Τα πολιτικά μηνύματα του πρώτου ανασχηματισμού της «πρώτη φορά αριστερής διακυβέρνησης» είναι πολλά και με διπλές και τριπλές αναγνώσεις. Σίγουρα υπάρχει η ανάλυση που κάνει ήδη με τυμπανοκρουσίες το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο: «Επιτέλους ανανέωση», «φρέσκα πρόσωπα», «η νεολαία στο προσκήνιο». Από την άλλη, υπάρχει το αντίπαλο δέος των «κολλημένων αριστερών», των θιασωτών της οπισθοχώρησης που δεν προτείνουν παρά μόνο φωνασκούν. Η πραγματικότητα είναι πως ο προχθεσινός είναι ακόμα ένας ανασχηματισμός κομμένος και ραμμένος στα θέλω και τις διαθέσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, με μοναδικό στόχο το βάθεμα της λιτότητας, το προχώρημα των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και την παράταση του οικονομικού, πολιτικού και ιδεολογικού εγκλωβισμού του λαού μας στις επιταγές του «κουαρτέτου».

Υπάρχει πάντως μια ποιοτική τομή στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και αυτή δεν είναι η μάλλον αναμενόμενη πρόσδεση στο μνημονιακό συνεχές. Αν κανείς άνοιγε την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο το πρωί του Σαββάτου 5 Νοεμβρίου θα δεχόταν τα πυρά της «κρίσης νεότητας» που βομβάρδιζε το μιντιακό τοπίο.

Η εναγώνια προσπάθεια σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας (ακόμα και μη κυβερνητικών δημοσιογραφικών μπλοκ) και των ιδεολογικών του παρακλαδιών, να ταυτίσει τη νεολαία με πρόσωπα που θα υλοποιήσουν μέχρι τελευταίας ρανίδας τη μνημονιακή στρατηγική δεν είναι καθόλου τυχαία. Σκοπό έχει να απονομιμοποιήσει, να αποδυναμώσει και να εξαφανίσει ιδεολογικά εκείνη την «άλλη», τη διαφορετική, την ονειροπόλα νεολαία που ιστορικά έχει αποτελέσει την αδιαπέραστη ανορθογραφία στα σχέδια τους. Και πώς θα το κάνει; Δημιουργώντας δυο στρατόπεδα, τους «δημιουργικούς» και τους «τεμπέληδες».

Το ένα στρατόπεδο είναι αυτό που «έχει προτάσεις»· που δεν κρύβεται. Είναι πολύ βολικό την ίδια ώρα που ο κατώτατος μισθός κατρακυλάει και η ανεργία στη νεολαία αγγίζει δυσθεώρητα ποσοστά· που η μετανάστευση, με δυσμενείς μάλιστα όρους, φαντάζει ως πρωτεύουσα επιλογή για τους απόφοιτους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η ατομική και συλλογική κατάθλιψη αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου νεολαίου, η κυρίαρχη αφήγηση για αυτόν να θυμίζει περισσότερο εξώφυλλο από κουτσομπολίστικα περιοδικά, μακριά από την κυνική πραγματικότητα των μνημονίων: Η Έφη Αχτσιόγλου και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, δυο «αξιόλογοι νεολαίοι» που «δεν φοβήθηκαν» να στηρίξουν έμπρακτα πολιτικές όπως το ασφαλιστικό, που υποθηκεύει για πολλά χρόνια το μέλλον της νεολαίας, η περικοπή του επιδόματος ανεργίας και του φοιτητικού επιδόματος. Καθώς φυσικά, και την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας. Είναι οι ίδιοι «δημιουργικοί» νέοι που συγκρούονται με το παλιό, αλλά συνυπάρχουν στους διαδρόμους του Μαξίμου με όλα τα πασοκικά απολιθώματα των προηγούμενων δεκαετιών.

Το άλλο στρατόπεδο, είναι αυτό «τεμπέληδων», των ονειροπόλων. Αυτών που δεν θέλουν την «πρόοδο» της χώρας. Αυτών που δεν θέλουν τα μνημόνια, που δεν θέλουν το νέο ασφαλιστικό. Αυτών που δε θέλουν την περικοπή της κρατικής μέριμνας για την παιδεία· που παλεύουν για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Αυτών που τα μάτια τους τσούζουν ακόμα από τα χημικά, αλλά δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι, αυτών που δεν ένιωσαν ποτέ να σαγηνεύονται από τις σειρήνες των υπουργείων, αλλά ηδονίζονται να αντιστέκονται, να παλεύουν, να δημιουργούν συλλογικές αντιστάσεις. Ναι, και οι «τεμπέληδες» δημιουργούν. Δημιουργούν ρήξεις, δημιουργούν συγκρούσεις. Προσπαθούν να δημιουργήσουν το μέλλον που αξίζει στη γενιά μας και να ανατρέψουν το μέλλον που της επιβάλλουν. Οι νεολαίοι των 300 ευρώ, της ανασφάλιστης και απλήρωτης εργασίας, οι νεολαίοι που θα παλεύουν για πάντα για το δωρεάν σύγγραμμα, για  πτυχίο με επαγγελματικά δικαιώματα, για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια. 

Το σίγουρο είναι ένα. Πως για κάθε «δημιουργικό» Τζανακόπουλο υπάρχει ένας «τεμπέλης» Κουμής. Για κάθε «δημιουργική» Αχτσιόγλου υπάρχει μια «τεμπέλα» Κανελλοπούλου. Και για κάθε ρεπορτάζ που θα προσπαθεί να πείσει πως «με έντονο το νεολαιίστικο στίγμα αναχωρεί η ελληνική αντιπροσωπεία για το επερχόμενο Euroworking Group», θα υπάρχει ένα βροντόφωνο «στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ήρθε οι ώρα για τις δικές μας μέρες».

Ναι, υπάρχει σύγκρουση στρατοπέδων. Εσύ με ποια νεολαία είσαι; Εμείς είμαστε τεμπέληδες, να το ξέρεις!