Κανείς δεν φαίνεται να έχει περισσότερη τυφλή εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα από την ευρωαριστερά.
Ήδη από τη δεκαετία του 1970, η φιλοΕΟΚ στάση κυριαρχούσε στην πολιτική των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, κυρίως του ιταλικού αλλά από ένα σημείο και μετά και του γαλλικού.
Η αγορά ξέρει αυτό που δεν μπορούν να παραδεχτούν δημοσία οι πολιτικές ελίτ: το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί και αργά ή γρήγορα δεν θα πληρωθεί. Η παραδοχή της χρεοκοπίας θα έχει κατακλυσμιαίες συνέπειες στη δομή των ευρωπαϊκών οικονομιών. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η ίδια η Ε.Ε. θα διαλυθεί.
Οι ορθές οριοθετήσεις, όπως είναι η παύση πληρωμών στο χρέος, η έξοδος από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών και η αναδιανομή εισοδήματος, δεν αρκούν.
Ανεξάρτητα από την πορεία και τη μορφή πτώχευσης της χώρας, ο κοινωνικός Αρμαγεδδών είναι εδώ και απειλεί την υγεία και τη ζωή των λαϊκών τάξεων.