Με αφορμή αναρτήσεις στο διαδίκτυο πάνω στις διεργασίες της μετωπικής συμπόρευσης και ορισμένες ανακρίβειες που αφορούν και την προσωπική μου συμμετοχή στην όλη συζήτηση θα ήθελα να διευκρινίσω τα ακόλουθα:

Τους τελευταίους μήνες διεξάγεται μια έντονη συζήτηση για τη μετωπική συμπόρευση της Αριστεράς του άλλου δρόμου, της ρήξης με χρέος, ευρώ και ΕΕ. Τμήμα αυτής της προσπάθειας αποτέλεσαν αλλεπάλληλες συζητήσεις αντιπροσωπειών των οργανώσεων και των μετώπων που συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία με σκοπό τη διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου συμφωνίας που θα αποτυπωνόταν σε μια κοινή πολιτική δήλωση.

Στη συνάντηση που έγινε τη Δευτέρα 10 Φλεβάρη υπήρξε, στο τέλος της συζήτησης, πραγματική πρόοδος στο επίπεδο διατυπώσεων που θα μπορούσαν να καλύπτουν όλα τα ρεύματα, ιδίως σε κρίσιμα μέτωπα όπως η αναγκαία έξοδος από την ΕΕ. Αναλάβαμε να αποτυπώσουμε ό,τι είχε συζητηθεί εγώ, η σ. Αρ. Αλαβάνου και ο σ. Αν. Δραγανίγος. Στόχος: να καταγραφούν οι κατακτημένες κοινές θέσεις ώστε να μπορούν οι συλλογικότητες και τα μέτωπα να κρίνουν το βαθμό της συμφωνίας και να πάρουν θέση πάνω σε μια συγκεκριμένη βάση.

Ακολούθησε ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των σ. που είχαν αναλάβει τη σύνθεση. Ο σ. Δραγανίγος επέλεξε τελικά, πέραν της διατύπωσης γενικών κριτικών επισημάνσεων (αρκετές από τις οποίες ενσωματώθηκαν), να μη συμβάλει στη συνδιαμόρφωση, θεωρώντας ότι έπρεπε πρώτα να γίνει η συνεδρίαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Από τη μεριά μου θεώρησα ότι έπρεπε η συζήτηση να γίνει πάνω σε κείμενα που να αποτυπώνουν καταρχήν το επίπεδο συμφωνίας, ιδίως όταν και σε αυτό το κείμενο έγιναν σοβαρά βήματα, καθώς αποτυπώνονταν κρίσιμα ζητήματα, όπως η ρητή αναφορά σε αγώνα για τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ. Επέλεξα έτσι να ολοκληρώσω το κείμενο με βάση διατυπώσεις που συζητήθηκαν στη σύσκεψη της 10ης Φλεβάρη και παρατηρήσεις που έγιναν ως ένα κείμενο εργασίας. Θεωρούσα, επίσης, δεδομένο και αυτονόητο ότι κείμενα εργασίας μιας διαδικασίας σε εξέλιξη συζητιούνται σε επίπεδο οργάνων και συσκέψεων αλλά δεν δημοσιοποιούνται.

Δυστυχώς το κείμενο αυτό δημοσιοποιήθηκε την Πέμπτη 13/02 από την ιστοσελίδα aristeroblog που διαχειρίζεται ο σ. Π. Μαυροειδής, με τον εσφαλμένο χαρακτηρισμό ότι πρόκειται για «πρόταση του Σχεδίου Β», ο οποίος αργότερα διορθώθηκε αλλά, δυστυχώς, αφού είχε διακινηθεί (π.χ. αναπαραγωγή της ανάρτησης στην ιστοσελίδα iskra.gr). Είναι σαφές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την καινοφανή για τα ήθη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αντίληψη της πολιτικής μέσω «διαρροών» και επιλεκτικών και ως ένα βαθμό ανακριβών ενημερώσεων, που αντίκειται σε στοιχειώδεις αρχές συντροφικότητας. Το κείμενο συνοδεύτηκε κι από επιστολή του σ. Δραγανίγου, εκ μέρους του ΝΑΡ που απαντούσε στο Σχέδιο Β και εξέφραζε τη διαφωνία του με το κείμενο.

Το κείμενο αυτό δεν ήταν προφανώς του Σχεδίου Β, ήταν απλώς ένα κείμενο εργασίας (σε μια ακολουθία ανάλογων σχετικών) το οποίο δοκίμαζε να αποτυπώσει ένα επίπεδο συμφωνίας και να βοηθήσει τη συζήτηση. Ήταν, ταυτόχρονα, ένα κείμενο που όντως αποτύπωνε ότι υπάρχει βάση πολιτικής συμφωνίας σε όλα τα κρίσιμα σημεία. Καθαυτό αποτελούσε προχώρημα και ένδειξη ανώτερης και βαθύτερης κατακτημένης κοινής τοποθέτησης και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε.

