Κατά πάσα πιθανότητα κανείς πια δεν νιώθει έκπληξη για το ύφος και το περιεχόμενο των διαφημίσεων γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών.

Αναπαραγωγή στερεότυπων, χυδαιότητα, ειρωνεία στα όρια της προσβολής και μια καλή ρίμα, αντίστοιχη αυτών του Φοίβου, κάνει τις διαφημίσεις σουξεδάκια. Μάλιστα κυκλοφορεί η φήμη ότι ο κληρονόμος γνωστής εταιρείας παιχνιδιών της παιδικής μας ηλικίας (τουλάχιστον όσων είμαστε από 30 και πάνω) ασχολείται ο ίδιος με την δημιουργία τους. Κάπως έτσι, φαντάζομαι, εξοικονομεί και χρήματα για να καλοπληρώνει τους εργαζόμενούς του.

Οι πασχαλινές διαφημίσεις δε έχουν τα τελευταία χρόνια το ίδιο «θέμα». Γνωστές ερμηνεύτριες του λαϊκού τραγουδιού, ντυμένες καταλλήλως και έχοντας τον ρόλο της ντίβας, διασκευάζουν κλασικά άσματά τους για χάρη της αλυσίδας καταστημάτων. Στην τελευταία πρωταγωνιστεί η Άντζελα Δημητρίου. Η γυναίκα που εδώ και χρόνια χρησιμοποιεί διάφορους ρόλους για να επανακτήσει τη χαμένη της δημοσιότητα· τον ρόλο της ταλαιπωρημένης εργάτριας που έζησε το μεγάλο της όνειρο, της απατημένης συντρόφου, της σωστής μητέρας, αλλά και της μητέρας που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το παιδί της, της σούπερ γκόμενας, της αγράμματης πλην έχουσας άποψη για τα πάντα, του θύματος σεξουαλικής βίας, της χτυπημένης από την οικονομική κρίση εργαζόμενης κ.λπ.

Και στο νέο διαφημιστικό σποτ ενσαρκώνει με κάποιον τρόπο όλους τους παραπάνω ρόλους με τον ίδιο στόχο φυσικά, αποτελώντας από μόνη της ύβρη για τον ίδιο της τον εαυτό και για τη θέση της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία. Δεν πρόκειται να σχολιάσω όσα βλέπουμε και όσα αντιλαμβανόμαστε με την πρώτη ματιά, όχι γιατί τα θεωρώ δευτερεύοντα, αλλά γιατί είναι τα προφανή. Παρατήρησε κανείς τη γυναίκα που της έκλεψε τον αγαπημένο; Βάσει των σύγχρονων προτύπων είναι μια ξανθιά με μαύρες ρίζες, χοντρή, κακοντυμένη σε σχέση με την Άντζελα, που χαζογελάει σε ένα οικογενειακό τραπέζι... Νοικοκυρά θα τη χαρακτήριζε κανείς, σωστά; Παρατήρησε κανείς τον άντρα πρότυπο της διαφήμισης; Είναι σαφώς νεότερος και των δύο γυναικών που τον διεκδικούν. Και φυσικά στο τέλος ενσαρκώνει πλήρως το τραγούδι της δεκαετίας του 80 «αλλού τρως, αλλού πίνεις, αλλού πας και τον δίνεις» μην ξεφεύγοντας κι αυτός από το συνολικότερο ύφος της διαφήμισης.

Αν πραγματικά υπήρχε ΕΣΡ η διαφήμιση αυτή, όπως και πολλές άλλες του jumbo, δεν θα είχαν παιχτεί καν δεύτερη φορά και η εταιρία θα ερχόταν αντιμέτωπη με σοβαρά πρόστιμα. Το σοβαρότερο ερώτημά μου, όμως, είναι η αντίληψη και η ανοχή της κοινωνίας σε τέτοιες διαφημίσεις. Θα ήθελα να πιστεύω ότι τις απορρίπτει, ότι δεν τις αντέχει πια. Και επειδή το ερώτημα οφείλει να αποτελεί σκοπό για όσους από εμάς αηδιάσαμε, καλή μας δουλειά.