Συνέντευξη από τον Γρηγόρη Γεροτζιάφα, υποψηφίο με την Λαϊκή Ενότητα στην Α' Θεσσαλονίκης

1. Έχουμε βιώσει τα τελευταία 5 χρόνια τις μνημονιακές πολιτικές στο χώρο της υγείας, ποιες θεωρείται ότι είναι οι επιπτώσεις τους στην ζωή του ελληνικού λαού;

Εχει αποδειχθεί με επιστημονικές μελέτες που δημοσιεύθηκαν σε έγκυρα διεθνή ιατρικά περιοδικά όπως το Lancet, οτι από τον πρώτο χρόνο της μνημονιακής περιόδου, οι λαϊκές τάξεις της πατρίδας μας πλήρωσαν κυριολεκτικά με την ζωή τους τη νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση. Τα νούμερα είναι δραματικά: Η σύγκριση των επιδημιολογικών παραμέτρων δημόσιας υγείας κατά την περίοδο 2011 – 2012 σε σχέση με την πρό-μνημονίου περίοδο δείχνει σημαντική αύξηση της θνητότητας κυρίως σε ηλικίες μεγαλύτερες των 55 ετών. Δείχνει τριπλασιασμό της συχνότητας εμφάνισης εμφράγματος του μυοκαρίου στις αγροτικές περιοχές και στις εργατικές και λαϊκές συνοικίες των αστικών κέντρων. Δείχνει αύξηση κατά 21% των αποβολών εξαιτίας έλλειψης πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, σημαντική ελάττωση των γεννήσεων, αστρονομική αύξηση (1600%) των ατόμων που έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV και αύξηση κατά 12% των αυτοκτονιών. Ο κατάλογος είναι μακρύς και οι ειδικοί εκτιμούν οτι οι δείκτες αυτοί θα συνεχίσουν να επιδεινώνονται όσο θα συνεχίζεται η πολιτική διάλυσης του κράτους πρόνοιας που χτίστηκε στην Ελλάδα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Ο σημαντικότερος δείκτης επιδείνωσης της δημόσιας υγείας, κατά κύριο λόγο των λαϊκών τάξεων, είναι η αύξηση κατά 43% της παιδικής θνησιμότητας (στοιχεία του 2011). Η παιδική θνησιμότητα είναι ίσως ο πιο ευαίσθητος δείκτης κοινωνικής προόδου. Στις χώρες της Ευρώπης διαρκώς μειώνεται μετά το 1950. Εαν η εικόνα το μικρού παιδιού που ξέβρασαν νεκρό τα κύματα του αιγαίου έχει προκαλέσει σοκ στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ας αναλογιστούμε ποια πρέπει να είναι η αντίδραση της κοινής γνώμης της πατρίδας μας όταν συνειδητοποιήσουμε οτι με την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΔΗΜΑΡ/ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να προστατέψει την ζωή των παιδιών της. Και για να είμαστε ακριβείς δεν θέλει να προστατέψει την ζωή των παιδιών των λαϊκών τάξεων προκειμένου να πετύχει τους στόχους των μνημονίων και να διατηρηθεί η χώρα στην ψευδοσταθερότητα του Ευρώ. Οι τραγικές συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών στην δημόσια υγεία, στην υγεία των λαϊκών τάξεων δεν είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας ή της ανευθυνότητας του ενός ή του άλλου μνημονιακού κόμματος που κυβέρνησε από το 2010. Η υγειονομική κρίση ήταν απολύτως προβλέψιμη. Ειχε προηγηθεί η εμπειρία της νεοφιλελεύθερης προσαρμογής της Αργεντινής, της Ρωσίας και άλλων χωρών όπου η κατάρευση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και η άνθιση του κερδοσκοπικόυ ιδιωτικού τομέα είχε αντίστοιχης τάξης μεγέθους επιπτώσεις στους δείκτες δημόσιας υγείας κυρίως των λαϊκών στρωμάτων. Αρα πρόκειται περί "παράπλευρων απωλειών" μιας ξεκάθαρης πολιτικής επιλογής των ευρωπαϊκών ελίτ, της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της που έχει εγκληματικές ευθύνες για την υλοποίηση των πολιτικών αυτών. Οπως ήταν προβλέψιμες οι επιπτώσεις των δύο μνημονίων στην δημόσια υγεία το ίδιο προβλέψιμη είναι και η παραπέρα επιδείνωση των δεικτών δημόσιας υγείας στην νέα περίοδο του 3ου μνημονίου με την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Με απλά λόγια οι κύριοι και οι κυρίες που υπέγραψαν και ψήφισαν το νέο μνημόνιο είναι υπόλογοι για την απώλεια ανθρώπινων ζώων που θα προκύψει από τις συνέπειες των πολιτικών που διάλεξαν να εφαρμόσουν. Είναι υπόλογοι για το ψυχολογικό και σωματικό σακάτεμα των εργαζόμενων ανθρώπων που δεν θα έχουν να πληρώσουν τις ιδιωτικές ασφάλειες και τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και νοσηλευτήρια και θα περιφέρονται σε άδεια από γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό και φάρμακα δημόσια νοσοκομεία και κέντρα υγείας.

