Για πάνω από τέσσερις δεκαετίες η νεολαιίστικη εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν και συνεχίζει να είναι σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας στη χώρα μας. Η σύγκρουση με την υποστηριζόμενη από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ χούντα των συνταγματαρχών αποτέλεσε μία από τις κορυφαίες στιγμές του λαϊκού κινήματος. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε η κυρίαρχη πολιτική προσπαθεί εδώ και χρόνια να το υποβαθμίσει ως ιστορικό γεγονός, να «στρογγυλέψει» τον ριζοσπαστικό, παλλαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα, να μετατρέψει την πραγματική ιστορική μνήμη του λαού μας σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου σε μια απλή αναφορά στα ιστορικά βιβλία. 

Ο τριήμερος εορτασμός του Πολυτεχνείου και η διαδήλωση στις 17 Νοεμβρίου δεν αποτελούν κενές περιεχομένου φιέστες ή τελετουργίες. Αντίθετα, επιδιώκουμε κι εμείς από την πλευρά μας και στο μέτρο των δυνάμεών μας συγκεκριμένο χαρακτήρα γι’ αυτά. Για έναν εορτασμό που θα αφορά το σύνολο του λαού και της νεολαίας, με το ιστορικό κτίριο της Πατησίων ζωντανό και ανοιχτό σε φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία, συνδικάτα, πολιτικές οργανώσεις, κάθε μικρή και μεγάλη συλλογικότητα με αναφορά στο κίνημα που προσπαθεί να συνδέσει τους αγώνες του χτες με νέους αγώνες του σήμερα. Για έναν εορτασμό που δεν θα αποτελεί ιδιοκτησία ούτε των κάθε λογής κυβερνητικών και «επισήμων», που θυμούνται το Πολυτεχνείο για την κατάθεση ενός στεφανιού και το επόμενο λεπτό συνεχίζουν τις πολιτικές της πιο σκληρής λιτότητας, ούτε της μίας ή της άλλης μερίδας του κινήματος που επικαλείται αποκλειστικότητα στην κληρονομιά αγώνων που είχαν παλλαϊκό χαρακτήρα. Για έναν εορτασμό που δεν θα έχει μουσειακό χαρακτήρα, αλλά θα κορυφώνεται με μια μαζική διαδήλωση ακριβώς επειδή τα αιτήματα των φοιτητών του Πολυτεχνείου παραμένουν αδικαίωτα. Και η ελληνική αστική τάξη με τις ευλογίες των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών συνεχίζει να καταδυναστεύει τον τόπο και να επιτίθεται στο λαό και τη νεολαία.

Στο πλαίσιο αυτό η εικόνα της 15ης Νοεμβρίου, με τους φοιτητικούς συλλόγους της Αθήνας να είναι αποκλεισμένοι εκτός του χώρου του ΕΜΠ και μια μικρή ομάδα που (αυτο)τοποθετείται στον αντεξουσιαστικό χώρο να βρίσκεται κλειδωμένη μέσα σε αυτό, καμία υπηρεσία δεν προσφέρει στην ανασυγκρότηση και την επανεμφάνιση του λαικού κινήματος. Αντίθετα, προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες σε όσους επιδιώκουν η ιστορική ανορθογραφία του Πολυτεχνείου να σβήσει: στην κυβέρνηση και στο σύνολο του μνημονιακού πολιτικού μπλοκ, στα καθεστωτικά ΜΜΕ, στους «εταίρους» της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που ζητούν «τάξη και ασφάλεια» όταν η ελληνική κυβέρνηση προσδένεται όλο και περισσότερο στους σχεδιασμούς τους. Φάνηκε επίσης καθαρά ενάντια σε όποιους πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη «κατάληψη» του ΕΜΠ: στους φοιτητικούς συλλόγους, στους μαζικούς φορείς, στην πολιτική αριστερά και όσες συλλογικότητες του κινήματος δεν συμμετείχαν ή συμφώνησαν με την ενέργεια αυτή, και κυρίως ενάντια στον ανοιχτό εορτασμό του Πολυτεχνείου.

Πρόκειται λοιπόν για μια αντικειμενικά εχθρική για το σύνολο του κινήματος και προβοκατόρικου χαρακτήρα ενέργεια. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιες ομάδες κινούνται εναντίον του μαζικού κινήματος και των φοιτητικών συλλόγων. Οι επανειλημμένες επιθέσεις στην εκλογική διαδικασία του φοιτητικού συλλόγου της ΑΣΟΕΕ τα τελευταία χρόνια, η προσπάθεια να διακοπούν με αντίστοιχο τρόπο οι εκλογές των φοιτητικών συλλόγων του ΕΜΠ και του ΕΚΠΑ χαρακτηρίζονται από την ίδια λογική. Μια λογική που ψάχνει και δημιουργεί «εχθρούς» πρώτα και κύρια εντός του κινήματος και είναι πρόθυμη να δικαιολογήσει με το «πνεύμα της εξέγερσης» κάθε αντικινηματική πρακτική ή ακόμα και «παράπλευρη απώλεια», όπως είδαμε με τραγικό τρόπο στην περίπτωση του τραυματισμού της δικηγόρου με φωτοβολίδα μετά τη διαδήλωση στις 17.11.

