Τελικά οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τα κατάφεραν και εξέπεμψαν ραδιοφωνικό πρόγραμμα και τις τρεις μέρες του εορτασμού του Πολυτεχνείου, μέσα από το ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων. Όμως, τα όσα προηγήθηκαν είναι ιδιαιτέρως διδακτικά και για τον κυβερνητικό αυταρχισμό και για τη δειλία (ή συνενοχή) τμήματος της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ας αρχίσουμε με τα γεγονότα. Ενώ όλα ήταν προγραμματισμένα για να υπάρχει παρουσία της ΕΡΤ και εκπομπή μέσα από το ΕΜΠ σε όλη τη διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου – άλλωστε τα περισσότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα είχαν καταδικάσει το «μαύρο» του Ιούνη –, την Τετάρτη 13/11 η «επιτροπή εορτασμού», δηλαδή κατά βάση η Σύγκλητος του ΕΜΠ, υπαναχωρεί και δηλώνει στους εργαζομένους της ΕΡΤ ότι δεν μπορεί να γίνει εκπομπή μέσα από το χώρο του ΕΜΠ. Ως δικαιολογία πρόβαλαν ένα έγγραφο της ΓΑΔΑ που αναφερόταν σε εκπομπή με «κλεμμένο εξοπλισμό» και απειλούσε με «εισβολή των ΜΑΤ» εάν γινόταν εκπομπή. Παρά το καταφανές ψεύδος του «εγγράφου», καθώς οι εργαζόμενοι ρητά αναφέρθηκαν σε χρήση δικών τους μέσων, και τον ακραίο αυταρχισμό της απειλής εισβολής στη διάρκεια του εορτασμού, οι Πρυτανικές Αρχές του ΕΜΠ αμέσως τον αποδέχτηκαν, συντασσόμενοι πλήρως με το κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης. Ήταν μια στάση που δεν συνάδει με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού δασκάλου, καθώς – αν μη τι άλλο – τα πανεπιστήμια υποτίθεται ότι είναι χώροι όπου διακινούνται ελεύθερα απόψεις και φιλοξενούνται κινήματα. Για να είναι μάλιστα καλυμμένοι σε αυτή την επίδειξη ακαδημαϊκής δειλίας και καθεστωτικής λογικής έσπευσαν να βγάλουν και απόφαση της Συγκλήτου (που συνεδρίασε εν κρυπτώ) επί του θέματος. Σημειώνουμε ότι πλέον με βάση τους νέους νόμους στη Σύγκλητο ΔΕΝ συμμετέχουν οι φοιτητές ενώ και οι διδάσκοντες εκπροσωπούνται μόνο μέσω εκπροσώπων των σχολών. Στην περίπτωση του ΕΜΠ αυτό σημαίνει ουσιαστικά το «μαύρο μέτωπο» του επιχειρηματικού αυταρχικού πανεπιστημίου, αυτοί που σήμερα πιέζουν «να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια».

Ευτυχώς, τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι όσο ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΕΜΠ ρητά την επόμενη μέρα δήλωσαν ότι προσκαλούν τους εργαζομένους της ΕΡΤ να έρθουν και να εκπέμψουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ζήτησαν, όπως ήταν φυσιολογικό, να συναντηθούν με την «επιτροπή εορτασμού» και την Πρυτανεία. Όμως, η επιτροπή εορτασμού πρακτικά δεν συνεδρίασε ποτέ, ενώ ούτε καν έγινε κανονική συνάντηση με την Πρυτανεία. Απλώς, μία εκ των αντιπρυτάνεων ανέλαβε τη διαπραγμάτευση λέγοντας ότι όλα τα Μέσα Ενημέρωσης μπορούν να είναι μέσα στο ΕΜΠ αλλά δεν θα δοθεί ούτε χώρος ούτε τεχνολογική υποδομή (σύνδεση μέσω του Δικτύου του ΕΜΠ) στους εργαζομένους της ΕΡΤ. Στις διαμαρτυρίες εκπροσώπων των εργαζομένων και των φοιτητών γιατί δεν δίνεται υποστήριξη, η απάντηση ήταν δικαιολογίες περί της «δίκης για το Indymedia». Σημειώνουμε εδώ ότι παρότι η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπονομεύσει την ελεύθερη ΕΡΤ και ΕΡΑ, εντούτοις ζήτημα «ποινικής αντιμετώπισης» της διαδικτυακής αναμετάδοσης δεν έχει υπάρξει!