2. Ποιος θα μπορούσε να είναι ένας εναλλακτικός σχεδιασμός για τον χώρο της υγείας; Η αύξηση σίγουρα των δαπανών είναι προϋπόθεση, αλλά αρκεί από μόνη της;

Πριν μιλήσουμε για τον εναλλακτικό σχεδιασμό και τις δημόσιες δαπάνες πρέπει να εξετάσουμε την σημερινή κατάσταση στον χώρο της υγείας. Συνήθως η ματιά μας έλκεται και μένει στο κατεστραμμένο δημόσιο σύστημα υγείας λόγω της δρακόντιας περικοπής των δαπανών και τις συνέπειες της καταστροφής (ορισμένες από τις οποίες αναλύσαμε προηγουμένως). Ενα πρόσθετο χαρακτηριστικό του μνημονιακού καθεστώτος είναι η μετακύλιση του κόστους περίθαλψης στις ατομικές δαπάνες των πολιτών. Η εικόνα της διάλυσης υπερτονίζεται από τις συρήνες που φωνάζουν για τα υπέρογκα χρέη του κράτους στον ιδιωτικό τομέα υγείας (όπου συμπεριλαμβάνονται τόσο οι μικρές επιχειρήσεις ή οι ιδιώτες γιατροί όσο και τα μεγάλα ιδιωτικά νοσηλευτικά και διαγνωστικά κέντρα). Ωστόσο, η παραπάνω περιγραφή είναι όχι μόνο επιφανειακή αλλά και παραπλανητική. Οπως προκύπτει από τη σύγκριση των πολιτικών που προωθούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, η διάλυση του συστήματος δημόσιας Υγείας είναι ένας από τους στρατηγικούς στόχους του νεοφιλελευθερισμού και οργανώνεται γύρω από τρεις άξονες :

Α. Τη διάλυση του δημόσιου συστήματος Υγείας και την κατάρρευση του δικτύου δημόσιας πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης. Αυτή είναι η πολιτική επιλογή των οικονομικών και πολιτικών ελίτ πίσω από τους δρακόντειους περιορισμούς των κρατικών δαπανών λόγω της κρίσης χρέους.

Β. Την μετακύλιση του κόστους περίθαλψης στις ατομικές δαπάνες των πολιτών. Αυτή η πολιτική επιλογή νομοτελειακά οδηγεί στην αύξηση του κύκλου εργασιών και των κερδών του ιδιωτικού ασφαλιστικού τομέα, του οποίου τις υπερτιμημένες υπηρεσίες απολαμβάνουν όσοι μπορούν να πληρώσουν. Επιπλέον σταδιακά μετατρέπει τους γιατρούς ελεύθερους επαγγελματίες (κυρίως τους νέους) σε υπαλλήλους των ασφαλιστικών υπηρεσιών και τα μικρά διαγνωστικά εργαστήρια σε παραρτήματα των μεγάλων κέντρων (όπως γίνεται στον αναπτυγμένο καπιταλισμό).

Γ. Την ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης Υγείας και την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας, που είναι ο τελικός στόχος των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ώστε να διασφαλισθεί η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου στον χώρο της Υγείας.

Στην Ελλάδα, αυτή η πολιτική άρχισε να αποδίδει καρπούς. Η συνολική ιδιωτική τρέχουσα δαπάνη υγείας καλύπτει ταελευταία χρόνια περίπου το 1/3 του συνόλου των δαπανών υγείας της χώρας (δημόσια και ιδιωτική δαπάνη). Το 2012, η ροή των ασθενών προς τον ιδιωτικό τομέα Υγείας αυξήθηκε κατά περίπου 20%, το κέρδος των επιχειρήσεων ιδιωτικής ασφάλισης αυξήθηκε επίσης κατά 20% και το κέρδος των μεγάλων ιδιωτικών κλινικών σχεδόν διπλασιάστηκε, παρ' όλο που το κράτος βρίσκεται σε ουσιαστική στάση πληρωμών. Ωστόσο, οι αποδοχές του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού μειώθηκαν κατά 40%.

