Ο αγώνας για το άσυλο είναι συνεχής. Η νομική κατοχύρωση αξιών και δομών των αγώνων του λαού δεν πρέπει να μας θέτει σε εφησυχασμό. Αυτό πρέπει να γίνει πλέον κτήμα μας από την στιγμή που το άσυλο, το σπίτι των αγώνων του λαού, καθημερινά και στοχευμένα υποτιμάται από το καθεστώς, ακριβώς λόγω της δυναμικής που μπορεί να εγγυμονήσει.

Το άσυλο εξασφαλίζει ένα χώρο ελευθερίας και δημιουργίας για τη νεολαία, πλαίσιο απαραίτητο για την ανάδραση ιδεών και πρακτικών. Η επίθεση στο άσυλο συμπυκνώνεται σε νομοσχέδια αλλά δεν σταματά ποτέ: η μόνιμη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων κοντά σε σχολές όπως και ο απαξιωτικός λόγος που χρησιμοποιείται για το πανεπιστήμιο και τη νεολαία (τεμπέληδες, μειοψηφίες) το αποδεικνύουν. Αδικα όμως, το άσυλο θα συνεχίσει να υπάρχει όσο οι υπάρχουν άνθρωποι που το υπερασπίζονται.

Το φθινόπωρο του '14 είναι το φθινόπωρο όπου πρωταγωνιστούν στη δημόσια σφαίρα οι αντιδραστικές τομές που πραγματοποιούνται στο πανεπιστήμιο, περιέχουν μνημονιακές επιταγές που εφαρμόζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και συμπυκνώνονται στο νομοσχέδιο Αρβανιτόπουλου, που προέβλεπε μεταξύ άλλων την κατάργηση του ασύλου, την επιβολή διαγραφών και νέων οργανισμών που περιέκοπταν κι άλλο τα ήδη αποδεκατισμένα από το PSI αποθεματικά του πανεπιστημίου και προέβλεπαν την απόλυση διοικητικών υπάλλήλων. Ήταν μια πυκνή περίοδος που μεταξύ άλλων πραγματοποιούνταν συχνές και μαζικές Γενικές Συνελεύσεις φοιτητών, απεργίες διοικητικών υπαλλήλων και γενικότερα υπήρχε ένα κλίμα αναταραχής σε σύνολη την πανεπιστημιακή κοινότητα. 

Ο τότε πρύτανης, κ. Φορτσάκης είχε δείξει τις προθέσεις του από τις 30/10/14 όπου σε συνεδρίαση της Συγκλήτου δεν δίστασε να καλέσει τα τηλεοπτικά κανάλια στήνοντας μια παράσταση της οποίας το τέλος καθόλου κωμικό δεν ήταν: από τότε διώκονται 2 διοικητικοί υπάλληλοι και 1 καθηγητής έπειτα από μηνύσεις που κατέθεσε ο ίδιος. Οι διοικητικοί, όπως και οι καθηγητές και οι φοιτητές, έδωσαν δυναμικό παρών σε εκείνη και άλλες διαδικασίες της Συγκλήτου εκφράζοντας την αντίθεσή τους στην επιχειρούμενη επιθετική αναδιάρθρωση της παιδείας. Αποκορύφωμα ίσως της έκφρασης του αυταρχισμού και της γενικότερης καταστολής που γνώρισε η ακαδημαϊκή κοινότητα στο σύνολό της ήταν η Πέμπτη 13/11/14, όπου η Νομική Σχολή έκλεισε απροειδοποίητα με λοκ άουτ έπειτα από την εντολή του μόνου Πρύτανη που εκλέχθηκε από τα αντιδημοκρατικά και μη αιρετά Συμβούλια Ιδρύματος και νυν βουλευτή της ΝΔ, κ. Θεόδωρου Φορτσάκη. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ που από το πρωί περιφρουρούσαν τη Νομική αρχικά προκάλεσαν απωθώντας φοιτητές που είχαν μαζευτεί στον ευρύτερο χώρο, ενώ λίγη ώρα μετά εντελώς απρόκλητα χτύπησαν δύο φοιτητές. Αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν 2 ανοιγμένα κεφάλια, ένα εκατοστά από το μάτι και ένα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη μπροστά σε πλήθος κόσμου ενώ υπάρχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό το οποίο έχει κυκλοφορήσει έκτοτε.

Η επίθεση των ΜΑΤ ήταν απρόκλητη αλλά καθόλου τυχαία. Ήταν μια απόπειρα τρομοκράτησης του κόσμου που αντιδρούσε στην πολιτική που έπλαθε ένα πανεπιστήμιο στα μέτρα των μνημονίων, ήταν μια εικόνα από το μέλλον για το πώς επικίνδυνες μειοψηφίες (όπως η  μειοψηφία των 15 μελών του  Συμβουλίου Ιδρύματος και του κ. Φορτσάκη) θέλουν να επιβάλουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένης διδασκαλίας, κλειστό στην κοινωνία και ανοιχτό στις επιχειρήσεις και στην παραγωγή πειθήνιων αποφοίτων-μελλοντικών εργαζομένων. Η εικόνα της μαζικής αντικατασταλτικής πορείας που διοργανώθηκε την ίδια μέρα και κατέληξε στο Πολυτεχνείο -και η οποία επίσης χτυπήθηκε βίαια από τα ΜΑΤ- ήταν μια πρώτη απάντηση.

