Η κατάληψη του Αφρίν ανοίγει τον δρόμο για εθνοκάθαρση της περιοχής από την Άγκυρα και τους τχζιχαντιστές συμμάχους της.
Eίναι η επαναφορά της θανατικής ποινής στην Τουρκία ο επιθανάτιος ρόγχος ενός φαινομένου που εξαλείφεται από τον κόσμο, ή είναι μία εικόνα από το μέλλον;
Προϋπόθεση για να προσεγγίσουμε τα γεγονότα είναι να ξεφύγουμε από την άποψη ότι επρόκειτο για ένα πραξικόπημα-οπερέτα.
Μπορούμε να συγκεφαλαιώσουμε την αντίσταση ως το αποτέλεσμα στη βίαιη επέκταση των αγοραίων μορφών στην οικονομία, στον δικτατορικό και σουλτανικό μετασχηματισμό του καθεστώτος στο πολιτικό επίπεδο, και στην αυξανόμενη ορατότητα των πολιτικών ισλαμοποίησης στο ιδεολογικό επίπεδο.
Το ιδεολογικό στοιχείο που προσέφερε ο Ερντογάν εμφανίζει ρωγμές: η Τουρκία φαίνεται κοινωνικά χωρισμένη στις ευρωπαϊκές δυτικές ακτές, στην ενδιάμεση Ανατολία των ανερχόμενων «ισλαμοκαπιταλιστών» και στη βαθιά, υπανάπτυκτη Ανατολή.
Τέτοια κινήματα αποτελούν μια τεράστια πρόκληση για την Αριστερά. Χωρίς μια πολιτική έκφραση και συμπύκνωση που να αναλογεί στο δημοκρατικό και χειραφετητικό περιεχόμενό τους, κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρα ή να απαντηθούν με ενδοσυστημικές ή ακόμη και αντιδραστικές λύσεις, όπως δείχνει και η εξέλιξη της Αραβικής Άνοιξης.
Η Νέα Δεξιά συχνά ορίζεται ως ένα κράμα ανάμεσα στην προσήλωση σε μια νεοφιλελεύθερη οικονομία και τις συντηρητικές αξίες.