Η ανάγκη ανοιχτής γεωμετρίας και εξαρχής μετωπικής συγκρότησης των σχημάτων αυτών θα πρέπει να βρίσκεται στην προμετωπίδα της λογικής μας ακόμα κι αν πολλές φορές η επιδίωξη αυτή προσκρούει στις επιλογές άλλων δυνάμεων στο εσωτερικό της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που ανοίγει από την πλευρά κράτους και εργοδοτών το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, θα πρέπει οι δυνάμεις της ΛΑΕ με σκληρή δουλειά και υπομονή, να το αντιληφθούν ως μια ευκαιρία ανασυγκρότησης όχι μόνο της συνδικαλιστικής αριστεράς αλλά και των αντιστάσεων στους χώρους εργασίας.

Β) Η χάραξη ενιαίου στρατηγικού σχεδίου για την τοπική αυτοδιοίκηση και τη μάχη των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών. Έμφαση σε ήδη υπάρχοντα δημοτικά μετωπικά σχήματα που παρεμβαίνει η ΛΑΕ και εμπλέκουν ένα ενεργό κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό. Προσπάθεια ίδρυσης από τις δυνάμεις μας νέων μετωπικών οχημάτων στις γειτονιές, που να μην είναι όμως σχήματα-σφραγίδες της ΛΑΕ αλλά ανοιχτά στη γεωμετρία, ριζοσπαστικά αντιμνημονιακά σχήματα με σαφείς οριοθετήσεις από τα «απόνερα» του ΣΥΡΙΖΑ. Σχήματα ριζοσπαστικά στην πρακτική και το περιεχόμενο, μη προσωποπαγή, με βαθιά δημοκρατική λειτουργία και συγκρότηση, αλλά και με αμεσοδημοκρατικό όραμα για τη διοίκηση και λειτουργία των ΟΤΑ. Μαζική, ενωτική και κυρίαρχα τοπικά γειωμένη απάντηση στο νέο νομοσχέδιο του «Κλεισθένη», που εμπεδώνει αλλά παράλληλα βαθαίνει τη διαδικασία θεσμοποίησης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στους ΟΤΑ, αυξάνει τους φόρους και την ανταποδοτικότητα, μετατρέπει τους δήμους σε «παραμάγαζα» του κεντρικού κράτους και των φορέων υλοποίησης της αστικής πολιτικής. Η αντιπαράθεση με τον «Κλεισθένη» πρέπει να πάρει τον χαρακτήρα μιας πλατιάς αριστερής συμμαχίας στους δήμους και τις περιφέρειες και η ΛΑΕ πρέπει να πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες σε αυτή τη κατεύθυνση (εκδηλώσεις δημοτικών σχημάτων, κοινές πρωτοβουλίες με άλλες αριστερές δυνάμεις, εσωτερικές διαδικασίες ανάλυσης του νομοσχεδίου, κεντρικές πολιτικές εκδηλώσεις από κοινού με άλλες δημοτικές και περιφερειακές ομάδες εκτός ΛΑΕ).

Γ) Η ανασυγκρότηση της μαχόμενης νεολαίας. Εκ νέου «ανάγνωση» τόσο του πανεπιστημίου της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της κρίσης όσο και της φοιτητικής νεολαίας εντός του, έμφαση στην ανασύσταση του φοιτητικού συνδικαλισμού, όχι ως βαλβίδα αναπαραγωγής των αριστερών ριζοσπαστικών σχημάτων, αλλά ως τον αναγκαίο μοχλό για να ξαναζωντανέψουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, να μπορέσουν οι φοιτητές να επανακαθορίσουν τα αιτήματά τους, να επικοινωνήσουν με όλο το εύρος αντίστασης που αρθρώνεται στη σύγχρονη νεολαία γύρω από το τρίπτυχο «ανεργία - ελαστική εργασία/επισφάλεια - ξανά ανεργία». Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον χώρο των πανεπιστημίων οι δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας οφείλουν να προωθήσουν επιτακτικά ένα σχέδιο πολιτικής ενοποίησης των δυνάμεων του κινήματος στα πανεπιστήμια. Δεν θεωρούμε δυνατό να αρκεί στις δυνάμεις μας μια κινηματική και πολιτική συνεργασία, η οποία όσο δεν προχωρά με αποφασιστικά βήματα προς την ενοποίηση των σχημάτων χάνει κάθε μέρα τη δυναμική που φάνηκε να έχει στην αρχή η συγκεκριμένη διεργασία. Η ΛΑΕ πρέπει με άξονα την αφήγηση «θα μείνουμε εδώ, θα παλέψουμε στον τόπο μας για την εργασία και τη ζωή που μας αξίζει» να εμπλακεί ολόψυχα και ουσιαστικά σε πλατιές κοινωνικές πρωτοβουλίες νεολαίας, οι οποίες ήδη θίγουν τα ειδικά ζητήματα της νέας γενιάς εργαζομένων και παλεύουν για τη βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας, όπως το Generation400. Αυτό προϋποθέτει σαφέστατα και άλλη πολιτική συζήτηση καθώς και οργανωτικό μοντέλο για τη νεολαία της ΛΑΕ, με τμήμα νεολαίας που θα έχει άγχος και σκοπό να συνενώνει τη φοιτητική με την ευρύτερη νεολαιίστικη-εργασιακή προοπτική και πραγματικότητα.

Δ) Ενεργή εμπλοκή στα κινήματα όχι με όρους μονοστοχίας ή συγκρότησης «ταυτότητας ΛΑΕ» αλλά με στρατηγικό σχέδιο και βάθος. Η ΛΑΕ πρέπει να σταματήσει να παρεμβαίνει στα κινήματα μόνο με όρους καμπάνιας αλλά κυρίως θα πρέπει να κινηθεί πιο στρατηγικά εντός τους, να τα διαπερνά, να τα τροφοδοτεί και να τροφοδοτείται από αυτά. Βασικό κριτήριο σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να είναι η προσπάθεια η ΛΑΕ να είναι καταλύτης για μια σύγχρονη αντιμνημονιακή κοινωνική συμμαχία που θα δίνει έμφαση σε συγκεκριμένα κομμάτια της κοινωνίας όπως εργαζόμενοι, νεολαία, αγρότες, μικροί ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι, νέοι επιστήμονες σε μια κατεύθυνση πολιτικής ρήξης και ανατροπής σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Ε) Αντίστοιχη προγραμματική δουλειά. Η ΛΑΕ πρέπει ανοιχτά και θαρρετά να αποτιμήσει το πρώτο σκέλος της παρέμβασής της σε σχέση με το πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής αρνητικά, καθώς δεν μπόρεσε όχι μόνο να εμπνεύσει και να προβληματίσει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά σε τελική ανάλυση δεν μπόρεσε να στρατεύσει ούτε τον ίδιο τον βαθύ και σκληρό πυρήνα των μελών της. Χρειαζόμαστε πιο γειωμένη προγραμματική δουλειά που να απαντάει σε όλα τα κρίσιμα ερωτήματα-κρίκους μια σύγχρονης γραμμής ρήξης με το ευρωσύστημα και να προσπαθεί να χτίζει το οικοδόμημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Τα δύσκολα ερωτήματα πρέπει να τεθούν πρώτα εντός μας και να απαντηθούν ολοκληρωμένα και χωρίς φόβο. Πώς θα λειτουργεί το κράτος σε μια διαδικασία ρήξης με ευρώ-ΕΕ; Θα μπορούν σε βάθος χρόνου να υπάρχουν ρυθμοί ανάπτυξης και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας; Ποια είναι η θέση μας για τη ναυτιλία, τον τουρισμό και την εγχώρια παραγωγή σε αντικαπιταλιστική και εντέλει ανατρεπτική κατεύθυνση; Tι σημαίνει για μας παραγωγική ανασυγκρότηση, συνεταιρισμοί, αποκέντρωση και ποια θα είναι η επόμενη μέρα για την ελληνική παραγωγή; Τα παραπάνω δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς τη γλώσσα της αλήθειας προς τον λαό, χωρίς την προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα για το μέγεθος και το βάθος που συνεπάγεται η ρήξη με την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Μπορούν άραγε να υλοποιηθούν χωρίς μια βαθιά επεξεργασία και εμπέδωση στον ελληνικό λαό ότι απαιτείται ένα άλλο καταναλωτικό και παραγωγικό μοντέλο για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια; Η διακήρυξή μας «Έξω από ευρώ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ» λοιπόν πρέπει να συνοδεύεται από μια ευρύτερη αφήγηση που να ξεκινάει από τις διεθνείς συμμαχίες, την εδαφική ακεραιότητα και τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, να περνάει από μια σύγχρονη σοσιαλιστική αντίληψη για τη ρήξη που να μην αρκείται σε οικονομίστικες τεχνοκρατικές αναλύσεις και να καταλήγει σε μια σύγχρονη αντίληψη κοινωνικής χειραφέτησης, εθνικής ανεξαρτησίας και πάλης για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα σε μια χώρα που αποτελεί κρίκο και παράγοντα εξελίξεων σε γεωστρατηγικό επίπεδο.

ΣΤ) Σύγχρονη αντιιμπεριαλιστική αφήγηση, προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα πλατύ αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα που θα περιφρουρεί τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού μας αλλά θα προσπαθεί να συνδέεται με τις εμπειρίες και τους αγώνες των υποτελών τάξεων στους λαούς που βιώνουν αυτή τη στιγμή με τον πιο σκληρό τρόπο το βίαιο χέρι του τυχοδιωκτικού ιμπεριαλισμού. Η ΛΑΕ οφείλει να στηρίξει ολόψυχα οποιαδήποτε πρωτοβουλία παρθεί μέσα στην ριζοσπαστική αριστερά για ένα μαζικό δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το λαϊκό κίνημα και η αριστερά είναι δυσχερής, γι’ αυτό και τα καθήκοντά μας για να αλλάξει το τοπίο είναι μεγάλα και δύσκολα, παρ’ όλα αυτά πιστεύουμε ότι για μας η δουλειά τώρα αρχίζει. Εντέλει για τη ΛΑΕ δεν είναι μονόδρομος το αν θα καταφέρει να επιτελέσει τον ρόλο για τον οποίο φτιάχτηκε, αλλά αν τελικά θα καταφέρει να καθορίσει τις εξελίξεις και όχι να τις παρακολουθεί.

Αλεξίου Θοδωρής, ΤΠΕ Χαλανδρίου-Βριλησσίων-Ψυχικού

Κολοβός Πέτρος, ΤΠΕ Χαλανδρίου-Βριλησσίων-Ψυχικού

Μπουρδούβαλης Βασίλης, ΤΠΕ Ζωγράφου

Σταθόπουλος Παναγιώτης, ΤΠΕ Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Τσατσαρώνης Σπύρος, ΤΠΕ Νίκαιας