Στην ελληνική κοινωνία σήμερα κυριαρχεί το στοιχείο του αδιεξόδου, της απογοήτευσης, της απουσίας οποιασδήποτε λαϊκής αυτοπεποίθησης σχετικά με τη δυνατότητα να πάει αλλιώς η κατάσταση χωρίς μνημόνια, λιτότητα και ανεργία. Η κατάσταση αυτή, απόρροια και της ήττας του 2015, αποτυπώνει μια δυσμενή αλλαγή του ταξικού συσχετισμού σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας, της νεολαίας, του κινήματος και της αριστεράς.

Πιο ειδικά για τη νεολαία, είναι σαφές ότι ο η διάψευση της προσδοκίας καθώς και η απουσία εναλλακτικής η οποία να δίνει προοπτική στη νέα γενιά έχει οδηγήσει σε μια μαζική στροφή στον ατομικό δρόμο παράλληλα με μια δυσπιστία σε σχέση με τη δυνατότητα των συλλογικών αγώνων να παράξουν  νίκες στο σήμερα. Ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους, οι εξαιρετικά δυσμενείς όροι που έχουν επιβάλλει οι μνημονιακές επιταγές στο χώρο της εργασίας καθώς και η αδυναμία των συνδικαλιστικών φορέων να εντάξουν στο πλαίσιό τους όλες τις νέες μορφές απασχόλησης και να εκπροσωπήσουν με αυτόν τον τρόπο την πλεοψηφία των νέων εργαζομένων, εντείνουν διαρκώς την αίσθηση εξατομίκευσης και δυσχεραίνουν την οικοδόμηση μαζικών, ριζοσπαστικών αγώνων που όχι μόνο θα έβαζαν ανάχωμα στα σχέδια που απεργάζονται σήμερα Κυβέρνηση και θεσμοί (π.χ. μείωση αφορολόγητου ορίου, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων) αλλά θα έθεταν και ένα πλαίσιο περαιτέρω διεκδικήσεων.

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται και στους μαζικούς χώρους της νεολαίας, όπως το πανεπιστήμιο, με κυρίαρχη την τάση της αποδιάρθρωσης των συλλογικών πρακτικών και δη του συνδικαλισμού. Ο δυσχερής πολιτικός συσχετισμός δύναμης με την ταυτόχρονη έκρηξη της ανεργίας, αλλά και την υποχώρηση του φοιτητικού συνδικαλισμού αποτελούν κάποια από τα αίτια της αδυναμίας συγκρότησης συλλογικών αντιστάσεων και μαζικών κινητοποιήσεων. Πρωτόγνωρες τάσεις όπως οι σπουδές με στόχο τη μετανάστευση αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του μαζικού χώρου του πανεπιστημίου. Το άγχος, τα αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα των φοιτητών και των οικογενειών τους, αλλά και ο εντεινόμενος αυταρχισμός των πανεπιστημιακών διοικήσεων και μερίδας καθηγητών που στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές στην εκπαίδευση οδηγούν σε μια τάση αποδιάρθρωσης των συλλογικών πρακτικών.

Ως νέοι/ες ΛΑ.Ε. εντοπίσαμε ήδη από τη συγκρότησή μας τα  παραπάνω προβλήματα και θελήσαμε να ψηλαφίσουμε από κοινού με τις υπόλοιπες αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις μια απάντηση τόσο όσον αφορά τον απαραίτητο φοιτητικό συνδικαλισμό όσο και την αναγκαία και χρήσιμη φυσιογνωμία της φοιτητικής αριστεράς στο σήμερα και την ψηλάφηση μίας ριζοσπαστικής κατεύθυνσης εντός των πανεπιστημίων. Για το λόγο αυτό, ήδη από την περσινή χρονιά, εκκινήσαμε και στηρίξαμε μέσα από τα δίκτυα σχημάτων στα οποία παρεμβαίνουμε (ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ΑΡΔΙΝ) τη διαδικασία ανασυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων αλλά και ανασύνθεσης και επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς σε πανελλαδικό επίπεδο. Η διαδικασία αυτή η οποία μετρά πλέον παραπάνω από ενάμιση χρόνο θεωρούμε ότι, παρά τις ελλείψεις και τις πιθανές ασυνέχειές της, έχει δώσει νέα πνοή και στους φοιτητικούς συλλόγους και αποτιμάται εξαιρετικά θετικά ιδίως αν αναλογιστεί κανείς τις φετινές μάχες που δώσαμε από κοινού σε πολλές σχολές πανελλαδικά για τα ζητήματα της εργασιακής προοπτικής αλλά και της δημοκρατίας στο εσωτερικό των Πανεπιστημίων και τα κοινωνικά και πολιτικά μπλοκ που αυτές κατάφεραν να συσπειρώσουν. Και υπό αυτό το πρίσμα είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε την κοινή συμπόρευση και δράση στο κίνημα, αλλά και την εμβάθυνση της πολιτικής συμμαχίας των τριών πολιτικοσυνδικαλιστικών δικτύων στα οποία παρεμβαίνουμε.

