Όχι δεν είναι ερώτηση με περίεργα υπονοούμενα.... Πριν κάποια χρόνια στην ανταρκτική επιστήμονες παρατήρησαν πολικές αρκούδες να τρώνε η μία την άλλη, συνέπεια -είπαν- ήταν η υπερθέρμανση του πλανήτη και η έλλειψη τροφής. Επίσης κάποια χρόνια πριν επιστήμονες διερευνούσαν αν υπάρχουν ακόμα φυλές που επιδίδονται σε κατανάλωση ανθρώπων και όντως υπήρχαν. Και οι δύο περιπτώσεις είτε μιλάμε για ζώα είτε για ανθρώπους η πρακτική ονομάζεται κανιβαλισμός. Το να τρέφεσαι από είδος όμοιο με το δικό σου, να κάνεις τροφή κάποιον ίδιο με εσένα. Στην πρώτη περίπτωση( με τις αρκούδες) ο λόγος ήταν το ένστικτο επιβίωσης, μιας ιδιόμορφης επιβίωσης που τελικά θα έφτανε να εξαλείψει το ίδιο το είδος και να αναιρέσει τον στόχο της επιβίωσης. Στην δεύτερη περίπτωση( εκείνη με τους ανθρώπους και τις φυλές) ο λόγος ήταν κάποιο ιδιόμορφο τελετουργικό. Μια τελετουργία που στόχος ήταν είτε ο εξαγνισμός, είτε η είσοδος σε κάποια μυστικιστική ομάδα, μια διαδικασία δοκιμασίας ας πούμε.

Εδώ και δώδεκα εβδομάδες κάποια γνώριμα πρόσωπα για μας τους φοιτητές, κάποια πρόσωπα που  είτε με χαμόγελο μας εξυπηρετούσαν είτε λειτουργούσαν τη σχολή μας ή και καμιά φορά μπορεί και να μας είχαν τσαντίσει λίγο δίνουν έναν αγώνα αξιοπρέπειας, έναν αγώνα επιβίωσης, έναν αγώνα απέναντι σε έναν εχθρό πολλαπλάσιο των δυνάμεων τους. Είναι το πρόσωπο μέσα στο γραφείο της γραμματείας της σχολής, είναι εκείνος που πατάει το κουμπί για να ανέβει εκείνος ο αναμενόμενος βαθμός από το μάθημα που δώσαμε, το πρόσωπο πίσω από το γκισέ της βιβλιοθήκης, εκείνος που μας έδωσε την βεβαίωση σπουδών, εκείνος που βγάζει το πρόγραμμα της εξεταστικής, εκείνος ο πολλές φορές αθέατος που τρέχει μια σειρά πραγμάτων που όλοι θεωρούμε δεδομένα. Είναι οι διοικητικοί του πανεπιστημίου, άνθρωποι που οι περισσότεροι ( σχεδόν όλοι αν δεν ακούς Πορτοσάλτε, Πρετεντέρη και τον αγαπημένο Πάσχο) βρέθηκαν στο πανεπιστήμιο μέσω ΑΣΕΠ και μάλιστα με υψηλές βαθμολογίες. Άλλωστε γι' αυτό και ο υπέρμαχος της αξιοκρατίας και της διαφάνειας υπουργός Αρβανιτόπουλος έπαυσε τους δύο από τους τρεις του συμβουλίου που επεξεργαζόταν τα στοιχεία για την διαθεσιμότητα, επειδή υπογράμμισαν αυτά τα στοιχεία. Τους έπαψε και τους αντικατέστησε με κάποιους παρατρεχάμενους του Υπουργείου του, για να μπορούν να καταλήξουν στα δικά του συμπεράσματα. Ξέρω οι διοικητικοί είναι τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, είναι βολεμένοι, άσε που στην σπάνε που δεν σε εξυπηρετούν όπως θέλεις και έχουν και μούτρα. Ξέρω...