Η διαχρονική σχέση της Αριστεράς με την τέχνη, μια σχέση δύσκολη, που έχει πυροδοτήσει συζητήσεις, ακόμα και οξύτατες αντιπαραθέσεις στις γραμμές του εργατικού κινήματος, οι οποίες διατρέχουν όλη την ιστορική του διαδρομή, αποτελεί το αντικείμενο του νέου βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη

Με αναφορές σ’ αυτές τις συζητήσεις, κυρίως στις περιόδους των μεγάλων εξάρσεων του κινήματος, όπως ήταν ο ρώσικος Οκτώβρης του 1917 και ο Μάης του ’68, η Νάντια Βαλαβάνη επιχειρεί να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα, κατά πόσο η τέχνη μπορεί να αποτελέσει ένα από τα όπλα μας για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης και στην τωρινή συγκυρία. Η απάντηση είναι καταφατική, καθώς το σύνθημα των αμερικανίδων εργατριών του 19ου αιώνα, «Ψωμί και τριαντάφυλλα», παραμένει πάντα επίκαιρο• όχι με την υπαγωγή της τέχνης στην υπηρεσία των εκάστοτε στενοκομματικών επιδιώξεων, αλλά με το σεβασμό της αυτόνομης –αν και καθοριζόμενης από την ίδια την ταξική πάλη– λειτουργίας της.

Στην παράθεση και το σχολιασμό απόψεων και πολιτικών συμπεριφορών που σηματοδότησαν τη σχέση της Αριστεράς με την τέχνη, δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στη συμβολή του Μπέρτολντ Μπρεχτ, το έργο του οποίου αποτελεί επί χρόνια αντικείμενο μελέτης της Βαλαβάνη. Επιπλέον, εξετάζεται η σχέση με τη μετα-νεωτερικότητα, ζήτημα που ούτως ή άλλως είναι παρόν στη συζήτηση σχετικά με την τέχνη και στις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Πλούσιο στην τεκμηρίωση των θεμάτων που θίγει, τολμηρό στην κατάθεση των απόψεων της δημιουργού του, το Ψωμί και τριαντάφυλλα αποτελεί έργο που, στο φόντο της κρίσης, θέτει ξανά το ερώτημα του αν μπορεί να υπάρξει μέλλον για την Αριστερά, αλλά και για τον πολιτισμό, χωρίς μια πολιτιστική επανάσταση.