Κατά την μνημονιακή περίοδο γίνεται σημαντική εκκαθάριση κεφαλαίου στον χώρο της ιδιωτικής υγείας τόσο στο επίπεδο των κλινικών όσο και των διαγνωστικών κέντρων. Η εκκαθάριση αυτή γίνεται κυρίως με το κλείσιμο ή την εξαγορά των μικρών και μεσαίων νοσηλευτικών και διαγνωστικών κέντρων από τα μεγαλύτερα. Χαρακτηρίζεται από την συσσώρευση της επενδυτικής δραστηριότητας στην Αττική. To 43% του συνόλου των νοσοκομειακών κλινών βρίσκεται στην περιφέρεια της πρωτεύουσας όπου συγκεντρώνεται επίσης το 50% του συνόλου των ιδιωτικών κλινών της χώρας.

Μετά το 2012 σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της ICΑPGroup η συνολική αγορά των ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας παρουσιάζει ετήσιο ρυθμό μείωσης 13.5%. Η μείωση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ελάττωση των τιμών των ιατρικών υπηρεσιών και στην μείωση της τιμής των φαρμάκων. Το αντιστάθμισμα είναι η συνεχής αύξηση της ροής ασθενών που δημιουργεί όρους μιας μεγάλης και σταθεροποιημένης αγοράς ασθενών που σύντομα θα "ρυθμιστεί" από την διαμεσολάβηση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Οπως είναιι λογικό αυτή η ροή ασθενών προς τον ιδιωτικό τομέα αφορά στους πολίτες μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων. Ενα επιλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της νέας περιόδου είναι οτι έχει αυξηθεί ο βαθμός εξάρτησης των επιχειρήσεων του κλάδου της ιδιωτικής υγείας από ξένα κεφάλαια.

Η αγορά των Ιδιωτικών Υπηρεσιών Υγείας εκτιμάται σε € 1,4 δις. για το 2014. Δηλαδή σύμφωνα με την έκθεση της ICΑPGroup βρίσκεται περίπου 10% κάτω από τα επίπεδα του 2006. Εδώ βρίσκεται το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της μελέτης που προαναφέραμε. Συμφωνα με αναλύσεις των ισολογισμών των ιδιωτικών κλινικών και εργαστηρίων για την δεκαετία 2000 – 2010 τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα υγείας παρουσίαζαν ετήσιο ρυθμό αύξησης που βρισκόταν σε επίπεδα της τάξης του 400% (!). Δεν πρέπει να ξεχνούμε οτι εκείνη την περίοδο γινόταν το μεγάλο πάρτυ της ελληνικής ολιγαρχίας και της πολιτικής ελίτ του τόπου που συνέδραμε στην εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Ο βαθμός συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα
υγείας στην καταλήστευση του κρατικού προυπολογισμού και στην διαμόρφωση των συνθηκών εκτίναξης του χρέους καθώς και το μέγεθος της φοροδιαφυγής είναι θέματα που πρέπει να διερευνηθούν ενδελεχώς και τάχιστα. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να πάρει σαφέις πρωτοβουλίες η Λαϊκή Ενότητα.

