Από την αρχή της εποχής των μνημονίων έχει επισημανθεί από συλλογικότητες του κινήματος και της αριστεράς ότι τα μνημόνια δεν είναι απλώς ρυθμίσεις κυρίως δημοσιονομικού χαρακτήρα, αλλά νέο καθεστώς και υπόδειγμα κοινωνικής ρύθμισης. Η εποχή της κρίσης και οι πολιτικές της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης, της κατάργησης κοινωνικών δικαιωμάτων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου απαιτούσαν ένα νέο μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης και διαχείρισης, πιο αυταρχικό και θωρακισμένο από τις λαϊκές διεκδικήσεις και αντιδράσεις σε σύγκριση με όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Και στο πλαίσιο αυτού του νέου μοντέλου όπου μεταλλάσσονται οι έως τότε διαμορφωμένοι όροι κοινωνικών συμμαχιών και συναινέσεων θα αναβαθμιστεί αναγκαστικά ο ρόλος της καταστολής των αυξημένων κοινωνικών αντιδράσεων και κινημάτων.

Αυτό ζήσαμε σε όλη την περίοδο 2010-2015 με την αυταρχική σκλήρυνση των μνημονιακών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ. Όμως επειδή ακριβώς το μνημόνιο είναι θεσμοποιημένο καθεστώς κοινωνικής ρύθμισης ή ανατρέπεται ή συνεχίζει να επενεργεί και επιβάλλει τους όρους του στο πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από τη στιγμή που επέλεξε την ανοιχτά μνημονιακή στροφή μετά τον Ιούλη του 2015, δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα ό,τι κι αν διακήρυσσε στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 για «παράλληλο πρόγραμμα» και «ήπια διαχείριση». Αυτό δεν ήταν το ίδιο εμφανές αρχικά λόγω και της υποχώρησης της οργής και των κοινωνικών αντιδράσεων. Τον τελευταίο καιρό όμως που κάποιοι αγώνες ξεσπάνε ξανά, έστω με δυσκολίες και μες στο γενικό κλίμα δυσκολίας άρθρωσης ακόμα μίας μαζικής ριζοσπαστικής εναλλακτικής πολιτικής προοπτικής, φαίνεται πλέον πιο καθαρά ότι η μνημονιακή επιλογή από μια κυβέρνηση συνεπάγεται και υιοθέτηση πολιτικών καταστολής των κοινωνικών αγώνων.

Πλέον είμαστε στην περίοδο κατά την οποία οι φοιτητές που διαμαρτύρονται στο Υπουργείο Παιδείας για την κατάσταση των φοιτητικών εστιών αντιμετωπίζουν τα ΜΑΤ πριν από λίγους μήνες, όπως έγινε και την προηγούμενη εβδομάδα με τους αναπληρωτές καθηγητές που ζήτησαν με μια μαζική και ελπιδοφόρα κινητοποίηση μαζικούς διορισμούς σε μόνιμες θέσεις εργασίας. Είμαστε στην περίοδο που εκκενώνονται σταδιακά μια σειρά κατειλημμένων κοινωνικών χώρων στην Αθήνα και την ίδια ώρα ο υπουργός δημόσιας τάξης Τόσκας δηλώνει με αφορμή και τη σύλληψη των νεοναζί τρομοκρατών της Combat 18 και των ΑΜΕ ότι η σημερινή κυβέρνηση «καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται» υιοθετώντας σταδιακά και τις παλιότερες «θεωρίες των άκρων». Είμαστε στην περίοδο που, επειδή το κράτος έχει συνέχεια, διώκονται ακόμη αγωνιστές διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ, φοιτητές και πανεπιστημιακοί (με κάποιους από αυτούς να αθωώνονται πανηγυρικά προχτές στη δίκη και ένα σύντροφό μας να δικάζεται στις 29.3 για την ίδια κινητοποίηση) επειδή έκαναν έναν δίκαιο αγώνα κόντρα στον αυταρχισμό του Φορτσάκη, πρώην πρύτανη του ΕΚΠΑ και νυν βουλευτή της Ν.Δ. Και φυσικά, είμαστε στην περίοδο που τα ΜΑΤ χτυπάνε τον κόσμο που κινητοποιήθηκε ενάντια στους πλειστηριασμούς στα Ειρηνοδικεία τον Γενάρη και η «αριστερή» κυβέρνηση αναγκάστηκε αφενός να τους μετατρέψει σε ηλεκτρονικούς για να διεξάγονται πλέον αποκεντρωμένα και αφετέρου να θεσπίσει με νόμο σκληρότερες ποινές για την παρεμπόδισή τους. Και στις 14.3 με εντολές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η αστυνομία χτύπησε με πρωτοφανή αγριότητα κόσμο του κινήματος κατά των πλειστηριασμών αλλά και δημοσιογράφους και πολίτες σε κινητοποίηση έξω από συμβολαιογραφείο στο κέντρο της Αθήνας. Και προέβη σε τρεις συλλήψεις αγωνιστών εκ των οποίων οι δύο είναι μέλη της Λαϊκής Ενότητας (ο ένας από αυτούς και μέλος της Αριστερής Ανασύνθεσης) και ενός ακτιβιστή του κινήματος κατά των πλειστηριασμών.   

Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν κάμπτει το ηθικό του αγωνιζόμενου κόσμου, η οργή εξακολουθεί να υπάρχει και είναι ξανά ζητούμενο να γίνει η αγανάκτηση αγώνας και διεκδίκηση. Αγώνας και διεκδίκηση για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά μας σε κάθε κοινωνικό μέτωπο. Και ταυτόχρονα αγώνας ενάντια στην καταστολή των κοινωνικών αγώνων που πάει χέρι χέρι με την αυταρχική σκλήρυνση που επιβάλλει το μνημονιακό πλαίσιο. Εμείς θα παλέψουμε γι’ αυτό και θα σταθούμε αλληλέγγυοι σε καθένα και καθεμία που πλήττεται από τις μνημονιακές πολιτικές και την κρατική καταστολή για την επιβολή τους.

– Αλληλεγγύη στους 3 συλληφθέντες αγωνιστές ενάντια στους πλειστηριασμούς, να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες και να αφεθούν ελεύθεροι. Όλοι και όλες στα δικαστήρια της Ευελπίδων την Πέμπτη 15.3 στις 11.00 στη συγκέντρωση συμπαράστασης στη δίκη τους.

– Ο αγώνας για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας συνεχίζεται. Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη!