Ένα χρόνο μετά το εκρηκτικό ΟΧΙ του λαού και των εργαζομένων στο δημοψήφισμα και την τραγική διάψευση και συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ζούμε την εφαρμογή ενός μνημονίου διαρκείας και την εμπέδωση των πιο επιθετικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μέσα στην κοινωνία η οργή, η αγανάκτηση, τα χνάρια ελπίδας από το κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες συνδυάζονται με την απογοήτευση και την αποστράτευση.

Η πρόκληση για τη ΛΑΕ είναι να κάνει ξανά την Αριστερά συνώνυμη με τη νικηφόρα ανατροπή, να δώσει ξανά αυτοπεποίθηση στο λαϊκό κίνημα. Να αναμετρηθεί με την ήττα, την ιδιώτευση και την απογοήτευση που σκόρπισε η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΛΑΕ καλείται να γίνει ο καταλύτης για τη συσπείρωση των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων για τη διαμόρφωση του περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίου μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για τον άλλο δρόμο της ρήξης με χρέος, ευρώ και ΕΕ, της απαλλαγής από τα μνημόνια και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, της αποφασιστικής σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό, της σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.

Μέχρι τώρα η ΛΑΕ δεν έχει μπορέσει να ανταποκριθεί όπως έπρεπε σε αυτές τις προκλήσεις. Δεν ανακόψαμε τις τάσεις απογοήτευσης και αποστράτευσης των αγωνιστών, ούτε έχουμε δοκιμάσει ένα αποτελεσματικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του κινήματος. Δεν αντιμετωπίσαμε με την αναγκαία ουσιαστική και  έμπρακτη αυτοκριτική τις αντιλήψεις και τις πρακτικές που οδήγησαν την Αριστερά στην ήττα και τη συνθηκολόγηση, ούτε αποτιμήσαμε μια πορεία διολίσθησης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυρίαρχη πολιτική που ξεκίνησε πολύ πριν το 2015. Επενδύοντας στην ταχεία κατάρρευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν δώσαμε βάρος στη διαδικασία οικοδόμησης πολιτικών και κοινωνικών αντιστάσεων. Η συνολική εικόνα της Αριστεράς, του κινήματος και της ίδιας της ΛΑΕ σήμερα, δεν μπορεί παρά να προκαλεί γόνιμη και βαθιά αυτοκριτική και ταυτόχρονα να απαιτεί τομές και ανατροπές.

Η παραδοχή, όμως, αυτών των πολιτικών ανεπαρκειών δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ΛΑΕ παραμένει αναντικατάστατη αφετηρία για να απαντήσουμε αυτές τις προκλήσεις.  Μπροστά στην 1^η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ είναι απαραίτητα βήματα και αλλαγές που να συγκροτούν αποτελεσματικό και ρεαλιστικό σχέδιο επανίδρυσης και ανάταξης της ΛΑΕ.

1. Να αναμετρηθούμε με τη χαμένη αξιοπιστία της Αριστεράς οικοδομώντας μία Αριστερά συνώνυμη της ρήξης και της ελπίδας

Αυτό σημαίνει ότι παίρνουμε θέση στο βασικό ερώτημα που διαπερνά σήμερα την ελληνική κοινωνία, δηλαδή το εάν και κατά πόσο στο όνομα «του ευρωπαϊκού δρόμου» και της παραμονής στο ευρώ θα παραμείνουμε, όπως επίμονα προσπαθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, μέσα σε συνθήκη ασφυκτικής επιτήρησης από τους δανειστές, παγίωσης της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων και κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας, ή θα διαλέξουμε δρόμους ρήξης και ανατροπής. Όμως, από μόνη της αυτή η λήψη θέσης δεν αρκεί. Χρειάζεται να γίνει πολιτικό σχέδιο, προγραμματικό περιεχόμενο, συγκεκριμένη διαδικασία για την επανίδρυση της Αριστεράς και την ανασυγκρότηση του κινήματος ώστε να έχουμε ξανά νικηφόρες μαζικές αντιστάσεις.

2. Κεντρικός στόχος η ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ

Ο κεντρικός στόχος της ΛΑΕ δεν μπορεί να είναι ένα γενικόλογο «δεν θα περάσουν» ή το «κάτω τα μνημόνια». Κεντρικός στόχος πρέπει να είναι η ρήξη με το ευρώ, την ΕΕ και το χρέος και η ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας λαϊκής κυριαρχίας ως αφετηρία για μια διαδικασία ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Στο κείμενο θέσεων η ρήξη με το ευρώ, την ΕΕ και το βραχνά του χρέους, χάνεται μέσα σε ένα σύνολο στόχων και αιτημάτων. Η αντιμετώπιση της σύγκρουσης και της ρήξης με τους δανειστές ως ένα απλό βήμα στη μάχη κατά της λιτότητας, πέραν του ότι αναπαράγει την αποτυχημένη λογική του ΣΥΡΙΖΑ ότι αρκεί η αντίθεση στα μνημόνια ως πρόγραμμα, υποτιμά την κεντρικότητα που έχει σήμερα το ζήτημα της ρήξης με το ευρωσύστημα και της ανάκτησης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας ως αναγκαία αφετηρία.