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω δεδομένα καταλαβαίνουμε οτι η ανασυγκρότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και η οικοδόμηση ενός νέου δημοκρατικού και διαφανούς πλαισίου λειτουργίας των παραγόντων του συστήματος δεν είναι μόνο θέμα αύξησης δαπανών. Είναι πρωτίστως πολιτική στόχευση απαλλωτρίωσης των μεγάλων διαγνωστικών κέντρων και κλινικών που ακόμη και αν δεν χρωστούν στο κράτος οφείλουν την ύπαρξή τους στην καταλήστευση του δημόσιου προυπολογισμού για την υγεία. Μπροστά στην μείζονα υγειονομική κρίση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα, που όμοιά της βρίσκουμε σε εμπόλεμες περιοχές, το πρώτο μέτρο ανασυγκρότησης του ΕΣΥ είναι η επίταξη των μεγάλων ιδιωτικών κλινικών και εργαστηρίων προκειμένου να εξυπηρετήσουν χωρίς κέρδος τις ανάγκες των πολιτών. Παράλληλα πρέπει να ξεκινήσει σε βάθος έρευνα των ισολογισμών και των οικονομικών δραστηριοτήτων των κέντρων αυτών ώστε να αποκαλυφθούν η χρόνια φοροδιαφυγή και τα υπερκέδρη τους. Η διαδικασία αυτή θα οδηγήσει στην κοινωνικοποίησή τους και στην ένταξη τους στον συνολικό σχεδιασμό του ΕΣΥ. Αυτή η διαδικασία θα συνδιαστεί με πληρωμή αξιοπρεπών μισθών στο προσωπικό που σήμερα εργάζεται σε άθλιες εργασιακές συνθήκες και αμοίβεται κυριολεκτικά με ένα κομμάτι ψωμί και με την απειλή της απόλυσης καθώς οι στρατιές των ανέργων περιμένουν.

3. Πέρα από το χώρο της υγείας, τι σας κάνει, μετά από όλους αυτούς του εκβιασμούς και τη τρομοκρατία που δεχόμαστε ως χώρα, να συνεχίζετε να πιστεύετε ότι μπορούν τα μνημόνια να καταργηθούν;

Το ερώτημα αυτό, προκύπτει από την κυρίαρχη ρητορεία και υπονοεί οτι κάθε αναζήτηση εναλλακτικής πορείας για την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία είναι μάταιη. Αυτη η απαισιόδοξη ανάγνωση της πραγματικότητας έχει ισχυροποιηθεί από την κυβερνητική πορεία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που έδινε την εικόνα μιας μαχητικής διαπραγμάτευσης. Σύμφωνα με τη λοιπόν ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε μια μεγάλη μάχη που χάθηκε και τώρα αυτό που μένει είναι να εφαρμοσθεί το 3ο μνημόνιο για να μην καταστραφεί η χώρα! Δεν λένε βέβαια οτι με την υπογραφή τους μεταρταπουν την χώρα σε προτεκτοράτο, σε αποικία χρέους.

Να τελειώνουμε λοιπόν με τα ψέμματα του ΣΥΡΙΖΑ. Καμία ουσιαστική μάχη δεν δόθηκε γιατί δεν υπήρχε καμία διάθεση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να δωθεί μια τέτοια μάχη. Για να δοθεί αποτελεσματικά η μάχη για την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου σχεδίου (γιατί αυτό είναι τα μνημόνια) πρέπει να απαντούνται ορισμένες προϋποθέσεις.

Πρώτον χρειάζεται η πολιτική οργάνωση των λαϊκών τάξεων που όπως είναι σαφές πλήττονται από το νεοφιλελεύθερο σχέδιο καπιταλιστικής ανασυγκρότησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την στιγμή που μπήκε σε κυβερνητική τροχιά, κινήθηκε προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ας θυμηθούμε το κλείσιμο της ΕΡΤ. Οταν τα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά μέσα τελούσαν υπό
κατάληψη και ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα τα υποστήριζε, όταν ο κόσμος της αριστεράς ήταν συμπαραταγμένος μπροστά στην ΕΡΤ, όταν οι οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς είχαν τεθεί στην πρωτοπορία της μάχης και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Σαμαρά τρέκλιζε διεθνώς απομονωμένη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να μεταφέρει την αντιπαράθεση στο κοινοβούλιο κάνωντας πρόταση μορφής που δεν είχε καμία προοπτική επιτυχίας. Το ίδιο μοτίβο ζήσαμε με την μεγάλη απεργία των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης οπου η πολιτική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ συνεισέφερε στην αποδυνάμωση του αγώνα ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά έμπαινε σε νέα φάση αποσταθεροποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν κατά την ύστερη φάση της
αντιπολιτευτικής του θητείας λειτουργούσε αποδιοργανωτικά στην πολιτικοποίηση των κοινωνικών κινημάτων και του αγώνα. Το ίδιο έργο παίχθηκε και στις πρώτες μετεκλογικές εβδομάδες. Ενώ η λαϊκή υποστήριξη στην νέα κυβέρνηση ξεπερνούσε κάθε προσδοκία και κινήματα διεθνηστικής αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό και στην κυβέρνηση της αριστεράς εμφανιζόταν στις ευρωπαϊκές πόλεις (με μαζικότητα που ξεπερνούσε και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες) η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχώρησε στην επαίσχυντη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Εκτοτε, και με αποκλειστική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ οι πολίτες μετατράπηκαν σε τηλεθεατές μιας σουρεαλιστικής διαπραγμάτευσης.

