Μόλις εξήλθα από το πράσινο δωμάτιο έγκλειστος από τρόμο και γοητεία. Ένα πράσινο δωμάτιο όπου το όνειρο ορθώνεται μπροστά σου σαν κάστρο απελπισίας, όπου ο εφιάλτης εκτυλίσσεται γύρω σου σαν δομημένη καθημερινότητα, μια κάποια καθημερινότητα σε ένα χ ή ψ σύμπαν. Ένα πράσινο δωμάτιο όπου η τρέλα γίνεται πραγματικότητα, η ρητορική παραλήρημα και η ανάμνηση διαλεκτική.

Ένα πράσινο δωμάτιο όπου η μαθηματική σκέψη και ο λυρισμός βαδίζουν χέρι χέρι για να βρουν μια υπαρξιακή έξοδο από την υλική πραγματικότητα ή μάλλον μια αδιέξοδη διέξοδο μέσα από την ψηφιακή πραγματικότητα μίας και μόνης οθόνης. Ένα πράσινο δωμάτιο όπου η (βιο)πολιτική συγκροτεί τα ερωτήματα αλλά ο έρωτας στο τέλος τα αποδομεί.

Αν ήθελα να κάνω μια πιο αυστηρή μεθοδολογικά ανάγνωση, θα έπρεπε να αναφερθώ σε μια γενεαλογία ονομάτων όπως –ενδεικτικά μόνο αναφέρω– το όνομα του Θησέα και της Αριάδνης, του Άρη Αλεξάνδρου και του Ανδρέα Φραγκιά, του Τζωρτζ Όργουελ και του Φραντς Κάφκα, αν και εκεί που θα στεκόμουν περισσότερο θα ήταν στο όνομα του Γκρέγκορ Σάμσα και σ’ εκείνο το απόκοσμο ξημέρωμα που τον βρήκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένο σε γιγάντιο έντομο, ακριβώς όπως συνέβη και με το ξημέρωμα εκείνο της 21ης Σεπτεμβρίου, που βρήκε τον Χ, τον πρωταγωνιστή της Λευκής κουρτίνας, στο κρεβάτι του μεταμορφωμένο αυτή τη φορά όχι σε κάποιο έντομο αλλά σε σύγχρονο δεσμώτη από ελεύθερο υποκείμενο.

Ένας σύγχρονος δεσμώτης που παλινδρομεί ανάμεσα στα όρια του πραγματικού και του φανταστικού, κάτι που ίσως μας θυμίζει και τον Αλτουσέρ, όταν ορίζει την ιδεολογία, αλλά και τον Φουκώ, όταν προσεγγίζει τις σύγχρονες τεχνικές της εξουσίας.

Η Λευκή κουρτίνα μάς αποκαλύπτει το άλλο επίπεδο, το μιγαδικό, που θα περιφρονεί πάντοτε τα τετριμμένα, πεπατημένα, πεπερασμένα και παρωχημένα όρια του κάθε φορά πραγματικού. Η Λευκή κουρτίνα μας αποκαλύπτει τέλος και το άλλο επίπεδο του πολιτικού λόγου του Δημήτρη Γράψα, το ελλειπτικά λογοτεχνικό και ευθέως ερωτικό, διότι εκεί που οι λέξεις είναι πεισιθάνατες, είναι η ευθύτητα που κεραυνοβολεί.

Κι εκεί που η συλλογική μοναξιά με την ατομική ασφυξία θα συνωμοτούν στο πράσινο δωμάτιο της απελπισίας, θα ’ναι η λευκή κουρτίνα της ελπίδας και η απρόοπτη κι ευλογημένη συνάντηση με μια Κλαίρη που πάντοτε συθέμελα θα μας σώζει και θα επανασημασιοδοτεί τη ζωή.