Το φθινόπωρο του 2014 ήταν ένα ηρωικό φθινόπωρο για τους φοιτητικούς συλλόγους της Αθήνας.

Με το ξεκίνημα της χρονιάς πιο δυσοίωνο από ποτέ, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι κλήθηκαν να εναντιωθούν τόσο με το μέτρο των διαγραφών, όσο και με τον εντεινόμενο αυταρχισμό του Φορτσάκη, τις εταιρίες security στη φύλαξη του πανεπιστημίου, την υποχρηματοδότηση και το φλέγον τότε ζήτημα της καθαριότητας.

Απέναντι στην τότε κυβέρνηση, στο αντιδραστικό μπλοκ των καθηγητών, στα ΜΜΕ και τις κατασταλτικές δυνάμεις, το χρέος της υπεράσπισης του δημόσιου δωρεάν και δημοκρατικού πανεπιστημίου, της υπεράσπισης εν τέλει ενός παρόντος και μέλλοντος με αξιοπρέπεια, έπεσε στις πλάτες των νέων αγωνιστών και αγωνιστριών εντός του πανεπιστημίου. Ένα χρέος που με χαρά, πάθος και μαχητικότητα σήκωσαν όλοι οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων της ΕΑΑΚ στην Αθήνα.

Σε αυτά τα πλαίσια, στα τέλη Νοέμβρη του 2015 έλαβε χώρα η κινητοποίηση Φοιτητικών Συλλόγων στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, εν μέσω καταλήψεων, με αιχμή του δόρατος το ζήτημα της καθαριότητας των σχολών – η γνωστή από τότε «κινητοποίηση με τα σκουπίδια».

Το γεγονός της ρίψης σκουπιδιών στο γραφείο του αντιπρύτανη έγινε πρώτο θέμα στις ειδήσεις, από τις οποίες αποκρύφτηκε περίτεχνα ο πολιτικός χαρακτήρας της πράξης και επιλέχθηκε να στοχοποιηθεί ο σύντροφός μας, αγωνιστής του σχήματος της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, σχήματος ΕΑΑΚ στη Νομική Αθήνας και μέλος του Τομέα Νεολαίας της Αριστερής Ανασύνθεσης, Χρήστος Ξαγοράρης, το όνομα του οποίου κυκλοφόρησε μαζί με φωτογραφίες και προσωπικά του δεδομένα μέχρι και στη φασιστοφυλλάδα του Θέμου, «Πρώτο Θέμα». Η συγκεκριμένη εφημερίδα ξεκίνησε το γαϊτανάκι της μιντιακής επίθεσης με χυδαίους όρους στο πρόσωπο του συντρόφου μας και όχι τυχαία. Είναι η ίδια άλλωστε που σπαταλά πολύ χαρτί και μελάνι στο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής, σε σεξιστικά άρθρα, σε αντικινηματική αναπαραγωγή ειδήσεων και στοχοποίηση αγωνιστών.

Το ζήτημα δεν έληξε εκεί. Εισαγγελική παραγγελία που εκκρεμούσε από το Δεκέμβρη εκκίνησε την προκαταρκτική εξέταση, καλώντας τον σύντροφο μας στη ΓΑΔΑ για κατάθεση εξηγήσεων. Η κατηγορία της «απρόκλητης έμπρακτης εξύβρισης» του άρθρου 361Α ΠΚ (έγκλημα το οποίο διώκεται αυτεπάγγελτα), πάει να βαφτίσει μια πολιτική, συνδικαλιστική πρακτική, με ποινικό λεξιλόγιο, ως μια χουλιγκανίστικη πράξη οργής (δεν είναι τυχαίο ότι το άρθρο αυτό είναι ότι απέμεινε από τον παλιό νόμο 4000/1958 περί τεντιμποϊσμού).

Από όλη αυτή την ιστορία, εμείς σε λίγα πράγματα μπορούμε να σταθούμε. Σίγουρα μπορούμε να σχολιάσουμε την υποκριτική στάση των πρυτανικών αρχών εν γένει, που δεν ένιωσαν ούτε μία στιγμή προσβεβλημένοι όταν γνώριζαν ότι οι σχολές βρισκόντουσαν σε άθλια κατάσταση, που έθετε όντως ζητήματα υγείας για τους φοιτητές, την ίδια στιγμή που για το κτήριο της Πρυτανείας είχαν προσληφθεί καθαρίστριες και τα γραφεία τους ήταν πεντακάθαρα, αλλά προσβλήθηκαν όταν κάποιος τους το θύμισε έμπρακτα.

Μπορούμε να προβληματιστούμε με την ευκολία που η πρυτανεία του ΕΚΠΑ, ειδικά επί Φορτσάκη, καλούσε τις κατασταλτικές δυνάμεις εναντίον φοιτητών, με επίσης επικίνδυνα για τη σωματική τους ακεραιότητα αποτελέσματα και «έδινε» ονόματα φοιτητών στο κράτος και τις εφημερίδες, αποτυγχάνοντας παταγωδώς να τους προστατεύσει από τα επακόλουθα.