Στην παρούσα συγκυρία η επίθεση στην προοπτική της νεολαίας οξύνεται με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που θα καταθέσει άμεσα η Κυβέρνηση (στο πλαίσιο της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας για νέα μνημονιακά μέτρα που προβλέπει μείωση του αφορολόγητου, νέες μειώσεις συντάξεων, απελευθέρωση απολύσεων, γενικευμένο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κ.ά.), με τις εξαγγελίες για συνολική αναδιάρθρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν τα πτυχία, καθώς  και το επικείμενο νομοσχέδιο Γαβρόγλου για τη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Παυλόπουλος επανεισάγει το ζήτημα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων με πρόσφατες δηλώσεις του. Απέναντι σε όλα αυτά, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς στα Πανεπιστήμια οφείλουν, χωρίς διασπαστικές και σεχταριστικές πολιτικές γραμμές και πρακτικές όπως αυτές της ΚΝΕ, να ενώσουν τις φωνές τους ώστε όλα τα σφυριά να χτυπήσουν μαζί τον αντίπαλο. Ο αντίπαλος για εμάς δεν είναι άλλος από την Κυβέρνηση, την ΕΕ και τις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζουν μέσα κι έξω από τις σχολές. Παράλληλα, αντίπαλός μας ήταν, είναι και θα είναι όλοι εκείνοι που μέσα στους χώρους των Πανεπιστημίων προθυμοποιούνται να συνδράμουν στην επίθεση απέναντι στη γενιά μας και επιδιώκουν να φιμώσουν και να καταστείλουν όλες τις φωνές αντίστασης και απειθαρχίας στην ασκούμενη πολιτική.

Με γνώμονα όλα τα παραπάνω, εμείς ως νέοι/ες της Λαϊκής Ενότητας, θεωρούμε και τη φετινή μάχη των φοιτητικών εκλογών μια κρίσιμη πολιτική μάχη, η οποία δεν θα μετρήσει απλώς μηχανισμούς, όπως ελπίζουν οι καθεστωτικές παρατάξεις αλλά, πολύ περισσότερο, καλείται να αναδείξει ότι η γενιά μας δεν συμβιβάζεται με το παρόν και το μέλλον που προδιαγράφουν για αυτή Κυβέρνηση και δανειστές. Υπ’ αυτό το πρίσμα, και ως απότοκο μιας ακόμη χρονιάς αναβαθμισμένης πολιτικής συνεργασίας αλλά και με τη δυναμική που έδειξαν οι ανοιχτές πολιτικές εκδηλώσεις των τριών δικτύων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, εμείς επιλέγουμε να στηρίξουμε και φέτος την «Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ- ΑΡΔΙΝ» πανελλαδικά με την πεποίθηση ότι τα θετικά βήματα που έχουμε κάνει έως τώρα είναι μόνο η αρχή της οικοδόμησης της κοινωνικά και πολιτικά αναγκαίας φοιτητικής αριστεράς στο σήμερα. Αυτής που θα συγκρούεται στην πράξη με τις επιταγές των θεσμών, θα αντιπαρατίθεται με τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία, θα χτυπά καθημερινά την αποχή από τις συλλογικές διαδικασίες, θα μάχεται ενάντια στον συντηρητισμό και τον συμβιβασμό, θα σηκώνει εν τέλει το γάντι απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις της γενιάς μας.

Με το βλέμμα μας στραμμένο στους συλλόγους και με την βαθιά πίστη ότι οι ενωτικοί, ριζοσπαστικοί και ανυποχώρητοι αγώνες μπορούν και σήμερα να νικούν κόντρα στο ΤΙΝΑ και τον ατομισμό, επιλέγουμε το δύσκολο αλλά και συνάμα μόνο ελπιδοφόρο δρόμο.

Στις 24 Μάη συμμετέχουμε- στηρίζουμε- ψηφίζουμε «Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ- ΑΡΔΙΝ»