1. Διότι, ενώ η Ν.Δ. μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά διψασμένη για την κυβέρνηση, ιστορικά έχει αποδειχτεί εξαιρετικά υπομονετική. Ηγείται ενός χώρου που ιστορικά από το 1974 ποτέ δεν έχει πάρει κάτω από 42% σε εθνικές εκλογές κι όμως σε αυτά τα 45 χρόνια έχει κυβερνήσει μόλις τα 18. Μάλιστα έχει δεχτεί τον επαναπατρισμό διάφορων «ρευμάτων και προσώπων» των οποίων ενώ η αυτοτελής πορεία τους αποδείχτηκε αστεία, στην ίδια κόστισαν ακριβά (ΠΟΛΑΝ, ΚΕΠ, ΔΗΑΝΑ, ΔΗΣΥΜ). Εξαίρεση αποτελεί το ΛΑΟΣ, που σίγουρα άφησε σημαντικό χνάρι, δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία. Χοντρικά, η Ν.Δ. ιστορικά κάνει αυτό που αδυνατούσε να κάνει η αριστερά από τη δική της πλευρά. Πρώτη της προτεραιότητα είναι το κοινωνικό της μπλοκ να έχει κάποιες κρίσιμες πρακτικές και ιεραρχήσεις, αφήνοντας κοινωνικά ρεύματα ακόμα και να εκφραστούν με πολιτικά αυτοτελή τρόπο.  Δεν φαίνεται να ενοχλείται από το ποιος θα εκφράσει και σε ποιον βαθμό τον χώρο της δεξιάς. Φροντίζει με συνέπεια το κοινωνικό της μπλοκ να μην διεμβολίζεται από τα αριστερά, και σε κρίσιμες καμπές για την ελληνική κοινωνία να υπάρχει μια κάποια επανασυσπείρωση των δυνάμεων της δεξιάς τόσο κρίσιμη ώστε να βγει το πολιτικό σχέδιο. 

2. Διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταφέρει να υλοποιεί μνημονιακές δεσμεύσεις χωρίς τις μεγάλες κινηματικές εξάρσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι κάποιου τύπου «αιώνια ευγνωμοσύνη» από μηχανισμούς όπως η Ε.Ε., η Κομισιόν η διοίκηση της ΕΚΤ κ.λπ. Στην κουβέντα που γίνεται στα καφενεία, λοιπόν, ότι η Μέρκελ, η Κομισιόν κ.λπ. προτιμούν Τσίπρα έναντι Μητσοτάκη και γι’ αυτό τον αβαντάρουν ανοιχτά σχεδόν δίνοντας του «ανάσες» με τα ψηφισμένα μέτρα, δεν ισχύει. Για τα ζητήματα εφαρμογής των μνημονίων ασχολούνται τα εκτελεστικά κλιμάκια των μηχανισμών επιτήρησης. Η Κομισιόν αυτή τη στιγμή δεν ασχολείται με το ερώτημα Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Ασχολήθηκαν με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα το 2011 όταν η κοινωνική κατάσταση ήταν τέτοια που άνοιγε ζήτημα αποχώρησης της χώρας από την κηδεμονία των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Τότε έβαλαν πλάτη για τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου κόντρα στον αόρατο εχθρό, εκείνον που δεν είχε καν μία έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο.  Ασχολήθηκαν κεντρικά επίσης το πρώτο εξάμηνο του 2015. Τώρα όμως όχι.

3. Διότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει μετατραπεί σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, να υπηρετεί τα γενικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, όμως παρ’ όλα αυτά οι ιδιαίτερες προτιμήσεις των επιμέρους κεφαλαιοκρατών δεν ταυτίζονται. Το ότι ενώ σε αυτή τη συγκυρία υπάρχει ταυτόχρονα αφενός διάχυτο στελεχιακό δυναμικό στην ακροδεξιά, αφετέρου γόνιμο κοινωνικά έδαφος για την καλύτερη συγκρότηση αυτού του χώρου και παρά ταύτα μια τέτοια κατάσταση δεν συγκροτείται ενιαία πολιτικά - οργανωτικά - κοινωνικά, μάλλον αποτελεί ένα ιδιότυπο δωράκι εκ μέρους της αστικής τάξης. Δωράκι που μόνο κοντόθωρα μπορεί κάποιος να πει ότι ο μόνος αποδέκτης του είναι η Ν.Δ. αφού η συγκρότηση ενός τέτοιου ρεύματος φαίνεται ότι κυρίαρχα αυτή θα διεμβολίσει. Στρατηγικά, μια τέτοια «ολιγωρία» τον διπολισμό Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ προάγει.

4. Γιατί δεν χρειάζεται κανένα από τα δύο κόμματα να κυνηγήσει την αυτοδυναμία. Οι συμμαχικές κυβερνήσεις εδώ και σχεδόν 8 χρόνια όχι μόνο έχουν εμπεδωθεί, αλλά η σύντομη ιστορία τους έχει δείξει ότι πολιτικά μετριάζουν την πολιτική φθορά του «μεγάλου» κυβερνητικού εταίρου εξαφανίζοντας τον «μικρό». Εξαιτίας της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ, το ΛΑΟΣ βγήκε εκτός βουλής με ένα στελεχιακό δυναμικό του να περνάει στη Ν.Δ., στην επόμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ η ΔΗΜΑΡ εξαερώθηκε και στην τωρινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. είναι φανερό ότι οι ΑΝ.ΕΛ. βρίσκονται σε συνθήκη μεγάλης κρίσης.