3. Η ρήξη με το ευρώ, την ΕΕ και το χρέος σημαίνει μια τεράστια κοινωνική και πολιτική σύγκρουση

Η ρήξη με τον ευρωμονόδρομο και την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία συνιστά πόλεμο με τις δυνάμεις του κεφαλαίου ντόπιες και ξένες. Δεν είναι τεχνικό ή οικονομικό ζήτημα, δεν έχει αυτοματισμούς και ευκολίες, δεν αποτελεί μια ταξικά ουδέτερη διαδικασία, απαιτεί μια τεράστια πολιτική και κοινωνική κινητοποίηση. Η ανασυγκρότηση των παραγωγικών δυνατοτήτων μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον σημαίνει πόλεμο με την αστική τάξη και την ΕΕ που θα επιδιώξουν να σαμποτάρουν τον άλλο δρόμο. Ο κεντρικός στόχος πρέπει να στηρίζεται στο πρόγραμμα ενός άλλου δρόμου για την ελληνική κοινωνία: Συνδυασμός της πρόταξης της εξόδου από το ευρώ και της διαγραφής του χρέους με τη συνολική ρήξη με την ΕΕ. Πρόγραμμα παραγωγικού μετασχηματισμού, με έμφαση στην πρωτοβουλία, αυτενέργεια, και συλλογική επινοητικότητα των εργαζομένων, με οικολογική διάσταση και πολιτιστική αναγέννηση. Συντακτική διαδικασία και βαθιές ανατροπές στο κράτος και όχι απλώς «εκδημοκρατισμός». Αναμέτρηση με την κυβερνητική εξουσία με βασική δύναμη τον οργανωμένο λαό και τις αυτόνομες οργανώσεις του. Πλευρές τέτοιων κατευθύνσεων συχνά χάνονται μέσα σε μια απλή παράθεση αιτημάτων.

4. Κίνημα ανατροπής για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση και όχι απλώς «αριστερή κυβέρνηση»

Η πάλη για αυτούς τους στόχους θα τροποποιήσει το συσχετισμό στη χώρα μας – και στόχος μας πρέπει να είναι και πανευρωπαϊκά – και θα ανοίξει δρόμους συνολικότερων μετασχηματισμών, θα κάνει επίκαιρη μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Δεν μπορούμε απλώς να διεκδικούμε μια νέα «αριστερή κυβέρνηση» που θα κάνει ό,τι δεν έκανε η προηγούμενη, αλλά μια συνολική πορεία βαθιών αλλαγών και ανατροπών. Να δουλεύουμε για τη συγκρότηση εκείνου του λαϊκού κινήματος που στηριζόμενο στις αυτόνομες μορφές οργάνωσής του θα απαιτήσει, θα επιβάλει και θα εγγυηθεί το προχώρημα τέτοιων τομών, σε μια στρατηγική που δεν διεκδικεί απλώς την διακυβέρνηση αλλά την πραγματική εξουσία και ηγεμονία των εργαζομένων.

5. Σαφής πρόταση αποδέσμευσης από την ΕΕ

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι προβληματική και ελλειμματική η θέση που διατυπώνεται για το δημοψήφισμα για την Ε.Ε. Ορθά σήμερα η ΛΑΕ καλεί σε συνεργασία για να βγούμε από τη μνημονιακή φυλακή που σημαίνει κίνημα και προετοιμασία για έξοδο από τη ζώνη του ευρώ, χωρίς να μπαίνει ως προαπαιτούμενο η ταυτόχρονη έξοδος από ευρώ και Ε.Ε. Όμως, η ΛΑΕ, ενώ επιδιώκει το συντονισμό όλων των κινημάτων και των προοδευτικών δυνάμεων στο χώρο της Ευρώπης, πρέπει να διατυπώνει με σαφήνεια τη θέση ότι οι θεσμοί της Ε.Ε. δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν σε προοδευτική κατεύθυνση, γνωρίζει ότι το πρόγραμμά της θα βρει εμπόδια από την Ε.Ε. και η θέση της πρέπει ρητά να είναι υπέρ της αποδέσμευσης και από την Ε.Ε.

