Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψήφισε αντιλαϊκά μέτρα υποτίθεται ως αντάλλαγμα για να λάβει «αντίμετρα» και ελάφρυνση του χρέους. Οι εξελίξεις στο τελευταίο Eurogroup δείχνουν ότι είναι πιθανό να μην μπορεί να στηρίξει σοβαρά αυτό το αφήγημα. Κάτι που θα επιτείνει την πολιτική φθορά και την κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντί της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το αντιλαμβάνεται αυτό και επιχειρεί να συγκροτήσει ένα νέο κοινωνικό, πολιτικό και εκλογικό μπλοκ για να συντηρηθεί ως ο ένας πόλος του μνημονιακού δικομματισμού. Υιοθετεί σταδιακά το μνημονιακό πρόγραμμα και υπερασπίζεται πιο επιθετικά αναδιαρθρώσεις, ιδιωτικοποιήσεις υποδομών και το ξεπούλημα δημόσιων χώρων ως μοχλούς για τον «εκσυγχρονισμό», την «ανάπτυξη» και την «παραγωγική ανασυγκρότηση». Προσπαθεί να ανασυστήσει τον «κεντροαριστερό» μνημονιακό συστημικό πόλο συγκροτώντας νέες κοινωνικές συμμαχίες με αστικά και μικροαστικά στρώματα, προβάλλοντας ως το μη χείρον βέλτιστον απέναντι στον Μητσοτάκη σε πληττόμενα λαϊκά στρώματα, ρίχνοντας γέφυρες με τη σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη και εγχώρια.
Απέναντι σε όλα αυτά, οι κινηματικές αντιδράσεις είναι δυστυχώς ακόμα ανεπαρκείς και το πλήγμα στο ηθικό του αγωνιζόμενου κόσμου από τη στροφή του 2015 παραμένει. Όμως, το πρόσφατο αγωνιστικό διήμερο (17-18/5) έδειξε ότι ένα μεγαλύτερο δυναμικό κινητοποιείται ξανά. Το ίδιο δείχνει και η σχετική επανασυσπείρωση ενός πρωτοπόρου κομματιού σε γειτονιές, η ανασύσταση και ίδρυση πρωτοβουλιών, η παρέμβαση σε μέτωπα (πλειστηριασμοί, Φιλαδέλφεια κ.λπ.).
Πρέπει να μας είναι καθαρό βέβαια ότι ο δρόμος ούτε εύκολος θα είναι ούτε γρήγορος. Αν δεν προβάλει με μαζικό τρόπο και αξιοπιστία μια εναλλακτική κοινωνική και πολιτική διέξοδος, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να καταλήξει συμβιβασμός με τη μνημονιακή κανονικότητα, αυξάνοντας εκλογικά την αποχή ή εγκλωβίζοντας και λαϊκό κόσμο στη στήριξη Τσίπρα έναντι Μητσοτάκη.
Στο φόντο αυτό, τα καθήκοντά μας είναι αυξημένα. Στον βραχύ χρόνο πρέπει να συνεχίσουμε να επιμένουμε σε πρωτοβουλίες κοινής δράσης στο κίνημα και σε πολιτικές πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση μιας αξιόπιστης, ριζοσπαστικής και ενωτικής μετωπικής συσπείρωσης δυνάμεων ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα, το ευρώ και την Ε.Ε. Να επιμένουμε παρά τις καταστροφικές σεχταριστικές λογικές άλλων δυνάμεων (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αυτό σημαίνει δουλειά στο πρόγραμμα, νέα φυσιογνωμία παρέμβασης, νέα πρόσωπα με κριτήριο εκπροσώπησης κοινωνικών υποκειμένων στα οποία αναφερόμαστε και πολιτικό πλουραλισμό. Σε μακρύτερο χρόνο, σημαίνει επιμονή στην κοινωνική και πολιτική οικοδόμηση, μια διαδικασία που συμβάλλει και στα άμεσα καθήκοντα, αλλά και στο γενικότερο καθήκον ανάταξης και ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς μετά την ήττα του 2015. Και γι’ αυτό χρειάζεται επιμονή στη δουλειά στο εργατικό κίνημα, με φροντίδα στα πρωτοβάθμια σωματεία και προσπάθεια συγκρότησης ενός ενωτικού κέντρου αγώνα, ενωτικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές στα πολλαπλά μέτωπα που ανοίγουν (πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.) και συγκρότηση αριστερών ενωτικών και ριζοσπαστικών δημοτικών σχημάτων, μετωπικές πρωτοβουλίες στη νεολαία (φοιτητικό κίνημα, νεολαία της επισφάλειας και της ανεργίας).
Ο Κέυνς είχε πει ότι μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί και έκανε τη διάκριση βραχέος και μακρού χρόνου στα αστικά οικονομικά. Αυτή τη διάκριση, που από παλιότερα στην αριστερά ορίζαμε ως διάκριση τακτικής και στρατηγικής. Στόχος μας πρέπει να είναι η διαρκής αμφίδρομη σχέση τους, η μία να υπηρετεί την άλλη. Για να είμαστε αποτελεσματικοί σήμερα και να υπηρετούμε τους μεγάλους στόχους μας.

πηγή: rproject