Εδώ που μάθανε τα μάτια μας να κλαίνε
που συνηθίσαμε σε κάλπικους καιρούς
εδώ θα μείνουμε γιατί έχουμε και λέμε
ένα φιλότιμο και λόγους σοβαρούς.

Φίλιππος Γράψας

«Νάτος ο Σγουρίδης είπε όλη την αλήθεια και η Κυβέρνηση τον οδήγησε σε παραίτηση». Ε ναι, λοιπόν, τον οδήγησε σε παραίτηση. Και για ποιο λόγο περιμέναμε να κάνει κάτι άλλο; Γιατί στην πραγματικότητα η μόνη αλήθεια που έχει το δικαίωμα να λέει ο κάθε Σγουρίδης είναι αυτή του μνημονίου και γι αυτό το λόγο είχε μέχρι πρότινος και πόστο στην Κυβέρνηση. Και αυτό μέρα με τη μέρα της μνημονιακής πολιτικής αποδεικνύεται όλο και πιο πολύ.

Αυτή η Κυβέρνηση για να σταθεί πρέπει να έχει δύο βασικά πράγματα: μια κοινοβουλευτική ομάδα που θα πιστεύει απόλυτα αυτό που κάνει και που θα είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να το υλοποιήσει και ένα σύστημα ΜΜΕ που θα είναι δικό της και θα μπορεί να τη στηρίξει. Με άλλα λόγια θα πρέπει να χτίσει το δικό της υπόγειο σύστημα διαπλοκής, τους «υπονόμους του Παρισιού» της, που θα μπορούν κρυφά να την οδηγήσουν στον τελικό σκοπό ανά πάσα στιγμή.

Και ο λαός κύριε;

Τώρα ας γυρίσουμε το κεφάλι μας λίγο προς τα ανατολικά και ας κοιτάξουμε τι γίνεται στην Τουρκία. Κάτι που πέρασε τελείως στα ψιλά. Δεύτερο τρομοκρατικό χτύπημα με πολύ μικρή χρονική απόσταση από το πρώτο. Χωρίς ανάληψη ευθύνης. Για την ακρίβεια ο Ερντογάν έδωσε από μόνος τους την ευθύνη σε Σύριους (;) τρομοκράτες. Σε μια στιγμή που το ΝΑΤΟ σουλατσέρνει στο Αιγαίο και που η Τουρκία προσπαθεί με κάθε τρόπο να νομιμοποιήσει μια χερσαία επέμβαση  στη Συρία, ενώ παράλληλα έχει αιματοκυλήσει τον κουρδικό λαό. Σε μια στιγμή που φράχτες υψώνονται παντού, που και ο τελευταίος Έλληνας ξέρει πάνω κάτω τι είναι η συνθήκη Σέγκεν ή έστω τι πραγματεύεται, και που τα κράτη δημιουργούν παντού Λαμπεντούζες.

Υπάρχει μια πολύ ωραία φράση που λέει πως εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά αλλά σήμερα μάλλον πρέπει να την αντιστρέψουμε και να αναρωτηθούμε: εκτός από τη μοναξιά υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός;

 Μυρίζει πολύ αίμα στα ανατολικά. Μυρίζει πόλεμος. Ας στρέψουμε το βλέμμα εδώ , στην ασφάλειά μας.

Μπροστά στο θάνατο λένε είναι όλοι ίσοι.  Γιατί ο θάνατος δεν είναι μέσα στη ζωή, είναι έξω από αυτή. Αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στην επαρχία (αλλά και στην Αθήνα) σίγουρα (και μακάρι να  ήταν αλλιώς) έχεις χάσει ένα φίλο σε τροχαίο άδικα. Ένα καλό παιδί που μπορεί να έτρεχε, μπορεί να χε πιει ή μπορεί να του βγήκε κάποιος από απέναντι. Σίγουρα, βέβαια όταν αυτό συμβαίνει σε κάποιον διάσημο κάνει πολύ μεγαλύτερο πάταγο. Σήμερα, η αριστερά με αφορμή το θάνατο ενός λαϊκού τραγουδιστή προσπαθεί να λύσει αιώνια ερωτήματα κουλτούρας, πολιτισμού, ανθρωπισμού. Τελικά, πρέπει να αποχαιρετίσουμε τον Παντελίδη; Ήταν μάγκας; Μιλούσαν τα τραγούδια του στην ψυχή του ελληνικού λαού; Η αριστερά μπορεί να ακούει σκυλάδικα και να πηγαίνει στα μπουζούκια; Έρχεται πιο κοντά στο λαό έτσι ή οφείλει να δώσει στο λαό ένα πολιτιστικό αντιπρόταγμα;

Προτείνω να μην τα απαντήσουμε όλα αυτά σήμερα και να επικεντρωθούμε κάπου άλλου. Πού κρίνεται το πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή; Υπάρχει μια εκπληκτική ταινία ,ίσως η καλύτερη του Ινιαρίτου, τα 21 γραμμάρια που μεταξύ άλλων λέει: «λένε πώς όλοι χάνουμε 21 γραμμάρια.... ακριβώς τη στιγμή του θανάτου μας. Ο καθένας. Και πόσα χωράνε σε 21 γραμμάρια; Πόσο χάνεται; Πότε χάνουμε 21 γραμμάρια; Πόσα χάνονται μαζί τους; Πόσα κερδίζονται; Είκοσι ένα γραμμάρια. Όσο ζυγίζουν πέντε δεκάρες. Όσο ζυγίζει ένα κολιμπρί. Μια σοκολάτα. Πόσο ζύγιζαν 21 γραμμάρια;»  Γιατί δεν κλαίμε τον Αχμέτ, τον Γιουσούφ, το Νίκο, τον Αλεξέι με τον ίδιο τρόπο; Γιατί ο συλλογικός μας θρήνος φτάνει να είναι τόσο επιλεκτικός;

Σήκωσε το κεφάλι πάνω και θα δεις το μνημόνιο που σε έχει σκεπάσει, γύρνα το ανατολικά και θα δεις τον πόλεμο που μαίνεται, στρέψε το δυτικά και θα δεις την Ευρώπη φρούριο που χτίζεται. Μήπως για να αποφύγουμε να δούμε όλα αυτά το έχουμε τόσο καιρό κατεβασμένο; Και μήπως πρέπει επιτέλους να το σηκώσουμε ευθεία να κάνουμε αυτό που έλεγε και ο Τσε, που σου χει ξεμείνει στην αφίσα στο δωμάτιο, στο μπλουζάκι και στον αναπτήρα: «Ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Οποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτή την τιμή»