H γοητεία του βιβλίου γεννιέται εκεί όπου ο αφηγητής τοποθετεί το τηλεσκόπιό του για να παρατηρήσει τον χώρο γύρω του.
Η Λευκή κουρτίνα μάς αποκαλύπτει το άλλο επίπεδο, το μιγαδικό, που θα περιφρονεί πάντοτε τα τετριμμένα όρια του κάθε φορά πραγματικού.
Δεν υπάρχει μάχη καλού-κακού αλλά ο προβληματισμός για το όριο των ατομικών αναζητήσεων και την αποστασιοποίηση από τον συλλογικό άνθρωπο.
Όταν το Εκτός Γραμμής μού πρότεινε να γράψω ένα αφιέρωμα στη Ζωρζ Σαρή, ήταν σαν να έβαλε μπροστά τη μηχανή του χρόνου.
Στις 9 Ιουνίου του 2012 ο ήλιος της Ζωρζ Σαρή έδυσε για πάντα.