41 χρόνια πριν αυτό που φάνταζε αποκοτιά άνοιγε ένα ρήγμα στην ιστορία του τόπου και έφερνε στο προσκήνιο ένα αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής δικαιοσύνης που παραμένει ανεκπλήρωτο.

Κόντρα στην ένοχη παραίτηση των αστικών δυνάμεων από σύγκρουση με τη Χούντα αλλά και κόντρα στο «ρεαλισμό» των ηγεσιών της Αριστεράς που τμήμα της σκεφτόταν ακόμη και τη συμμετοχή στην παρωδία «φιλελευθεροποίησης» που πρότεινε η Χούντα.

41 χρόνια μετά ο «ευρωπαϊκός δρόμος», το ευρώ και η ΕΕ, η «Μεγάλη Ιδέα» του ελληνικού κεφαλαίου εδώ και 5 δεκαετίες εξελίχτηκε στον εφιάλτη του χρέους και στην τραγωδία της μνημονιακής καταστροφής. Κατακτήσεις δεκαετιών αναιρούνται με συνεχή πραξικοπήματα, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται, παραγωγικές δυνάμεις καταστρέφονται, η νεολαία ωθείται στην απόγνωση και τη μετανάστευση, η εξαθλίωση γίνεται κανόνας. Το ψέμα των ΜΜΕ της διαπλοκής παρουσιάζεται ως ενημέρωση και το αυγό του φιδιού του φασισμού έχει ήδη σπάσει δείχνοντας το δολοφονικό του πρόσωπο.

Απέναντι σε όλα αυτά ο λαός τόλμησε να σηκώσει κεφάλι! Από τις μεγάλες απεργίες, στις Πλατείες της Οργής, στις μεγάλες διαδηλώσεις, στις αντιστάσεις που επιμένουν, στους μαθητές που βγάζουν γλώσσα και εξεγείρονται, πλήθος και τώρα οι μικρές και οι μεγάλες αποκοτιές. Να βάλουμε πλάτη για να νικήσουν. Να μην τους αφήσουμε να κάνουν πραξικόπημα με την προεδρική εκλογή για να παραταθεί η ζωή της μισητής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Γιατί η καταστροφή δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει και άλλος δρόμος. Εάν διαγράψουμε το χρέος, βγούμε από το ευρώ, εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες και τις στρατηγικές επιχειρήσεις και φορολογήσουμε τον πλούτο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ανεργία, να έχουμε ξανά αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, να μη διαλυθεί η παιδεία και η υγεία. Η απειθαρχία και τελικά η αποδέσμευση από την ΕΕ θα επιτρέψουν δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο στην οικονομία, θα δρομολογήσουν την παραγωγική ανασυγκρότηση, θα αναζωογονήσουν τη αγροτική παραγωγή. Ένα νέο παραγωγικό και καταναλωτικό πρότυπο βασισμένο στις κοινωνικές ανάγκες, στην αυτοδιαχείριση, το συλλογικό σχεδιασμό, την κοινή πάλη των ανθρώπων του μόχθου, της γνώσης και της δημιουργίας θα εξασφαλίσει ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε στην «ανάπτυξη» της υπερχρέωσης, της υπερκατανάλωσης και της περιβαλλοντικής καταστροφής.

Όμως αυτός ο άλλος δρόμος θέλει πολιτική ραχοκοκαλιά. Όμως η Αριστερά δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ωφελείται εκλογικά από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά έχει ξεχάσει και την κατάργηση των μνημονίων και το «καμιά θυσία για το ευρώ». Καλλιεργεί αυταπάτες για τη δυνατότητα «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ και το ΔΝΤ και δημιουργεί κλίμα παθητικής αναμονής των εκλογών. Μια τέτοια γραμμή δεν θα αντέξει στους εκβιασμούς των δανειστών. Το ΚΚΕ δεν δουλεύει για την ενότητα και την αποτελεσματικότητα των αγώνων αλλά κυρίως για την κομματική οικοδόμησή του. Καλλιεργεί την ηττοπάθεια. Αρνείται την αναγκαιότητα του μεταβατικού προγράμματος και τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα Παρουσία της «λαϊκής εξουσίας». Η ριζοσπαστική κι αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν προχωρά σε αναγκαία βήματα μετωπικής συμπόρευσης.

Πρέπει να αγωνιστούμε για μια άλλη Αριστερά. Μια Αριστερά του άλλου δρόμου χωρίς μνημόνια και χρέος, έξω από ευρώ και ΕΕ. Που να παλεύει να βρεθούν πραγματικά στην εξουσία οι εργαζόμενοι και ο λαός. Που να στηρίζεται στον αγώνα, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη. Που να είναι ενωτική και μετωπική, κοινή υπόθεση όλων των ρευμάτων και συλλογικοτήτων, των αγωνιστριών και των αγωνιστών που δεν θέλουν να πάει χαμένη η ελπίδα που γεννήθηκε στους αγώνες και τις πλατείες. Που θα συναντιέται με το κόκκινο νήμα της θυσίας και του ονείρου, θα μαθαίνει από τους αγώνες και θα οικοδομεί ένα μέλλον ανεξαρτησίας, ελπίδας και συλλογικής δημιουργίας, ένα μέλλον σοσιαλιστικό.

Το Πολυτεχνείο ήταν μαζικό κίνημα ελπίδας ανθρώπων αποφασισμένων να οικοδομήσουν το δικό τους μέλλον όσο αντίξοες και εάν έδειχναν οι συνθήκες. Παραμένει πρόκληση, ανοιχτό ερώτημα, αδικαίωτο όραμα.

Να βαδίσουμε και σήμερα στο δρόμο του Νοέμβρη. Το δρόμο το λιγότερο περπατημένο αλλά και γι’ αυτό πιο ελπιδοφόρο. Το δρόμο της ρήξης και την ανατροπής.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