Τελικά, η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Πέμπτη 13 Φλεβάρη αποφάσισε, στη βάση όλης της συζήτησης που είχε προηγηθεί να προτείνει ένα κείμενο σύνθεσης, το οποίο έκανε ορισμένες τροποποιήσεις στο κείμενο που είχε ήδη διαμορφωθεί, με πνεύμα όντως συνθετικό και διάθεση αποσαφήνισης κρίσιμων οριοθετήσεων.

Την Παρασκευή 14/2 με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε νέα σύσκεψη αντιπροσωπειών των συλλογικοτήτων και ανένταχτων αγωνιστών όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσίασε την τελική της εκτίμηση για τη σύνθεση. Το κλίμα της συζήτησης ήταν θετικό, το κείμενο έγινε αποδεκτό από αρκετούς από τους συμμετέχοντες ενώ και οι σ. του Σχεδίου Β που ήρθαν το αντιμετώπισαν θετικά και δήλωσαν ότι θα το θέσουν στην κρίση της πανελλαδικής τους σύσκεψης, εκτιμώντας καταρχήν ότι δεν έχει μεγάλες διαφορές από αυτό που θα όριζαν ως αναγκαία και εφικτή συμφωνία.

Το κείμενο-σύνθεση που πρότεινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εγκρίθηκε από το Πανελλαδικό Συντονιστικό της την Κυριακή 16 Φλεβάρη, με μεγάλη πλειοψηφία. Το γεγονός αυτό είναι θετικό και δείχνει ότι συνολικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεσμεύεται σε μια κατεύθυνση συνθετική και ενωτική, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που της αναλογεί.

Το Σχέδιο Β από τη μεριά του, προτίμησε να εγκρίνει την προηγούμενη εκδοχή του κειμένου, χωρίς να κάνει, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, τον κόπο να αναλογιστεί ότι με αυτό τον τρόπο οδηγούσε την όλη συζήτηση σε μια χωρίς λόγο εμπλοκή. Επιπλέον, πάλι σε ρήξη με ό,τι εγώ τουλάχιστον θα θεωρούσα αναγκαία ήθη της αριστερής συζήτησης, επέλεξε να συμπεριλάβει διευκρίνιση περί της «πατρότητας» του κειμένου, των «συνιστωσών» που το στηρίζουν, των συγγραφέων, φαντάζομαι μέσα από μια κοντόθωρη λογική ότι έτσι θα «ασκηθεί πίεση», άγνωστο σε ποιους.

Προφανώς και όλα αυτά έχουν από πίσω πραγματικά ερωτήματα, αντιφάσεις και ταλαντεύσεις. Ωστόσο, υπάρχει και η πραγματικότητα μιας υπαρκτής κατακτημένης πολιτικής συμφωνίας, που, σε τελική ανάλυση, αποτυπώνεται και στα δύο κείμενα, αλλά και μιας διαδρομής συμπόρευσης ανάμεσα στους αγώνες, μιας συμφωνίας που οριοθετεί τόσο απέναντι στην αναδίπλωση σε έναν αντικαπιταλιστικό αναχωρητισμό όσο και απέναντι στον πειρασμό του λαϊκισμού του «κόμματος της δραχμής». Πάνω από όλα, υπάρχει πραγματική αγωνία και αναζήτηση χιλιάδων αγωνιστών που ασφυκτιούν μέσα στα αδιέξοδα των κυρίαρχων σχηματισμών της Αριστεράς. Στα μάτια αυτών των αγωνιστών κρινόμαστε, με τη δική τους ελπίδα αναμετριόμαστε, στη δική τους αγωνία λογοδοτούμε και όχι απλώς στις οργανώσεις μας.

Γι’ αυτό το λόγο, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η ριζοσπαστική Αριστερά είναι να εμπλακεί σε μια ανέξοδη και ανώφελη αντιπαράθεση για το ποιος θα «χρεωθεί την αποτυχία». Το «ποιος θα πάρει το μουτζούρη» είναι παιδικό παιχνίδι όχι γνώμονας για την αριστερή πολιτική. Αυτό που χρειάζεται, από όλες τις πλευρές, είναι ωριμότητα και επίγνωση των πραγματικών διακυβευμάτων, όχι χειρισμοί για την επόμενη μέρα μιας ενδεχόμενης αποτυχίας της διαδικασίας συμπόρευσης, αποτυχία που θα συμπαρασύρει και τα επιμέρους πολιτικά σχέδια.

Ένας δρόμος υπάρχει: εδώ και τώρα ανοιχτή, δημόσια και συντροφική δέσμευση σε ένα πολιτικό πλαίσιο που υπάρχει και είναι κατακτημένο. Μια δέσμευση μπροστά στον κόσμο του αγώνα και της αγωνίας για μια άλλη Αριστερά και όχι σε κλειστά γραφεία. Με το βλέμμα στραμμένο έξω στο κίνημα και τους αγωνιστές. Πάνω από όλα με ευθύνη απέναντι σε προκλήσεις που αφορούν όχι το μέλλον της μιας ή της άλλης συλλογικότητας αλλά μιας ολόκληρης κοινωνίας.