Εκατό χρόνια μετά τον Οκτώβρη της νικηφόρας εξέγερσης, αλλά και 44 χρόνια από τον Νοέμβρη της φωτιάς, το τοπίο στην αριστερά και στο κίνημα χαρακτηρίζεται από υποχώρηση και αμηχανία. Tο καλοκαίρι του μεγάλου ΟΧΙ των «από κάτω» σφράγισε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μια πορεία λαϊκής αμφισβήτησης, αντισυστημικής αναζήτησης και ελπίδας της νέας γενιάς. Στην Ελλάδα δεν είχαμε απλώς μια πολιτική κρίση. Είχαμε μια πιο βαθιά διαδικασία, αλλά έλειψε τραγικά εκείνο το υποκείμενο που θα μπορούσε να παρέμβει στο λαϊκό κίνημα για να του δώσει αντισυστημική διέξοδο. Σήμερα, 100 χρόνια μετά τον επαναστατικό Οκτώβρη, μελετώντας τον, μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα την κρισιμότητα αυτού του προβλήματος. 

Το τι έγινε έκτοτε το βιώνουμε και το πληρώνουμε οδυνηρά. Άνθρωποι που προήλθαν από την αριστερά υπογράφουν σήμερα ιδιωτικοποιήσεις, στέλνουν τα ΜΑΤ ενάντια σε φοιτητές, δίνουν «γη και ύδωρ» στους Αμερικάνους εξευτελίζοντας τις αντιαμερικανικές-αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα και ετοιμάζονται να βγάλουν σε πλειστηριασμό σπίτια και περιουσίες. Το κίνημα αμήχανο και ηττημένο αναζητά βηματισμό και όραμα. Οι δυνάμεις που επέμειναν στο ΟΧΙ και στη ρήξη με το ευρωσύστημα αδυνατούν να βρουν δρόμους συνεννόησης και να δώσουν ξανά σχήμα στην ελπίδα. Κυριαρχεί ο σεχταρισμός, οι παράλληλοι μονόλογοι, η μικροπολιτική. Αλλά και ο εκλογικισμός, ο παραγοντισμός και η κενή φιλοδοξία. Άνθρωποι που θα είχαν πολλά να δώσουν και στο κίνημα και στην επεξεργασία των εναλλακτικών προγραμματικών προτάσεων αποσύρονται και ιδιωτεύουν. Η ίδια η έννοια της στράτευσης περνά κρίση.

Δεν είναι ότι ξαφνικά απέκτησε απήχηση η «Ευρώπη» ή ο «υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός». Κάθε άλλο, περνούν την πιο βαθιά κρίση απονομιμοποίησης γιατί δείχνουν το πιο αποκρουστικό πρόσωπό τους. Όμως δεν είναι ορατή μια πειστική εναλλακτική πρόταση και πορεία. Το «δεν υπάρχει εναλλακτική» φαίνεται ανίκητο και η πεποίθηση ότι το μνημονιακό πλαίσιο, το ευρωσύστημα και η κυριαρχία των όρων και νόμων της αγοράς είναι ο μοναδικός δρόμος έχει εμπεδωθεί ακόμα και σε κόσμο της αριστεράς. Κινήσεις και αντιστάσεις υπάρχουν, είτε στα θέματα δικαιωμάτων και αλληλεγγύης είτε σε διάφορους συνδικαλιστικούς χώρους, αλλά το γενικό πλαίσιο δεν βρίσκεται σε αμφισβήτηση, δεν υπάρχει η αίσθηση ότι σήμερα διαμορφώνεται μια άλλη προοπτική που να συνδέει τους μικρούς και μεγάλους αγώνες με το αίτημα ενός άλλου δρόμου για την κοινωνία.

Η εδώ και δεκαετίες αποκομμουνιστικοποίηση πέρα από το ότι ήταν βασικός όρος για την ήττα του λαϊκού κινήματος είναι και σήμερα παραπάνω από αισθητή. Λείπει το κόκκινο νήμα που συνδέει εργατική αναφορά και οικοδόμηση κοινωνικών συμμαχιών, εθνική ανεξαρτησία και διεθνισμό, αντιμπεριαλισμό και αντικαπιταλισμό, γραμμή μαζών και επαναστατική προοπτική. Κυρίως λείπει η δυνατότητα και η «μέθοδος» να διαβάζουμε τον συσχετισμό δύναμης, να διαβάζουμε τις τάσεις και τις αλλαγές στην πραγματικότητα και να παρεμβαίνουμε στη βάση αυτή. Έτσι στη λεγόμενη αντισυστημική αριστερά κυριαρχεί η μικροπολιτική, τα τσιτάτα, τα συνθήματα, η επιβεβαίωση του κάθε ιστορικού ρεύματος. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα η ίδια η έννοια της αριστεράς να διακυβεύεται ανάμεσα στην πλήρη και μη αντιστρέψιμη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και στην αδυναμία να υπάρξει μια μαχητική και συνάμα αξιόπιστη πολιτική πρόταση.

Χρειάζεται μια πορεία που να δοκιμάσει να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Να χτίζει αποτελεσματικές αντιστάσεις. Να συναντιέται με τη νεολαία και τις αναζητήσεις της. Να οικοδομεί μετωπικά παραδείγματα. Να επιμένει στη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και το ευρωσύστημα. Να συνδέει τις σημερινές διεκδικήσεις με μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Να ψηλαφεί ξανά την κομμουνιστική προοπτική. Πάνω από όλα: να πείθει ξανά για την ανάγκη της στράτευσης, της συλλογικής προσπάθειας για ένα νικηφόρο σχέδιο ανατροπής.

Η Πρωτοβουλία για την Κομμουνιστική Αριστερά θα επιμείνει σε ένα σώμα βασικών θέσεων και κατευθύνσεων για να συγκρατηθούν και συγκροτηθούν δυνάμεις. Η αντίσταση στο εντεινόμενο ρεύμα αποκομμουνιστικοποίησης, η ανασύνθεση ρευμάτων, τάσεων, αγωνιστών ως λογική και μέθοδος για μια σύγχρονη αριστερά και για ένα πολιτικό φορέα έκφρασης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, η μετωπική λογική ως λογική συγκρότησης αντιστάσεων και μετώπων απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές, η πολυεπίπεδη απεύθυνση στη γενιά της κρίσης είναι οι βασικοί άξονες στους οποίους καλούμε κάθε δύναμη να συζητήσουμε και να δράσουμε σε ένα περιβάλλον ήττας και γενικής υποχώρησης.

Γιατί είναι μεγάλες οι διαψεύσεις, αλλά είναι ακόμη μεγαλύτερη η ανάγκη…

Πρωτοβουλία για την Κομμουνιστική Αριστερά

(Αριστερή Ανασύνθεση, Παρέμβαση, ανένταχτοι/ες)