6. Η ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας αναγκαίος όρος του κοινωνικού μετασχηματισμού και της σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής

Για αυτό, η ΛΑΕ πρέπει να αναβαθμίσει τα συνθήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, ως καθοριστικό στοιχείο δημοκρατικής και λαϊκής ταυτότητας σε μια περίοδο που βουλή, προϋπολογισμός, κόμματα και κυβερνήσεις ελέγχονται και επιβάλλονται ανοικτά από τους δανειστές και την Ε.Ε. Με αυτό τον τρόπο θα συνδυάσουμε διαλεκτικά τους στόχους της ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας με τους στόχους του κοινωνικού μετασχηματισμού και της προσπάθειας να πάρουν το τιμόνι του τόπου οι δυνάμεις της εργασίας σε ρήξη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

7. ΛΑΕ του κινηματικού δρόμου και όχι της κοινοβουλευτικής λογικής

Σε αυτή την κατεύθυνση η ΛΑΕ πρέπει να απαλλαγεί από μια κοινοβουλευτική αντίληψη για την πολιτική σύμφωνα με την οποία αρκεί η προβολή θέσεων (ΜΜΕ, εκδηλώσεις, δηλώσεις στελεχών)  για να γίνουν γνωστές στο λαό ώστε να μας ψηφίσει, αντίληψη που αντιμετωπίζει την πολιτική δουλειά ως κατά βάση μια διαρκή προεκλογική εκστρατεία. Ο αρνητικός συσχετισμός που αντιμετωπίζουμε δεν ανατρέπεται με έναν κοινοβουλευτικό τρόπο άσκησης πολιτικής. Η ΛΑΕ καλείται να συνδυάσει τη μαζική απεύθυνση και τη δουλειά αποκάλυψης, προπαγάνδας, οργάνωσης και διεκδίκησης μέσα στις μάζες με την οικοδόμηση μιας αγωνιστικής ταυτότητας σε σύγκρουση με το μνημονιακό πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του. Απαιτείται επομένως: Ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και όλες τις παραλλαγές του υποταγμένου και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ολοκλήρωση της ρήξης με τις παρατάξεις και τα σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλισμό και την αυτοδιοίκηση. Πάλη για αγωνιστικό ταξικό συνδικαλιστικό ρεύμα μαζί με άλλες αγωνιστικές αριστερές δυνάμεις και σχήματα. Πρωτοβουλίες για συντονισμό των σωματείων και των ομοσπονδιών. Διαμόρφωση νέων συνδικαλιστικών μορφών που να απαντάνε στις προκλήσεις της ανεργίας και της επισφάλειας. Τοπικές και κεντρικές ενωτικές πρωτοβουλίες για την πάλη ενάντια στις επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών (πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.). Ενωτικές πρωτοβουλίες αγώνα στη νεολαία με αφετηρία τις συνεργασίες στις φοιτητικές εκλογές και άλλα ελπιδοφόρα εγχειρήματα. Συντονισμός των ριζοσπαστικών αυτοδιοικητικών κινημάτων σε ρήξη με τις μνημονιακές και καλλικρατικές πολιτικές. Στήριξη των κινημάτων αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τα θύματα των μνημονιακών πολιτικών. Ενωτικές πρωτοβουλίες αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής δράσης. Στήριξη των κινημάτων ενάντια στο σεξισμό και την πατριαρχία.

8. Μετωπική απεύθυνση

Ταυτόχρονα, πρέπει να παραμείνουμε στην πρωτοπορία της πάλης για την αναγκαία μετωπική συγκρότηση όλων των δυνάμεων, των αγωνιστών, των αναζητήσεων για έναν άλλο δρόμο ρήξης και ανατροπής. Πρέπει να πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για την διαμόρφωση του αναγκαίου μετώπου, που υπερβαίνει κατά πολύ τα σημερινά όρια και μεγέθη της ΛΑΕ. Χωρίς ιδιοκτησιακή λογική και ηγεμονισμούς, που δυστυχώς χαρακτηρίζουν το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς. Με ειλικρίνεια και το βλέμμα στραμμένο στην αγωνία των ίδιων των αγωνιστών. Απαιτείται: Κατάθεση μετωπικής πρότασης προς τον κόσμο του αγώνα και τις δυνάμεις της Αριστεράς (τον κόσμο που έφυγε από το ΣΥΡΙΖΑ, την Πλεύση Ελευθερίας την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον κόσμο του ΚΚΕ που επιμένει ενωτικά). Πρωτοβουλίες δημόσιου διαλόγου, συσπείρωσης και κοινής δράσης σε όλα τα επίπεδα. Να κατοχυρώσουμε ότι είναι η ΛΑΕ αυτή που τολμά και μιλά για το τι μέτωπο χρειαζόμαστε σήμερα κόντρα στο σεχταρισμό και τον κατακερματισμό. Να αποφύγουμε το δισταγμό και την εικόνα ότι μας νοιάζει μόνο η δική μας κατοχύρωση.

Όλα αυτά απαιτούν και τομές στη δημοκρατική λειτουργία της ΛΑΕ

1. Πρώτα από όλα, χρειαζόμαστε πολιτικές Επιτροπές μάχης και δράσης Βασικό κύτταρο της ΛΑΕ είναι οι τοπικές και κλαδικές πολιτικές επιτροπές της, με δημοκρατική πολιτική λειτουργία και πραγματική ευθύνη και πρωτοβουλία για τη δράση στο χώρο τους. Οι ΠΕ λειτουργούν τακτικά και είναι όργανα παραγωγής πολιτικής και μαζικής δράσης και όχι απλώς διοργανωτές εκδηλώσεων και εκλογικών διαδικασιών. Σε επίπεδο γειτονιάς οι ΠΕ επεξεργάζονται σχέδια και καλούν διαρκώς σε ευρύτερες συσπειρώσεις (αντιμνημονιακές, για τις ιδιωτικοποιήσεις, τους πλειστηριασμούς κοκ) τις ζωντανές δυνάμεις.

2. Χρειαζόμαστε αποτελεσματικά και δημοκρατικά ενδιάμεσα όργανα και πεδία συντονισμού. Χρειαζόμαστε νομαρχιακές επιτροπές που συγκροτούνται σαν συντονιστικά όργανα από εκπροσώπους που ορίζουν οι ΠΕ και βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία με αυτές, που να λειτουργούν ως κέντρα πολιτικού συντονισμού και σχεδιασμού. Χρειαζόμαστε συγκρότηση των τομεακών τμημάτων με τρόπο δημοκρατικό, με τους ίδιους τους αγωνιστές να έχουν τον πρώτο λόγο και με έμφαση στη διαμόρφωση μαζικών κινημάτων και όχι απλώς «τεκμηρίωσης». Ταυτόχρονα όμως πρέπει να αποφύγουμε εικόνες διγλωσσίας, μη ανάληψης της πολιτικής ευθύνης για κρίσιμες αποφάσεις, σύγχυσης για το ποιος πρέπει να αποφασίζει, πού και τι.

3. Χρειαζόμαστε πλήρη κατοχύρωση του δημόσιου διαλόγου και της οριζόντιας επικοινωνίας και διακίνησης απόψεων και τοποθετήσεων σε όλα τα επίπεδα της λειτουργίας του μετώπου. Αποφυγή της λογικής του μηχανισμού - στήριξη στην πρωτοβουλία των ίδιων των αγωνιστών. Πάλη για νέα συντροφικότητα με αφετηρία τις ίδιες τις διαδικασίες βάσης.

4. Τα σύγχρονα μέτωπα πρέπει να κάνουν πολιτική με τρόπο διαφορετικό και ανταγωνιστικό προς τα κυρίαρχα. Να αποφεύγουν την παγίωση ιεραρχιών και την προσωποποίηση θέσεων και αξιωμάτων. Να προάγουν τη συλλογικότητα στην ηγεσία και την εκπροσώπηση. Μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και θεσμούς να εξασφαλίσουμε ότι έχουμε μια δημόσια εικόνα και εκπροσώπηση μετωπική, συλλογική και πλουραλιστική, που θα βγάζει στο προσκήνιο και μια νέα γενιά αγωνιστριών και αγωνιστών που να σφραγίσει την προοπτική της Αριστεράς στον τόπο μας. Οι βασικές θέσεις ευθύνης δεν μπορούν να ανήκουν σε μία τάση. Αρχές όπως η εναλλαγή, η ανακλητότητα, τα όρια στις θητείες είναι αναγκαίες. Η ΛΑΕ πρέπει να δείξει ότι αλλάζει και η ίδια για να την εμπιστευτεί ο κόσμος του αγώνα!

Με αυτό τον τρόπο πιστεύουμε ότι μπορεί η ΛΑΕ να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αναμετρηθεί με τις ιστορικές ευθύνες της, να γίνει ο καταλύτης για να μπει τέλος στο φαύλο κύκλο της ήττας, της απογοήτευσης και της αποστράτευσης. Σε αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να συντονιστούμε μαζί με όλες και όλους, δυνάμεις και αγωνιστές που μοιράζονται αυτή την κοινή αγωνία και ελπίδα.

Πρωτοβουλία για την Κομμουνιστική Αριστερά

(ΑΡΑΝ, Παρέμβαση, ανένταχτες/οι αγωνίστριες/ές)