κι ας μην ξέρεις εσύ ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι δουλειές που δεν βλέπεις, γίνονται από δύο τρεις ανθρώπους  και αυτό που βλέπεις και σου την σπάει είναι μόνο το 10% της δουλειάς τους, κι ας μην ξέρεις ότι από εδώ και πέρα αν οι απολύσεις περάσουν θα έχεις την ευτυχία να μην σου σπάει κανείς τα νεύρα γιατί δεν θα υπάρχει κανείς. Ναι κάνεις, ούτε ένας για την διοικητική δουλειά της σχολής ή του τμήματος σου. Αυτά τα πρόσωπα λοιπόν αγωνίζονται για την ζωή τους, όχι απέναντι στον Υπουργό, όχι απέναντι στην κυβέρνηση, ούτε καν απέναντι μόνο στην Ε.Ε., αγωνίζονται ενάντια στην τρόικα και η αλήθεια είναι πως απέναντι σ' αυτόν τον τόσο τρομακτικό αντίπαλο τα καταφέρνουν, και ο Αρβανιτόπουλος αρχίζει να διαπραγματεύεται γιατί κάτι φοβάται, γιατί νιώθει ότι πια το βάρος των κλειστών -εδώ και δώδεκα εβδομάδες- σχολών βαραίνει πλέον τον ίδιο. Γιατί όμως οι διοικητικοί κερδίζουν; Γιατί συνεχίζουν εκεί που όλοι οι άλλοι βρήκαν απέναντι τους τα ΜΑΤ και τον σκληρό αυταρχισμό της Σαμαροβενιζελικής παρέας; Κερδίζουν γιατί επιμένουν, γιατί δεν χωρίστηκαν όσο κι αν επιχειρεί το υπουργείο να το κάνει, γιατί δεν τσιμπάνε στις υποσχέσεις του Αρβανιτόπουλου. Υπάρχει όμως κι άλλος ένας λόγος...Και ο λόγος αυτός είναι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες των Φοιτητικών Συλλόγων που επίσης εδώ και δώδεκα εβδομάδες με καταλήψεις, πορείες και συμμετοχή στις δράσεις των διοικητικών βρίσκονται στο πλάι τους και απέναντι από το Υπουργείο που θέλει να διαλύσει το Δημόσιο και Δωρεάν πανεπιστήμιο,

Είναι οι φοιτητές που καταλαβαίνουν πως η απόλυση των διοικητικών είναι η χαραμάδα που θα ανοίξει για να αλωθεί όλο το ελληνικό πανεπιστήμιο. Είναι η επιλογή εκείνη που θα εκχωρήσει κάθε πλευρά της λειτουργίας του πανεπιστημίου( σίτιση, στέγαση, συγγράμματα,κυλικεία, φύλαξη,βιβλιοθήκες) σε ιδιώτες ή αν παραμείνει στο κράτος θα πρέπει να την πληρώνεις( και τότε να δεις ευγένειες). Είναι η επιλογή που θα δικαιολογήσει τα δίδακτρα επειδή το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί η εταιρία security που φυλάει τη σχολή θέλει περισσότερα( γιατί οι φύλακες έχουν απολυθεί ήδη...). Είναι εκείνη η κατεύθυνση, εκείνο το πρώτο τουβλάκι στο ντόμινο που πέφτοντας θα αρχίσει να παρασέρνει ότι γνωρίσαμε ως πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Θα αναιρέσει όλες τις κατακτήσεις μας και θα δημιουργήσει ένα πανεπιστήμιο χωρίς πτυχία, χωρίς δυνατότητα να ακούγεται η φωνή μας, ένα πανεπιστήμιο ακριβό, ένα πανεπιστήμιο στα μέτρα των αγορών, ένα πανεπιστήμιο που θα μας κόβει και θα μας ράβει στα μέτρα της αγοράς και θα μας μαθαίνει στο σκύψιμο και στην υποταγή. Απέναντι από αυτούς τους φοιτητές υπάρχουν κι άλλοι, ίδιοι, σαν κι εμάς. Ο συνάδελφος του διπλανού εδράνου, η συναδέλφισσα που παίρνουμε  μαζί το λεωφορείο. Άνθρωποι που οι γονείς τους στενάζουν για να πάρουν ένα πτυχίο εκείνοι. Ίδιοι αλλά με διαφορετική αντίληψη της επιβίωσης....