Τελικά είχαν δίκιο. Ο Πρετεντέρης, ο Πορτοσάλτε, ο αγαπητός Μπάμπης ( ο Παπαδημητρίου για όσους δεν κατάλαβαν...) και μαζί τους διάφορα ''εκλεκτά'' μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας που πρωτοστάτησαν τα τελευταία χρόνια στην απόπειρα κατασυκοφάντησης του δημόσιου πανεπιστημίου.

Είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι το πανεπιστήμιο είναι κέντρο ανομίας, παράνομων πρακτικών και χώρος παραβατικών στοιχείων. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ένα χώρο που κρατούνται παράνομα οι εργαζόμενοι του μέχρι το τέλος της βάρδιας περικυκλωμένοι από τα ΜΑΤ; Τι άλλο παρά χώρος παράνομων πρακτικών είναι ένα πανεπιστήμιο που από την στιγμή της εκλογής του νέου πρύτανη του ΕΚΠΑ δεν έχει συνεδριάσει ούτε μια φορά η Σύγκλητος του; Και φυσικά τι άλλο από παραβατικό στοιχείο είναι ο πρύτανης/ταλιμπάν/μαφιόζος Φορτσάκης που συνεχίζει να είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της δικηγορικής εταιρίας: «Φορτσάκης, Διακόπουλος, Μυλωνογιάννης και συνεργάτες»( παρά την πρυτανική του ιδιότητα) και να εκτελεί χρέη προέδρου του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, του εξαμβλώματος αδιαφάνειας που ακολούθησε την ΕΡΤ; Τι άλλο παρά άνομα υποκείμενα είναι οι δυο καθηγητές του κλασικού τμήματος της Ελληνικής Φιλολογίας Μπενέτος και Γεωργατζόγλου που μεθόδευσαν και υποκίνησαν το Εκοφίτικης σύλληψης σπάσιμο της κατάληψης της Φιλοσοφικής; Αυτά τα άθλια υπολείμματα ενός αυταρχικού παρελθόντος που εμβαπτισμένα στην ναφθαλίνη τριγυρνούν το μεν ένα χαιρετώντας με ave ( καθηγητής λατινικών γαρ) τους φοιτητές του και το δε που παρά τα χρόνια του και την μυρωδιά της ναφθαλίνης δεν ξέχναγε ποτέ να δείχνει την ιδιαίτερη ''συμπάθεια'' του στις φοιτήτριες της Φιλοσοφικής...

Περίμενε μήπως κάποιος γονιός που με άπειρους κόπους και θυσίες οικονομικές και προσωπικές βοήθησε στην εισαγωγή των παιδιών του στο πανεπιστήμιο ότι θα τα έστελνε σε ένα πανεπιστήμιο που την ώρα που θα το κατέκλυζαν τα σκουπίδια, ο πρύτανης του αντί για την πρόσληψη καθαριστριών θα ενδιαφερόταν για την πρόσληψη security δημιουργώντας προσωπικούς του πραίτορες που φιλοδοξεί να μετατραπούν σε σάκοι του μποξ για να μοιράζει ευθύνες; Περίμενε μήπως κάποιος γονιός να μετατραπεί ο χώρος σπουδών του παιδιού του σε καταυλισμό των ΜΑΤ με εντολή Φορτσάκη (ζήλεψε κι αυτός τον Αντώνη); Είναι λοιπόν αλήθεια πως μια πλευρά του κόσμου των πανεπιστημίων μόνο ως κέντρο ανομίας μπορεί να χαρακτηριστεί.

Υπάρχει όμως και ο άλλος κόσμος του πανεπιστημίου, κόσμος για τον οποίο γονείς, φοιτητές, όλη η ελληνική κοινωνία πρέπει να αισθάνεται περήφανη. Το πανεπιστήμιο κέντρο αριστείας. Αριστείας αγώνα, αξιοπρέπειας, συλλογικότητας, διεκδίκησης μιας καλύτερης μέρας για το ίδιο το πανεπιστήμιο, τη γενιά και το μέλλον όλων μας. Είναι το πανεπιστήμιο των αγωνιζόμενων διοικητικών, το πανεπιστήμιο των φοιτητών που νοιάζονται για τον διπλανό τους και δεν τρέχουν να τελειώσουν τις σπουδές τους για να εγκαταλείψουν τη χώρα, των καθηγητών που κακοπληρωμένοι και παραμερισμένοι προσπαθούν για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν. Το πανεπιστήμιο κέντρο αριστείας είναι αυτό που φέρει μέσα του το σπέρμα της ελπίδας για μια κοινωνία αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης. Αυτό είναι το πανεπιστήμιο που πρέπει να αποτελεί για όλους μας σημείο αναφοράς και το οποίο καλούνται να υπερασπιστούν όσοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις όσων θέλουν να εγκαθιδρύσουν μια πραγματικότητα επιχειρηματικότητας, απαξίας, αστυνόμευσης και υποβάθμισης.

Στον αγώνα για να μην περάσει καμιά διαγραφή φοιτητή, για να μην γίνουν τα πανεπιστήμια χώροι αυταρχισμού, για να μην μπουν δίδακτρα, για να δίνουν τα πανεπιστήμια πτυχία με αξία πρέπει να συστρατευθούν όλοι και εκείνοι που αν και Αριστεροί σιωπούν, κοσμήτορες και καθηγητές που διεκδικούν για τον εαυτό τους τον αυτό-προσδιορισμό του προοδευτικού( τουλάχιστον) οφείλουν να μην μένουν πίσω γιατί θα κριθούν από αυτή την κρίσιμη στιγμή για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Αγώνας λοιπόν για να σταματήσει η καθεστωτική ανομία, αγώνας για να φύγουν οι πρυτάνεις λαμόγια και ενεργούμενα της άθλιας μνημονιακής κυβέρνησης, αγώνας για πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό, αγώνας για να γίνουν οι κινητοποιήσεις των φοιτητών χαριστική βολή στην ετοιμοθάνατη κυβέρνηση που καταπίνει τις ζωές , το παρόν και το μέλλον μας. Αγώνας για να παρασυρθεί μαζί με την κυβέρνηση των σύνολο των αντί-εκπαιδευτικών νόμων, αγώνας για να επαναφερθεί το σύνολο της εργατικής νομοθεσίας και των άθλιων νόμων που επιβάλλουν στους νέους να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας. Αγώνας για να πάρουμε πίσω όλα σε τέσσερα χρόνια μας έκλεψαν. Ας δουλέψουμε λοιπόν για να είναι αυτό το τελευταίο μέτωπο της λαομίσητης κυβέρνησης, μέτωπο που θα τους στείλει στον αγύριστο αυτούς και όλες τις άθλιες πολιτικές τους. Είναι χρέος που οφείλουμε στους εαυτούς μας μα και σε ολόκληρο το λαό.