Αντιμέτωποι με αυτή την πραγματικότητα φοιτητικοί σύλλογοι και οργανώσεις της αριστεράς πήραμε την επιλογή της παραμονής στον χώρο και του ανοιχτού καλέσματος σε συγκέντρωση τόσο στις 15.11, όσο και στις 16.11. Τελικά το άνοιγμα του κτιρίου του ΕΜΠ κατέστη εφικτό στις 16.11 για τον εορτασμό, με την ουσιαστική συμβολή της συγκέντρωσης που είχε καλεστεί από την Ταξική Αντεπίθεση στην πλατεία Εξαρχείων. Ένα άνοιγμα που δεν θα είχε όμως καμία ουσία, αν είχαμε πάρει την επιλογή της απλής καταγγελίας του αποκλεισμού του κτιρίου και της αποχώρησης από τον χώρο, όπως έκανε η ΚΝΕ, οι δυνάμεις της οποίας έλαμψαν διά της απουσίας τους από τον χώρο του Πολυτεχνείου ολόκληρο το τριήμερο. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν πιστεύουμε ότι είναι ώρα ούτε για εύκολη θριαμβολογία σχετικά με την εγγύηση του εορτασμού του Πολυτεχνείου και της διαδήλωσης της 17ης Νοεμβρίου, χωρίς να έχουμε καμία διάθεση υποτίμησης της μαζικότητας και του πολιτικού παλμού που πραγματικά είχε. Τα γεγονότα του διημέρου 15-16.11 άλλωστε ήδη αξιοποιήθηκαν από την κυρίαρχη ρητορική σε μια κατεύθυνση υποβάθμισης του εορτασμού και στοχοποίησης του πανεπιστημιακού ασύλου, επί της ουσίας ακύρωσαν το μεγαλύτερο τμήμα των προγραμματισμένων εκδηλώσεων του τριημέρου, ενώ σε μεγάλο βαθμό συνέβαλαν στην απομαζικοποίηση του χώρου του ΕΜΠ και στις 17.11.

Είναι όμως τώρα η ώρα για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και του κινήματος να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών χρειάζεται να καταγραφούν ως κακή παρένθεση και όχι ως προηγούμενο σχετικά με τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Στην κατεύθυνση αυτή η προετοιμασία και η υλοποίηση του επόμενου εορτασμού με ένα χαρακτήρα εξαρχής ανοιχτό στο μαζικό κίνημα και τους φορείς του, τις αγωνιζόμενες πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις μακριά από λογικές αποκλεισμών, καπηλείας και ιδιοκτησίας χώρων και ιστορικών στιγμών του λαϊκού κινήματος είναι απαραίτητη. Ο συντονισμός διαφορετικών δυνάμεων και ρευμάτων σε αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητος, όπως σ’ έναν βαθμό επιτεύχθηκε μεταξύ οργανώσεων της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων των μετώπων της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την κοινή δήλωση για τα γεγονότα.

Η επανανοηματοδότηση των αγώνων του χτες κι εκείνων του σήμερα άλλωστε δεν είναι ποτέ δεδομένη αλλά ζητούμενη συνθήκη για όλες και όλους μας. Η στήριξη και η προστασία του συνόλου των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος χρειάζεται να γίνει υπόθεση του κόσμου των φοιτητικών συλλόγων, αλλά και να μπει με τον πιο επιτακτικό τρόπο στη συζήτηση των σχημάτων της ΕΑΑΚ και στον διάλογο με τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ. Παράλληλα είναι μονόδρομος όχι μόνο για τις δυνάμεις της αριστεράς μα και για το σύνολο των συλλογικοτήτων του κινήματος που αναγνωρίζουν τον κύριο αντίπαλό τους όχι μέσα στις γραμμές των δυνάμεων του αγώνα αλλά στους πολιτικούς εκφραστές και υλοποιητές της κυρίαρχης πολιτικής, τους κρατικούς μηχανισμούς και τους υποστηρικτές τους, η οριοθέτηση από αντικινηματικές πρακτικές και η πολιτική απομόνωση των φορέων τους.

Γιατί σε πείσμα όσων θέλουν να βάζουν τις εξεγέρσεις σε μουσεία –ή να τις κάνουν θέαμα και υπόθεση λίγων– εμείς δεν μπορούμε παρά να ξαναβγούμε μπροστά για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!