Είναι οι συνάδελφοι που φωνάζουν πως οι σχολές πρέπει να ανοίξουν, οι φοιτητές που λένε πως στο τέλος-τέλος δεν με νοιάζει ας απολυθούν και οι διοικητικοί αρκεί να ανοίξουν οι σχολές, είναι οι συνάδελφοι που θέλουν να φάνε λίγο από τη σάρκα του ίδιου τους του είδους, λίγη από τη σάρκα της σημερινής νεολαίας. Της νεολαίας που τα όνειρα της σήμερα αναγκαστικά βρίσκουν διέξοδο εκτός συνόρων, της νεολαίας που τρομάζει απέναντι στο 65% της ανεργίας στους νέους, της νεολαίας που βλέπει τους γονείς της να αυτοκτονούν, να παθαίνουν κατάθλιψη, να μην τα βγάζουν πέρα και σε αυτό κάποιοι από εμάς απαντούν: Ανοικτές σχολές.

Η σημερινή μας επιβίωση, μα πολύ περισσότερο ο σημερινός αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή δεν περνάει μέσα από το ''φάγωμα'' τους είδους μας.... Και το είδος μας είναι οι νέοι και οι νέες της χώρας μα είναι επίσης και όσοι ασφυκτιούν κάτω από την μνημονιακή λαίλαπα, είναι όσοι έχουν νιώσει τον αυταρχισμό στο πετσί τους, όσοι αγωνιούν για το αύριο, όσοι παλεύουν με το κεφάλι λίγο σκυμμένο, αλλά το βλέμμα να αλληθωρίζει στον ουρανό. Πολύ περισσότερο η ζωή μας στο σήμερα δεν θα κερδηθεί, δεν θα παρθεί πίσω με καμιά κανιβαλική τελετουργία... Δεν θα φάμε τον διπλανό μας για να γίνουμε κομμάτι των ισχυρών, δεν θα διαγωνιστούμε στην τελετουργία που θα μας κάνει γιάπηδες ,τεχνοκράτες, χαρτογιακάδες.... Δεν θα φάμε τον συνάδελφο μας, γιατί ούτε θα χορτάσουμε, ούτε θα κερδίσουμε την είσοδο μας στον παράδεισο των πολυεθνικών( ξέρετε με τις 14 ώρες δουλειά, τα 800 ευρώ και το έμφραγμα στα 40).

Συνάδελφε η γεύση που έχω, η γεύση αυτών που αγωνίζονται δεν είναι καθόλου καλή. Για να σου πω την αλήθεια δεν τρωγόμαστε με τίποτα Και επίσης ξέρω πώς κι εσύ, γιατί από το ίδιο υλικό είσαι φτιαγμένος, την ίδια γεύση έχεις και δεν θέλω να σε δοκιμάσω. Τώρα όμως, σήμερα, δυναμώνοντας τον αγώνα των διοικητικών, κάνοντας τον αγώνα τους και δικό μας ενάντια στην διάλυση της ζωής μας, του μέλλοντος και των ονείρων μας μπορούμε να αποδείξουμε κάτι άλλο. Πως η δική μας γενιά, η γενιά της ανεργίας και της μετανάστευσης δεν τρώγεται με τίποτα και όχι μόνο αυτό αλλά θα φάει, θα τελειώσει μια και καλή με τους βρικόλακες της ζωής μας. Ο αγώνας των διοικητικών, ο αγώνας για Δημόσιο Δωρεάν πανεπιστήμιο, ο αγώνας για δουλειά, για να μείνουμε στον τόπο μας, ο αγώνας για να ανοίξουμε δρόμους για μια κοινωνία πιο δίκαιη για τους πολλούς είναι ο αγώνας της γενιάς μας και θα τον δώσουμε όλοι μαζί.