Και έτσι φτάσαμε αντί η ΕΡΤ και ΕΡΑ να είναι «επίσημοι προσκεκλημένοι» της ακαδημαϊκής κοινότητας και της Πρυτανείας, να εκπέμπει υπό συνθήκες «συνωμοτικότητας», σε χώρο που παραχώρησαν οι φοιτητές, χωρίς πρόσβαση στο δίκτυο, όντως με «ίδια μέσα». Σαν μην έφταναν όλα αυτά και ενώ ήταν πλήρως γνωστό ότι δεν γίνεται οποιαδήποτε χρήση του δικτύου του ΕΜΠ, το Σάββατο 16/11 «έπεσε» όλο το Δίκτυο του ΕΜΠ προληπτικά «για να μην κατηγορηθεί το ΕΜΠ για βοήθεια προς την ΕΡΤ».

Παρ’ όλα αυτά τα εμπόδια, όχι μόνο εξέπεμψε και τις τρεις μέρες το ραδιόφωνο της ΕΡΑ από το Πολυτεχνείο, αλλά έγινε και κομμάτι του εορτασμού, δίνοντας βήμα στα κινήματα, στους φοιτητές στους απεργούς και στέλνοντας το μήνυμα της ελεύθερης ενημέρωσης.

Όμως, αναρωτιέμαι: Πόσο δύσκολο ήταν η Πρυτανεία να είχε απαντήσει στη ΓΑΔΑ: «εισβολή στο ΕΜΠ μέσα στον εορτασμό του Πολυτεχνείου; Προφανώς, θα αστειεύεστε…». Πόσο δύσκολο θα ήταν η ΕΡΤ και η ΕΡΑ με πλήρη τεχνική υποστήριξη να έχουν το δικό τους χώρο μέσα στον εορτασμό, να καλύπτουν τις εκδηλώσεις, να συμβάλουν στο στίγμα ενός αγωνιζόμενου Πολυτεχνείου; Ακόμη περισσότερο, πόσο δύσκολο είναι για την Πρυτανεία να βγει και να πει ότι απέναντι στο «μαύρο» της κυβέρνησης τα δημόσια ιδρύματα όπως τα ΕΜΠ αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν τεχνικά το αγαθό της δημόσιας ενημέρωσης που διακυβεύεται όπως και το αγαθό της «δημόσιας παιδείας»;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι ότι δεν ήταν απλώς δύσκολο, ήταν αδύνατο. Αυτά τα φυσιολογικά ακαδημαϊκά δημοκρατικά αντανακλαστικά υποχωρούν σε μια συγκυρία όπου ένα τμήμα της «ακαδημαϊκής κοινότητας» είναι σήμερα στην πρωτοπορία της επίθεσης ενάντια στην κοινωνία: από τον εκτελεστή της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης Αρβανιτόπουλο μέχρι το Στουρνάρα και τον επανακάμψαντα στο προσκήνιο Καραβίτη, πλήθος «συνάδελφοι» πανεπιστημιακοί εκπροσωπούν ό,τι χειρότερο και κυνικότερο έχει να δείξει αυτή η χώρα. Όσο για τις Πρυτανικές Αρχές σε όλη τη χώρα, τη δική τους «συμφωνία με το διάβολο» την έκαναν όταν δέχτηκαν το νόμο Αρβανιτόπουλου και τα Συμβούλια Ιδρύματος, με αποτέλεσμα να γίνουν συνένοχες του εγκλήματος.

Όμως, είναι γελασμένοι εάν πιστεύουν ότι έτσι θα ξεμπερδέψουν με τις αντιστάσεις και τα κινήματα. Το βάθος των αντιδράσεων και της αγωνιστικότητας μέσα στα Πανεπιστήμια είναι πολύ μεγαλύτερο. Οι αποκοτιές των κινημάτων, μικρές και μεγάλες, κάποιες φορές μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.

Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι μέλος της ΔΕ της ΠΟΣΔΕΠ