Δεύτερον χρειάζεται να υπάρχει η πολιτική επιλογή ρήξης όχι ως σύνθημα αλλά ως πρόγραμμα το οποίο πρέπει να είναι γνωστό και να έχει ζημωθεί στην κοινωνία και κυρίως στις λαϊκές τάξεις. Από αυτή την πολιτική επιλογή προκύπτει και η ανάγκη συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος. Δηλαδή, τί θα κάνουμε στη φάση της ρήξης και στην αμέσως επόμενη
περίοδο. Εαν δεν υπάρχει στην ατζέντα η εναλλακτική οδός είναι ανόητο να περιμένεις οτι θα πάρεις έστω και τις ελάχιστες παραχωρήσεις από την ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως και έγινε. Βέβαια, εδώ πρέπει να σημειώσουμε και να παραδεχθούμε την πολιτική ευθύνη των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς και του ΚΚΕ που στοχεύουν στην ρήξη. Είναι σοβαρή η πολιτική ευθύνη όλων μας. Είχαμε κατανοήσει το μέγεθος της σύγκρουσης και είχαμε εμβαθύνει την πολιτική ανάλυση (που επιβεβαιώθηκε από την εξέλιξη των γεγονότων) οτι εντός της νεοφιλελεύθερης ΕΕ και με το εργαλείο εμπέδωσης του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή με το Ευρώ, είναι αδύνατο να γίνει εστω και η ελάχιστη παραχώρηση προς τα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο από την έναρξη της μνημονιακής λαίλαπας δεν προχωρήσαμε συντεταγμένα στην συγκρότηση και επεξεργασία συνολικού εναλλακτικού προγράμματος με αποτέλεσμα να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτον χρειάζεται να υπάρχει ένα έλασσον σχέδιο για την κυκλοφορία του υπάρχοντος χρήματος και την διαχείρηση των αποθεματικών του κράτους. Αντί αυτού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εν μέσω "διαπραγμάτευσης" πλήρωσε την δόση του ΔΝΤ και άδειασε κυριολεκτικά τα ταμεία του κράτους με συνέπεια να αποδυναμώσει την θέση της, με δική της επιλογή, στην λεγόμενη διαπραγμάτευση.

Αρα σε έναν αρνητικό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πήγε με την αντίληψη διαχείρησης της ανθρωπιστικής κρίσης ενώ το επίδικο είναι άλλο, δηλαδή η ανατροπή της νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης της χώρας. Πήγε χωρίς καμία εμπιστοσύνη στις λαϊκές τάξεις και δίνοντας από πολύ νωρίς, παρά τους βερμπαλισμούς, τα διαπιστευτήριά της στην ντόπια και ευρωπαϊκή ολιγαρχία και τις πολιτικές ελίτ που την εκπροσωπούν. Το τέλος αυτής της πορείας είναι ο διασυρμός και η απογοήτευση.

Εφόσον λοιπόν απαντηθούν θετικά οι παραπάνω προϋποθέσεις υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες να προχωρήσουμε νικηφόρα στην επόμενη σύγκρουση που έρχεται (η αποτυχία του νέου μνημονίου προδιαγράφεται ήδη από τους σχεδιαστές του).

Τέλος, μετά τη νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και ανεξάρτητα από την ερμηνεία που δίνει ο καθένας, σήμερα γνωρίζουμε οτι οι λαϊκές τάξεις, η νεολαία και οι γυναίκες ριζοσπαστικοποιούνται. Καθήκον της αριστεράς είναι σε αυτή τη φάση να σταθεί δίπλα στον λαό και να διεκδικήσει άμεσα μικρά πράγματα που θα τονώσουν το ηθικό του λαού. Σήμερα όσο ποτέ και η μικρότερη νίκη και η στοιχειώδης εκδήλωση ταξικής αλληλεγγύης είναι μεγιστης σημασίας.

4. Γιατί επιλέξατε να συμμετέχετε στην Λαϊκή Ενότητα, αν και δεν προέρχεστε από το ΣΥΡΙΖΑ, και τι διαφορετικό έχει να προσφέρει η Λαϊκή Ενότητα από τους υπόλοιπους συνδυασμούς της αριστεράς;

Αυτό που προσφέρει η Λαϊκή Ενότητα είναι το κάλεσμα για ενότητα με ταξικό, λαϊκό πρόσημο απέναντι στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας που ετοιμάζει η ελληνική ολιγαρχία και οι ευρωπαϊκές ελίτ. Προέρχομαι από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είμαι μέλος της Αριστερής Ανασύνθεσης. Ωστόσο, είμαι απόλυτα πεισμένος οτι η Λαϊκή Ενότητα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι συμπληρωματικές και όχι ανταγωνιστικές δυνάμεις. Αυτό που έχω καταλάβει είναι οτι επί της ουσίας το πολιτικό πρόγραμμά τους διαφέρουν σε ένα σημείο: στην θέση όπου κατατάσσεται η έξοδος από την ΕΕ. Υπάρχει και μια άλλη διαφορά που συχνά σηκώνει μια πολεμική από την πλευρά των συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αφορά στην στάση των συντρόφων που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ανεξάρτητα από τις τακτικές που εφάρμοσε η κάθε πολιτική δύναμη και τάση (και ουδείς αναμάρτητος) δεν πρέπει να υποτιμούμε οτι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ΟΧΙ στο 3ο μνημόνιο δεν έσωσαν μόνο την τιμή της αριστεράς αλλά κυρίως εξέφρασαν το λαϊκό αίσθημα. Αυτό το γεγονός είναι από μόνο του τροχειοδηκτικό και αυξάνει το ειδικό βάρος των πολιτικών πρωτοβουλιών που θα αναπτυχθούν αμέσως μετά τις εκλογές και ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα. Ας έρθουμε τώρα στην ουσία του ερωτήματος. Γιατί πρέπει να στηριχθεί η Λαϊκή Ενότητα σε αυτές τις εκλογές. Να μην ξεχνούμε οτι ζωή της Λαϊκής Ενότητας μετριέται σε μέρες. Δηλαδή είναι ένας πολιτικός σχηματισμός που δημιουργήθηκε κυριολεκτικά μέσα στην σύγκρουση και στην μάχη. Ποια είναι αυτη η μάχη? Να μην το ξεχνούμε, είναι μάχη για την δημοκρατία. Η υπογραφή και ψήφηση του 3ου μνημονίου από τις δυνάμεις του φιλοευρωπαϊκού τόξου (και μην παραβλέπουμε οτι και η Χρυσή Αυγή ανήκει σε αυτές τις δυνάμεις) είναι η τελική παραχώρηση των κλειδιών της χώρας στο πρόπλασμα κράτους που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση με αντίτιμο την καταδίκη των λαϊκών τάξεων στην φτώχια, την ανεργία και την μετανάστευση. Οι εκλογές αποφασίσθηκαν, το βράδυ της υπογραφής του μνημονίου (όπως ομολόγησε ο Τσίπρας) και αποτελούν μέρος της λύσης (όπως είπε η Μέρκελ) με ένα και μοναδικό στόχο : την εξουδετέρωση της πολιτικής εκπροσώπησης του ΟΧΙ. Στόχος δηλαδή των εκλογών είναι ο αποκλεισμός της πολιτικής έκφρασης του κοινωνικού ριζοσπαστισμού σε αριστερή κατεύθυνση ρήξης με το Ευρώ και την ΕΕ για την ανόρθωση της χώρας τώρα. Στόχος δηλαδή των εκλογών, που προκυρήχθηκαν εφαρμόζοντας την τακτική του σοκ είναι να διαμορφωθούν οι πολιτικές συνθήκες κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού στην γραμμή της TINA (There Is No Alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση).

Κατά συνέπεια είναι πολιτικός στόχος μείζονος σημασίας αυτή η πολιτική εκβιασμού να ητηθεί και η εκπροσώπηση της γραμμής της ρήξης να είναι μεγάλη στην επόμενη βουλή.

Η συγκρότηση του λαϊκού μετώπου, η ταξική αντιπολίτευση απέναντι στη κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας που ετοιμάζουν, η δημοκρατική επεξεργασία και ολοκλήρωση του προγράμματος της ρήξης και η πολιτική στήριξη των δικτύων κοινωνικής οργάνωσης τους λαού (όπως τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, οι αυτοδιαχειριζόμενες δομές όπως οι ΒΙΟΜΕ κλπ) είναι τα πρωτεύοντα πολιτικά καθήκοντα αμέσως μετά τις εκλογές.