Μια μικρή αναδρομή στα γεγονότα θα φανεί χρήσιμη σε όσους πιστεύουν ότι το βαρέλι του εργασιακού μεσαίωνα έχει πάτο. Τον Σεπτέμβριο του 2010, μετά τη μείωση των ιπποδρομιακών συγκεντρώσεων από δώδεκα σε οκτώ τον μήνα, μας επέβαλαν να δουλεύουμε μία φορά την εβδομάδα.
Μέσα από συνελεύσεις που κράτησαν επί μακρόν και παίρνοντας αγωνιστικές αποφάσεις για κινητοποιήσεις, πετύχαμε άλλα δύο μεροκάματα. Στις 30-6-2011 η διοίκηση της ΟΔΙΕ Α.Ε., με αιτιολογία την περικοπή των δαπανών, απέλυσε συναδέλφους τηλεφωνικά, λέγοντάς τους ότι ο οργανισμός μετά από τουλάχιστον είκοσι χρόνια δουλειάς δεν χρειάζεται άλλο τις υπηρεσίες τους! Στη συνέχεια έγιναν μειώσεις στα ήδη πολύ χαμηλά ημερομίσθια, κόπηκαν τα δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα και καλοκαιρινού επιδόματος. Η αιτιολογία ήταν ότι οι συμβασιούχοι των 200-300 ευρώ ήταν εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ!

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε και η κατρακύλα δεν έχει τέλος. Την Τετάρτη 18 Ιουνίου έγινε μια ιπποδρομία «ειδικού σκοπού», τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για τη συνέχιση της δραστηριότητας του οργανισμού, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωσή του. «Να βοηθήσουμε να μην κλείσει ο Ιππόδρομος» είπαν αυτοί που αποφάσισαν να δουλέψουμε χωρίς να φανούμε πουθενά, που επικαλέστηκαν τον εθελοντισμό και εκμεταλλεύτηκαν τον παραλυτικό φόβο που προκαλεί η προοπτική της απόλυσης και της ανεργίας. Όλοι σχεδόν οι εργαζόμενοι «προσφέρθηκαν» να δουλέψουν χωρίς κανένα προαπαιτούμενο.

Οι «σοφοί» διοικούντες, που όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργούσαν τη διάκριση ανάμεσα στους μόνιμους υπαλλήλους και τους συμβασιούχους, τώρα επέλεξαν να ακολουθήσουν την ίδια τακτική διακρίσεων ανάμεσα στους εργαζόμενους της «μιας μέρας». Αποφάσισαν να πληρωθούν μόνο όσοι εργάζονται το πρωί και όσοι δουλεύουν το απόγευμα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους χωρίς αμοιβή! Οι λόγοι πάντως που επικαλέστηκαν σίγουρα δεν στέκουν: Όσοι δουλεύουν στον Ιππόδρομο, με οποιαδήποτε εργασιακή σχέση, έχουν ένα και τον αυτό σκοπό: την προετοιμασία των ιπποδρομιών, τη διεξαγωγή τους και τη διεκπεραίωση του αμοιβαίου στοιχήματος. Mε ποια λογική κάποιοι θα πληρώνονται και κάποιοι όχι;

Ο θυμός που μας έχει κυριεύσει είναι μεγάλος. Απαιτούμε να πληρωθούν όλοι οι συμβασιούχοι χωρίς διακρίσεις! Οι εργαζόμενοι να πετάξουμε από πάνω μας την ενοχή ότι έχουμε δήθεν κάποια ευθύνη για την κατάντια της πιο κερδοφόρας ΔΕΚΟ. Δεν έχουμε καμία! Να δυναμώσουμε τον αγώνα για την εργασιακή μας αξιοπρέπεια, για την επιστροφή των συναδέλφων που απολύθηκαν και να αντισταθούμε σε κάθε προσπάθεια διάσπασης και διάκρισης ανάμεσά μας! Να σταματήσουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Να γίνουμε εμπόδιο στα σχέδιά τους!
* Η Ελένη Καλαμπόκα είναι εργαζόμενη με σύμβαση μιας μέρας στον ΟΔΙΕ και συνδικαλίστρια στον χώρο του Ιπποδρόμου τα τελευταία 30 χρόνια