Οι τραυματίες από το συγκεκριμένο περιστατικό επιλέξαμε να κινηθούμε νομικά ενάντια σε όσους εμπλέκονται είτε με φυσική είτε με ηθική αυτουργία στο περιστατικό, σε αυτούς τους «λεβέντες» που πάνοπλοι επέλεξαν να επιτεθούν σε φοιτητές στις 10 το πρωί, χωρίς κανενός είδους πρόκληση, επειδή νιώσαμε ότι μπορούσαμε, σε αντίθεση με πολλούς που δεν τους δίνεται αυτή η δυνατότητα. Δεν είναι άλλωστε ούτε η μοναδική ούτε η τελευταία φορά που οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτίθενται αναίτια. Η δική μας μήνυση πάει πακέτο με τις υποθέσεις όλων των διωκόμενων εργαζομένων και φοιτητών εκείνου του αγώνα και όχι μόνο. Είναι μια στιγμή αλληλεγγύης σε όσους διώκονται με ανύπαρκτα στοιχεία για τις προσωπικές τους σχέσεις, είναι μια κραυγή ενάντια σε αυτή τη μηχανή παραγωγής φυλακισμένων και υπόπτων που λέγεται δικαστικό σύστημα. Δεν θεωρούμε ότι κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Απλά υιοθετούμε τη μόνη στάση που θα συμβάλει στο να μην ξεχαστεί αυτή η υπόθεση, να μην περάσει σαν να μην έγινε ποτέ. Δεν περιμένουμε ότι θα βγει κάτι τρομερό, ούτε προσδοκούμε ότι θα κερδίσει κάποιος αν την πληρώσει ο ένας ή οι δύο τύποι που βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή εκεί και άπλωσαν το χέρι τους επάνω μας. Ομως θεωρούμε ότι απέναντι στην καταστολή πρέπει να υψώνεις τη φωνή σου με όποιον τρόπο έχεις.

Σήμερα, 4 χρόνια μετά, καταλαβαίνουμε ότι η καταστολή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αυταρχικής θωράκισης του κράτους. Υπάρχουν δύο διαφορετικά επίπεδα καταστολής. Το ένα έχει να κάνει με την πειθάρχηση που επιβάλεται οριζόντια στον πληθυσμό λόγω νεοφιλελευθερισμού· ή αλλιώς η εναρμόνιση στον «ρεαλισμό» των μνημονίων: ένα ατελείωτο πλέγμα απαγορεύσεων και προτύπων συμπεριφοράς που πρέπει να υιοθετήσεις αν θες να είσαι κομμάτι της κοινωνίας μας (να είσαι παραγωγικός, να μην αντιμιλάς στον ανώτερό σου, να μισείς τους Τούρκους) . Το δεύτερο, εξίσου σημαντικό, είναι η κατασκευή ενόχων, ή καλύτερα η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού και το βίαιο χτύπημά του στο όνομα της εγγύησης της ασφάλειας των υπολοίπων. Το συγκεκριμένο είναι απαραίτητο για να μπορεί να ελεγχθεί ο πληθυσμός και να διαχωριστεί από «ακραίες» και «παραβατικές» συμπεριφορές.

Όμως ακραίες και παραβατικές είναι οι συμπεριφορές που ρίχνουν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής -με κατασκευασμένες δικογραφίες που θυμίζουν επιστημονική φαντασία- νέους ανθρώπους, ποινικοποιώντας την πολιτική δράση αλλά και την ίδια την ανθρώπινη, την κοινωνική επαφή που μπορεί κανείς να έχει. Η πρόσφατη περίπτωση της Ηριάννας, η περίπτωση του Τάσου, οι αμέτρητες περιπτώσεις μεταναστών που ελλείψει χαρτιών πέρασαν μήνες ή χρόνια στα κρατητήρια της ΕΛΑΣ χωρίς κατηγορίες και συνήθως δεχόμενοι βασανισμούς είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Το κράτος αναβαθμίζει τους τρόπους που έχει να επιβάλει τη θέλησή του και για να το κάνει αυτό δε θα διστάσει να θυσιάσει αρκετούς από αυτούς που είτε του στέκονται εμπόδιο, είτε απλά βρέθηκαν στο δρόμο του. Ο κόσμος του αγώνα χρειάζεται να αναβαθμίσει και αυτός τα εργαλεία του, αρχικά βρισκόμενος αλληλέγγυα στο πλάι αυτών που διώκονται και έπειτα οικοδομώντας αντανακλαστικά που να επιτρέπουν μια άλλη πρόσληψη της πραγματικότητας, όχι αυτή της μιζέριας, της ηττοπάθειας και του μνημονιακού «ρεαλισμού» αλλά αυτή της συνέχειας των αγώνων, της αλληλεγγύης και της διεκδίκησης. Εκείνης της πραγματικότητας που επειδή κοιτάει το μέλλον και όχι το παρελθόν κάνει όποιον την αντιλαμβάνεται να ξέρει ότι τίποτα δεν τελείωσε.

Οι ακτιβισμοί και οι κορυφαίες στιγμές του λαϊκού κινήματος είναι απαραίτητες, από μόνες τους όμως δεν αρκούν· σήμερα, εδώ και τώρα, χρειάζεται να οικοδομήσουμε μακροπρόθεσμους τρόπους και χώρους οι οποίοι να στεγάσουν, να σφυρηλατήσουν και να κυοφορήσουν τις νέες μορφές πολιτικής, νέες μορφές κοινωνικότητας, κοινής ζωής και κοινού αγώνα. Γιατί αν ένας αγώνας δεν είναι κοινός, πώς μπορεί να είναι συλλογικός; Ο αγώνας για το άσυλο είναι κοινός. Γιατί μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο, οι χώροι που επιδιώκουν να είναι ελεύθεροι από τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής και ιδεολογίας (όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο αλλά και παραγωγής αντιλήψεων, συμπεριφορών, εξουσίας) κρύβουν ήδη μέσα τους το μέλλον.

ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ,

ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ, ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