Μπορούμε, ακόμη, να θυμηθούμε τις πρυτανικές αρχές να δίνουν εντολή στα ΜΑΤ να απομακρύνουν φοιτητές από το χώρο της Πρυτανείας - με τον τρόπο που τα ΜΑΤ ξέρουν να το κάνουν - και τότε δεν μας φαινόταν ότι η τιμή και η περηφάνεια τους θα ήταν τόσο ευάλωτες σε προσβολές. Όταν δηλαδή συμφοιτητές και συναγωνιστές μας, επίσης μέλη των σχημάτων της ΕΑΑΚ και του Τομέα Νεολαία της Αριστερής Ανασύνθεσης, βρίσκονταν αιμόφυρτοι λίγα μέτρα έξω από τη σχολή τους.

Απ’ ότι φαίνεται, όμως, η ρίψη των σκουπιδιών δεν προσέβαλε μόνο τις τότε πρυτανικές αρχές, αλλά και την πολιτεία ολόκληρη, που κινητοποίησε ολόκληρο δικαστικό μηχανισμό για να τιμωρήσει τον «απείθαρχο» φοιτητή, ο οποίος διατάραξε την εικόνα νηνεμίας που γινόταν προσπάθεια να καλλιεργηθεί, την ίδια στιγμή που το ΕΚΠΑ βρισκόταν σε κινητοποιήσεις, ενάντια και στην ίδια την κυρίαρχη πολιτική. Γιατί γίνεται κατανοητό ότι το σύστημα αξιών αυτής της πολιτείας δεν προσβάλλεται όταν μια ολόκληρη γενιά καταδικάζεται στην ανεργία και τον εργασιακό μεσαίωνα,  όταν διαγράφεται το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς για να αποπληρωθεί ένα χρέος που δημιουργήθηκε από συγκεκριμένες πολιτικές, όταν υποβαθμίζεται η ζωή μας στο βωμό της συνέχισης μιας αυταρχικής και καταστροφικής για το λαό πολιτικής, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα – και σίγουρα όχι αυτά του λαού. Αντιθέτως, όταν υπάρχει αντίδραση από πλευράς κινήματος, έρχεται η ίδια αυτή πολιτεία για να προστατέψει τις ηθικές της αξίες, αυτές των μνημονίων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης και να καταδικάσει οποιαδήποτε αντίσταση. Και δεν διστάζει, προκειμένου να πετύχει αυτό τον σκοπό, να στοχοποιήσει αγωνιστές, να τους διαπομπεύσει, να τους απειλήσει με ποινικές διατάξεις, ώστε να τρομοκρατήσει και να καταστείλει τόσο τους ίδιους όσο και οποιονδήποτε σκέφτεται να διεκδικήσει μία καλύτερη ζωή.

Και κάπως έτσι ξεκινά η ποινική διαδικασία απέναντι σε έναν σύντροφό μας για μια πράξη με πολιτικό χαρακτήρα –μια πράξη που υλοποιήθηκε από αυτόν, αλλά εξέφραζε τη δυσαρέσκεια μεγάλου κομματιού των φοιτητών του ΕΚΠΑ και θα μπορούσε να είχε γίνει από οποιονδήποτε από αυτούς, από οποιονδήποτε από εμάς. Από οποιονδήποτε που πιστεύει ότι για να κερδίσεις κάτι, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, πρέπει να το διεκδικήσεις και όχι να περιμένεις να στο χαρίσει ένα κράτος, το οποίο σπεύδει να σε τιμωρήσει όταν το ζητάς. Και αυτό γιατί υποστηρίζαμε και ακόμα υποστηρίζουμε εκείνη την κινητοποίηση και κάθε κινητοποίηση που γίνεται για να υπερασπιστεί τα φοιτητικά δικαιώματα. Γιατί είμαστε ήδη στη θέση του Χρήστου, γνωρίζοντας ότι τα σκουπίδια θα μπορούσε να τα είχε ρίξει οποιοσδήποτε από εμάς, και θα είμαστε στη θέση του οποτεδήποτε χρειαστεί να αντιπαλέψουμε αυταρχικές διοικήσεις, «βοναπάρτηδες» πρυτάνεις, αντιλαϊκές κυβερνήσεις και πολιτικές εξαθλίωσης.

Και αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα σκουπίδια ήταν ποινικό έγκλημα και ότι προσβλήθηκαν από αυτά, από το ότι βρωμίσαμε τα καθαρά τους γραφεία και τις καθαρές τους συνειδήσεις - που κάθε άλλο παρά καθαρές θα έπρεπε να είναι, αν κάποιοι απαιτούν μεταμέλεια για το ότι αγωνιστήκαμε και εκβιάζουν ένα δημόσιο «συγνώμη», εμείς ένα πράγμα έχουμε να τους πούμε. Ότι δεν πρόκειται να ζητήσουμε συγνώμη για το ότι αγωνιζόμαστε, για το ότι στοχοποιούμαστε και για το ότι αντιμετωπιζόμαστε σαν κοινοί εγκληματίες, απλά και μόνο επειδή διεκδικούμε δικαιώματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Αντιθέτως, στεκόμαστε στο πλευρό του συντρόφου μας και μέλους της οργάνωσής μας, με όλο το θάρρος της τοποθέτησής μας και με πλήρη τη συνείδηση ότι θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να είμαστε στη θέση του και δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να σταματήσουμε ποτέ να παλεύουμε για το πιο θεμελιακό όλων των δικαιωμάτων, για σπουδές και για ζωή με αξιοπρέπεια - όσους κι αν χρειαστεί να «προσβάλουμε» μέχρι να κερδίσουμε.

ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ!